«Η ανεργία μας σκοτώνει...»

Στα όρια της απόγνωσης έχει φέρει εκατοντάδες συμπολίτες μας η οικονομική κρίση. Τα λίγα λόγια των ανθρώπων που κατέφυγαν στην τηλεφωνική Γραμμή Βοήθειας 210 6515.600 για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης του προγράμματος «Αντι-στίγμα» του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής συγκλονίζουν... Στις έξι πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, χιλιάδες άλλοι βλέπουν τη δική τους ζωή...

ΑΝΔΡΑΣ, 46 ΕΤΩΝ
«Ντρέπομαι για τον εαυτό μου»

«Δουλεύω από μικρό παιδί...έχω κάνει τα πάντα,δεν τη φοβήθηκα ποτέ τη δουλειά.Και τώρα,ξαφνικά,είμαι άνεργος.Σ΄ αυτή την ηλικία κανένας δεν σε παίρνει στη δουλειά.Η κρίση, σου λένε...Και δεν είναι μόνο το οικονομικό,οι υποχρεώσεις,το πώς θα ταΐσεις την οικογένειά σου.Νιώθω άχρηστος,όλη μέρα κάθομαι και σκέφτομαι την κατάντια μου.Δεν μπορώ να κοιτάξω τη γυναίκα μου στα μάτια,δεν λέει τίποτε αλλά ξέρω τι θα σκέφτεται...Ντρέπομαι για τον εαυτό μου,δεν θέλω να βγω από το σπίτι,τίποτε δεν έχει νόημα πια για μένα».

ΓΥΝΑΙΚΑ, 48ΕΤΩΝ
«Φοβάμαι ότι θα μας τα κατασχέσουν όλα»

«Είχαμε μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση και πάντα ήμασταν άνετα οικονομικά,αρκετά ευκατάστατοι θα έλεγα.Δεν μας είχε λείψει κάτι.Με την οικονομική κρίση βουλιάξαμε,στην κυριολεξία.Αυτή τη στιγμή κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα.Ο άνδρας μου είναι πιο ψύχραιμος από μένα,ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.Αλλά εγώ δεν αντέχω,κλαίω συνέχεια και δεν βλέπω κανένα φως...Εχω άγχος,μελαγχολία,όλα τα βλέπω μαύρα.

Αλλά και πώς αλλιώς να τα βλέπω,με όλα αυτά που συμβαίνουν.Κάθε μέρα ξυπνάω με τον φόβο ότι οι τράπεζες θα μας τα κατασχέσουν όλα,ακόμη και το σπίτι όπου μένουμε.Στην κατάσταση που είμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτε,ούτε τον άνδρα μου να βοηθήσω,που τα έχει επωμιστεί όλα,ούτε τα παιδιά μου.Προσπαθήσαμε να μην τα επιβαρύνουμε με ό,τι συμβαίνει,αλλά τώρα τα χάσαμε όλα,θα αλλάξει και η δική τους ζωή ολοκληρωτικά.Πρέπει να τους αλλάξω σχολείο,δεν μπορούμε πια να πληρώνουμε τα ιδιωτικά...Πιο πολύ γι΄ αυτά κλαίω, είναι κρίμα κι άδικο σε αυτή την ηλικία να γκρεμίζονται όλα όσα θεωρούσαν δεδομένα...».

ΑΝΔΡΑΣ, 41 ΕΤΩΝ, ΓΙΑΤΡΟΣ
«Η σύμβασή μου λήγει...»

«Τον Μάιο θα λήξει η σύμβασή μου και φοβάμαι πολύ ότι δεν θα μου την ανανεώσουν.Μου έχει συμβεί και στο παρελθόν να χάσω τη δουλειά μου και αυτό με επηρέασε πολύ άσχημα,κατέστρεψε την αυτοπεποίθησή μου.Γι΄ αυτό με κατατρύχει ο φόβος ότι θα ξανασυμβεί.Νιώθω μεγάλη απελπισία,νιώθω απογοητευμένος από τη ζωή μου».


---

Η ελληνική κοινωνία εξαντλεί σιγά-σιγά και τα τελευταία αποθέματα "ανοχής" που είχε. Το ξέσπασμα που ξεκάθαρα έρχεται, θα είναι άραγε "χαοτικό", ή θα υπάρξουν μορφές οργάνωσης, κάποια στοιχειώδη αιτήματα, κτλ;

Χρέος μας ως κομμουνιστές είναι να δώσουμε κατεύθυνση στην οργή του κόσμου, ώστε να υπάρξουν υλικές νίκες, και έτσι να ανοίξει ο δρόμος για μια συνολικότερη ανατροπή. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρουμε...
Βαθύ Κόκκινο