Η παραλία της Παρίσαινας είναι γνωστή από τη δεκαετία του’60 ως παραλία ελευθεριακή: ελεύθερη κατασκήνωση, γυμνισμός, καλοκαιρινή φυσική διαβίωση. Στην καθιέρωση αυτού του χαρακτήρα συνέβαλε το κίνημα των χίππυς,όταν παρέες με βανάκια, βαμμένα «παρδαλά», γύριζαν τον κόσμο. Στην ουσία όμως,είναι το φυσικό περιβάλλον που υπαγορεύει την καθιέρωση αυτού του χαρακτήρα. Είναι τέτοιες οι προϋποθέσεις της περιβάλλουσας την παραλία φύσης, μέσα στην οποία μόνο να ξεγυμνωθεί κανείς μπορεί για να κάνει μπάνιο και να περιφερθεί,να γίνει ένα μαζί της και να οδηγηθεί στην ελευθερία όπου η ίδια η φύση τον καλεί. Είναι ακριβώς οι προϋποθέσεις για τις οποίες μιλά ποιητικά ο Σολωμός: η υποταγή στη φύση, οδηγεί στην ελευθερία. (Ας μη βιαστούν κάποιοι, δεν πρόκειται για απλό νατουραλισμό, το πράγμα είναι πιο σύνθετο). Αλλοιώς είναι τα πράγματα αυτά στο Βορρά όμως, όπου ο Απρίλης είναι σκληρός και δεν ευνοεί την απρόσκοπτη επιβίωση κι έτσι ο άνθρωπος, ως λογικό ον, επινόησε τεχνητές προϋποθέσεις: η υποταγή της φύσης, οδηγεί στην ελευθερία (Έλλιοτ, Καρτέσιος).
