Οι χρυσαυγίτες χαιρετούν φασιστικά. Η αριστερά τι [δεν] κάνει;

Ακροδεξιά πρόκληση στον δήμο

Ακροδεξιά πρόκληση στην πρεμιέρα του δημοτικού συμβουλίου Αθηναίων χθες από τον δημοτικό σύμβουλο και επικεφαλής της «Χρυσής Αυγής» Ν. Μιχαλολιάκο, ο οποίος απηύθυνε ναζιστικό χαιρετισμό στη λήξη της συνεδρίασης. Οι προθέσεις του Ν. Μιχαλολιάκου φάνηκαν από την αρχή της συνεδρίασης καθώςκατέφθασε στην αίθουσα συνοδευόμενος από οκτώ σωματοφύλακες. Το γεγονός καταδικάστηκε από τον πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου Π. Μπέη, ο οποίος απευθυνόμενος στον ακροδεξιό δημοτικό σύμβουλο τόνισε ότι ο δήμος διέπεται από δημοκρατικές διαδικασίες. Η αντίδραση του προέδρου ουδόλως πτόησε τον Μιχαλολιάκο, ο οποίος προφανώς είχε έρθει αποφασισμένος να καταθέσει την ιδεολογική του ταυτότητα. Στην προκλητική συμπεριφορά ο δημοτικός σύμβουλος της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» Π. Κωνσταντίνου απάντησε πως «δεν δεχόμαστε φασίστες στο δημοτικό συμβούλιο», ωστόσο ο Ν. Μιχαλολιάκος έσπευσε να επαναλάβει τον ίδιο χαιρετισμό και στους διαδρόμους του δημαρχείου.

Καλά έκανε βέβαια ο σύντροφος Κωνσταντίνου και αντέδρασε, αλλά εντάξει, η αντίδραση του ήταν..."καλή αλλά λίγη": Όλοι οι υπέρμαχοι του καθεστώτος πρέπει να χτυπιούνται, και αν φτάνουν στο σημείο κάποιοι εξ αυτών να δείχνουν ανοιχτά ότι υποστηρίζουν το φασισμό, πρέπει να χτυπιούνται και στην κυριολεξία, ώστε να μην το ξανακάνουν.

Πέρα από αυτό όμως, που δεν είναι παρά η "κατάληξη" του ζητήματος, ας ρίξουμε μια ματιά και στη "ρίζα" του: Ποιος είναι ο λόγος που τα φασισταριά της Χρυσής Αυγής βρίσκονται εκεί; Γιατί κάποιοι τους ψήφισαν;

Είναι άραγε επειδή η "Χρυσή Αυγή" θα επιλύσει με φιλολαικό τρόπο την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση; Μα πόσοι άραγε πιστεύουν ότι αυτά τα φασισταριά ξέρουν από παγκόσμιες οικονομίες ή οτιδήποτε τέτοιο; Μάλλον ελάχιστοι. Παρόλα αυτά όμως, αυτά τα φασισταριά ξέρουν, έστω και ενστικτωδώς, κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό στην πολιτική:

Το Α και το Ω είναι να μπορέσεις να ορίσεις το ποιος είναι ο εχθρός, και να δείξεις και το πώς θα τον καταπολεμήσεις. Η "Χρυσή Αυγή" το έχει κάνει αυτό, έχει πει ότι "για όλα φταίνε οι Εβραίοι"...εεε, συγνώμη, "για όλα φταίνε οι Μουσουλμάνοι" ήθελα να πω.

Όπως επισημαίναμε και σε παλιότερο άρθρο:

Η άρχουσα τάξη σε όλα λίγο-πολύ τα κράτη έχει τρομερό πρόβλημα να πείσει "με το καλό" τους λαούς να δεχτούν μια τρομερή αύξηση της εκμετάλλευσης ("κινεζοποίηση"), προκειμένου οι τραπεζίτες να πάρουν τρις $ σε "πακέτα σωτηρίας", και οι βιομήχανοι να έχουν στη διάθεση τους φτηνούς εργάτες στη δύση ("αλλιώς πάμε και Ασία άμα λάχει.."). Ως εκ τούτου, ολοένα και περισσότεροι εργάτες κινητοποιούνται, και τα κράτη λαμβάνουν το ένα κατασταλτικό μέτρο μετά το άλλο, ώστε να μπορούν να παρακολουθούν και να χτυπούν το λαό, μιας και ξέρουν ότι τον έχουν ρημάξει (και θα τον ρημάξουν κι άλλο), και αυτό ξέρουν ότι οδηγεί το λαό στο να αντιδράσει. Πώς θα αντιδράσει όμως; Είναι φανερό πως όσο περισσότερο χτυπιέται ο λαός, τόσο περισσότερο θα αναζητά το "ποιος φταίει" για αυτή την επίθεση που δέχεται. Θα αναζητά δηλαδή τον εχθρό. Ποιος λοιπόν είναι αυτός που ρημάζει άραγε το λαό; Όπως έχουμε δει και πάμπολλα άρθρα μας (πχ εδώ), οι ίδιοι οι αξιωματούχοι της άρχουσας τάξης (όπως πχ οι τραπεζίτες της Citigroup) παραδέχονται πως ελέγχουν ολιγοπωλιακά όλον τον κόσμο, και έχοντας κατορθώσει να αρπάξουν ένα τεράστιο μέρος του παγκόσμιου πλούτου και εξουσίας. Και εννοείται πως όλα αυτά τα "επιτεύματα" τους οι τραπεζίτες/βιομήχανοι/εφοπλιστές/δεσποτάδες, κτλ δεν τα κατάφεραν μόνοι τους. Είναι προφανές πως οι πολιτικοί της άρχουσας τάξης είναι εκείνοι που υπέγραψαν ένα σωρό αντιλαικούς νόμους, προκειμένου να ευνοήσουν τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας. Όταν λοιπόν ο κόσμος δε φαίνεται πλέον να δέχεται την κυριαρχία αυτής της ολιγαρχίας επάνω του, καθώς η κυριαρχία αυτή γίνεται ολοένα και πιο τυραννική, είναι προφανές πως η άρχουσα τάξη πρέπει εκτός από το να καταστείλει, να δώσει στο λαό ένα θύμα, να τον τον πείσει δηλαδή ότι ο εχθρός που αναζητά δεν είναι η ίδια η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες ή οι βιομήχανοι, ούτε βέβαια το καπιταλιστικό σύστημα εν γένει. Αντίθετα, η άρχουσα τάξη προσπαθεί να δώσει στο λαό θύματα όπως οι Εβραίοι επί Χίτλερ, ομάδες δηλαδή στις οποίες φορτώνουν όλο το φταίξιμο, και αποτελούν ένα "σάκο του μποξ" για να ξεσπάσει η[δικαιολογημένη προφανώς] οργή του λαού χωρίς τα "σκάγια" να πάρουν την άρχουσα τάξη.

Αυτός λοιπόν είναι εν πολλοίς ο λόγος της εμφάνισης της ακροδεξιάς. Και βέβαια, όπως και η εξέγερση της Τυνησίας μας υπενθύμισε με τον πιο ωμό τρόπο, παρακρατικές ομάδες τύπου "Χρυσής Αυγής" είναι πάρα πολύ χρήσιμες στο κράτος και για έναν άλλο λόγο, καθώς αν ο λαός εξεγερθεί, τότε αυτές οι ομάδες αναλαμβάνουν δράση εναντίον του (στην Τυνησία, τέτοιες παρακρατικές ομάδες αυτή τη στιγμή δολοφονούν κόσμο, προσφέροντας σημαντική βοήθεια στο κράτος, προκειμένου να καταστείλει το λαό)

Απέναντι σε αυτά, καθήκον της κομμουνιστικής αριστεράς δεν είναι βέβαια μόνο το "να πλακώσει στο ξύλο τους φασίστες", αν και είναι και αυτό. Είναι επίσης:

(α) να αναδείξει τον πραγματικό εχθρό της εργατικής τάξης, δηλαδή την ολιγαρχία των τραπεζιτών, βιομήχανων, εφοπλιστών, εκκλησίας και άλλων ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών, και να δείξει το πως θα απαλλαχτούμε από αυτούς.

(β)να αλλάξει τις θέσεις της στο θέμα των μεταναστών -ειδικά η "ροζ" αριστερά με τις εντελώς ανθρωπιστικές κινήσεις της θυμίζει περισσότερο ομάδες εθελοντών ανθρωπιστών τύπου "γιατροί χωρίς σύνορα", παρά μάχιμη πολιτική δύναμη που θέλει τάχα "να φέρει την αλλαγή". Όπως λέγαμε σε άλλο άρθρο μας:

Η "κόκκινη αριστερά" δεν είναι και τόσο κόκκινη όσο αυτοπαρουσίαζεται, προς το παρόν τουλάχιστον. Όσο για τη "ροζ" αριστερά, που είναι μακράν η χειρότερη, πληρώνει τις "ανθρωπιστικές" θέσεις της στο μεταναστευτικό. Η Αριστερά, τουλάχιστον η μαρξιστική αριστερά, θα πρέπει να βλέπει τα πράγματα από τη σκοπιά του εργάτη, όχι του "ανθρώπου" γενικώς και αορίστως. Αυτό σημαίνει πως η αριστερά πρέπει να μιλήσει για το ότι οι εξαθλιωμένοι μετανάστες από τη Μ. Ανατολή (α) δημιουργούνται από τον ιμπεριαλισμό που χτυπά τους λαούς που "έτυχε" να ζουν σε περιοχές με πετρέλαιο και (β) χρησιμοποιούνται ως φτηνή εργατική δύναμη από τους δυτικούς εργοδότες όταν έρχονται εδώ. Όντας εξαθλιωμένοι μέχρι τέλους, είναι φτηνοί, ενώ παράλληλα αδυνατούν να αποκτήσουν(τουλάχιστον όχι εύκολα) ταξική-εργατική συνείδηση, και να ενωθούν με τη ντόπια εργατική τάξη. Η αριστερά κάτι λέει για το (α), αλλά για το (β) απλά ψελλίζει μισόλογα, και μετά...αρχίζει τη φιλανθρωπία. Βέβαια, όταν ο άλλος πεθαίνει, ορθά πρέπει να το κάνεις και αυτό. Αλλά η μαρξιστική τουλάχιστον αριστερά [θα έπρεπε να] ξέρει ότι η φιλανθρωπία απλά διαιωνίζει τη σκλαβιά (εξ ου και οι πάμπολλοι φιλάνθρωποι δισεκατομμυριούχοι, η Εκκλησία, κτλ): Πρώτα δημιουργούν τη φτώχεια για εμάς (και τα πλούτη για αυτούς), και μετά μας δίνουν και κανά ξεροκόμματο, ώστε να μη ψοφήσουν οι σκλάβοι, και τους λέμε και ευχαριστώ από πάνω διότι είναι "φιλάνθρωποι". Τέλος πάντων, εύκολη λύση δεν υπάρχει, διότι απλούστατα τα καραβάνια θα εξακολουθήσουν να έρχονται όσο συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί στα σπίτια τους από το ΝΑΤΟ. Και οι βομβαρδισμοί είναι απαραίτητοι για τους ιμπεριαλιστές, για να αρπάζουν το πετρέλαιο. Οπότε ή τους ανατρέπουμε, ή εντάξει, τους αφήνουμε να βομβαρδίζουν, ρημάζοντας του λαούς, και εμείς θα ρημάξουμε τους μετανάστες όπως οι ναζί ρήμαξαν τους Εβραίους. Και έτσι οι τραπεζίτες, βιομήχανοι, πετρελαιάδες, δεσποτάδες θα συνεχίσουν να κυριαρχούν, μπορεί να κάνουν και έναν πόλεμο για το ποιος θα πάρει τί (διότι οι ΗΠΑ πέφτουν και η Κίνα ανεβαίνει), οπότε θα μας στείλουν και σε κανά πόλεμο, αλλά εντάξει "οι μετανάστες φταίνε για όλα", είναι ωραίος και βολικός στόχος

Σε ένα άλλο ποστ μας, είχαμε δει τη μεγάλη-αλλά-μισοξεχασμένη διάκριση που έκανε ο Μαρξ ανάμεσα στους εργάτες ("προλεταριάτο") και τους διάφορους ζητιάνους, μικροκακοποιούς, κτλ ("λουμπέν προλεταράτο"), δείχνοντας ότι μόνο οι πρώτοι είναι ικανοί για επανάσταση, αντίθετα οι "λουμπέν" δεν είναι. Αυτά ίσως σε κάποιους να μη λένε τίποτα, ωστόσο στο κομμάτι εκείνο της αριστεράς που αυτοπροσδιορίζεται ως "μαρξιστικό", θα έπρεπε να να λένε κάτι:

Η λέξη «λούμπεν προλεταριάτο» (γνωστό και ως υποπρολεταριάτο ή κουρελοπρολεταριάτο) προέρχεται ετυμολογικά από τη γερμανική λέξη Lumpen (κουρέλια) και δηλώνει τα άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης ένδειας ή έσχατης κοινωνικής εξαθλίωσης1. Το λούμπεν προλεταριάτο αντιστοιχεί προς την κατώτερη κάτω τάξη του εξαμερούς ταξινομικού σχήματος του αμερικανού κοινωνιολόγου Λ. Ουώρνερ2. Ο όρος χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον Μαρξ στο βιβλίο του «Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία» (1848), όπου διακρίνει εφτά κοινωνικές τάξεις και στρώματα3: την αστική τάξη, τη βιομηχανική αστική τάξη, την εμπορική αστική τάξη, τους μικροαστούς, τους αγρότες, το προλεταριάτο και τέλος το λούμπευπρολεταριάτο4. Επίσης στο βιβλίο του «Η 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» περιγράφει αναλυτικά τα στοιχεία που συναποτελούν το λούμπεν προλεταριάτο. Τονίζει χαρακτηριστικά: «Πλάι στα διεφθαρμένα και τυχοδιωχτικά αποβράσματα της αστικής τάξης, βρίσκονταν αλήτες, απολυμένοι φαντάροι, πρώην κατάδικοι, δραπέτες των κάτεργων, απατεώνες, τσαρλατάνοι, λατζαρόνι, κλεφτοπορτοφολάδες, ταχυδαχτυλουργοί, χαρτοπαίκτες, προαγωγοί, μπορδελιάρηδες, χαμάληδες, γραφιάδες, λατερνατζήδες, ρακοσυλλέκτες, πλανόδιοι τροχιστές, γανωτζήδες και ζητιάνοι»5. Παρακάτω χαρακτηρίζεται το λούμπεν προλεταριάτο ως «το απόβρασμα, το κατακάθι, το ξάφρισμα απ' όλες τις τάξεις, εκείνη η ακαθόριστη ή ξεχαρβαλωμένη μάζα που οι Γάλλοι ονομάζουν La Boheme (μποέμ)». Όμως ο Μαρξ δεν αρκείται στην εκτενή και διεισδυτική κριτική του γαλλικού λούμπεν προλεταριάτου, το οποίο στρατολογούσε τότε ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης.

Ας δούμε τώρα πόσο ωραία ο Μαρξ εξηγούσε ότι οι 'λουμπέν προλετάριοι" ξεπέφτουν λόγω της άγριας επίθεσης του καπιταλισμού εναντίον σε αυτό το σημείο έσχατης εξαθλίωσης, και ας σκεφτούμε το πως πολλοί από τους μετανάστες που βλέπουμε σήμερα είναι όντως εργάτες, που πρέπει να τους στηρίξουμε, αλλά πολλοί άλλοι ΔΕΝ είναι, καθώς ως ζητιάνοι/μικροκακοποιοί, κτλ είναι "λουμπέν", και ΟΧΙ εργάτες:

Στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου»6 αναλύει διεξοδικά την ιστορική διαδικασία του χωρισμού του παραγωγού από τα μέσα παραγωγής, του χωρισμού της εργασίας από τις εξωτερικές συνθήκες εργασίας και τέλος τη μεταμόρφωση του παραγωγού σε μισθωτό εργάτη. Το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον πρώιμο καπιταλισμό συνοδεύτηκε από το ξερίζωμα των φτωχών αγροτών από τα χωριά τους και τη βίαιη μετακίνηση τους στα αστικά κέντρα, όπου θα επάνδρωναν τις μανιφακτούρες και κύρια τις βιομηχανίες υφαντουργίας. Παρατηρείται κοντολογίς μια απότομη μετάβαση από την κατάσταση του μικροϊδιοκτήτη φτωχού καλλιεργητή στην κατάσταση του ανειδίκευτου μισθωτού προλετάριου, που αναζητούσε εναγωνίως εργασία. Όπως ήταν φυσικό τα περιπλανώμενα αυτά πλήθη των προλετάριων δεν ήταν μπορετό να απορροφηθούν άμεσα στη νεοσχηματιζόμενη βιομηχανία. Ένα μεγάλο ποσοστό αποτελούσε τον εφεδρικό στρατό εργασίας, ενώ άλλοι - κάτω από την πίεση της ανεργίας και της πείνας - κατάντησαν κλέφτες, ληστές, απατεώνες και ζητιάνοι. Όμως αυτή τους η επιλογή δεν έγινε «με τη θέληση τους», αλλά κάτω από τις πιέσεις μιας σκληρής πραγματικότητας, δηλαδή των εκμεταλλευτικών παραγωγικών σχέσεων της μισθωτής δουλείας. Κοντολογίς η ένταξη μεγάλου μέρους του προλεταριάτου σ' αυτό που ονομάζεται «λούμπεν προλεταριάτο» δεν επήλθε ως «υποκειμενική» ενσυνείδητη επιλογή (όπως π.χ. η ελληνική περίπτωση των ρεμπετών), αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα ενός αντικειμενικού προτσές βίαιης προλεταριοποίησης της αγροτιάς στη διαδικασία μορφοποίησης του πρώιμου καπιταλισμού, που ήρθε ν' αντικαταστήσει τον φεουδαρχικό δεσποτισμό.

Έτσι και οι πρόσφυγες από Αφγανιστάν, Ιράκ και άλλα τέτοια μέρη έρχονται λόγω των ιμπεριαλιστών επιθέσεων, και αδυνατούν όμως να ενωθούν με τους ντόπιους εργάτες, διότι πολλοί εξ αυτών...δεν είναι εργάτες. Έχουν τσαλαπατηθεί τόσο πολύ, που πλέον είναι "λουμπέν".

Ο καπιταλισμός νομοτελειακά έχει ανάγκη από ένα απόθεμα εργαζομένων δίχως απασχόληση. Αυτή ακριβώς η περιοδική απασχόληση δημιουργεί τον εφεδρικό στρατό εργασίας και αναπόφευκτα μια εξαθλίωση περιστασιακή (για τα μεμονωμένα άτομα) και διαρκή (για την εργατική τάξη). Πρόκειται για μια εξαθλίωση δίχως όρια, που μπορεί να φτάσει μέχρι το θάνατο από πείνα. Άλλωστε «η αστυνομία θα αγρυπνά, ώστε (ο εργάτης) να πεθάνει της πείνας μ' ένα τρόπο ήσυχο, καθόλου προσβλητικό για την αστική τάξη». Οι άνεργες προλεταριακές μάζες επιδίδονται σε κάθε είδους δραστηριότητες (ακόμα και στη ζητιανιά ή τις κλοπές) προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Η ζητιανιά παίρνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Οι άνθρωποι περιφέρονται στους δρόμους μεμψιμοιρώντας ή ζητούν ελεημοσύνη βγάζοντας ένα μικρό λόγο. Οι ζητιάνοι των εργατικών συνοικιών ζουν με ό,τι τους προσφέρουν οι άλλοι εργάτες. Σε ορισμένες περιπτώσεις μια ολόκληρη οικογένεια «εγκαθίσταται σιωπηλά στην άκρη ενός πολυσύχναστου δρόμου», προκειμένου να συγκινήσουν τους περαστικούς9. Κι όλα αυτά στα πλαίσια μιας κοινωνίας που χαρακτηρίζεται από τον κοινωνικό πόλεμο, τον πόλεμο όλων εναντίον όλων. Οι «οχληροί αυτοί άνθρωποι» στον αγώνα που κάνουν για την επιβίωση βρίσκουν αναπόδραστα διέξοδο στην κλεψιά, τη λεηλασία, το έγκλημα. Η περιφρόνηση προς την κοινωνική τάξη και τους αστικούς θεσμούς, που εγκαθίδρυσαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, γεννά με τη σειρά της τον αλκοολισμό, την πορνεία και τελικά την περιθωριοποίηση. Μ' αυτό τον τρόπο ένα σημαντικό μέρος του βιομηχανικού προλεταριάτου εγγίζει τις παρυφές του λούμπεν προλεταριάτου, του κοινωνικού περιθωρίου.

Ας δούμε, από το ίδιο άρθρο, την άποψη του Λένιν για τους "λουμπέν":

«Στις πόλεις πυκνώνουν τα τάγματα των ξυπόλητων και των αλητών, που κατοικούν σε σπηλιές σαν τα άγρια θηρία, στα προάστια των πόλεων ή σε τέτοιες φριχτές τρώγλες και υπόγεια όπως είναι η αγορά του Χίπροβο της Μόσχας. Υποσιτίζονται πιο πολύ απ' ότι συνήθως, πουλώντας στους τοκογλύφους τα τελευταία υπολείμματα από τα κουρέλια του σπιτιού τους»11. Αλλού κριτικάρει την ανοχή της κοινωνίας στη διαιώνιση αυτής της εξαθλίωσης: «Είναι αλήθεια ότι η αύξηση του αριθμού του κουρελιάρηδων, των ζητιάνων, των πελατών των νυχτερινών ασύλων, των τροφίμων των φυλακών και των νοσοκομείου δεν τραβάνε και τόσο την προσοχή γιατί "όλος ο κόσμος" έχει συνηθίσει στο γεγονός ότι οι μεγάλες πόλεις πρέπει να είναι παραγεμισμένες με την πιο μαύρη εξαθλίωση, τα νυχτερινά άσυλα και τα κάθε λογής καταγώγια»12. Σε μεταγενέστερα έργα του ο Λένιν δε διστάζει να χρησιμοποιήσει σκληρή γλώσσα εναντίον του λούμπεν προλεταριάτου, φέρνοντας το σε αντιπαράθεση με τη στρατηγική της εργατικής τάξης. Τονίζει συγκεκριμένα13: «τα αλήτικα στοιχεία, που τους σύντριψε ολότελα ο καπιταλισμός, δεν μπορούν να εξυψωθούν ως την ιδέα της προλεταριακής πάλης», μιας και δεν έχουν ταξική συνείδηση. Εξάλλου «διακρίνονται πότε για οξείες συγκρούσεις και πότε για καταπληκτική αστάθεια και ανικανότητα για πάλη»14. Σ' αυτό το σημείο Λένιν φαίνεται να υιοθετεί τη μαρξική αντίληψη ότι, περιθωριοποιημένο από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το λούμπεν προλεταριάτο δεν είναι δυνατό να οργανωθεί μαζί με το καθαυτό προλεταριάτο, επειδή οι συνθήκες εργασίας του και διαμονής του είναι εντελώς απροσδιόριστες, εξαρτώμενες αποκλειστικά από την τύχη15. Σε άλλο σημείο ασκεί δριμεία κριτική στον εξτρεμισμό του λούμπεν προλεταριάτου, εφόσον μαζί με τα μικροαστικά στρώματα συναποτελούν την κοινωνική βάση του αναρχισμού16, ενώ παράλληλα ο Λένιν καυτηριάζει τη συνήθη πρακτική ορισμένων καπιταλιστών να χρησιμοποιούν μόνιμα ως απεργοσπαστικό μηχανισμό εγκληματικά στοιχεία στρατολογημένα από το λούμπεν προλεταριάτο17. Παρόμοια φαινόμενα έχουν παρατηρηθεί και στη χώρα μας, όταν η Δεξιά, προκειμένου να καταστείλει άγριους απεργιακούς αγώνες, δε δίσταζε να στρατολογήσει απεργοσπάστες από το χώρο των «κουτσαβάκηδων» καθώς και από τις ποικιλώνυμες φασιστικές παρακρατικές συμμορίες.

Λέει τέτοια πράγματα η σημερινή "λενιστική" αριστερά; Μάλλον όχι...Ο Λένιν όμως συνεχίζει:

Σε άλλο σημείο του έργου του ο Λένιν προτείνει συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα προκειμένου να προστατευθεί η εργατική τάξη: «Τα αλήτικα και μισοαλήτικα στοιχεία είναι ό,τι χειρότερο έχει απομείνει από το παλιό καπιταλιστικό καθεστώς, γι’ αυτό πρέπει να τα βγάλουμε από τη μέση, να τα διώξουμε και στις εργοστασιακές επιχειρήσεις να εντάξουμε τα καλύτερα προλεταριακά στοιχεία»18. Τέλος, από τα γραφόμενά του προκύπτει ότι η τελική εξαφάνιση του λούμπεν προλεταριάτου είναι συνυφασμένη με την υπέρβαση του καπιταλισμού σε μια διαδικασία μετάβασης στο σοσιαλισμό.

Βέβαια, "από την άλλη πλευρά", ο Λένιν έγραψε επίσης και το εξής:

"Ο καπιταλισμός δημιούργησε μια ιδιαίτερη κατηγορία μετανάστευσης των λαών. Οι γρήγορα αναπτυσσόμενες χώρες στο βιομηχανικό τομέα, χρησιμοποιώντας περισσότερες μηχανές, εκτοπίζοντας τις καθυστερημένες χώρες από την παγκόσμια αγορά, ανεβάζουν το μισθό εργασίας πάνω από το μέσο επίπεδο και προσελκύουν μισθωτούς εργάτες από τις καθυστερημένες χώρες. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες φεύγουν έτσι και πηγαίνουν εκατοντάδες και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός τους παρασύρει βίαια στη δίνη του, τους αποσπά από τις απόμερες γωνιές, τους υποχρεώνει να συμμετέχουν σε ένα κοσμοϊστορικό κίνημα, τους φέρνει αντιμέτωπους με την ισχυρή, ενωμένη, διεθνή τάξη των βιομηχάνων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόνο η εξαιρετική φτώχεια αναγκάζει τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, και ότι οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται με τη μεγαλύτερη ασυνειδησία τους εργάτες-μετανάστες. Αλλά μόνο αντιδραστικοί μπορούν να κλείνουν τα μάτια στην προοδευτική σημασία της σύγχρονης αυτής μετανάστευσης των λαών. Λυτρωμός από το ζυγό του κεφαλαίου δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει, χωρίς την παραπέρα ανάπτυξη του καπιταλισμού, χωρίς την ταξική πάλη στη βάση του. Και σε αυτήν ακριβώς την πάλη τραβάει ο καπιταλισμός τις εργαζόμενες μάζες όλου του κόσμου, αναταράζοντας τη μουχλιασμένη και απονεκρωμένη τοπική ζωή, εξαλείφοντας τους εθνικούς φραγμούς και προλήψεις, συνενώνοντας τους εργάτες όλων των χωρών σε τεράστιες φάμπρικες και μεταλλεία της Αμερικής, της Γερμανίας κτλ. (…) Η αστική τάξη διεγείρει τους εργάτες του ενός έθνους ενάντια στους εργάτες του άλλου έθνους, προσπαθώντας να τους διαιρέσει. Οι ταξικά συνειδητοί εργάτες, κατανοώντας ότι είναι αναπόφευκτο και προοδευτικό το σπάσιμο όλων των εθνικών φραγμών που βάζει ο καπιταλισμός, προσπαθούν να βοηθήσουν στη διαφώτιση και την οργάνωση των συντρόφων τους από τις καθυστερημένες χώρες»

Η φαινομενική "αντίθεση" αυτού του κειμένου με το προηγούμενο, γίνεται εύκολα κατανοητή, αν δει κανείς πως ο Λένιν μιλά για εργάτες, τους οποίους όμως έχει φροντίσει να διαχωρίσει από τους λουμπέν. Αντίθετα, η αριστερά σήμερα δεν κάνει κανέναν τέτοιο διαχωρισμό, ούτε καν αναγνωρίζει την ύπαρξη του "λουμπέν προλεταριάτου", όπως το όρισε ο Μαρξ (τον οποίον επικαλείται!). Και όσο βέβαια η αριστερά, στην πλειοψηφία της τουλάχιστον, έχει τέτοιες κωμικοτραγικές θέσεις, τόσο θα χτίζονται τείχη, ο άλλος θα χαιρετά φασιστικά, κτλ, κτλ, κτλ.

Βαθύ Κόκκινο