Η “κρίση” που πολλοί έσπευσαν να βαφτίσουν οικονομική -ενώ έχει ως ρίζα τον ίδιο τον πολιτισμό- δοκιμάζει τις ίδιες τις ανθρώπινες σχέσεις. Όποιοι μείνουν δίπλα σου μετά από αυτή την κατάσταση, σημαίνει ότι ήταν πάντα οι άνθρωποι που άξιζαν να τους έχεις φίλους.
Τόσα χρόνια ψευδοευδαιμονίας έκρυβαν τα ψεύτικα χαμόγελα, τους λόγους που κάποιος μπορεί να θέλει να είναι “φίλος” σου. Άλλος από συμφέρον, άλλος γιατί δεν είχαν σφίξει οι κώλοι, έμενε κοντά σου ίσως επειδή αρκούσε το “περνάω καλά”, χωρίς παραπάνω δέσιμο. Ούτως ή άλλως το υπαγόρευε και το life-style, το “φαίνεσθαι” είχε μεγαλύτερη αξία από το “είναι”. Ακόμη περισσότερη αξία έδιναν στο “έχειν”.
Επομένως ακόμη χειρότερα για σένα αν είχες λεφτά και οι φίλοι σου παινεύονταν γι’ αυτό, γιατί έκανες χατίρια. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και για τις ερωτικές σχέσεις. Αν ήσουν ο…κιμπάρης που έκανε δωράκια και ήθελες να την έχεις “βασίλισσα”, παίζοντας και οι δύο ρόλους, τότε πολύ πιο εύκολα αυτή την περίοδο αν έμεινες άνεργος ή δεν έχεις χρήματα για τα λάδια της Cayenne, να έμεινες μπακούρι.
