Αντωνάκη Σαμαρά δεν θέλατε; Θα ψοφολογάτε στις γωνίες σαν τα κοτοπουλα

Επιτέλους ο ΕΟΠΥΥ απέκτησε ροζ γραμμή.

Ξεχάστε το παλιό καλό 184 που παίρνατε για να κλείσετε ραντεβού στο ΙΚΑ. Αφου τα ρίξαν έξω τα ταμεία μπαίνει και η σωτήρια ιδιωτική πρωτοβουλία.

Σηκώνεις το τηλεφωνάκι σου να κλείσεις ένα ραντεβού στα ιατρεία του ΕΟΠΥΥ; Τσακ πάει το ευράκι. Από 10 cent που ήταν μέχρι τώρα, το μπουγιουρντί θα φτάνει το 1,108 από σταθερό και 1,18/1΄ από κινητό. Δεν σας χάλασε.

Μην ξεχάσω ότι τα ιατρέια του ΙΚΑ εξυπηρετούν τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ κατά κύριο λόγο. Δηλαδή ήταν το ΙΚΑ για τον πούτσο, φανταστείτε τι θα γίνεται τώρα. Να σημειώσω ότι ο χρόνος εξέτασης για να εξυπηρετούνται όλοι οι ασθενείς φτάνει τα 7 λεπτα σύμφωνα με στατιστικές της υπηρεσίας.

Θα ψοφολογάτε στις γωνίες σαν τα κοτοπουλα. Αλλά Αντώνη Σαμαρά θέλατε. Έτσι είναι αυτά. Ξέραν οι παλιοί τι λέγαν, γιατί ήταν το ίδιο μαλάκες με εσάς: "Ψωμί, ελιά και Κώτσο Βασιλιά"...


tro-mpa-xtiko

Ενας χουντικός να μας φυλάει

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο εισαγγελέας Θανάσης Ανδρεουλάκος το 2005 αποχώρησε από τη Δικαιοσύνη ως αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Με τον μεγαλύτερο βαθμό δηλαδή πέραν του εισαγγελέα του ανώτατου δικαστηρίου, τον οποίο είναι λογικό να επιθυμούσε, όπως όλοι οι συνάδελφοι του. Σε όλη του τη θητεία υπήρξε από τους εισαγγελείς με πολύ καλή σχέση με τον νομικό κόσμο και τους δημοσιογράφους. Και όπως συμβαίνει πάντα και με όλους, ο όρος «καλός στη δουλειά του», πέρα από τη σχετικότητα της κρίσης, εμπεριέχει και το πώς διαμορφώνονται οι σχέσεις των ανθρώπων. Με αυτή την έννοια τουλάχιστον, ο Αθ. Ανδρεουλάκος ήταν ένας πετυχημένος εισαγγελέας.

Στα 30 χρόνια που υπηρέτησε τη Δικαιοσύνη μετά τη Μεταπολίτευση, το κοινό μυστικό που υπήρχε στον νομικό κόσμο για τον εισαγγελέα Ανδρεουλάκο ήταν πως, πριν υπηρετήσει αυτό που ο καθένας αντιλαμβανόταν ως δημοκρατική Δικαιοσύνη, υπηρέτησε τη «δικαιοσύνη» των συνταγματαρχών. Ο νεαρός εισαγγελέας Ανδρεουλάκος είχε καταλάβει την καρέκλα του βασιλικού επιτρόπου στα στρατοδικεία του Παπαδόπουλου και, απ’ ό,τι αποδεικνύεται πια από τη δημοσιογραφική έρευνα, επιτελούσε το έργο του με μεγάλη συνέπεια.

Στα χρόνια που ακολούθησαν μετά την πτώση της χούντ

40 χρόνια από το τελευταίο ταξίδι του «μπαρμπα-Γιάννη»

«Τα τραγούδια μου είναι τα παθήματά μου, οι αγώνες μου, το μεροκάματο για τη φασολάδα, τα όνειρά μου, οι καντάδες μου, η ζωή μου ολόκληρη και η ζωή του φτωχού κοσμάκη...».

Όταν το πρωί της 3ης Αυγούστου του 1972 έγινε γνωστός ο χαμός του Γιάννη Παπαϊωάννου σε τροχαίο, ο κόσμος της μουσικής -κι όχι μόνο- σοκαρίστηκε. Γιατί ο Παπαϊωάννου στην 56χρονη πορεία του είχε καταφέρει να σημαδέψει ένα κομμάτι της πολιτιστικής μας ζωής, με τη σφραγίδα ενός πολύ σημαντικού δημιουργού και ανθρώπου. Παρ' όλα αυτά, το μέγεθος της απώλειας για την ελληνική μουσική δεν έγινε αντιληπτό εκείνη την εποχή. Όχι γιατί δεν ήταν γνωστή η αξία του έργου του Παπαϊωάννου, αλλά γιατί δεν είχε εκτιμηθεί συνολικά η προσφορά του, η συμμετοχή του στο χώρο όπου έδρασε.

Οι Καλύμνιοι σφουγγαράδες στις ΗΠΑ, οι WASP και οι "αράπηδες"

Κάποια στιγμή, στη δεκαετία του '20, είχαν φτάσει Καλυμνιώτες μετανάστες στον Τάρπον Σπρινγκς, μια αμερικάνικη πολίχνη στον κόλπο του Μεξικού, στην Φλόριντα. Αυτοί οι Καλυμνιώτες λοιπόν ήταν σφουγγαράδες και ήθελαν να συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο και στην Αμερική. Ήταν η εποχή που οι ρατσιστές υπέρμαχοι της ανωτερότητας της λευκής, προτεσταντικής φυλής, WASP (White-anglo-Saxon Protestant) φώναζαν να κλείσουν τα σύνορα της Αμερικής, ώστε οι "ορδές των βαρβάρων από το Νότο" να μη μολύνουν και εκτοπίσουν το καθαρό γαλάζιο αίμα των ξανθών λευκών Αγγλοσαξώνων προτεσταντών. 

για ένα ακόμη συμβάν βίας και καταστολής…

Αναδημοσίευση από το   athens indymedia :

H είδηση και η περιγραφή του περιστατικού στο οποίο αναφέρεται το κείμενο ΕΔΩ

***

Το περιστατικό που καταγράφεται παρακάτω σίγουρα δεν πρόκειται  να ξαφνιάσει πολλούς καθώς εντάσσεται σε μια καθημερινότητα που βρίθει τέτοιων παρόμοιων γεγονότων.

Φυσικά κάνω λόγο για ένα ακόμη συμβάν βίας και καταστολής, αρκετά επιθετικό προς το πρόσωπό μου, προϊόν της καλπάζουσας δράσης φασιστικών συμμοριών – ομάδων ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ στο κέντρο της Αθήνας αλλά και όπου αλλού φθάνει το μακρύ χέρι του νόμου.

Η ιστορία έχει έντονα εκδικητικά χαρακτηριστικά καθώς ενώ υποτίθεται πως η αρπαγή μου, από καφενείο της πλατείας Εξαρχείων στις 02-08-2012 είχε ως αφορμή μια “τυπική” προσαγωγή και εξακρίβωση στοιχείων όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν, τελικά μόλις απομακρυνθήκαμε από οικεία βλέμματα και προχωρήσαμε σε πιο ερημικά στενά της περιοχής, τέθηκε το ζήτημα των χρωστούμενων.

Κινητοποιήσεις αστυνομικών. Δε θέλουν να πάνε στον Έβρο (κάνει κρύο;).

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε η διαταγή απόσπασης αστυνομικών στον Έβρο, στα πλαίσια αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης. Η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων νομού Θεσσαλονίκης απαιτεί άμεση ακύρωση της διαταγής και προβαίνει σε κινητοποιήσεις, με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και τα ρέστα.

Οι αστυνομικοί, δηλώνουν πως αρνούνται να μεταβούν σε μια περιοχή, όπου δεν έχει EVEREST για να ξεκουράζονται, όταν δε διανύουν το 5λεπτο της ώρας που πηγαίνουν βόλτα με τα μηχανάκια και όπου θα αναγκάζονται να κάνουν τη δουλειά τους. Όσο να πεις, είναι άδικο.

Όσο αφορά το σκοπό της μετακίνησης, που είναι η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, για την οποία οι απόψεις των αστυνομικών είναι γνωστές (να τους βουλιάξουμε, να πάνε στο διάολο, θάνατος ρε και τα σχετικά), δηλώνουν πως άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις, εννοώντας πως μπορούν να το κάνουν, αλλά αν είναι να το κάνουν οι ίδιοι, δε γαμιέται;

Οι πιο αδίστακτοι δολοφόνοι είναι οι ιδεολόγοι

αναδημοσίευση απο γελωτοποιός

(Αν στο πείραμα του Μίλγκραμ το 65% των «δασκάλων» έφτασε ως το τελευταίο μοχλό, χωρίς να γνωρίζουνε το «μαθητευόμενο», τότε τι θα γινόταν αν ο «δάσκαλος» ήταν πεπεισμένος ότι ο «μαθητευόμενος» είναι εχθρός του;)

Στο προηγούμενο κείμενο του Γελωτοποιού κάποιος Ανώνυμος σχολίασε:

«Μήπως η ιδεολογία είναι μόνο μια μάσκα που καλύπτει την εσωτερική σύγκρουση και τις αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο;»

Με έκανε να σκεφτώ αρχικά: Τι είναι η ιδεολογία; Και μπορεί η αφοσίωση σε μια ιδεολογία να δικαιολογήσει τη δολοφονία;

Πιο Ψαριανος...δεν γινεται

Ο Λουκάς Σιδηρόπουλος του Facebook, κατά κόσμον Γρηγόρης Ψαριανός της (καθόλου) Δημοκρατικής (ούτε καν) Αριστεράς στην ίδια γραμμή με τον συνεταίρο του στη συγκυβέρνηση του Μνημονίου, Βαγγέλη Βενιζέλο, τα βάζει με τον ΣΥΡΙΖΑ... ΠΡΟΣΟΧΗ μη διαβάσετε τα σχόλια αν έχετε φάει...

Κατά μάνα κατά κύρη κατά γιο και θυγατέρα... Γερμανοτσολιάς από ρίζα.

*Πηγη 

Το 1955, η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού με σχετικό γραπτό αίτημά της, καλούσε μια σειρά αξιωματικών, ηγετικών στελεχών των Ταγμάτων Ασφαλείας επί Κατοχής «να συντάξουν λεπτομερή έκθεσιν της δράσης τους, με βάση συγκεκριμένο υπόδειγμα, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η επίσημη συγγραφή της ιστορίας Εθνικής Αντιστάσεως (sic) διά την χρονική περίοδον 1941-1944, με θέμα την συγκρότησιν των Ταγμάτων Ασφαλείας [και] τας διεξαχθείσας υπό τούτων επιχειρήσεις κατά των αναρχικών, βάσει εγκύρων και αδιαβλήτων στοιχείων». 

Αλληλεγγύη σε όσους αγωνίζονται

Η ακραία καπιταλιστική βία μετά από τους Χαλυβουργούς και τους Aνθρακορύχους θα χτυπήσει κάποια στιγμή και την πόρτα όλων μας. Ακόμα χειρότερα όταν το κοκτειλ καταστολής θα ολοκληρώνουν "νόμιμα εκλεγμενα κόμματα".

"Αν με ξαναδείτε γράφτε μου"

Οι Χινετέρας (Jineteras) της Αβάνας δεν είναι σαν τις πόρνες που ξέρουμε, με την έννοια ότι δεν αναζητούν 5-10 πελάτες ημερησίως για να βγάλουν μεροκάματο. Οι Χινετέρας έχουν το δικό τους σύστημα. Σκοπός τους είναι να "ψαρέψουν" κάποιον πλούσιο τουρίστα, ο οποίος θα τις συντηρήσει για 10-15 μέρες και στο τέλος θα τους αφήσει και μερικά ακριβά δώρα. Όνειρό τους είναι κάποιος απ' αυτούς τους πλούσιους τουρίστες να τις ερωτευτεί και να τις παντρευτεί, βγάζοντάς τις για πάντα από την φτώχεια.

Η Αλίσια δεν είναι μια Χινετέρα σαν τις άλλες. Δουλεύει με δικό της σύστημα. Έχοντας καταλάβει ότι διαθέτει ονειρεμένα πόδια και τορνευτά οπίσθια, επενδύει σ' αυτά. Φοράει ένα σορτσάκι δικής της κατασκευής (ξηλωμένο στα πλάγια) και τριγυρίζει στους δρόμους τής πόλης καβάλα στο ποδήλατό της. Σκοπός της είναι να διακρίνει ποιο από τα λιγωμένα βλέμματα που καρφώνονται στα καπούλια της ανήκει σε πραγματικά πλούσιο τουρίστα. Κι η Αλίσια είναι καλή στο να διαλέγει σωστά. Όταν εντοπίζει το "θύμα" της, το ποδηλατό της παθαίνει "βλάβη". Φυσικά, ο λιγωμένος "τζέντλεμαν" σπεύδει να βοηθήσει αλλά το ποδήλατο δεν επισκευάζεται, οπότε προθυμοποιείται να την πάει στο σπίτι της με το αμάξι του. Τα υπόλοιπα είναι εύκολα για την Αλίσια, η οποία έχει και την βοήθεια της μητέρας της.