Από το «Λεφτά Υπάρχουν», φτάσαμε σήμερα στο σημείο μια κυβέρνηση να νομοθετεί και να αποφασίζει με βάση το Μνημόνιο, η τήρηση του οποίου είναι προϋπόθεση για να συνεχιστεί ομαλά η δανειοδότηση της χώρας. Επειδή το κεφάλαιο δανειστές (τοκογλύφοι) για την Ελλάδα είναι παλιά ιστορία , θα αναφέρω ένα σχετικό περιστατικό , το οποίο μου φέρνει στο νου το γνωμικό «Όποιος καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι».
Αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας στον Γοργοπόταμο όταν συγκεντρώθηκαν οι άντρες του Ζέρβα και του Βελουχιώτη μαζί με τους Άγγλους αξιωματικούς στο χωριό Μαυρολιθάρι στις 27-11-1942 με σκοπό την άλλη μέρα να φύγουν οι άντρες του Ζέρβα για τον Βάλτο και οι Άγγλοι για τις ακτές του Ιονίου όπου θα τους παραλάμβανε συμμαχικό υποβρύχιο, έγινε ένα περιστατικό μεταξύ του Άρη και του Εγγλέζου Ταξίαρχου Έντι. Μέσα στο σχολείο του Μαυρολιθαρίου ο Έντι έβγαλε ένα σακουλάκι με 250 λίρες και τις έδωσε στον Άρη ο οποίος τις αρνήθηκε , εμβρόντητος ο Εγγλέζος ρώτησε τον λόγο άρνησης και μετά από ώρα διαπραγματεύσεων ο Άρης πήρε το σακουλάκι με τις λίρες λέγοντας :
«Τις παίρνουμε. Με μια συμφωνία όμως .Ότι είναι δώρο. Όχι φεύγοντας από δω να βγάλετε τα δεφτέρια σας και να τις γράψετε κι αυτές σε κάποιο λογαριασμό μας, κι αύριο να μας τις γυρεύετε διπλές και τριπλές με αποκλεισμούς και με επεμβάσεις , όπως κάματε με κάτι παλιότερα δάνεια, που αν και σας τα έχουμε ξεπληρώσει έξι φορές ως τα σήμερα , σας τα χρωστάμε ακέρια ακόμα.» Από το βιβλίο «Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης Τόμος Β» του Δημήτρη Δημητρίου (Νικηφόρου)
Επειδή το αρχικό σύνθημα μεταλλάχτηκε στο «Λεφτά Υπάρχουν στο ΔΝΤ», ένας θεός ξέρει πόσο και πόσες φορές θα πληρώσουμε αυτή τη «Σωτηρία της Χώρας» εμείς και κυρίως οι επόμενες γενιές.
Θεωρώ το ρόλο των αθλητικών εφημερίδων ανασταλτικό παράγοντα του πολιτισμού, έχουν εκτροχιάσει την ιδέα του αθλητισμού και μέσα σε όλη αυτή την κοινωνική παράνοια των προβλημάτων που φορτώνεται η κοινωνία, έχουν αποκτήσει το ρόλο ψυχαγωγικής απενεργοποίησης της σκέψης και αναπαραγωγής των καθημερινών προβλημάτων. Είναι ένα μέσο εκτόνωσης και ένα μέσο σπατάλης χρόνου σε ανούσια γεγονότα. Η ζωή έχει τέχνη, έχει ιδέες, βιβλία, μουσική, κινηματογράφο, συντροφιά και διάλογο με συνανθρώπους, χρώματα και άλλα πολλά όμορφα πράγματα από τα οποία η κοινωνία αφαιρεί χρόνο, κινούμενη από οπαδισμούς ομάδων. Ομάδων εννοούμε επιχειρήσεων με κέρδη. Καλό και ωραίο είναι να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα όμως όταν η ανάλυση μας για το γεγονός γίνεται αυτοσκοπός της καθημερινότητάς μας έχουμε χάσει το δρόμο μας.
