Από το «Λεφτά Υπάρχουν», φτάσαμε σήμερα στο σημείο μια κυβέρνηση να νομοθετεί και να αποφασίζει με βάση το Μνημόνιο, η τήρηση του οποίου είναι προϋπόθεση για να συνεχιστεί ομαλά η δανειοδότηση της χώρας. Επειδή το κεφάλαιο δανειστές (τοκογλύφοι) για την Ελλάδα είναι παλιά ιστορία , θα αναφέρω ένα σχετικό περιστατικό , το οποίο μου φέρνει στο νου το γνωμικό «Όποιος καεί στο χυλό φυσά και το γιαούρτι».
Αμέσως μετά την ανατίναξη της γέφυρας στον Γοργοπόταμο όταν συγκεντρώθηκαν οι άντρες του Ζέρβα και του Βελουχιώτη μαζί με τους Άγγλους αξιωματικούς στο χωριό Μαυρολιθάρι στις 27-11-1942 με σκοπό την άλλη μέρα να φύγουν οι άντρες του Ζέρβα για τον Βάλτο και οι Άγγλοι για τις ακτές του Ιονίου όπου θα τους παραλάμβανε συμμαχικό υποβρύχιο, έγινε ένα περιστατικό μεταξύ του Άρη και του Εγγλέζου Ταξίαρχου Έντι. Μέσα στο σχολείο του Μαυρολιθαρίου ο Έντι έβγαλε ένα σακουλάκι με 250 λίρες και τις έδωσε στον Άρη ο οποίος τις αρνήθηκε , εμβρόντητος ο Εγγλέζος ρώτησε τον λόγο άρνησης και μετά από ώρα διαπραγματεύσεων ο Άρης πήρε το σακουλάκι με τις λίρες λέγοντας :
«Τις παίρνουμε. Με μια συμφωνία όμως .Ότι είναι δώρο. Όχι φεύγοντας από δω να βγάλετε τα δεφτέρια σας και να τις γράψετε κι αυτές σε κάποιο λογαριασμό μας, κι αύριο να μας τις γυρεύετε διπλές και τριπλές με αποκλεισμούς και με επεμβάσεις , όπως κάματε με κάτι παλιότερα δάνεια, που αν και σας τα έχουμε ξεπληρώσει έξι φορές ως τα σήμερα , σας τα χρωστάμε ακέρια ακόμα.» Από το βιβλίο «Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης Τόμος Β» του Δημήτρη Δημητρίου (Νικηφόρου)
Επειδή το αρχικό σύνθημα μεταλλάχτηκε στο «Λεφτά Υπάρχουν στο ΔΝΤ», ένας θεός ξέρει πόσο και πόσες φορές θα πληρώσουμε αυτή τη «Σωτηρία της Χώρας» εμείς και κυρίως οι επόμενες γενιές.
1 σχόλιο:
Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
- Τον ξέρεις τον Άρη;
- Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Όχι. Μα τόνε ξέρω.
- Πώς είναι;
- Τρεις βολές πιο αψηλός απ’ τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο-μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.
Μιαν άλλη φορά, στα Τρίκαλα, ρώτησα ένα «αετόπουλο» που πέρναγε τις γραμμές του οχτρού μεταφέροντας μαντάτα στους αντάρτες μέσα στο κούφωμα ενός καλαμιού.
- Γιωργή, τον ξέρεις τον Άρη;
- Τόνε ξέρω.
- Τον είδες ποτέ σου;
- Τον είδα με τα μάτια μου.
- Πώς είναι;
- Έχει μακριά γένεια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα.
Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Και γω που δυο φορές όλο-όλο τον αντάμωσα, έτσι σαν τα παιδιά και γω, έτσι τον βλέπω και τον τραγουδάω τον ΑΡΗ.
Γιάννης Ρίτσος
Δημοσίευση σχολίου