Το κόμμα των Ελοχίμ

[Το παρόν άρθρο και βίντεο αφιερώνονται σε όλη εκείνη τη μούργα της ελληνικής δημοσιογραφίας, που έχει «ξεχάσει» το παρελθόν του Καρατζαφέρη, και προσπαθεί να μας τον σερβίρει σαν έναν σοβαρό πολιτικό ηγέτη.]

Σαν βγεις στον πηγεμό για την Απάτη, 
Να εύχεσαι να ’ναι χαζός ο κόσμος, 
Γεμάτος ημιμάθεια, γεμάτος κόμπλεξ. 
Τους θολοκουλτούρες και τους άπλυτους, 
Τον θυμωμένο Αλαβάνο μη φοβάσαι, 
Τέτοιους στο δρόμο σου ποτέ σου δε θα βρεις, 
Αν είναι το κοπάδι σου τυφλό, αν εκλεκτή 
Βλακεία το πνεύμα και τη δράση του αγγίζει. 
Τους θολοκουλτούρες και τους άπλυτους,
Την άγρια Παπαρήγα δε θα συναντήσεις,
Αν κάνεις στην τηλεόραση κουπί, 
Αν τους μαντρώσεις σ’ ένα ξερονήσι.

Το να υποδύεται ο τρελός του χωριού τον πρόεδρο της κοινότητας δεν είναι παράξενο. Παράξενο είναι οι συγχωριανοί του να το πιστέψουν. Για όποιον δημοκράτη δε λέει να καταλάβει ότι ο πρόεδρος του Λά.Ο.Σ. ουδέποτε αποκήρυξε τον παλιό καλό ακροδεξιό του εαυτό, ο Καρατζαφέρης φροντίζει ανά τακτά διαστήματα να υπενθυμίζει ότι όλο αυτό το δημοκρατικό μασκαριλίκι του κόμματός του δεν είναι παρά μία τακτική, τακτική που την αντιλαμβάνεται ως «Δούρειο Ίππο» (αλήθεια, τι απέγινε η «αντιρατσιστική επιτροπή»;).

Σε μία από τις σπάνιες κρίσεις ειλικρίνειας, υπενθυμίζει στους οπαδούς του στις 26/11/2010:

Ο wannabe Οδυσσέας, στην πορεία του κόμματός του, συνάντησε δυσκολίες από όλους εκείνους τους «Λαιστρυγόνες» και τους «Κύκλωπες», προφανώς αυτούς που τον κατηγορούσαν ότι με τη ρητορική και την ιδεολογία κάποιων στελεχών του υπονομεύει τη δημοκρατία. Έτσι, σαν πολυμήχανος που είναι, έπρεπε κάτι να σκεφτεί. Τον ακούσαμε λοιπόν τώρα να απευθύνεται σε εκείνη τη «γλυκιά μαγιά του 2000», και να τους διαβεβαιώνει ότι «το ταξίδι πάει καλά».

Για να γιορτάσουμε τις επιτυχίες του, φέρνουμε σήμερα για πρώτη φορά στο ιντερνετικό φως ένα βίντεο τραβηγμένο μέσα από την «κοιλιά» του Δούρειου Ίππου, όπου η «γλυκιά μαγιά» μετρούσε ήδη τρία χρόνια ωρίμανσης, και φανερώνει και στον πλέον καλοπροαίρετο το πνευματικό, πολιτικό, και ηθικό επίπεδο του Καρατζαφέρη, των στελεχών του, και της «γλυκιάς μαγιάς» του.

Αφιερώσαμε λίγα λεπτά της εκδήλωσης στον πύρινο λόγο του +Ισαπόστολου+, για όσους τυχόν ισχυριστούν ότι η σκέψη του Λιακόπουλου, μέχρι εκείνη τουλάχιστον την περίοδο, ξεδιπλωνόταν μέσα από έναν σοβαρό πολιτικό, πατριωτικό λόγο, ώστε να δικαιολογείται η αποδοχή του από τον Καρατζαφέρη και τα στελέχη του.

Ο Καρατζαφέρης λοιπόν, για να πολεμήσει τω καιρώ εκείνω «στη μάχη του βιβλίου» αυτούς (τους θολοκουλτούρες καθηγητές πανεπιστημίων, υποθέτω) που «για 40 χρόνια τους είχε παραχωρήσει αυτό το μετερίζι», επιστρατεύει τρία υπερόπλα: τον Άδωνη, τον κουμπάρο του το Λιακόπουλο, και τον Ιωάννη Σχοινά.

Για τους δύο πρώτους δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Για τον τρίτο, αντιγράφω από το βιβλίο τουΔ. Ψαρρά, «Το Κρυφό Χέρι του Καρατζαφέρη», σελ. 210-11:

διαβάστε το υπόλειπο άρθρο..