Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Στις 19 Οκτώβρη 2010 ο Παπανδρέου έβγαλε ένα λόγο. Δεδομένης της σημασίας του θέματος που ανέπτυξε, ο τίτλος που επέλεξε για την ομιλία του ήταν πράγματι ευθύβολος:
«Από την ανεργία στην εργασία».
Είπε τότε ο Παπανδρέου:
*
«Η ανεργία αποτελεί το νούμερο 1 πρόβλημα που έχουμε μπροστά μας».
*
«...παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε ακόμα στην καρδιά της ύφεσης, ακόμα και τώρα, μέσα στην κρίση, εμείς κάνουμε κάθε προσπάθεια για να κινητοποιήσουμε όλους τους μηχανισμούς που έχουμε στα χέρια μας (...) ώστε να παλέψουμε με την ανεργία, να διατηρήσουμε τις ήδη υπάρχουσες θέσεις εργασίας και, βεβαίως, να δημιουργήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες».
*
«Εμείς, ακόμα και σ' αυτή την περίοδο της μεγάλης οικονομικής στενότητας, αξιοποιούμε τα λεφτά τα οποία υπάρχουν. Φροντίζουμε να βρούμε τα εργαλεία για τη στήριξη των προγραμμάτων για την ανεργία (...)».
***
Τα ίδια επαναλάμβανε ο Παπανδρέου και στη συνέχεια. Μάρτυς μας οι φίλοι του στα ΜΜΕ:
*
«Ο πρωθυπουργός κατέστησε σαφές ότι είναι θέμα άμεσης προτεραιότητας για την κυβέρνηση η αντιμετώπιση της ανεργίας με τη διεύρυνση του αριθμού των θέσεων εργασίας»
(«Τα Nέα», 2/2/2011)
*
Εκτός από τον Παπανδρέου ταγμένοι στον αγώνα κατά της ανεργίας είναι και οι υπουργοί του.
«Στις άμεσες προτεραιότητές μας η αντιμετώπιση της ανεργίας»
(Α. Λοβέρδος, 14/10/2009, Kapital.gr)
*
«Η καταπολέμηση της ανεργίας θα έπρεπε να αποτελεί, στο πλαίσιο αυτό, μια αυτονόητη προτεραιότητα για όλους»
(Γ. Πεταλωτής, 31/3/2009, εφημερίδα «Χρόνος»).
*
«Η αποτελεσματική στήριξη της απασχόλησης, η αντιμετώπιση της ανεργίας, η ένταξη στην αγορά εργασίας και η προστασία των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων αποτελούν πρώτη προτεραιότητα της πολιτικής μας»
(Λούκα Κατσέλη, 9/3/2011, «Ημερησία»)
***
Αυτά ήταν και είναι τα λόγια τους.
Ας συγκριθούν με τα έργα τους:
*
Χτες δόθηκαν από την «Ελληνική Στατιστική Αρχή» τα τελευταία στοιχεία για την ανεργία στη χώρα.
Ιδού τι πραγματικά συμβαίνει:
- Από το Μάρτη του 2010 που το ποσοστό της ανεργίας ήταν 11,6%, το Μάρτη του 2011, μετά από ένα χρόνο μνημονίου, μετά από ένα χρόνο «σωτηρίας», το ποσοστό της ανεργίας εκτινάχτηκε στο 16,2%!
- Από το Μάρτη του 2009 που ο Παπανδρέου έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» (και εννοούσε τα λεφτά του εργάτη και του συνταξιούχου), όταν, δηλαδή, οι καταγεγραμμένοι άνεργοι ήταν 457.000, σήμερα οι άνεργοι ξεπερνούν τους 811.000!!! έχουν δηλαδή σχεδόν διπλασιαστεί!
- Σήμερα, την ώρα ακριβώς που εκβιάζουν το λαό να αποδεχτεί το «μνημόνιο 2», την ώρα ακριβώς που έχουν μοιράσει στους τραπεζίτες πάνω από 100 δισ. ευρώ, έχουν «κατορθώσει» το 42,5% των νέων ανθρώπων μέχρι 24 ετών και το 22,6% των νέων ανθρώπων από 25 μέχρι 34 ετών, να είναι άνεργοι!
- Στην πρώην «ισχυρή Ελλάδα» της ΟΝΕ και του ευρώ, μέσα στο «απάνεμο λιμάνι» της ΕΕ, στην Ελλάδα που η πλουτοκρατία της εκπροσωπείται από τους Παπανδρέου, Λοβέρδο, Πεταλωτή, Κατσέλη και υποβαστάζεται από τον Τρισέ, τον Γιούνκερ, τον Ολι Ρεν και τις αρχικαμαριέρες του διεθνούς ιμπεριαλισμού και του ΔΝΤ, η ανεργία στις 13 περιφέρειες της χώρας ξεκινά από 13,7% και φτάνει στο 30,4%!
***
Αυτή είναι η πολιτική τους. Αποτυπωμένη με τη μέθοδο της στατιστικής. Και, μάλιστα, μιας «πειραγμένης» στατιστικής, η οποία δεν καταμετρά όλους τους ανέργους, αυτούς που ούτε ως άνεργοι δεν έχουν δικαίωμα να καταγραφούν γιατί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για να θεωρούνται καν ως άνεργοι!
Είναι η στατιστική που δε λαμβάνει υπόψη τις εκατοντάδες χιλιάδες του «παρτ τάιμ», τους «εποχιακούς», των εργασιακών «Νταχάου», τους «απασχολήσιμους»!
*
Αλλά ακόμα κι αν η στατιστική τους ήταν ειλικρινής, ακόμα κι αν ήταν «σωστή», η στατιστική είναι μόνο ένας τρόπος. Και δεν είναι ο πιο ανθρώπινος τρόπος.
Γιατί η στατιστική όταν μετρά την ανεργία δεν μπορεί να καταμετρήσειτον ανθρώπινο πόνο.
Την ανασφάλεια.
Την απελπισία.
Τη δυστυχία.
Την περιθωριοποίηση.
Τον αποκλεισμό.
*
Πίσω από τους αριθμούς και τα νούμερα βρίσκονται άνθρωποι.
Ανθρωποι που τους ρημάζουν τη ζωή. Που τους ξεσκίζουν τα όνειρα. Που τους «χρεοκόπησαν». Που τους κατέστρεψαν. Ανθρωποι που τους πέταξαν στην «άκρη». Που πριν τους εξοντώσουν φυσικά και σωματικά, τους έχουν εξοντώσει ηθικά και ψυχικά.
*
Αυτή η πολιτική που κονιορτοποιεί το δικαίωμα στη ζωή και στη δημιουργία και δεν τα αναγνωρίζει παρά μόνο ως «εργασιακό κόστος» (!), δεν καταμετράται με όρους στατιστικής.
Το μέγεθος της συμφοράς που προκαλεί δε γίνεται να αποδοθεί με τη μέθοδο των αριθμών.
Αυτή η πολιτική είναι ένα οργανωμένο, ειδεχθές, μαζικό έγκλημα, σχεδιασμένο και εκτελεσμένο από αδίστακτους αυτουργούς
και μόνο έτσι αντιμετωπίζεται:
Οργανωμένα, σχεδιασμένα και μαζικά, από αποφασισμένους εργαζόμενους, σε συμπαράταξη με τους ανέργους και τους υποψήφιους ανέργους, εκεί που συντελείται καθημερινά το έγκλημα, στους τόπους δουλειάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου