Πώς γίνεται το ένα έκτο (1/6) σχεδόν του πληθυσμού του πλανήτη (γύρω στο 1 δις άνθρωποι) να λιμοκτονεί, ο μισός πλανήτης, (τρία δις άνθρωποι), να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας (εισόδημα κάτω από περίπου 40€ το μήνα!) και ταυτόχρονα το ένα τρίτο της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων να καταλήγει στα σκουπίδια;

(…)Ιδιαίτερα όταν το περιβάλλον του πλανήτη εκπέμπει σήμα κινδύνου, λόγω της κατάχρησης (από αυτές τις ίδιες εταιρείες και τις κυβερνήσεις) των δυνατοτήτων που μας παρέχει η φύση. Κι ακόμα περισσότερο όταν στο όνομα της αύξησης της παραγωγής τροφίμων, για να αντιμετωπιστεί υποτίθεται η πείνα, οι πολυεθνικές στρέφονται στα μεταλλαγμένα τα οποία δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τη μετατροπή των ανθρώπων σε πειραματόζωα, με συνέπειες που θα αποκαλυφθούν σε 10, 20, ή 30 χρόνια – όταν δηλαδή θα είναι πολύ αργά.
(…)Ωστόσο, για τους «σοφούς» των αγορών, η ευθύνη και πάλι βρίσκεται κάπου μακριά από τους ίδιους: Οι καταναλωτές στις ανεπτυγμένες χώρες, είναι υποτίθεται ασυνείδητοι και αγοράζουν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων από αυτές που πραγματικά χρειάζονται. Έτσι τελικά τα τρόφιμα πετιούνται ενώ ένα μεγάλο κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού πεινάει.

(…)Και για να ολοκληρωθεί η παράνοια, την ώρα που συμβαίνουν όλα τα πιο πάνω, τεράστιες δασικές εκτάσεις αποψιλώνονται, ώστε να μετατραπούν σε χωράφια για την καλλιέργεια φυτών που προορίζονται για την παραγωγή βιοκαυσίμων.
(…)Όσο τα τρόφιμα αποτελούν αντικείμενο κερδοσκοπίας, όσο οι αγορές και τα χρηματιστήρια μπορούν να παίζουν με τις τιμές των αγροτικών προϊόντων, όσο τα κριτήρια για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να φτάσει στο πιάτο μας δεν είναι η ασφάλεια ή η θρεπτική του αξία, αλλά το κατά πόσο ανταποκρίνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο που να υπηρετεί καλύτερα την κερδοσκοπία των πολυεθνικών των τροφίμων, τόσο ο παραλογισμός θα διαιωνίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου