Εδώ σε τούτον τον τόπο θα μάθουν οι Έλληνες ότι η αντίσταση δεν είναι μάταιη...

Εδώ σε τούτον τον τόπο θα μάθουν οι Έλληνες ότι η αντίσταση δεν είναι μάταιη...

Θυμάμαι, κάπου εκεί το 1990, έφτανα σε μία άγνωστη περιοχή. 

Στις πρώτες μου συναναστροφές με τους κατοίκους εκείνης της περιοχής, με έλεγαν "ξένο" και στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου. Σκεφτόμουν τι άραγε να σημαίνει "ξένος"? Γιατί λένε "ξένο" έναν συμπατριώτη τους που έφτανε στα μέρη τους? Γιατί να λένε "ξένο" έναν Έλληνα που ήταν πλέον οικιστής στην περιοχή τους? 

Το περίεργο ήταν το έλεγαν με μία αφοπλιστική φυσικότητα, κάνοντας παρέα μαζί σου, μιλώντας μαζί σου! Με αποδέχονταν γρήγορα σαν φίλο, αλλά όχι σαν "δικό τους"! Περίεργα μου φαίνονταν όλα αυτά! Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν παρέα μαζί μου, είναι τόσο φιλόξενοι, αλλά όταν με γνωρίζουν σε έναν τρίτο με ονομάζουν "ξένο"?

Έτσι πέρασαν τα πρώτα χρόνια και ήταν χρόνια δύσκολα! 

4 χρόνια αργότερα πέθαινε ο πατριός μου, τον θάψαμε εκεί... στο νεκροταφείο της Κερατέας κι εκεί ήταν όλοι αυτοί που μέχρι τότε με έλεγαν "ξένο". Εκείνη την ημέρα που εκείνη η Γη δέχονταν το νεκρό σώμα ενός δικού μου ανθρώπου, δεν ήμουν πια "ξένος" για αυτούς... Είχα γίνει δικός τους γιατί έκανα την πρώτη "μοιρασιά" μαζί τους... έθαψα έναν δικό μου άνθρωπο στα χώματα που έχουν θάψει κι αυτοί τους προγόνους τους. 

Εκείνη την μαύρη ημέρα έγινα Κερατιώτης. Εκείνη την ημέρα αποκτούσα μία ιδιότητα ξεχωριστή για την οποία θα είμαι υπερήφανος όπου βρεθώ στην υπόλοιπη ζωή μου... αλλά δεν ήταν η ημέρα που ένιωσα ότι εκείνος ο τόπος είχε γίνει δικός μου. 
Τρίτη 29 Ιουλίου 2008... Μία φωτιά καίει τον τόπο μου...

Μία φωτιά καίει το βουνό των αναμνήσεών μου... 

Κάτοικοι και πυροσβεστική έδωσαν την μάχη τους...

Έγραφα τότε: 

"Έγραφα κάποτε ότι η φωτιά της Ηλείας, της Μεγαλόπολης, της Εύβοιας, της Ρόδου, ήταν μαχαιριά στην καρδιά μας,ήταν δική μας φωτιά. Έκανα λάθος, η φωτιά που καίει το παρελθόν σου είναι η δική σου φωτιά. Αυτή η στάχτη είναι δική σου, αυτή η φλόγα καίει την ψυχή σου και κανείς δεν μπορεί να την σβήσει. Κηδεύω εδώ μαζί σας το μαύρο μου βουνό κι ελπίζω ότι η επόμενη άνοιξη θα το αναστήσει.Στάχτη έγιναν τα όνειρά μου, αλλά η άνοιξη θα τα ζωντανέψει ξανά, πρέπει να τα ζωντανέψει ξανά. Σήμερα κάηκε το βουνό μου, κάηκε το βουνό του Χρήστου, κάηκαν οι θύμησές μου, κάηκαν τα όνειρά μου...

ο πυκνός καπνός τα έσβησε όλα... Ήταν η φωτιά της Κερατέας...

άλλη μία φωτιά...

που οι ηρωικοί πυροσβέστες και πιλότοι την έσβησαν... αλλά που μέσα μου ακόμα καίει...

περιμένοντας το πρώτο λουλούδι της άνοιξης! Δεν παύω να ελπίζω...αλλά σήμερα πενθώ...είναι μαύρη η ψυχή μου σαν το βουνό μου!" Αν δεν κηδέψεις σε έναν τόπο, αν δεν προστατέψεις έναν τόπο, αν δεν πενθήσεις για έναν τόπο...

ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΟΠΟ!!! 

Εγώ από τότε ήμουν τυχερός...

γιατί τότε ένιωθα για πρώτη φορά ότι ανήκα σε έναν τόπο! 
Κατάλαβατε κ. Ραγκούση τι σημαίνει τόπος? 

Καταλάβατε κ. Μπιρμπίλη τι σημαίνει τόπος? 

Καταλάβατε κ. Παπουτσή τι σημαίνει τόπος? 

Τόπος σημαίνει εκεί που γεννιέσαι, εκεί που μεγαλώνεις, εκεί που προστατεύεις, εκεί που πάντα επιστρέφεις, εκεί που παντρεύεσαι, εκεί που μεγαλώνεις τα παιδιά σου, εκεί που χτίζεις τα όνειρά σου, εκεί που σε γνωρίζουν και σε αγαπούν, εκεί που σκάβεις την ευλογημένη Γη σου...Τόπος είναι εκεί που πεθαίνεις!!! Αυτός είναι ο τόπος μου, αυτό είναι το ιδιαίτερο κομμάτι της Γης που μοιράζομαι με τους συντοπίτες μου σε μία μοναδική σχέση που δεν μπορείτε να πολεμήσετε!!! Εμάς δεν μπορείτε να μας νικήσετε γιατί έχουμε κάτι αδιανόητο σε εσάς! 

ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ! 

Γι' αυτό θα είμαι εκεί, μαζί με αυτούς κι απέναντι από εσάς, μέχρι το τέλος...

Γιατί εγώ είμαι ένας τυχερός και υπερήφανος άνθρωπος!
ΕΙΜΑΙ ΚΕΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ! ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΩ ΠΟΤΕ...

ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ! 

Χ.Ρ.
Υ.Γ. 1 ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΙΚΑΕΙ ... ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΣΤΗ! 
Υ.Γ. 2 Εδώ σε τούτον τον τόπο θα μάθουν οι Έλληνες ότι η αντίσταση δεν είναι μάταιη... 

Εμείς θα ματώσουμε...
αλλά οι Έλληνες θα το μάθουν!