Την 1η Μαϊου 2011 ο Πρόεδρος Barack Obama εμφανίστηκε στην εθνική τηλεόραση με μια ξαφνική ανακοίνωση ότι ο Osama bin Laden, ο φερόμενος ως οργανωτής των τραγικών συμβάντων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, δολοφονήθηκε από στρατιωτικές δυνάμεις στο Πακιστάν. Μέσα σε μερικά λεπτά, μια αιφνιδιαστική επίθεση εκδηλώθηκε σχεδόν σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα, κάτι που μπορεί μόνο να περιγραφεί ως μια απεχθής γιορτινή επίδειξη, αντιπροσωπευτική ενός επιπέδου ανωριμότητας στα όρια πολιτιστικής ψύχωσης. Απεικονίσεις ανθρώπων να τρέχουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης και της Ουάσινγκτον ψέλνοντας αμερικανικά σοβινιστικά σλόγκαν, κυματίζοντας τις σημαίες τους, σαν μέλη κάποιας θρησκευτικής οργάνωσης, εξυμνώντας τον θάνατο ενός άλλου ανθρώπου, αποκαλύπτουν ακόμα ένα στρώμα αυτής της αρρώστιας που ονομάζουμε “μοντέρνα κοινωνία”.Σκοπός του περιεχόμενου αυτής της απάντησης δεν είναι να απευθυνθεί στην πολιτική χρήση ενός τέτοιου γεγονότος, ή να ρίξει φως στη σκηνοθετημένη ενορχήστρωσή του, το γεγονός δηλαδή ότι η κοινή γνώμη κατευθύνεται από τα Κύρια ΜΜΕ και από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντιθέτως, σκοπός αυτού του άρθρου είναι να εκφράσει τον βρώμικο παραλογισμό που προκύπτει και το πώς η κουλτούρα μας μπορεί να “στηθεί” τόσο εύκολα και να φορτιστεί συναισθηματικά με έμφαση στον επιφανειακό συμβολισμό, αντί για τις πραγματικές ριζικές αιτίες των προβλημάτων, των λύσεων ή λογικών εκτιμήσεων των περιστάσεων.
Το πρώτο και κυριότερο σημείο είναι ότι ο θάνατος του Osama bin Laden δεν σημαίνει τίποτα όσον αφορά το πρόβλημα της διεθνούς τρομοκρατίας. Ο θάνατος του απλά εξυπηρετεί ως μια κάθαρση για μια κουλτούρα που έχει νευρωτικές εμμονές με την εκδίκηση και τα αντίποινα. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση, η οποία από ψυχολογικής άποψης, ανέκαθεν «εξυπηρετούσε» το ρόλο μια πατρικής φιγούρας για τους πολίτες της, ενισχύει την ιδέα ότι η δολοφονία ανθρώπων είναι η λύση για οτιδήποτε, πρέπει να είναι αρκετή για τους περισσότερους από εμάς, να κάνουμε μια παύση και να εξετάσουμε την ποιότητα των αξιών που προκύπτουν από το ίδιο το πνεύμα της εποχής.
Παρόλα αυτά, πέρα από τις συναισθηματικές στρεβλώσεις, και τα τραγικά, εκδικητικά μοτίβα επιβράβευσης της συνέχισης των ανθρωπίνων διαχωρισμών και της βίας, έρχεται ένας πιο πρακτικός συλλογισμός σχετικά με το ποιο πραγματικά είναι το πρόβλημα και η σπουδαιότητα αυτού του προβλήματος όσον αφορά την γενικότερη προτεραιότητα.
Ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρωπίνου όντος έχει ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην κοινωνία.
Πότε δεν πρόκειται απλώς για τον θάνατο ενός ατόμου. Είναι ο θάνατος στις σχέσεις, την συντροφικότητα, την υποστήριξη και την ακεραιότητα των οικογενειακών και κοινόχρηστων περιβαλλόντων. Οι αχρείαστοι θάνατοι 3000 ανθρώπων την 11η Σεπτεμβρίου 2001 δεν είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικοί από αυτούς κατά την διάρκεια των παγκοσμίων πολέμων, λόγω καρκίνου, ασθενειών, ατυχημάτων και άλλων.
Ως κοινωνία, είναι ασφαλές να πούμε ότι αναζητούμε έναν κόσμο που περιορίζει στρατηγικά κάθε είδους τέτοιων επιπτώσεων, μέσω κοινωνικών προσεγγίσεων που επιτρέπουν τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια που μπορεί να δημιουργήσει η εφευρετικότητά μας. Είναι σε αυτό το πλαίσιο που η νευρωτική μας εμμονή για τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 έχει γίνει σοβαρά προσβλητική αλλά και επιβλαβής για την πρόοδο. Έχει δημιουργηθεί ένα περιβάλλον όπου τεράστια χρηματικά ποσά, πόροι και ενέργεια σπαταλούνται στο να αναζητούνται και να καταστρέφονται μικρές υποκουλτούρες από ανθρώπους που έχουν ιδεολογικές διαφορές και ενεργούν πάνω σε αυτές τις διαφορές μέσω της βίας.
Ωστόσο, σε ετήσια βάση μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, σχεδόν 30.000 άνθρωποι σκοτώνονται σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα, η πλειοψηφία των οποίων θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί με πολύ μικρές δομικές αλλαγές. Αυτό ισούται με δέκα “11/Σεπτεμβρίου” κάθε χρόνο… ωστόσο κανένας δεν φαίνεται να προβληματίζεται για αυτήν την επιδημία. Ομοίως, πάνω από 1 εκατομμύριο Αμερικάνοι πεθαίνουν από καρδιακές παθήσεις και καρκίνο ετησίως – οι αιτίες των οποίων πλέον εύκολα μπορούν να συνδεθούν με περιβαλλοντολογικούς παράγοντες στην πλειοψηφία τους. Παρόλα αυτά, ασχέτως με τις πάνω από 330 “11/Σεπτεμβρίου” που συμβαίνουν κάθε χρόνο σε αυτό το πλαίσιο, τα κυβερνητικά κονδύλια που επενδύονται για την έρευνα αυτών των παθήσεων είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα των χρημάτων που σπαταλούνται για “αντί-τρομοκρατικές” επιχειρήσεις.
Αυτή η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται και να συνεχίζεται με έμφαση στη διαστροφή των προτεραιοτήτων όσον αφορά το τι σημαίνει πραγματικά να σώνεις και να προστατεύεις την ανθρωπινή ζωή και ελπίζω πολλοί από εσάς να μπορείτε να αναγνωρίσετε τη σοβαρή ανισορροπία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε όσον αφορά τις αξίες μας.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο σημείο σχετικά με την εκδίκηση και τα αντίποινα, θα συμπεριλάβω σε αυτήν την απάντηση ένα κομμάτι από τον Dr Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, πιθανότατα το πιο λαμπρά διαισθητικό μυαλό όσον αφορά τη σύγκρουση και τη δύναμη της μη βίας. Την 15η Σεπτεμβρίου 1963 μια εκκλησία στο Birmingham της Alabama δέχτηκε βομβιστική επίθεση, σκοτώνοντας 4 μικρά κοριτσάκια που συμμετείχαν στο κυριακάτικο σχολείο.
Στο δημόσιο διάγγελμα του ο Dr. Κινγκ δήλωσε:
“Τι δολοφόνησε αυτά τα τέσσερα μικρά κορίτσια; Κοιτάξτε γύρω σας. Θα δείτε ότι πολλοί άνθρωποι που ποτέ δεν σας πέρασε από το μυαλό, πήραν μέρος σε αυτήν την κακή πράξη. Απόψε όλοι μας πρέπει να φύγουμε από εδώ με μια νέα αποφασιστικότητα να αγωνιστούμε. Ο Θεός έχει μια δουλειά για εμάς. Ίσως η αποστολή μας είναι να σώσουμε την ψυχή της Αμερικής. Δεν μπορούμε να σώσουμε την ψυχή αυτού του έθνους πετώντας τούβλα. Δεν μπορούμε να σώσουμε την ψυχή αυτού του έθνους με το να πάρουμε τα πυρομαχικά μας και με το να βγούμε έξω πυροβολώντας με πραγματικά όπλα. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι διαθέτουμε κάτι πολύ πιο ισχυρό. Απλά πάρτε τα πυρομαχικά της αγάπης.”
- Dr Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, 1963 -
~Peter Joseph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου