“Θα κραυγάσουμε : αρπάξτε τα τσεκούρια! Θα χτυπήσουμε ανελέητα την εξουσία δίχως να κάνουμε οικονομία στα χτυπήματά μας όπως εξάλλου δεν κάνουν και εκείνοι. Θα τους αφανίσουμε στις πλατείες όταν τολμά το σκυλολόι τους να εμφανίζεται εκεί. Θα τους αφανίσουμε στα καλντερίμια της επαρχίας και στις λεωφόρους τις πρωτεύουσας. Θα τους αφανίσουμε στα χωριά. Θυμηθείτε πως όταν συμβεί αυτό, όποιος δε θα είναι μαζί μας, θα είναι εναντίον μας, ένας εχθρός. Και εμείς θα χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο για να εξοντώσουμε έναν εχθρό.”
Αναγνωρίζω τον εαυτό μου ως μέλος τηςΕ. Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και πλέον ως αιχμάλωτο πολέμου. Ενός πολέμου ο οποίος έχει έμμεσα κηρυχθεί δεκάδες αιώνες τώρα, από τους εξουσιαστές προς τους εξουσιαζόμενους, μη κάνοντας αισθητή την παρουσία του ώστε οι υποταγμένοι να ζουν σε οφθαλμαπάτες ελευθερίας, και άμεσα προς τους αναρχικούς επαναστάτες και κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο που δεν υποτάσσεται και αντιστέκεται στην ομαλή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Ενός πολέμου ο οποίος διεξάγεται καθημερινά στο χώρο εργασίας, στα σχολεία, στα κέντρα κράτησης μεταναστών, στις φυλακές, στο δρόμο, στο στρατό…
“Το σύστημα δεν έχει επιβάλλει απλώς τις οδηγίες χρήσεις της καθημερινής ζωής, αλλά έχει κατορθώσει να πείσει τους υποτελείς του για την αναγκαιότητά του, για την ηθική του νομιμοποίηση και αρκετοί είναι διατεθειμένοι να το υπερασπιστούν απέναντι στους εχθρούς του.”
Εμείς ως πολεμιστές ενάντια σε κάθε είδους εξουσία αλλά και ενάντια σε κάθε λογική εθελοδουλίας, έχουμε καθήκον να ενστερνιστούμε την ολική ρήξη και άρνηση του κάθε συστήματος αλλά και της κοινωνίας στην παρούσα μορφή της. Εξάλλου, όπως έχει δείξει η ιστορία, τους περισσότερους από αυτούς που περιμένουν την κοινωνία να ξυπνήσει τους παίρνει ο “ύπνος”. Και είναι απαράδεκτο ναι δικαιολογούμε και να στηρίζουμε ανθρώπους που είναι καθηλωμένοι στην ανικανότητά τους να ορίσουν οι ίδιοι τη ζωή τους. Απεναντίας, πρέπει να τους ασκούμε διαρκώς σκληρή κριτική έως ότου πάρουν θέση. Μέχρι να βγουν από τη σφαίρα της ουδετερότητας, χάνοντας το ηλίθιο χαμόγελο του πρεζάκια τηλεθεατή και το βοδίσιο βλέμμα του αχόρταγου καταναλωτή και να σταθούν δίπλα στην επαναστατημένη καθημερινότητά μας είτε απέναντί μας.
“Η κοινωνία είναι τόσο αδύναμη και άψυχη όσο και η εξουσία που πάντα υπηρετεί. Ως σώμα διαποτίζεται μέχρι τον ελάχιστο πόρο του οργανισμού της από αξιολύπητο δογματισμό, δουλοπρέπεια, διεφθαρμένα και εγωιστικά ένστικτα.”
Ο ταξικός διαχωρισμός της κοινωνίας πρέπει να αντικατασταθεί από τον ατομικό και εν συνεχεία συλλογικό διαχωρισμό σύμφωνα με τις επιλογές, τη συνείδηση και τη στάση ζωής του καθένα μας. Διότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από τις ίδιες μας τις επιλογές, οι οποίες καθρεφτίζουν τη συνείδησή μας πάνω στη στάση ζωής μας. Έχουμε χαράξει το μονοπάτι της άρνησης, της δικής μας άρνησης και πορευόμαστε σε αυτό ενάντια στην κοινωνία των δήμιων, τη θαλπωρήκαι ξεγνοιασιά που υπόσχεται μια νομοταγής ζωή, γιατί έχουμε μάθει να κοιτάμε μπροστά και να μην γλύφουμε ποτέ εκεί που φτύνουμε.
Να αφανίσουμε πολιτικούς, δικαστές, δημοσιογράφους
Να εξοντώσουμε μπάτσους, φασίστες, ανθρωποφύλακες, αφεντικά
Να επιτεθούμε σε ευυπόληπτους πολίτες, ρουφιάνους, σεξιστές, βασανιστές ζώων
Σχετικά με το αναρχικό (νέο) αντάρτικο πόλης
Το αναρχικό αντάρτικο πόλης αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί για μένα μια στάση και τρόπο ζωής , ενάντια σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε μας θέλει υπόδουλους του συστήματος. Αποτελεί την άμμο στα γρανάζια του εξουσιαστικού μηχανισμού.
Ένας τρόπος να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να γίνουμε αφέντες του εαυτού μας.
Ένας τρόπος να συνδυάσουμε τη θεωρία με την πράξη.
Ένας τρόπος να μετουσιώσουμε την ουτοπία σε πραγματικότητα εδώ και τώρα.
Ένας τρόπος να τιμήσουμε τις επιλογές και τις αρνήσεις μας.
Ένας δρόμος προς την απόλυτη ελευθερία, που αποσκοπεί στο να ανατινάξει και να σαμποτάρει τα σύμβολα της εξουσίας και τις κοινωνικές σχέσεις που τα κάνουν αποδεκτά.
Ένας δρόμος άρνησης και καταστροφής των ρόλων που μας επιβάλλουν.
Όμως γνωρίζοντας πως ο σκοπός κρίνει τα μέσα, συμπεραίνουμε πως το νέο αντάρτικο πόλης είναι ένα ακόμα μέσο που ως κύριο χαρακτηριστικό του χρησιμοποιεί την άμεση δράση. Και πρέπει να είναι απόλυτα ταυτισμένη με το σκοπό, που στην περίπτωσή μας, είναι η επίτευξη μιας άνευ όρων ελευθερίας με βάση της την Αναρχία. Αποτελεί ένα από τα εργαλεία που πρέπει να κατέχει ο κάθε αναρχικός επαναστάτης στο οπλοστάσιό του, και σε συνδυασμό με τη γενικότερη πολύμορφη δράση του αναρχικού χώρου, μπορεί να επιτευχθεί μια πιο αληθινή και ουσιαστική αίσθηση της πραγματικότητας, της δικής μας πραγματικότητας, όπου ζούμε με βάση την ισότητα, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την περηφάνια, την αυτοοργάνωση, την ελευθερία….
Είναι η θηλιά στο λαιμό του κάθε εξουσιαστή
Ένας δρόμος διαρκούς και ακατάπαυστης επίθεσης
Δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο όχι για να αναδείξω τον εαυτό μου ως θύμα της “δημοκρατικής” αστυνομίας αλλά για να καταφέρω να μεταφέρω τις εμπειρίες μου σε συντρόφους που μπορεί στο μέλλον να βρεθούν στη θέση μου με σκοπό να είναι κάπως προετοιμασμένοι.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας 14/03/11 γίνεται έφοδος των μπάτσων (ΕΚΑΜ) στο σπίτι στην οδό Ελλησπόντου 53 στο Βόλο και ακολουθεί η σύλληψή μου καθώς και τεσσάρων συντρόφων μου. Η μεταφορά μας από τους βασανιστές της δημοκρατίας στον 12ο της ΓΑΔΑ γίνεται άμεσα με συμβατικά αυτοκίνητα , με δεμένα τα χέρια και κουκούλες στο κεφάλι. Κατά τη μεταφορά δεν έλειψαν τα ρατσιστικά σχόλια και οι βρισιές απέναντί μου ενώ σε διάφορα χρονικά διαστήματα τραβούσαν αναμνηστικές φωτογραφίες .
Το καλωσόρισμά μου στη ΓΑΔΑ ήταν μια κλωτσοπατινάδα από αρκετούς μπάτσους,για πολλή ώρα, αφού δεν αποκάλυπτα την ταυτότητά μου. Αφού τελικά με ξεκουκούλωσαν και ανακάλυψαν ποιος είμαι, με ανάγκασαν να κοιτάζω έναν τοίχο και μια στο τόσο συνέχιζαν το ξύλο, για να μου θυμίζουν που βρίσκομαι. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα άκουγα το βασανισμό των συντρόφων μου από τα δίπλα δωμάτια, και οι μπάτσοι έτρεχαν να μου θυμίσουν πως οι άλλοι με έχουν “δώσει” και καλό θα ήταν να μιλήσω κι εγώ.
Τελικά ήρθε και η ώρα μου να παραστώ στο δωμάτιο βασανισμού των συντρόφων μου που δεν ήταν άλλο από το δωμάτιο που σου παίρνουν αποτυπώματα. Τη στιγμή που με βάζουν μέσα, μου βγάζουν τις χειροπέδες και με αρπάζουν πέντε από αυτούς προσπαθώντας να μου βάλουν το χέρι στο μελάνι. Αφού είδαν ότι δεν τα καταφέρνουν ήρθαν και άλλοι, και όλοι μαζί με ακινητοποίησαν στο πάτωμα κατεβάζοντας τα σύνεργά τους κάτω. Ένας μπάτσος με το γόνατό του στο λαιμό μου, δύο άλλοι πάνω στην πλάτη μου, άλλοι δύο να μου κρατάνε τα πόδια και άλλοι δύο τα χέρια. Αυτός που προσπαθούσε να μου πάρει αποτυπώματα αφού είδε ότι δεν μπορεί να μου ανοίξει το χέρι, έβαλε ένα σίδερο ανάμεσα από τους κόμπους του χεριού μου και πέφτοντας πάνω του με όλο του το βάρος, άρχισε να το τρίβει μέσα έξω. Ταυτόχρονα ένας άλλος μπάτσος τράβηξε ένα δάχτυλο από το άλλο χέρι και το λύγισε τόσο, μέχρι τελικά να μουδιάσει πλήρως. Με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να τα πάρουν, με μόνη δυσκολία μερικούς συστηματικούς σπασμούς του χεριού μου, που αποσκοπούσαν πλέον να τους δυσκολέψω όσο το δυνατόν περισσότερο. Αμέσως μου ξαναέβαλαν τις χειροπέδες και με έβαλαν να κοιτάω τον τοίχο. Μετά από λίγο με ξαναπήραν για αποτυπώματα, με την ίδια ακριβώς διαδικασία, αφού παρέμεινα ανένδοτος στο να τα δώσω οικειοθελώς, παρόλο που τα είχαν ήδη, διότι ως αναρχικός αρνούμαι να εκτελέσω οποιαδήποτε εντολή από τα γουρούνια της εξουσίας.
Στο ενδιάμεσο της διαδικασίας των αποτυπωμάτων, ένας μπάτσος μου έβαλε κάτι σαν μεγάλη μπατονέτα στο στόμα για λήψη DNA. Κατέσχεσαν και τη μπλούζα μου για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Μόλις τελείωσαν, με ξαναέβαλαν να κάτσω αντικριστά σε έναν τοίχο όπου και εκεί δεν έλειψαν τα ρατσιστικά σχόλια. Μου έβαζαν να ακούω εμβατήρια και τον εθνικό ύμνο, τονίζοντάς μου πως αν έλεγα “γαμώ την Αλβανία” όλα θα τελείωναν. Γέλασα στη σκέψη πως δεν μου κόστιζε τίποτα να το πω, αλλά θεώρησα ότι η άρνησή μου θα πρέπει να είναι καθολική και ότι δεν χωράνε διαλείμματα χιούμορ. Μετά από λίγο δυο από αυτούς με συνόδεψαν σε ένα δωμάτιο, όπου εξαντλημένος πλέον πρόβαλα σθεναρή αντίσταση στη λήψη φωτογραφιών. Αμέσως μετά, με πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο και για κάμποσες ώρες με άφησαν όρθιο να κοιτάω τον τοίχο έχοντας τις χειροπέδες πισθάγκωνα, ακόμα κι όταν τελικά με μετέφεραν σε ένα μικρό μπουντρούμι με ανοιχτό φως όλη τη νύχτα και χωρίς καμία επικοινωνία με τους συντρόφους.
Το επόμενο πρωί, οι “συνεπείς” υπάλληλοι ήρθαν με νομότυπες διαδικασίες να ρωτήσουν αν θέλουμε να δώσουμε φωτογραφίες και αποτυπώματα. Με το άκουσμα αυτού χαμογέλασα ειρωνικά χωρίς καν να τους απαντήσω.
Οφείλω να μην δεχθώ ποτέ τον ρόλο του κυνηγημένου αλλά μόνο του επιτιθέμενου
Επιτιθέμενος στην κοινωνία
Επιτιθέμενος στην παρανομία
Και παραμένω επιτιθέμενος και μέσα στη φυλακή
Την ημέρα που μεταφέρθηκα στις φυλακές Δομοκού, ο φύλακας που έχει επιφορτιστεί με την κατανομή ανθρώπων μέσα στη φυλακή έκανε το λάθος (είτε εσκεμμένα, αποσκοπώντας στην ηθική εξόντωσή μου) να με βάλει με τον δολοφόνο του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το προφανές έγινε : Μόλις τον αντίκρισα τον άρχισα στις γρήγορες, έως ότου οι ευυπόληπτοι κρατούμενοι να χυμήξουν πάνω μου για να με σταματήσουν.
Φυσικά, η πρώτη μου μέρα στο κολαστήριοεγκαινιάστηκε και με ένα πειθαρχικό παράπτωμα. Και στη διαδικασίαπου μου επιβλήθηκε το πειθαρχικό υπήρχε τεταμένη ατμόσφαιρα και φραστικές επιθέσεις όταν τον έφεραν μέσα φρουρούμενο από τρεις δεσμοφύλακες.Επίσης, είναι προφανές ότι αρνήθηκα να απολογηθώ στην εισαγγελία θεωρώντας τιμή μου να προκαλέσω ζημιά στον μπάτσο – δολοφόνο Κορκονέα.
Μετά από αυτό υιοθέτησα πιο απαιτητική συμπεριφορά προς τους ανθρωποφύλακες, δείχνοντάς τους ότι δεν υπάρχουν για μένα περιθώρια υποχώρησης, ούτε στη σκέψη ούτε στη δράση μου, για οποιονδήποτε λόγο.
Όλως τυχαίως, ενάμιση μήνα αργότερα ο ανθρωποφύλακας που χειρίζεται τις πόρτες της φυλακής δημιούργησε άλλη μία “αναπάντεχη” συνάντηση με το δολοφόνο Κορκονέα, την οποία και εκμεταλλεύτηκα άμεσα, τιμώντας τα λόγια μου και θυμίζοντάς του πως ακόμα και σε πλαίσια προστασίας δεν μπορεί να κρυφτεί πουθενά. Έτσι, όρμηξα πάνω του, ενώ εκείνη τη στιγμή ένας κρατούμενος – σωματοφύλακάς του κάνοντας πως μας χωρίζει, με κράτησε δίνοντάς του την ευκαιρία να αντιδράσει ελάχιστα και στη συνέχεια να φύγει τρέχοντας προς την ασφάλεια του κελιού του. Εννοείται πως και αυτή τη φορά βρέθηκα αντιμέτωπος με το πειθαρχικό συμβούλιο.
….ο πόλεμος μαίνεται
Αλληλεγγύη στους 14 Χιλιανούς συντρόφους (που διώκονται για την “υπόθεση βόμβες”), στον GabrielPombodaSilva(ο οποίος βρίσκεται πάνω από 20 χρόνια στη φυλακή, τα 14 από αυτά κρατείτο στο ισπανικό καθεστώς F.I.E.S από όπου δραπέτευσε το 2004. Συνελήφθη μετά από συμπλοκή με μπάτσους στα Γερμανικά σύνορα τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς και από τότε βρίσκεται στις Γερμανικές φυλακές), στους 5 αναρχικούς της "Fuoriluogo" στη Μπολόνια (που κατηγορούνται για οργανωμένο έγκλημα με ανατρεπτικούς σκοπούς), στους Silvia, Billy, Costa, Marco στην Ελβετία (συνελήφθησαν τον Απρίλη του 2010 κοντά στη Ζυρρίχη όταν σε έλεγχο της αστυνομίας στο αμάξι τους βρέθηκαν εκρηκτικά και μία προκήρυξη της ELFSwitzerland), στους BraulioArturoDuránGonzález(συνελήφθη το Σεπτέμβρη του 2010. Κατηγορείται για επιθέσεις σε τράπεζες και άλλους στόχους), και AdrianMagdalenoGonzales στο Μεξικό (συνελήφθη το Φλεβάρη του 2010 για βομβιστική επίθεση στον υπό κατασκευή σταθμό του μετρό της Taxqueña. Κατηγορείται επίσης για επιθέσεις με γκαζάκια και για συμμετοχή σε δράσεις της AnimalLiberationFront)
Λευτεριά σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές σε όλο τον κόσμο
Ζήτω η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο
Τιμή στο σύντροφο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο
Τιμή στον αναρχικό επαναστάτη Λάμπρο Φούντα (μέλος της Ε.Ο Επαναστατικός Αγώνας)
Τιμή στον σύντροφο MauricioMorales(πέθανε το Μάη του 2009 όταν η βόμβα που μετέφερε εξερράγει πάνω του)
Δαμιανός Μπολάνο
Περήφανο μέλος της Ε. Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς
Γενικό Κατάστημα Κράτησης Δομοκού
ΤΚ 35010
19/05/2011
Υ.ΓΈνα θερμό χαιρετισμό φωτιάς και συντροφικότητας στους συντρόφους της ιταλικής F.A.I. οι οποίοι στείλανε πακέτο – βόμβα στο διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού και μας γέμισε με δύναμη και κουράγιο, και σε όλες τις άλλες ομάδες που συνεχίζουν τον αγώνα ακατάπαυστα στηρίζοντας έμπρακτα την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία – Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο από τη Ρωσία ως την Αγγλία, από τις ΗΠΑ ως την Πολωνία, από την Ισπανία ως το Μεξικό και την Ελλάδα…
Υ. Γ 2 Αλληλεγγύη στον αναρχικό επαναστάτη Θεόφιλο Μαυρόπουλο, ο οποίος συνελήφθη τραυματισμένος μετά από συμπλοκή με μπάτσους σε τυχαίο έλεγχο στην Πεύκη. Στο περιστατικό τραυματίστηκαν και 2 μπάτσοι. Αλληλεγγύη και δύναμη στον αναρχικό επαναστάτη που διέφυγε αρπάζοντας το ίδιο τους το περιπολικό.
Και να θυμάστε πως δεν μας χωρίζει τίποτα παραπάνω από έναν τοίχο
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1293277
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου