Το ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε, γραμμένο από τον ιστορικό εθνικιστή Ιάκωβο Χοντροματίδη, εκτός από τις ποικίλες πληροφορίες που μας προσφέρει, έχει και την δέουσα σημασία του, λόγω της ιδιότητας του ιστορικού. Είναι διπλωματούχος στρατιωτικής ιστορίας, και λόγω αυτής της ιδιότητας έχει πρόσβαση σε κρατικά στρατιωτικά και άλλα αρχεία που εμείς δεν μπορούμε να έχουμε. Γι΄ αυτό και μας προσφέρει μια ποικιλία πληροφοριών. Αυτό πρέπει να μας παρακινήσει να δούμε αυτά τα ντοκουμέντα με μια σκωπτική και κριτική ματιά.
Το φασιστικό – ναζιστικό κίνημα αναδύθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, διαψεύδοντας τις προσδοκίες της γενιάς του 19ου αιώνα για κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση του προλεταριάτου και της κοινωνίας από τα καπιταλιστικά δεσμά. Η σοσιαλιστική – κομμουνιστική προοπτική φάνταζε , έλκυε και κινητοποιούσε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην προοπτική περάσματος «από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας» .
Η διάψευση ήρθε με τον τραγικότερο τρόπο κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αφού οι προλετάριοι, ιδιαίτερα της κεντρικής Ευρώπης επέλεξαν (για λόγους που δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδώ) [1], από το «Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε», το «Προλετάριοι όλων των χωρών σφαχτείτε». Η αυταρχία και ο δεσποτισμός ήταν το διεθνές περιβάλλον που έπρεπε να κινηθούν οι επαναστάτες και παρόλο που ξέσπασε η ρώσικη επανάσταση μέσα από αυτή την κρίση δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί ενώ περικυκλώθηκε από την αντίδραση. Ούτε μπόρεσαν να επικρατήσουν οι επαναστάσεις που ξέσπασαν στην κεντρική Ευρώπη, ιδιαίτερα στη Γερμανία. Παρόλα αυτά οι σοσιαλιστικές ιδέες παρέμειναν δημοφιλείς και αυτό θέλησαν να εκμεταλλευτούν οι άρχουσες τάξεις χρησιμοποιώντας και διαστρεβλώνοντας αυτές τις ιδέες ενάντια στην κοινωνική επανάσταση.
Η φασιστική και ιδιαίτερα η ναζιστική θεωρία ποτέ δεν υπήρξαν αυτόφωτες, με την έννοια της δικής τους αυθύπαρκτης κοσμοθεώρησης. Και οι δύο δανείστηκαν τις σοσιαλιστικές ιδέες, τις διαστρέβλωσαν και τις προσάρμοσαν στα δικά τους κριτήρια. Ποτέ δεν απόκτησαν κυβερνητική πλειοψηφία μέσω εκλογών. Η πολιτική εξουσία και η διακυβέρνηση τους ήταν δοτή, τους δόθηκε, δηλαδή, ως εναλλακτική λύση από τις άρχουσες ελίτ απέναντι στα ριζοσπαστικά επαναστατικά σοσιαλιστικά κινήματα της εποχής.
Ο ιταλικός φασισμός μέσα από ένα μίγμα εθνικιστικού ρασιοναλισμού και σοσιαλιστικού συντεχνιακού κράτους καταργεί την πάλη των τάξεων προς όφελος της άρχουσας τάξης και του έθνους. Δημιουργεί τη φαντασίωση της αναβίωσης της νέας ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ενώ ο επεκτατισμός και ο εθνικιστικός σωβινισμός έρχονται σαν εφαλτήριο να υποκαταστήσουν στο εσωτερικό της κοινωνίας, τον αυταρχισμό, τις ανελευθερίες και τις κοι-νωνικές ανισότητες.
Ο Μουσολίνι ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα σαν στέλεχος του σοσιαλιστικού κόμματος και μαζί με τον θεωρητικό του φασισμού Τζεντίλε, δημιουργούν εκείνη την ιδεολογία όπου το κράτος - και στην προκειμένη περίπτωση η καθαρή του μορφή, η καταστολή (δομική βία) - θα έπρεπε να είναι ο εγγυητής της διατήρησης και συνεργασίας των τάξεων, ενίοτε προς όφελος της άρχουσας ελίτ.
Παρόλο που η Ιταλία ήταν με την μεριά των νικητών στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, η λήξη του τη βρίσκει με έντονα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Σ΄ αυτά τα προβλήματα έρχεται να απαντήσει το κίνημα των εργατικών συμβουλίων μέσα από μια επαναστατική προοπτική για έναν κοινωνικό μετασχηματισμό. Η κινητοποίηση των εργατικών συνδικάτων, με στόχο την κατάληψη των εργοστασίων, κάτι που εν μέρει έγινε, δημιούργησε σοβαρή αναταραχή στους κόλπους των καπιταλιστών και ρήξη στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα. [2]
Μέσα σ΄ αυτή την επαναστατική κρίση, διασπάται το Σοσιαλιστικό Κόμμα και από τους κόλπους του ξεπηδά το φασιστικό, με επαναστατική φρασεολογία όσον αφορά τα αιτήματα των εργαζομένων, αλλά διαφωνώντας ριζικά στην αλλαγή του αστικού καθεστώτος, μέσα από ένα ακραίο εθνικιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο. Τα στοιχεία αυτά ήταν καθοριστικά ώστε να βρει ανταπόκριση στην συντηρητική μερίδα της εργατικής τάξης, στους μικροαστούς αλλά και στη μεγαλοαστική τάξη, η οποία αντιλαμβανόμενη τον ιδεολογικό του προσανατολισμό, πολύ γρήγορα το στήριξε πολιτικά και οικονομικά.
Η παροιμιώδης αλλά και σκόπιμη "ανοχή" από όλα τα επίπεδα της πολιτικής εξουσίας επέτρεψε στον Μουσολίνι να δημιουργήσει ένοπλα φασιστικά τμήματα, τους μελανοχίτωνες. Με την περιβόητη πορεία του προς τη Ρώμη στις 29 Οκτωβρίου 1922, "εξανάγκασε" τη βουλή και το βασιλιά της Ιταλίας να τον χρίσουν πρωθυπουργό της χώρας. Έτσι, επιβλήθηκε η φασιστική δικτατορία που μετέτρεψε την Ιταλία σε τεράστιο στρατόπεδο με όλο το λαό κρατούμενο και σε δια¬τεταγμένη θητεία. Η αστυνόμευση ήταν σε απόλυτη έξαρση, με τις φανερές και μυστικές υπηρεσίες και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις σε ημερήσια διάταξη.
Οι πολιτικές δολοφονίες, οι εξαφανίσεις, οι εξορίες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και η εξαγορά συνειδήσεων, ήταν καθημερινά φαινόμενα. Τα άλλα πολιτικά κόμματα καταργήθηκαν και το Φασιστικό Κόμμα ταυτίστηκε με την έννοια του κράτους. Όλες οι ουσιαστικές ελευθερίες έκφρασης, συνάθροισης, εκλογής κ.λπ., καταργήθηκαν όπως και το οικογενειακό άσυλο, η προσωπική ζωή και το απόρρητο των επιστολών. Η λογοκρισία ήταν απόλυτη σε όλα τα μέσα ενημέρωσης τα οποία μετατράπηκαν σε υμνολόγους του καθεστώτος και του αρχηγού. Το φασιστικό καθεστώς ανέπτυξε ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική, κάνοντας αρχικά την Αλβανία προτεκτοράτο της Ιταλίας. Κατόπιν κατέκτησε τη Λιβύη, τη Σομαλία, την Ερυθραία και την Αιθιοπία, δημιουργώντας έτσι την Ιταλική Ανατολική Αφρική.
Μαζί με τη ναζιστική Γερμανία βοήθησαν στη νίκη και εγκαθίδρυση της Φρανκικής δικτατορίας στην Ισπανία το 1939, που ήταν ομογάλακτο καθεστώς, πνίγοντας στο αίμα το ισπανικό προλεταριάτο. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσε τον τρίτο κρίκο, το άξονα των φασιστικών καθεστώτων (μαζί με τη Γερμανία και την Ιαπωνία) που ξεκίνησαν τη μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή της ανθρωπότητας.
Ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη fascis = δέσμη από βέρ¬γες φτελιάς ή σημύδας δεμένες με κόκκινη ταινία την οποία κρα¬τούσαν οι ακόλουθοι των δημόσιων λειτουργών στην αρχαία Ρώμη ως σύμβολο εξουσίας. Το σύμβολο αυτό είχε υιοθετήσει ο Μουσο¬λίνι, ως έμβλημα για το κόμμα του. [3] Το φασιστικό καθεστώς πάντως δεν ανέπτυξε ρατσιστικές ή μυστικιστικές ιρασιοναλιστικές ιδεολογίες όπως οι ναζί.
Ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός, είναι μίγμα αυταρχικού κρατικού σοσιαλισμού μαζί με ιρασιοναλιστικά στοιχεία, όπως η λατρεία το «κισμέτ του αίματος», η ανωτερότητα της άριας γερμανικής φυλής, κλπ. Ο όρος προέρχεται από τη συντομογραφία του όρου Nationalsozialismus = εθνικοσοσιαλισμός [4]. Ο Ναζισμός (γερμ. Nazismus) είναι η γερμανική εκδοχή τον φασισμού, ο χιτλερισμός ή, όπως πιο σωστά αποκαλείται, ο εθνικοσοσιαλισμός. Είναι η ολοκληρωτική ιδεολογία που αναπτύχθηκε από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας, που ιδρύθηκε από τον Χίτλερ τη δεκαετία του 1920.
Σύμφωνα με το κόμμα αυτό, το κράτος ως έννοια είναι απόλυτα κυρίαρχο και καθοριστικό για την εξέλιξη ενός λαού. Πρέπει να είναι λαϊκό και ο λαός να πειθαρχεί απόλυτα και πρόθυμα, έτοιμος για κάθε θυσία, προς όφελος όλου του κράτους - έθνους. Όπως κάθε άλλη φασιστική ιδεολογία, ενεργεί υπέρ της κατάργησης της πάλης των τάξεων και υπέρ της ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ εργοδοτών και εργατών από το κράτος.
Σύμφωνα με το κόμμα αυτό, το κράτος ως έννοια είναι απόλυτα κυρίαρχο και καθοριστικό για την εξέλιξη ενός λαού. Πρέπει να είναι λαϊκό και ο λαός να πειθαρχεί απόλυτα και πρόθυμα, έτοιμος για κάθε θυσία, προς όφελος όλου του κράτους - έθνους. Όπως κάθε άλλη φασιστική ιδεολογία, ενεργεί υπέρ της κατάργησης της πάλης των τάξεων και υπέρ της ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ εργοδοτών και εργατών από το κράτος.
Για το ναζισμό, τα πάντα πηγάζουν από το κράτος, και φυσικά από το κόμμα που διαχειρίζεται την κρατική εξουσία και δεν αποδέχεται σε καμία περίπτωση την οποιαδήποτε αντιπολίτευση. Βασίζεται στην ελεύθερη οικονομία που όμως, λειτουργεί μέσα σ΄ένα κράτος εξολοκλήρου παρεμβατικό. Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Αδόλφου Χίτλερ πίστευε ακράδαντα στο μεγαλείο της γερμανικής φυλής και γενικότερα της άριας φυλής, από την οποία προέρχονται τα γερμανικά φύλα. Κορυφαίος του στόχος ήταν να κυριαρχήσει η φυλή αυτή σε όλο τον κόσμο, επειδή ήταν η ανώτερη φυλή και ήταν κάτι σαν πεπρωμένο για τη σωτηρία του κόσμου από τα άλλα «μιαρά», όπως υποστήρι¬ζε, φύλα. Οι συνέπειες ήταν τραγικές για πολλά από τα φύλλα αυτά. Εβραίοι, Σλάβοι, Τσιγγάνοι, αλλά και ομάδες με διαφορετικότητες όπως ομοφυλόφιλοι, ανάπηροι σωματικά και διανοητικά και ψυχικά ασθενείς, εξολοθρεύτηκαν με συστηματικό – βιομηχανικό τρόπο στα γνωστά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Κατόρθωσε το κόμμα αυτό να κυριαρχήσει στη γερμανική πολιτική σκηνή και κάτω από τραγικές συνθήκες μετά την ήττα των εργατικών συμβουλίων. Ήττα στην οποία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο η σοσιαλδημοκρατία που κυβερνούσε εκείνη τη περίοδο. Το ναζιστικό κόμμα πήρε την εξουσία (στην πραγματικότητα του δόθηκε από τη «δημοκρατία της Βαιμάρης»), διαλύοντας όλους τους λαϊκούς δημοκρατικούς θεσμούς, με σκοπό τη δημιουργία του Γ' Ράιχ που θα κυρίευε όλο τον κόσμο. Οδήγη¬σε τη Γερμανία στα ακρότατα όρια του εθνικισμού - σοβινισμού και δια¬στρέβλωσε κάθε ανθρωπιστικό ιδεώδες, προσπαθώντας να εμποτίσει με τη ναζιστική ιδεολογία όλο το γερμανικό λαό.
Για το ναζιστικό κράτος, μια βασική μέριμνα είναι η γέννηση γερών παιδιών και κυρίως φυλετικά καθαρών. Υποστηρίζει ότι είναι υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης φυσικά μόνο για τους φυλετικά καθαρούς υπηκόους του. Η διαστροφή τους έφτασε μέχρι την ανάπτυξη κρατικών μαιευτηρίων τοποθετώντας μέσα σ΄ αυτά γυναίκες ως δημόσιες μήτρες για την αναπαραγωγή υπέρ καθαρών αρίων παιδιών.
Η αριστερή πτέρυγα του ναζιστικού κόμματος, που ήταν η κοινωνική του βάση, τα τάγματα εφόδου SΑ, είχαν αντιγράψει ολόκληρη θεματολογία από τα σοσιαλιστικά προγράμματα ακόμα και από τους μπολσεβίκους που κατηγορούσαν. Τίποτα δεν τους εμπόδισε να αντιγράψουν και το βηματισμό του Κόκκινου Στρατού. Με την αριστερή πτέρυγα του φασιστικού κόμματος ξεμπέρδεψε ο Χίτλερ, μέσα από τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις που ονομάστηκαν «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών», δολοφονώντας τον ηγέτη τους και πολλά μέλη και εκτοπίζοντας πολλούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης καταργώντας τα SA και δημιουργώντας τα SS.
Το φασιστικό και το ναζιστικό κίνημα από τα πιο οπορτουνιστικά κινήματα που υπήρξαν ποτέ, αντιγράφανε τα πάντα αρκεί να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους (γι΄ αυτό μην απορούν κάποιοι για τον «αριστερισμό» του Μαύρου Κρίνου, των δήθεν αυτόνομων, κτλ, που έχουν κλέψει και διαστρεβλώσει λεκτικά ακόμη και αντιεξουσιαστικές φρασεολογίες).
Μια άλλη κρυφή αλλά σημαντική πλευρά του ναζισμού που αποσιωπείται σκόπιμα, είναι η σχέση που είχε με τον αποκρυφισμό. Οι σχέσεις των Ναζί με την περίφημη γερμανική μυστικιστική αποκρυφιστική οργάνωση «Εταιρία της Θούλης» - η φιλοσοφική εταιρία που ίδρυσε η Έλενα Μπλαβάτσκυ το 1877 – δεν είναι ιδιαίτερα γνωστές. Η εταιρία αυτή, ήταν η μήτρα όλων των αποκρυφιστικών οργανώσεων στη Γερμανία και αλλού, που μέσα από μια μισανθρωπιστική ελιτίστικη φιλοσοφία ευνόησαν τη δημιουργία του Γ΄ Ράιχ. Μεταξύ άλλων η φυλετική θεωρία περιλάμβανε την ανωτερότητα της αρίας φυλής, την υπέρτατη σημασία της σβάστικας και άλλων ρουνικών συμβόλων, και την καθολική εφαρμογή μιας αποκρυφιστικής φιλοσοφίας και ψευτοεπιστήμης μισαλλόδοξης και μισάνθρωπης για την ερμηνεία του κόσμου.
(Ακόμη και η ονομασία της Χρυσής Αυγής των Ελλήνων νεοναζιστών οφείλει το όνομά της στο αγγλικό θεοσοφιστικό τάγμα το «Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής» (Hermetic Order of the Golden Down), το οποίο ίδρυσε ο προσωπικός φίλος της μαντάμ Μπλαβάτσκυ, Γουίλιαμ Γουίν Γουέστκοτ, το 1888 ) [5]
Δεν ήταν όμως μόνο οι αποκρυφιστές που καλλιέργησαν τον ρατσισμό και τον εθνικισμό ήταν και οι «καθαροί» αστοί εκπρόσωποι της γερμανικής αντίδρασης.Ο Ρούντολφ Ρόκερ, έγραψε για τον Φίχτε, έναν από τους κύριους εκπροσώπους της Γερμανικής αντίδρασης: « … Ο Φίχτε ακόμα και το 1805, στους λόγους που εκφώνιζε στην Ακαδημία του Βερολίνου προς το Γερμανικό Έθνος, υποστήριζε την παγκόσμια ιστορική αποστολή των Γερμανών, προσδιόριζε «το γερμανικό έθνος ως προορισμένο από τη μοίρα να είναι η μητέρα και ο αναδημιουργός της ανθρωπότητας.
Ανάμεσα σε όλα τα καινούρια έθνη, εσείς είστε οι Γερμανοί που κατέχετε αναμφιβόλως τα σπέρματα τη ανθρώπινης τελείωσης και σας έχει ανατεθεί η πραγμάτωση της προόδου» . Στο βιβλίο του «Λόγοι προς το γερμανικό έθνος» και στις διαλέξεις που έκανε, αναφέρονταν στην ιστορική αποστολή των Γερμανών. Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση που καλλιεργείται από την εποχή του Λούθηρου κατατρύχει ολόκληρη τη γερμανική ιστορία και ιδιαίτερα το έργο του Φίχτε και του Χέγκελ. Παρουσιάστηκε επίσης και στη γραμματεία του γερμανικού σοσιαλισμού που περιπαθώς την περιέθαλψε ο Λασσάλ.
Ο Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν και αναρίθμητοι διάδοχοι του, που με το παραλογισμό τους έχουν μολύνει τη γερμανική πνευματική ζωή υπήρξαν κατά τους χρόνους πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο «οι κήρυκες της γερμανικής αποστολής». Ήταν αποφασισμένοι να εφαρμόσουν στην πράξη τα πασίγνωστα λόγια του Γερμανού ποιητή Εμμανουήλ Γκάιμπελ «Ο κόσμος μπορεί ακόμα να γίνει γοητευτικός και αυτό θα το οφείλει στη Γερμανική ράτσα». Μπορούμε να πούμε ότι ο Φίχτε υπήρξε ο προπάτορας των Τσάμπερλεν, Βόλτμανς, Χάουσερς, Ρόζενμπεργκς, Γκύντερς και άλλων πολλών που στις μέρες μας κατασκευάζουν ρατσιστικές θεωρίες και κηρύττουν το «κισμέτ του αίματος». Μήπως αυτά θυμίζουν τις μετέπειτα δοξασίες του Χίτλερ και του Τρίτου Ράιχ; … » [ 6]
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω μια «προφητική» ρήση του Μπακούνιν γραμμένη γύρω στο 1876: «… Προσοχή οι Γερμανοί θεωρούν το δικό τους προτεσταντικό πολιτισμό ανώτερο από τον πολιτισμό των λατινικών χωρών και ιδιαίτερα αυτών της Γαλλίας. Προσοχή! Αυτοί οι Γερμανοί θα θελήσουν και θα επιδιώξουν κάποια στιγμή να σας εκπολιτίσουν…». Το τι έγινε μετά από 60 χρόνια περίπου, το αισθάνθηκε καλά στο πετσί της όλη η ανθρωπότητα.
Ερχόμενοι τώρα στο θέμα μας. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα οι πρώτες φασιστικές κινήσεις και οργανώσεις εμφανίστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη και η ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας αποτέλεσαν πεδίο εδαφικών διεκδικήσεων, εθνικιστικών και σοβινιστικών αντεγκλήσεων και συγκρούσεων από τα γειτονικά βαλκανικά κράτη συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού. Από τη σύστασή τους αυτές οι φασιστικές κινήσεις, προτού ακόμη ο ναζιστικός φυλετισμός αναπτυχθεί σε ψευτοεπιστήμη, ήταν έντονα ρατσιστικές ιδιαίτερα ενάντια στην κοινότητα των Εβραίων της πόλης.
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου στην εισαγωγή του διακρίνει έναν από τους πολλούς λόγους που δεν αναπτύχθηκε ένα μαζικό φασιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Γράφει τα εξής: « …Στην Ελλάδα κάθε τέτοια κίνηση ξεκινούσε αρχικά ως ελπιδοφόρα προσπάθεια, για να καταλήξει στα ίδια πρόσωπα και τους ίδιους μηχανισμούς που τη σχημάτιζαν αρχικά. Ίσως βέβαια να φταίει το γεγονός ότι ο χώρος αυτός από την πρώτη στιγμή πρακτορεύτηκε, καθοδηγήθηκε και τέλος κυριεύθηκε από τις εγχώριες υπηρεσίες ασφαλείας, ενώ για πολλά χρόνια υπήρχε στα μέλη η εσφαλμένη αντίληψη ότι ο στρατός και η αστυνομία ήταν "δικοί μας". Μια εντύπωση που υπήρξε τόσο αφελής όσο και καταστροφική για το εθνικιστικό κίνημα …».
Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο Χίτλερ ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως έμμισθος πράκτορας της ασφάλειας εντεταλμένος να παρακολουθεί τις συνελεύσεις ενός ψευτο εργατικού κόμματος [7]. Εδώ να κάνουμε μια μικρή παρένθεση και να πούμε πως η έννοια του παρακράτους – παρακρατικός, είναι όρος που χρησιμοποιήθηκε από την αριστερά, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη. Είναι ένας ψευδής διαχωρισμός, γιατί μπορεί να σημαίνει από τη μια μεριά το νομιμοποιημένο συντεταγμένο κράτος και από την άλλη το παρα- του κράτους, το μη νομιμοποιημένο.
Μια πιο σωστή έννοια είναι το «βαθύ κράτος», δηλαδή ένα κράτος μέσα στο κράτος. Δεν παίζουμε με τις έννοιες. Αλλά θέλουμε να πούμε πως το κράτος έχει τη μορφή του Ιανού, δηλαδή έχει δύο πρόσωπα [8]. Το κράτος και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα σώματα ασφαλείας και οι κατασταλτικές δυνάμεις, δεν αυτοκινητοποιούνται (αν το έκαναν αυτό μέσα στα ισχύοντα συνταγματικά πλαίσια θα ήταν στάση). Παίρνουν πάντα εντολές από την εκάστοτε πολιτική – κυβερνητική εξουσία. Έτσι ανάλογα με τις πολιτικές συγκυρίες και τα συμφέροντα της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας χρησιμοποιούνται οι φασιστικές – ναζιστικές οργανώσεις μέσα από τη μεθοδολογία της πέμπτης φάλαγγας.
Ανάλογα με το τι συμφέρει ή όχι τη δεδομένη στιγμή ενεργοποιούνται ή αδρανοποιούνται αυτές οι οργανώσεις. Είναι η συστημική εφεδρεία που δρα ως ένα σημείο χωρίς να υπερβεί τα εσκαμμένα που ορίζονται από την πολιτική συγκυρία. Αν υπερβούν αυτά τα εσκαμμένα, το κράτος δεν έχει πρόβλημα να τις καταστείλει (βλέπε υπόθεση Λαμπράκη κλπ). Ποτέ όμως δεν κόβουν τους δεσμούς τους με το κράτος και τον ομφάλιο λώρο που τις συνδέει ιδιαίτερα με τα σώματα ασφαλείας [9].
Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, που θεωρείται η πόλη με τις περισσότερες πολιτικές δολοφονίες μέσα στο βόρβορο του εθνικισμού, αναδύθηκαν και δραστηριοποιηθήκαν οι πρώτες φασιστικές οργανώσεις. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η Θεσσαλονίκη, αυτή η φτωχομάνα όπως την αποκαλούσαν παλιά, δεν ήταν και στην πρώτη γραμμή των εργατικών και κοινωνικών αγώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου