Σήμερα συμπληρώνονται έξι χρόνια από την ημέρα που έγινα μπλόγκερ και θα πάω στην Α΄Δημοτικού. Προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη την πρώτη ημέρα που αποφάσισα να φτιάξω το μπλογκ αλλά δεν τα καταφέρνω.
Θυμάμαι πως δεν είχα κανένα ενδοιασμό για το όνομα του μπλογκ. Δεν θα μπορούσε να λέγεται αλλιώς. Κατά τ’ άλλα, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Μόνο ότι είχα μούσια και φορούσα μαύρα ρούχα.
Έγραφα στο μπλογκ, όταν επέστρεφα από τη δουλειά μου και ήμουν πάντα πτώμα από την κούραση. Δεν πίστευα πως διαβάζει κάποιος αυτά που γράφω – άλλωστε, τον Απρίλιο του 2005 οι μπλόγκερ ήταν ελάχιστοι.
Τα πράγματα μου πήγαν πολύ καλά, δέχτηκα γρήγορα πολλές προτάσεις για συνεργασία, οπότε άφησα τη δουλειά μου και συνέχισα να ζω γράφοντας – χωρίς να εγκαταλείψω, όμως, το μπλογκ.
Αν και πολλά από τα πρώτα μπλογκ «ξεφούσκωσαν» στην πορεία ή εξαφανίστηκαν, το δικό μου τα πάει περίφημα – σήμερα, σε μια εποχή που τα ΜΜΕ διαλύονται, το μπλογκ μου έχει τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα που είχε ποτέ. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό.
Ακριβώς πριν ένα χρόνο –στις 2 Απριλίου του 2010- έκανα την τελευταία μου εκπομπή στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ. Κάποιοι αναγνώστες του μπλογκ έχουν την εντύπωση –ή θέλουν να πιστεύουν- πως ήμουν επικίνδυνος για το «κατεστημένο» και με έβγαλαν από τη μέση τα «συμφέροντα». Λυπάμαι που τους χαλάω την επαναστατική φαντασίωση, αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Το συμβόλαιό μου έληξε, ο ΣΚΑΙ μου έκανε πρόταση να υπογράψω νέο συμβόλαιο και εγώ αρνήθηκα. Θα ήταν τιμή μου να με είχαν απολύσει αλλά δεν τα κατάφερα. Ο Τζίμης Πανούσης το είχε καταφέρει – προχτές το κατάφερε και ο αγαπημένος Άρης Χατζηστεφάνου.
Στον ΣΚΑΙ πέρασα πάρα πολύ ωραία για δυο χρόνια και δεν είχα παράπονο από κανέναν – μου φέρθηκαν όλοι άψογα και άφησα πίσω μόνο φίλους. Καταλάβαινα, όμως, πως, αν έμενα στον ΣΚΑΙ, θα γινόμουν σαν δημόσιος υπάλληλος. Επίσης, καταλάβαινα τι πρόκειται να συμβεί στον ΣΚΑΙ και σε όλα τα άλλα κυρίαρχα ΜΜΕ – ήδη, είχαν υπάρξει τα πρώτα σημάδια και οι πρώτες απολύσεις. Είχα πει σε ένα δημοσιογράφο του ΣΚΑΙ που μου έλεγε να συνεχίσω πως «όταν θα σας απολύουν, εγώ δεν θα είμαι εδώ να το βλέπω και δεν θα στενοχωριέμαι». Η αλήθεια είναι πως στενοχωριέμαι κι από μακριά.
Θα ήταν γελοίο να παραμένω σε έναν σταθμό όπου οι απολύσεις θα έπεφταν βροχή και εγώ θα έπρεπε να κάνω πως δεν τρέχει τίποτα. Ακόμα πιο γελοίο θα ήταν να καταγγέλλω από το μικρόφωνο τον ιδιοκτήτη του σταθμού για τις απολύσεις και μετά να περνάω από το λογιστήριο για να πάρω τον μεγάλο μισθό μου. Ίσως, αν ήμουν δημοσιογράφος, να μπορούσα να το κάνω. Όμως, δεν είμαι δημοσιογράφος – είμαι μπλόγκερ. Γι’ αυτό, έφυγα. Επικαλέστηκα άλλα σχέδια για πράγματα που ήθελα να κάνω, ευχαρίστησα, χαιρέτησα δια χειραψίας και ασπασμού, και αποχώρησα.
Τον Δεκέμβριο του 2008, σε μια επεισοδιακή ζωντανή εκπομπή του ΣΚΑΙ από την πλατεία Εξαρχείων- ένας αναρχικός μου φώναξε κατάμουτρα «ξεπουλήθηκες στον Αλαφούζο και στον Τσαγκαρουσιάνο». Αντιπαρέρχομαι το ότι, αν ήταν μόνος του -και όχι μαζί με δεκάδες άλλα παιδιά του «χώρου»-, θα του είχα κάνει τα μούτρα κρέας, και στέκομαι στο αν είχε δίκιο. Θα είχε δίκιο, αν δεν ζούσαμε σε μια άκρως καπιταλιστική κοινωνία – αυτό, όμως, δεν συμβαίνει. Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω αν δουλεύει, πού δουλεύει, τι χαρακτήρα και πολιτικές απόψεις έχει ο εργοδότης του, ποιος πληρώνει τους λογαριασμούς του, το νοίκι του και άλλες τέτοιες ασήμαντες λεπτομέρειες.
Τον Δεκέμβριο του 2008, όλοι φωνάζαμε και κανείς δεν άκουγε κανέναν – έτσι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, χάθηκε μια χρυσή ευκαιρία για μεγάλες ανατροπές. Δυστυχώς όμως, τον Δεκέμβριο του 2008 ο καθένας προσπαθούσε να αποδείξει πως είναι πιο επαναστάτης από τον άλλον. Έτσι, βρεθήκαμε όλοι, για μια ακόμα φορά, στην κερκίδα. Πολλοί δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως δεν είναι επαναστατικό να φωνάζεις για να καλύψεις τις φωνές των άλλων – επαναστατικό είναι να σκέφτεσαι. Επαναστατικό δεν είναι να βρίζεις τους συντρόφους σου – επαναστατικό είναι να ξέρεις ποιος είναι ο εχθρός σου.
Με την ψύχραιμη και ήρεμη ματιά που σου δίνει πια η εμπειρία να ζεις σε μια χρεοκοπημένη χώρα, σκέφτομαι τώρα τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά στις επιλογές μου αυτά τα έξι χρόνια. Όχι και πολλά πράγματα – έκανα τις επιλογές που μου φάνηκαν πιο αξιοπρεπείς. Η αλήθεια είναι πως, αν και είναι πασιφανές πως οι πολιτικές απόψεις μου είναι κάπου εκεί στα αριστερά, κανένα αριστερό έντυπο ή άλλο μέσο δεν μου έκανε ποτέ ούτε μια πρόταση για συνεργασία – ίσως, σε κάποιους να κάνει εντύπωση αυτό, αλλά πραγματικά δεν μου έκαναν. Αντιθέτως, τα καθεστωτικά μέσα με τίμησαν δεόντως – γνωρίζετε τις προτάσεις που αποδέχτηκα αλλά δεν ξέρετε τις προτάσεις που απέρριψα (ήταν πάρα πολλές). Οι αστοί αποδεικνύονται πολύ πιο έξυπνοι από τους «επαναστάτες» – γι’ αυτό δεν μπορούμε να τους νικήσουμε. Επίσης, οι αστοί έχουν κάποια αίσθηση χιούμορ – η Αριστερά έχει το χιούμορ του νεκρού. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι.
Όταν ξεκίνησα στον ΣΚΑΙ, ένας δημοσιογράφος που εκτιμώ μου έστειλε ένα μέιλ και μου ευχήθηκε καλή επιτυχία, τονίζοντας, όμως, πως αυτός θα προτιμούσε να με δει σε ένα εναλλακτικό μέσο. Του απάντησα πως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εναλλακτικά μέσα – είναι όλα mainstream. Το μόνο εναλλακτικό μέσο στην Ελλάδα είναι το διαδίκτυο – αλλά αυτό αφενός δεν το δημιούργησαν Έλληνες και αφετέρου τα περισσότερα ελληνικά σάιτ είναι χειρότερα και από τα προγράμματα της τηλεόρασης. Το πολύ ωραίο σε αυτήν την ιστορία είναι πως ο καλός δημοσιογράφος που επιθυμούσε να δει εμένα σε ένα εναλλακτικό μέσο εργαζόταν εκείνη την εποχή στον ραδιοφωνικό σταθμό City της Γιάννας Αγγελοπούλου.
Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές πώς γίνεται να μην υπάρχει ούτε ένα αριστερό μέσο με μεγάλη απήχηση στην Ελλάδα; Αν προσέξει κάποιος, θα παρατηρήσει πως οι πιο ταλαντούχοι και πιο δημοφιλείς δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες είναι αριστεροί – ή δηλώνουν πως είναι αριστεροί. Όλοι αυτοί οι αριστεροί δουλεύουν για δεξιά αφεντικά. Δεν τους κατηγορώ – κάπου πρέπει να δουλέψουν.
Το ερώτημα είναι γιατί όλοι αυτοί οι αριστεροί δεν αποφασίζουν να συνεργαστούν σε ένα μέσο και να πάρουν τα σώβρακα όλων των άλλων; Υποθέτω πως η απάντηση είναι ότι, αν συνεργαστούν, θα αρχίσει μεταξύ τους ένας διαγωνισμός αριστεροσύνης, ο καθένας θα προσπαθεί να αποδειχτεί πιο αριστερός από τον άλλον και σύντομα το μέσο θα πάει στο διάολο – θα το διαβάζουν μόνο οι ίδιοι. Βέβαια, ούτε που θα τους περνούσε από το μυαλό να συμμετέχουν σε αυτό το μέσο και κάποιοι καλοί και αξιοπρεπείς δημοσιογράφοι από άλλους πολιτικούς χώρους, ώστε να υπάρχει πολυφωνία – κάτι τέτοιο θα τους χαλούσε την ατμόσφαιρα της επανάστασης.
Επίσης, πολλοί αριστεροί δεν μπορούν να αντιληφθούν πως, όταν όλο το περιβάλλον είναι καπιταλιστικό, το μέσο δεν μπορεί να λειτουργεί με όρους φιλανθρωπίας. Αν μια αριστερή εφημερίδα έχει 1500 εργαζόμενους, θα κλείσει. Φυσικά, οι περισσότεροι αριστεροί προτιμούν να κλείσει – αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα.
Βέβαια, εκτός από τους κανονικούς αριστερούς δημοσιογράφους, υπάρχει και το επάγγελμα «αριστερός δημοσιογράφος», το οποίο είναι ιδιαίτερα προσοδοφόρο – ή τουλάχιστον ήταν μέχρι τώρα. Όλα τα μέσα χρειάζονται μερικές «αριστερές» και «ευαίσθητες» φωνές, ως άλλοθι για τη δεξιά γραμμή που ακολουθούν και τις βρομοδουλειές των ιδιοκτητών τους. Για μένα, οι κατ’ επάγγελμα «αριστεροί δημοσιογράφοι» είναι ότι πιο εμετικό υπάρχει – τουλάχιστον οι νεοφιλελεύθεροι είναι τίμιοι απέναντι στις απόψεις τους. Κι αν μέχρι τώρα αυτοί οι «αριστεροί δημοσιογράφοι» είχαν κάποια δικαιολογία, μετά τη χρεοκοπία της χώρας και τη φασιστική στροφή των καθεστωτικών ΜΜΕ δεν έχουν καμία. Δεν γίνεται να πετάνε στο δρόμο τους συναδέλφους σου, να μη βγάζεις άχνα για το έγκλημα και –παράλληλα- να πουλάς αριστερή ευαισθησία.
Θα ήθελα πολύ να συμμετέχω σε μια υγιή και φιλόδοξη προσπάθεια από δημοσιογράφους και μπλόγκερ, χωρίς εξαρτήσεις και αφεντικά. Σε μια προσπάθεια που όλοι οι συμμετέχοντες θα είναι ίσοι.
Δυστυχώς, αυτό δεν έχει γίνει ακόμα – παραδοσιακά, οι Έλληνες δεν συνεργάζονται εύκολα μεταξύ τους. Προτιμούν να γκρινιάζουν για τα άδικα και κακά αφεντικά, παρά να παίρνουν την τύχη τους στα χέρια τους.
Μέχρι να έρθει αυτή η όμορφη συνεργασία –πιστεύω πως κάποια στιγμή θα έρθει-, συνεχίζω μόνος μου. Όλα πάνε τέλεια και το τελευταίο διάστημα παρατηρώ πως υπάρχει πολύ μεγάλη αποδοχή για τα γραπτά μου – έχω εντυπωσιαστεί. Βέβαια, εγώ πάντα αυτά έγραφα, αλλά αυτό που άλλαξε είναι πως τώρα δεν μπορεί κανείς να με κατηγορήσει πως εργάζομαι για τον Αλαφούζο. Βέβαια, ως μπλόγκερ, είμαι κι εγώ εκδότης, οπότε δεν εργάστηκα ποτέ για κανέναν. Συνεργάστηκα.
Συγκινητική είναι το τελευταίο διάστημα και η αποδοχή από τους δημοσιογράφους – με αγαπάνε πια πάρα πολύ. Τα νέα μαθαίνονται γρήγορα στις δημοσιογραφικές πιάτσες και –προφανώς- εκτίμησαν πολύ ότι έχω ρίξει χυλόπιτα σχεδόν σε όλους τους νταβατζήδες της διαπλοκής. Να το κάνετε κι εσείς, παιδιά – δεν τους έχετε ανάγκη.
Έξι χρόνια λοιπόν. Έξι υπέροχα χρόνια γεμάτα εμπειρίες. Ας είναι καλά αυτοί που δημιούργησαν το διαδίκτυο – ας είναι καλά αυτός που σκέφτηκε να φτιάξει το πρώτο μπλογκ. Να είστε καλά κι εσείς. Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου