Real housewives- Χωνευτικά νοικοκυρίστικα δράµατα

ΓΡΑΦΕΙ Η: Πόπη Διαμαντάκου


Συναγωνίζονται οι «Νοικοκυρές» του Αnt1 τις «Αληθινές ιστορίες» του Alpha και το ‘ριξαν στις εξοµολογήσεις οικογενειακών προβληµάτων, δίνοντας στο φιλοθέαµον υποσχέσεις για ακόµη µεγαλύτερη κατρακύλα, µέχρι και διαζύγιο live
Σκληρό ριάλιτι οι «Νοικοκυρές».

Από εκείνα που παρουσίαζαν κάποτε στα σαλονάκια της τηλεσυµφοράς διάφοροι ριαλιτζήδες, µέχρι που το φιλοθέαµον βαρέθηκε τα ψυχοψαξίµατα διαφόρων «κοινών θνητών» και χάθηκε αυτού του είδους η τηλεόραση (µαζί µε τους παρουσιαστές). Για να αναδυθεί στη θέση της µια πανοµοιότυπη µεν, αλλά µε ντεκόρ αληθοφανές, µε σπίτια στα σαλόνια των οποίων διαδραµατίζονται οι νέες «αληθινές ιστορίες» σε µια σκηνοθεσία που ενισχύει την ηδονοβλεψία και τη λάθρα παρακολούθηση του δράµατος στο «διπλανό σπίτι». Ως εκ τούτου, µια εκ των «Νοικοκυρών» παρουσίασε τα προβλήµατα στον γάµο της σαν «εξοµολόγηση» στην κολλητή της. Καθισµένες αναπαυτικά στο καθιστικό, Παπαδάκου και Μαστροκώστα ανταλλάσσουν προβληµατισµούς.

Η πρώτη εξοµολογείται µια αποβολή σε τρίµηνη εγκυµοσύνη – δικαίωµά της να το πράττει –, αλλά η δεύτερη, η κυρία Φώφη, αποκαλύπτει ότι µε τον σύζυγό της έχουν σοβαρά προβλήµατα και σκέφτεται τον χωρισµό.


Γεγονός αδιαµφισβήτητο ότι το «αγκίστρι» του αποκαλυφθέντος συναισθήµατος είναι πανίσχυρο για πλήθη κυριών που βιώνουν παρόµοιες καταστάσεις. Με τον ανάλογο ευνοϊκό αντίκτυπο ενδεχοµένως στην τηλεθέαση.

Ωστόσο, η εν λόγω κυρία, που της ευχόµαστε να αντεπεξέλθει στα προβλήµατά της, εµφανίζεται ως real πρόσωπο, που σηµαίνει ότι και ο σύζυγος είναι real και πολύ περισσότερο τα παιδιά της. Κι αν για τη µητέρα µια εξοµολόγηση συζυγικής δυστυχίας είναι ένας ρόλος – κακοπαιγµένος – χάριν της τηλεθέασης του ριάλιτι, πόσο ανώδυνες είναι αυτές οι δηµόσιες εκθέσεις των συναισθηµάτων των γονιών για τα παιδιά τους; Πόσο προφυλαγµένα από την περιέργεια και τις µύριες απρόβλεπτες αντιδράσεις ενός κοινωνικού περιβάλλοντος µπορούν να είναι;

Οι «Νοικοκυρές» έχουν κάθε δικαίωµα να επιλέξουν να εκθέσουν τις ζωές τους, να παραστήσουν τις πλούσιες – άλλωστε η κουλτούρα του «δήθεν» και της βιτρίνας έθεσε γερές ρίζες στα χρόνια της κραιπάλης, όταν η ξέφρενη κατανάλωση είχε γίνει το απόλυτο εγχώριο fun. Και το εν λόγω καραριάλιτι δεν αποτελεί παρά καθρέφτη ακριβώς αυτού του ντεκόρ τής δήθεν καλοπέρασης, του «µε-ένα πεντικιούρ-ξεχνιέµαι, παρόλο που τα προβλήµατά µου είναι ίδια µε όλου του κόσµου».

Και για να µην ξεχνιόµαστε, αυτό είναι και το «ηθικό δίδαγµα» των εν λόγω τηλεπροϊόντων, ο θρίαµβος µιας χαµαιλεοντικής κοινωνίας που µεταµορφώνει σε φάρσες όλες τις δυστυχίες και διαθέτει στοµάχι ικανό να χωνέψει οτιδήποτε µε αντίδοτο ένα χαλαρωτικό spa και κανένα Βotoxάκι.

Ολα θεµιτά και δεόντως αστεία, µέχρι να αγγίξουν το real life εκείνων που δεν έχουν και δεν µπορούν να έχουν τον έλεγχο της δηµοσιότητας. Γιατί οι «Αληθινές ιστορίες» του Alpha, που διαπραγµατεύονται ανάλογα «οικογενειακά προβλήµατα», χρησιµοποιούν ηθοποιούς, αλλά αυτό που πουλάνε οι «Νοικοκυρές» είναι η real σάρκα. Οσο κι αν ακολουθούν σενάριο και ενδεχοµένως είναι ενήµεροι και οι σύζυγοι για τα «προβλήµατα» που θα δηµοσιοποιηθούν, δεν παύει η οικογένεια να είναι εκτεθειµένη στην αντίληψη του φιλοθεάµονος γι’ αυτούς. ∆ικαίωµά τους; Μπορεί. ∆εν παύει όλο αυτό όµως να είναι µια κακόγουστης αισθητικής τηλεοπτική πλάνη που µετατρέπει σοβαρά ανθρώπινα προβλήµατα σε κλιπ, σε οπτικά τσιρότα για αληθινές πληγές σε ζωές πολύ µεγαλύτερες από µερικά πλάνα σε λουσάτα καθιστικά.