Βγαίνοντας, έξω από την πόρτα του μαγαζιού, καθισμένο στα σκαλιά, σχεδόν κουβαριασμένο, είδα τον Γιάννη, γείτονα, πρώην βιοτέχνη και νυν άστεγο.
Τον καλησπέρισα και προσπάθησα να ανταλλάξω δυο λόγια μαζί του. Ομολογώ, πάντως, πως ένοιωσα αμηχανία, βλέποντας τον σε πραγματικά απελπιστική κατάσταση.
- Χρόνια Πολλά, Γιάννη. Πως είσαι;- Νηστικός και με ύπνο στο παγκάκι, πως λες να είμαι;
- Ας ελπίσουμε να αλλάξουν τα πράγματα- Μεγάλη γυναίκα, πιστεύεις στα θαύματα;
- Μην τα παρατάς. προσπάθησε να βρεις ένα κατάλυμα..- Ναι και μια δουλειά... να ξαναγίνω άνθρωπος.
- Δεν εννοούσα αυτό, ο Δήμος έχει κάποιους ξενώνες- Ξέρεις πόσοι είμαστε στον δρόμο; Κοντεύουμε να σας φτάσουμε σε αριθμό.
- Η εκκλησία μήπως;- Εντάξει οι παπάδες μας δίνουν ένα πιάτο φαΐ, φροντίζουν για το κράτος, μην αρχίσουν και τους πεθαίνουν άνθρωποι από την πείνα!!!
- Μην είσαι άδικος, κάποιοι από αυτούς πιστεύουν σε αυτό που κάνουν. Θες να έρθεις σπίτι, να φας απόψε μαζί μας;
- Δεν θα είσαι καλά!!! Μήπως θέλεις να σας κάνω και ποδαρικό;
- Γιάννη, ως γειτόνισσα σε καλώ, άλλωστε δεν θα έχω ξένους, μόνον τον γιο μου και τα ανήψια μου.
- Πήγαινε στο σπιτάκι σου και κοίτα να το χαρείς όσο το έχεις ακόμα κι άσε με εμένα.
Βλέποντας πως δεν πρόκειται να τον μεταπείσω, τον καληνύχτισα, βάζοντας στο χέρι του κι ένα μικρό χαρτονόμισμα.
- Καλή χρονιά μου είπε. Να θυμάσαι πως για αυτούς εκεί πάνω, είμαστε μονον φύρα.
Σήμερα που κατέβηκα πάλι στο φούρνο, μετά τις ευχές, με ρώτησε ο καταστηματάρχης.
- Καλά πως μπορείς και πιάνεις κουβέντα με αυτόν τον απατεώνα;
- Ποιόν;
- Τον Γιάννη.
- Γιατί απατεώνας Ορέστη;
- Ξέρεις πόσα χρωστάει στο ΙΚΑ και στην Εφορεία; Μέχρι και τον ΦΠΑ δεν έδινε.
- Τις γαζώτριες που είχε στη δούλεψή του τις πλήρωνε;
- Ναι ο βλάκας, αφού δεν είχε δουλειά τις κρατούσε μέχρι τέλους!!! Τι να σου δώσω;
- Άσε Ορέστη, τίποτα. Από σήμερα, αλλάζω φούρνο....
Νίκη Βίκου
(Το παρόν εστάλη στο e-mail του Ramnousia από αναγνώστη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου