Αφιερωμένο στην Καννέλα

• 

Με γύρισε πίσω το κλάμα σκύλου. Την Καννέλα, τη μασκότ της γειτονιάς, την είχαν στριμώξει καμιά δεκαριά γυμνασιόπαιδα ανάμεσα σε δυο παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Γελούσαν βλέποντάς την να μη βρίσκει τρόπο διαφυγής και ταυτόχρονα την περιέλουζαν με αναψυκτικά. Τα τακούνια μου δε με εμπόδισαν να καταφθάσω στο σημείο εν ριπή οφθαλμού. Η αρρωστημένη τους διασκέδαση έλαβε απότομα τέλος, αφού τους ρεζίλεψα μπροστά στις συμμαθήτριές τους, που καμάρωναν παραδίπλα για τα κατορθώματα των φίλων τους. Δε χρειάστηκε να επιδοθώ σε καμία βωμολοχία.

Οι βρισιές, άλλωστε, δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Στιγμιαία εκτόνωση είναι. Μια δυο κουβέντες ήταν αρκετές για να τους κάνω να κοκκινίσουν και να φύγουν με το κεφάλι σκυμμένο. Όχι ότι δεν ακούστηκαν και κάποια «γαλλικά» διά στόματος του αρχηγού της παρέας...

Χάιδεψα την Κανέλλα και καθώς την καθοδηγούσα στην είσοδο της πολυκατοικίας, όπου κάθεται τα τελευταία εφτά χρόνια, χοροπηδούσε πάνω μου με την ουρά της να μου χτυπάει σα μαστίγιο τα πόδια.

Μεγάλη Παρασκευή, 2011

Μια πρωινή βόλτα στα μαγαζιά της γειτονιάς για τα τελευταία πασχαλινά δώρα και η καθιερωμένη δίλεπτη στάση για τα χάδια της Κανέλλας. Περίεργο, αλλά δε μου κάνει τις γνωστές χαρές. Έχει την ουρά στα σκέλια, ενώ μυρίζει ανήσυχη το οδόστρωμα κόβοντας βόλτες γύρω μου. Αρνείται να αγγίξει ακόμα και τη λιχουδιά που της πάω κάθε πρωί. Δε φαίνεται άρρωστη, αλλά δεν ξέρω γιατί συμπεριφέρεται έτσι. Χαιρετάω τη γειτόνισσα απέναντι, που ταΐζει καμιά ογδονταριά περιστέρια.

«Τι έχει η Καννέλα, σήμερα; Την πείραξε κανένας;» τη ρωτάω.

«Τίποτα δεν έχει. Σ’ έβλεπε όμως από μακριά που ερχόσουν κι έκλαιγε», μου απάντησε, πετώντας στο πεζοδρόμιο ψίχουλα και ξεροκόμματα στα περιστέρια που γουργούριζαν ευτυχισμένα.

Έκανα έναν τελευταίο έλεγχο στα μάτια της σκυλίτσας, στο στόμα της, στη μύτη της, αλλά δεν έβλεπα τίποτα το ανησυχητικό. Τη χάιδεψα κι έκανα να φύγω. Μπήκε μπροστά μου και με τη μουσούδα της πάνω στα γόνατά μου, με έσπρωχνε προς τα πίσω. Προσπάθησα να την παραμερίσω, αλλά πάλι τα ίδια. Έμπαινε μπροστά μου και δε μ’ ’άφηνε να κάνω βήμα. Παραξενεύτηκα. Τότε, άρπαξε με τα δόντια της την άκρη της φούστας μου και άρχισε να με τραβάει με μανία προς τα πίσω.

Εκείνη την ώρα, πέρασε ένα μεγάλο φορτηγό κάνοντας πολύ θόρυβο, τα περιστέρια τρόμαξαν, φτερούγισαν και πέταξαν όλα μαζί προς τα καλώδια της ΔΕΗ. Μια λάμψη με τύφλωσε και ο κρότος από το βραχυκύκλωμα ήταν τόσο δυνατός που ενεργοποιήθηκαν οι συναγερμοί των σταθμευμένων αυτοκινήτων.

Καμιά εικοσαριά περιστέρια σωριάστηκαν χάμω, καρβουνιασμένα. Ενδεχομένως να βρισκόμουν ανάμεσά τους, σήμερα… Ακόμα κι αν πρόκειται για απλή σύμπτωση πάντως, θεωρώ ότι η σκυλίτσα μού έσωσε τη ζωή. Τόσο τρόμαξα ώστε το μόνο που πρόλαβα να σκεφτώ ήταν ποιος θα έδινε το βράδυ την αντιβίωση στη μικρή μου…

Τι παράξενο, όμως…Ξύπνησα σήμερα το πρωί κεφάτη, χωρίς κανένα άσχημο προαίσθημα, χωρίς την παραμικρή υποψία πως μπορεί να ήταν και η τελευταία μου μέρα. Υπάρχουν άραγε σημάδια που μας προειδοποιούν αλλά τα προσπερνάμε; Ή δεν αξίζουμε καμία προειδοποίηση;

ΥΓ. Το κείμενο είναι, βέβαια, αφιερωμένο στην Καννέλα! Και στην φωτογραφία βλέπετε την πραγματική Καννέλα, φωτογραφημένη απο την υπογράφουσα!

 Της Κωσνταντίνας Πέππα