Αποσπάσματα συνέντευξης του δημοσιογράφου-bloger Νταν Γκίλμορ, στην Κέλλυ Σώκου για το «ΒΗΜagazino»"Τα μεγάλα δίκτυα δεν κάνουν αρκετά καλή δουλειά ...σήμερα ένα νέο εργαλείο για αποτελεσματικότερο δημόσιο διάλογο είναι το internet.
-Στο βιβλίο σας δηλώνετε απογοητευμένος από τον τρόπο που τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα ασκούν τη δημοσιογραφία.
«Όχι ακριβώς. Εκείνο που λέω είναι ότι, ειδικά στις ΗΠΑ, τα μεγάλα δίκτυα δεν κάνουν αρκετά καλή δουλειά. Θεωρώ λοιπόν ότι ένας τρόπος για να βελτιώσουμε τη δουλειά μας είναι να χρησιμοποιήσουμε, παράλληλα με τα παραδοσιακά μέσα, το νέο εργαλείο του δημόσιου διαλόγου που είναι το Internet και συγκεκριμένα το μπλογκ».
-Πώς μπορούμε όμως να έχουμε εμπιστοσύνη στους μπλόγκερ; Στην Ελλάδα δεν ανήκουν καν στη δημοσιογραφική ένωση.
«Υπάρχουν ορισμένοι μπλόγκερ που είναι αξιόπιστοι. Με τον ίδιο τρόπο που μάθαμε να εμπιστευόμαστε κάποιους γραφιάδες στις εφημερίδες, έτσι μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τους μπλόγκερ. Υπάρχουν παντού εφημερίδες τις οποίες ο κόσμος δεν εμπιστεύεται, αλλά τις αγοράζει. Στην Αμερική μπορείς να δεις φυλλάδες με τίτλους που γράφουν ότι ο Μπους μιλάει με εξωγήινους από τον Άρη και, ξέρετε, πουλάνε εκατομμύρια φύλλα.
Ο κόσμος τις παίρνει ενώ γνωρίζει ότι λένε ψέματα. Έχουμε μάθει ποιον και τι να εμπιστευόμαστε. Δεν κάνει μια ταυτότητα κάποιον αξιόπιστο. Στις ΗΠΑ κανείς δεν χρειάζεται άδεια για να δημοσιογραφήσει. Κανείς δεν χρειάζεται πτυχίο δημοσιογραφίας - ούτε εγώ είμαι πτυχιούχος δημοσιογράφος -, δεν χρειαζόμαστε ούτε καν δημοσιογραφική ταυτότητα που να αποδεικνύει τι δουλειά κάνουμε. Και νομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του αμερικανικού συστήματος.
Μου φαίνεται, μάλιστα, ότι στον τομέα της δημοσιογραφίας αυτό αποδίδει καλύτερα. Ακόμη και στις χώρες που ο δημοσιογράφος χρειάζεται ταυτότητα, θα πάρει λίγο χρόνο για να φανεί ποιοι είναι οι ικανοί και τότε μόνο αυτοί θα μπορούν να μπαίνουν στις συνεντεύξεις Τύπου. Σίγουρα το τοπίο γύρω από το τι πρέπει να κάνουμε είναι ακόμη θολό. Είμαι ωστόσο υπέρ τού να εξασκούν οι άνθρωποι τη δημοσιογραφία βάσει των αρχών και της δεοντολογίας».
-Πλησιάζει η ημέρα που δεν θα χρειαζόμαστε τις εφημερίδες;
«Θα έρθει σίγουρα κάποια ημέρα που η έντυπη δημοσιογραφία - το να τυπώνεις δηλαδή κάτι σε χαρτί και αυτό να μεταφέρεται με κάποιο μέσο στα σημεία διανομής και πώλησης - δεν θα ακολουθεί την ίδια διαδικασία παραγωγής. Ή, μάλλον, αυτό θα είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Ωστόσο το περιεχόμενο των εφημερίδων, η δημοσιογραφία δηλαδή, δεν νομίζω ότι θα πεθάνει, εκτός αν δεν τη στηρίξουμε. Και αυτή είναι η μεγάλη ανησυχία σήμερα στις ΗΠΑ: το μοντέλο των επιχειρήσεων που στηρίζουν τον Τύπο φαίνεται ότι διαλύεται».
-Πώς φαντάζεστε το τοπίο της δημοσιογραφίας σε δέκα χρόνια;
«Δεν είμαι αρκετά έξυπνος για να σας πω. Φαντάζομαι όμως ότι αυτή η μετάβαση στα νέα μέσα θα συνεχιστεί. Η τεχνολογία θα γίνει ταχύτερη, φθηνότερη και ευκολότερη στη χρήση. Και είναι σχεδόν ξεκάθαρο ότι το διαφημιστικό μοντέλο που έχουμε στο μονοπώλιο (ή, έστω, στο ημιμονοπώλιο) θα εξαφανιστεί. Οι άνθρωποι που έχουν μια εξειδίκευση θα μπορούν να κάνουν κάτι με αυτή τη γνώση τους, εκτός από το να συζητούν με τους φίλους τους. Ελπίζω ότι οι δημοσιογραφικοί οργανισμοί θα κάνουν το ένα και μοναδικό σημαντικό πράγμα που φέρνει η νέα εποχή: θα κάνουν τη δημοσιογραφία διάλογο. Διότι η δημοσιογραφία δεν είναι διάλεξη».
-Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν όλη την αλήθεια.
«Είναι πολύ σωστό αυτό που λέτε. Όλοι έχουμε τα προσωπικά μας ταμπού, κάποια θέματα στα οποία κλείνουμε τα μάτια. Όσο πιο σκληρό είναι κάτι ή όσο πιο αντίθετο στις πεποιθήσεις μας. Είναι όμως στο χέρι μας, ως καταναλωτών των ειδήσεων, το κατά πόσον θα βγούμε από αυτόν τον περιορισμό και θα αμφισβητήσουμε όλα όσα θέλουμε να πιστεύουμε. Αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Και δεν έχει να κάνει με τις ηθικές αξίες. Δεν είναι αυτό που πρέπει να αλλάξουμε.
Όταν έγραφα για την επιχειρηματικότητα και την τεχνολογία, είχα στο μυαλό μου μια λίστα από δέκα πράγματα, κάποιες βεβαιότητες, ας τις πούμε. Για παράδειγμα, πίστευα ότι η Microsoft είναι ένα μονοπώλιο, για το οποίο η κυβέρνηση έπρεπε να πάρει κάποια μέτρα. Και κάθε έξι μήνες έβγαζα αυτή τη λίστα και της έκανα επίθεση με νέα επιχειρήματα, για να τσεκάρω αν εξακολουθούν να ισχύουν. Ρωτούσα τον εαυτό μου τι έχει αλλάξει που θα μπορούσε να καταστήσει λανθασμένες τις βεβαιότητες μου. Διότι τίποτε δεν μένει ίδιο. Αν δεν το κάνεις αυτό με όλα, δεν μαθαίνεις».
-Πώς θα θέλατε να σας θυμάται ο κόσμος της δημοσιογραφίας;
«Το πιο σημαντικό για έναν δημοσιογράφο είναι να μην ξεχνά ότι το θέμα δεν είναι ο ίδιος. Στη δική μου περίπτωση συνέβησαν πολλά από καθαρή τύχη. Δεν νομίζω ότι είμαι κάτι ιδιαίτερο. Με εντυπωσιάζει το ότι βρέθηκα στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή και μπόρεσα να δω τι θα συνέβαινε, ίσως λίγο πιο νωρίς από κάποιους άλλους. Αυτό όμως δεν με κάνει να αισθάνομαι ξεχωριστός, μόνο τυχερός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου