EIMAΙ ΑΝΕΡΓΟΣ- ''ΤΑ ΚΑΝΩ ΟΛΑ''

της Αρτέμιδος Καπούλα

Μέχρι τώρα γκρίνιαζα, το ξέρω. Το πόσο άσχημο είναι να είσαι άνεργος, να μην βρίσκεις δουλειά, να ζεις με το επίδομα του ΟΑΕΔ. Γεμάτος ανασφάλεια, στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Δεν έχει αλλάξει τίποτα, τα δυσάρεστα τα  ίδια είναι για αυτό θα σας πω  τα θετικά. Θα μου πείτε υπάρχουν; Φυσικά και υπάρχουν αρκεί να βλέπεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.

Ένας μακροχρόνιος άνεργος που έχει εξαντλήσει όλες τις αγγελίες λεκανοπεδίου και περιχώρων και έχει στείλει τόσα βιογραφικά που αν τα συρράψεις έχεις ανάγνωσμα για πέντε γενεές  και ένα δέντρο μείον στον Αμαζόνιο έχει άπλετο χρόνο μπροστά του. Και καθόλου διάθεση για οποιαδήποτε  δραστηριότητα εκτός σπιτιού. Αράζει λοιπόν στον καναπέ, ανοίγει την τηλεόραση και αρχίζει την επιμόρφωση. Μην πάει ο νους σας σε εκείνα τα απαρχαιωμένα προγράμματα της ΥΕΝΕΔ  (οι νεότεροι ανατρέξτε στο google, σας είναι άγνωστη λέξη). Όχι. Στις μέρες μας έχεις την δυνατότητα να αποκτήσεις master παρακολουθώντας σχεδόν όλα τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Τρεις μήνες τώρα κάνω εντατικά, επί καθημερινής βάσεως. Αβάδιστα στο χώρο σας που λένε και οι αγγελίες. Χωρίς να τρέχω σε σχολές, πανεπιστήμια, χωρίς να σπαταλήσω τίποτα άλλο πέρα από μερικά καμένα έτσι κι αλλιώς εγκεφαλικά κύτταρα. Έχω μάθει πώς να λύνω τα προβλήματα με τα άτακτα παιδιά μου. Μια νταντά μου δίνει καθημερινά συμβουλές και όταν δεν την παρακολουθώ με βάζει τιμωρία στο χώρο των άτακτων. Δεν έχει σημασία που δεν έχω παιδιά και που αν είχα το πρόβλημα μου θα ήταν τι να τα ταίσω. Μάθε τέχνη και άστη να…

Έμαθα επίσης πώς να κάνω το σκυλί μου να με υπακούει. Πώς να το μαθαίνω να μην βρωμίζει στο δωμάτιο και να μην κάνει ζημιές. Τώρα αν δεν τα καταφέρω δεν στεναχωριέμαι και ιδιαίτερα γιατί αμέσως μετά θα έρθουν δύο υπέροχες κυρίες που αφού μου βάλουν τις φωνές θα με μάθουν πώς να καθαρίζω όλο μου το σπίτι με ξύδι και σόδα. Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Η άλλη μισή δεν ξέρω τι είναι, δεν μου το έχουν μάθει ακόμα, υποθέτω είναι στα επόμενα επεισόδια.

Δεν θα σας πω για τις συνταγές μαγειρικής. Εκεί πια δεν πιάνομαι. Έχω μάθει να μαγειρεύω σε fucking κουζίνες, στον δρόμο, σε γκλαμουράτα στούντιο και φάρμες.  Μπορώ να ξεχωρίσω ποιος chef θα κατορθώσει να  κερδίσει τον αντίπαλο του και πως μπορείς να ταιριάξεις το κόκκινο κρασί με το ψάρι. Αν δεν ζητούσαν πτυχία, ο κύριος Ηλίας μας θα έπρεπε να τρέμει για την θέση του. Η κηπουρική με χαλαρώνει. Με βοηθά να διώχνω μακριά τις κακές σκέψεις καθώς μαθαίνω πότε πρέπει να αλλάζω το χώμα της μπιγκόνιας ή τι να κάνω με τον δάκο της ελιάς μου. Προς το παρόν και ελλείψει δέντρου κάνω πρακτική σε κάτι θρούμπες που έχω στο βάζο αλλά είμαι σίγουρη για την πρόοδο μου.

Τέλος και αφού έχω εμπλουτίσει τις γνώσεις μου είναι ώρα να ασχοληθώ και με τον εαυτό μου γιατί κακά τα ψέματα, καλή η γνώση αλλά χρειάζεται και η  εμφάνιση. Στήνομαι λοιπόν μπροστά στον καθρέφτη μου και ρωτάω τον εαυτό μου how do I look; Συνήθως με βρίσκω φρικτή οπότε παίρνω μολύβι και χαρτί και αρχίζω να σημειώνω συμβουλές. Εντάξει, δεν έχω τα λεφτά για μπότοξ ούτε για ορθοδοντικό αλλά μπορώ να μάθω πως μπορώ να συνδυάσω τα ρούχα μου έτσι ώστε να φαίνομαι 10 χρόνια νεότερη ή πώς να κουρευτώ έτσι ώστε να κρύψω τις ρυτίδες του μετώπου.

Για αυτό σας λέω. Η ανεργία έχει και τα θετικά της, έχει την δια βίου μάθηση αρκεί να κατορθώσεις να παραμείνεις ζωντανός και να βλέπεις την φωτεινή πλευρά της οθόνης.

ΥΓ. Αν ξέρετε κάποιον που να χρειάζεται  μάγειρα, κηπουρό, νταντά, εκπαιδευτή σκύλων, καθαρίστρια και που δείχνει μικρότερος από την ηλικία του για να μην πληρώνεται  προϋπηρεσία, ενημερώστε με. Θα έχω τελειοποιηθεί μέχρι τότε!