ΑΝΟΙΚΤΗ – ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ
Η Ανοικτή –Ανεξάρτητη Συνέλευση αποτελεί προϊόν της κατάληψης του Εργατικού Κέντρου Βόλου που πραγματοποιήθηκε μια εβδομάδα πριν την γενική απεργία του Φλεβάρη. Έχει στο ενεργητικό της την πρώτη πολιτική ανεξάρτητη εργατική απεργιακή συγκέντρωση στο Βόλο στις 23 Φλεβάρη, που χτύπησε στα ίσια τις άλλες δυο απεργιακές συγκεντρώσεις, των γραφειοκρατών του εργατικού κέντρου στο στενό της οδού Μακρινίτσης και του ΠΑΜΕ στην πλατεία Πανεπιστημίου.
Η ανάγκη μιας νέας συγκρότησης έχει προκύψει από την απονομιμοποίηση του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού των κομμάτων εξουσίας, όταν σε αλλεπάλληλες απεργιακές συγκεντρώσεις οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΠΑΣΟΚ,ΝΔ) έχουν προπηλακιστεί για τη στάση τους και την υποταγή τους στις πολιτικές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που αντί να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο τα εργατικά συμφέροντα, έχουν προσδέσει το εργατικό κίνημα στο άρμα του αστικού κράτους. Θλιβερό ρόλο συνεχίζει να παίζει η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ), ενώ πρόσφατα επιχειρήθηκε η ανασύσταση του Δικτύου Συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ανακοπεί η δημοσκοπική κατρακύλα του.
Το γεγονός ότι η πλ. Ελευθερίας συγκέντρωσε πλέον των 1000 ατόμων, δείχνει σε πρώτη ανάγνωση την πολιτική απέχθεια μεγάλης μερίδας εργαζομένων, ανέργων και νεολαίας για το ίδιο το πολιτικό σύστημα εξουσίας όσο και την ανάγκη να χαραχτούν νέοι δρόμοι συγκρότησης, σε μαζική βάση, τόσο για τα καθημερινά ζητήματα υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων όσο και τα ζητήματα επίλυσης των συνολικών προβλημάτων που σήμερα συνθλίβουν το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας.
Με την ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 15%, χωρίς να υπολογίζεται ένα διαρκώς αυξανόμενο τμήμα εργαζομένων που εργάζονται για ένα επίδομα ανεργίας, το σημαντικότερο ποσοστό των ανέργων να αποτελείται από τη νέα γενιά, η πολιτική προσδοκία της μνημονιακής εποχής έχει πέσει στο μηδέν. Γι αυτό το πανό που προπορευόταν της απεργιακής πορείας σηματοδοτούσε την έναρξη της νέας εποχής των αγώνων, υπενθυμίζοντας ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί σωτήρες, με το σύνθημα «παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας».
Αν και μερικοί συμμετέχοντες στη συνέλευση έθεσαν εξαρχής ότι ο πολιτικός προσανατολισμός της συνέλευσης θα πρέπει να είναι οι μάχες μέσα στα σωματεία, η οργάνωση νέων μελών σε αυτά και η οριζόντια διασύνδεσή τους, η προοπτική αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα τεκταινόμενα στην περιοχή της Μαγνησίας, όπου σωματεία διαλύονται λόγω της κρίσης, όσα υπάρχουν αδυνατούν να δώσουν οποιαδήποτε πολιτική προοπτική, ενώ ταυτόχρονα ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων μετατρέπεται σε εφεδρικό στρατό ανεργίας.
Ιδιαίτερα για το τελευταίο, απορρίπτουμε πλήρως τη δημιουργία σωματείων ανέργων (!) για τη διεκδίκηση…ποιου πράγματος; Ο διαχωρισμός των εργαζομένων από τους άνεργους και τα καθημερινά καθήκοντα επιβίωσης μπορούν να επιλυθούν μόνο με επαναστατικές μεθόδους, όπως είναι το μοίρασμα του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας μεταξύ των εργαζομένων με αξιοπρεπείς μισθούς και όχι προνοιακά επιδόματα φτώχιας.
Από τη πλευρά μας δεν αρνούμαστε τον αγώνα μέσα στα σωματεία ή τον συντονισμό τους αλλά παραμένει προβληματικό το γεγονός ότι ο συντονισμός των σωματείων στην Αθήνα δεν έχει δώσει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, ενώ είναι πολύ πιθανό να συρθεί στη γραμμή της νέας «επαναστατικής» γραμμής της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΣΠΙΘΑ του Θεοδωράκη.
Η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για το παρόν και το μέλλον των εργατικών αγώνων δεν μπορεί πλέον να αναμένει τις 24ωρες απεργιακές ντουφεκιές, χωρίς παρόν και μέλλον. Το γεγονός αυτοκτονιών εργαζομένων στη περιοχή μας σηματοδοτεί το πλήρες αδιέξοδο στην προσωπική και οικογενειακή ζωή.
Το τολμηρό βήμα δεν έχει ολοκληρωθεί και δεν έχει δημιουργήσει ακόμα στέρεες βάσεις. Το γεγονός όμως ότι η συνέλευση που δημιουργήθηκε κινήθηκε άμεσα σε κινητοποίηση στο νοσοκομείο του Βόλου ενάντια στα χαράτσια του Λοβέρδου με κεντρικό σύνθημα «Δεν πληρώνουμε, η υγεία δεν είναι εμπόρευμα», ενώ ταυτόχρονα κινήθηκε δραστήρια ενάντια στην τρομοκρατία που ασκείται στους επαναπροσληφθέντες εργαζόμενους της ΜΕΤΚΑ (παραμένουν, εσώκλειστοι στο εργοστάσιο χωρίς κανένα αντικείμενο εργασίας), δείχνει τον προσανατολισμό της, που κατά τη γνώμη μας πρέπει να απαντήσει ξεκάθαρα σε όλα τα κομβικά ζητήματα της εποχής μας, με κεντρικό άξονα ότι δεν αγωνιζόμαστε για ημίμετρα, για λύσεις μέσα στο καπιταλισμό και ότι οργανωνόμαστε για την ίδια την επανάσταση που συγκλονίζει τον αραβικό κόσμο και δημιουργεί πανικό στο καπιταλιστικό σύστημα και τα κέντρα εξουσίας του σε ΗΠΑ και Ευρώπη.
Αυτό απαιτεί μια επαναστατική οργάνωση των μαζών για να μπορέσει η επανάσταση όχι απλώς να συμβεί….αλλά να νικήσει.
Ο χρόνος για τους καπιταλιστές έχει τελειώσει και για εμάς ήδη τρέχει αντίστροφα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου