Αδειάζει το ένα μετά το άλλο τα μπουκάλια με αλκοόλ. Φτάνοντας στον «πάτο». Εκεί που έφτασε και ο ίδιος, επιχειρώντας να κρύψει πίσω από τον αλκοολισμό τα προσωπικά του προβλήματα.Επέλεξε την εξάρτηση για να μη σκέφτεται, να μην υποφέρει, για να ξεχνά τους καημούς του. Μια βασανιστική διαδικασία που τον εγκλώβισε και πλέον δεν του αφήνει άλλο δρόμο επιλογής. Το αλκοόλ μοιάζει με το καθημερινό πια νυχτερινό... μονοπάτι του. Στο τέλος αυτής της βραδινής «διαδρομής» θα βρεθεί σωριασμένος στο δρόμο. Χωρίς τις αισθήσεις του πεσμένος στο σημείο όπου θα τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του και το αλκοόλ θα επιδράσει επικίνδυνα στον οργανισμό του.
Ανίσχυρος μετά από μήνες να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του, αβοήθητος ώστε να κατανοήσει ότι πρόκειται για αρρώστια που απειλεί τη ζωή του, έχει μετατραπεί σε γνώριμο πρόσωπο των πληρωμάτων του ΕΚΑΒ.
Ανίσχυρος μετά από μήνες να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του, αβοήθητος ώστε να κατανοήσει ότι πρόκειται για αρρώστια που απειλεί τη ζωή του, έχει μετατραπεί σε γνώριμο πρόσωπο των πληρωμάτων του ΕΚΑΒ.
Η απόδραση από όσα συμβαίνουν γύρω του χρησιμοποιώντας ως «όχημα» το αλκοόλ για να μεταφερθεί σε ένα κόσμο με ψευδαισθήσεις, κατέληξε στον μεγαλύτερο εχθρό του.
Όμως κανείς δεν βρίσκεται δίπλα του για να τον στηρίξει, να τον τραβήξει από τη «φυλακή» του. Μια ανθρώπινη ιστορία, που δεν είναι η μοναδική και θυμίζει τις σοβαρές συνέπειες της έλλειψης δομών για την αντιμετώπιση της ασθένειας του αλκοολισμού.
Κάθε βράδυ τον τελευταίο μήνα και πολύ συχνά τους προηγούμενους, το κέντρο του ΕΚΑΒ στο Βόλο λαμβάνει κλήση για αναίσθητο άνθρωπο σε έναν από τους δρόμους της Ν. Ιωνίας. Μετά τις πρώτες μετακινήσεις των ασθενοφόρων, ήξεραν τις επόμενες φορές ποιον θα συναντούσαν.
Ανθρώπινο «κουβάρι»
Ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ μαζεύει κάθε νύχτα ένα ανθρώπινο «κουβάρι» από το δρόμο. Τις προηγούμενες ώρες έχει προλάβει να σύρει τα πόδια του, οπουδήποτε μπορεί να βρει τη... «λύτρωσή» του. Η διαδρομή είναι ίδια για τον άντρα, ηλικίας γύρω στα 50 έτη, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες ζει με τη μητέρα του, σε ένα φτωχικό σπίτι στη Ν. Ιωνία.
Το ασθενοφόρο θα τον μεταφέρει στο Νοσοκομείο Βόλου για τις πρώτες βοήθειες. Για να ξεπεράσει τις άσχημες επιδράσεις που προκάλεσε η πόση. Γιατροί στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών θα δυσανασχετήσουν στη θέα του. «Πάλι αυτός εδώ;»...
Ναι, αλλά πού να πάει; Ούτε ο ίδιος γνωρίζει ούτε περισσότερο οι άντρες του ΕΚΑΒ, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να τον εγκαταλείψουν αναίσθητο και αβοήθητο στο δρόμο.
Χλωμός, εξασθενημένος, αδυνατισμένος, με ρούχα βρώμικα, θα παραμείνει το βράδυ σε ένα από τους θαλάμους του Νοσοκομείου και το ξημέρωμα θα επιστρέψει στο δρόμο, αναζητώντας την ουσία η οποία τον έχει παρασύρει στην καταστροφή. Μέχρι το επόμενο βράδυ που θα γυρίσει με το ασθενοφόρο πίσω...
Κατά παρέκκλιση μια από τις φορές που εισήχθη στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών νοσηλεύθηκε για μία ημέρα, ώστε να του παρασχεθούν τα στοιχειώδη, όπως ένα μπάνιο, φαγητό και παραμονή σε ένα κρεβάτι για ξεκούραση.
Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με μία ημέρα φροντίδας, ούτε χάρη στη λύπηση που θα νιώσει ένας γιατρός για την ταλαιπωρημένη φιγούρα απέναντί του. Φαίνεται ότι είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που οι κοινωνικοί λειτουργοί του Νοσοκομείου και κοινωνικές υπηρεσίες Δήμων θα αναγκαστούν να χειριστούν ένα πρόβλημα, κάνοντάς το «μπαλάκι».
Είναι πλήθος τα περιστατικά αλκοολικών που μένουν «άστεγοι» ελλείψει κατάλληλων δομών φιλοξενίας τους, ώστε να βοηθηθούν να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης, να ορθοποδήσουν και να επιστρέψουν στην πραγματικότητα, στη δουλειά, στην ίδια τη ζωή.
Ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ μαζεύει κάθε νύχτα ένα ανθρώπινο «κουβάρι» από το δρόμο. Τις προηγούμενες ώρες έχει προλάβει να σύρει τα πόδια του, οπουδήποτε μπορεί να βρει τη... «λύτρωσή» του. Η διαδρομή είναι ίδια για τον άντρα, ηλικίας γύρω στα 50 έτη, ο οποίος σύμφωνα με πληροφορίες ζει με τη μητέρα του, σε ένα φτωχικό σπίτι στη Ν. Ιωνία.
Το ασθενοφόρο θα τον μεταφέρει στο Νοσοκομείο Βόλου για τις πρώτες βοήθειες. Για να ξεπεράσει τις άσχημες επιδράσεις που προκάλεσε η πόση. Γιατροί στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών θα δυσανασχετήσουν στη θέα του. «Πάλι αυτός εδώ;»...
Ναι, αλλά πού να πάει; Ούτε ο ίδιος γνωρίζει ούτε περισσότερο οι άντρες του ΕΚΑΒ, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να τον εγκαταλείψουν αναίσθητο και αβοήθητο στο δρόμο.
Χλωμός, εξασθενημένος, αδυνατισμένος, με ρούχα βρώμικα, θα παραμείνει το βράδυ σε ένα από τους θαλάμους του Νοσοκομείου και το ξημέρωμα θα επιστρέψει στο δρόμο, αναζητώντας την ουσία η οποία τον έχει παρασύρει στην καταστροφή. Μέχρι το επόμενο βράδυ που θα γυρίσει με το ασθενοφόρο πίσω...
Κατά παρέκκλιση μια από τις φορές που εισήχθη στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών νοσηλεύθηκε για μία ημέρα, ώστε να του παρασχεθούν τα στοιχειώδη, όπως ένα μπάνιο, φαγητό και παραμονή σε ένα κρεβάτι για ξεκούραση.
Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με μία ημέρα φροντίδας, ούτε χάρη στη λύπηση που θα νιώσει ένας γιατρός για την ταλαιπωρημένη φιγούρα απέναντί του. Φαίνεται ότι είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που οι κοινωνικοί λειτουργοί του Νοσοκομείου και κοινωνικές υπηρεσίες Δήμων θα αναγκαστούν να χειριστούν ένα πρόβλημα, κάνοντάς το «μπαλάκι».
Είναι πλήθος τα περιστατικά αλκοολικών που μένουν «άστεγοι» ελλείψει κατάλληλων δομών φιλοξενίας τους, ώστε να βοηθηθούν να σπάσουν τα δεσμά της εξάρτησης, να ορθοποδήσουν και να επιστρέψουν στην πραγματικότητα, στη δουλειά, στην ίδια τη ζωή.
Ξεχάστηκε...
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που στο Βόλο ανακοίνωναν την ίδρυση μονάδας απεξάρτησης από το αλκοόλ, τη μοναδική όπως υπόσχονταν στην Κεντρική Ελλάδα και από τις ελάχιστες σε όλη τη χώρα, η οποία σχεδιαζόταν να λειτουργήσει στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο και στο πλαίσιο της ανάπτυξης του ψυχιατρικού τομέα μέσα από το πρόγραμμα «Ψυχαργώς».
Ήταν το Φεβρουάριο του 2007, με τον τότε αντιπρόεδρο της Βουλής και πρόεδρο του Αντιναρκωτικού Μετώπου Μαγνησίας Γ. Σούρλα να συγκαλεί σύσκεψη με εμπλεκόμενους για να ανακοινώσει ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας είχε αποδεχθεί την πρότασή του για τη σύσταση Μονάδας που θα έβγαζε από το προσωπικό τους αδιέξοδο αλκοολικούς...
Έκτοτε σιωπή. Δεν ειπώθηκε τίποτε άλλο και η πρόταση έμεινε στο επίπεδο της «αποδοχής», των ανακοινώσεων και της δημιουργίας προσδοκιών για οικογένειες και μοναχικά άτομα που βιώνουν τον εφιάλτη. Μόνο σποραδικές δηλώσεις ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια περί προώθησης της πρότασης στο υπουργείο.
Έμειναν μόνο τα λόγια για τις σημαντικές υπηρεσίες που θα πρόσφερε η Μονάδα απεξάρτησης από το αλκοόλ, η οποία προβλεπόταν να ενταχθεί στη νέα Ψυχιατρική Κλινική του Νοσοκομείου.
Εκείνη τη χρονιά ο πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ έκρουε το «καμπανάκι» για το μείζον πρόβλημα του αλκοολισμού στα έτη που θα ακολουθούσαν. Και αν τότε απέδιδε την επιδείνωση του προβλήματος εξαιτίας της τάσης στην Ελλάδα να περάσει από «τη μεσογειακή κουλτούρα του κρασιού στα περιβόητα σφηνάκια», πλέον ήρθε να προστεθεί μια ακόμη παράμετρος για να το διογκώσει περισσότερο: η οικονομική κρίση.
Σύμφωνα με επιστήμονες η προσφυγή στον αλκοολισμό είναι από τις πιο αγαπημένες «θεραπείες» σε καιρούς κρίσης για ανθρώπους κυρίως με οικονομικά προβλήματα.
Ο αλκοολισμός, όπως επισημαίνουν, «σε εποχές φτώχιας ρίχνει τις ψυχικές αντοχές και μειώνει τις θεραπευτικές ικανότητες σε μεγάλο ποσοστό οδηγώντας πολλούς από τους χρήστες στην αυτοκτονία.
Έτσι λοιπόν έχει βρεθεί ότι αυτοί που προσπαθούν να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα με το αλκοόλ είναι κατά έξι φορές πιο επιρρεπείς στην αυτοκτονία. Οι γυναίκες μάλιστα κατά 17%. Ο αριθμός αυτός ανεβαίνει κάθετα εάν ζουν μόνες τους, δεν έχουν δουλειά και έχουν επικοινωνιακά προβλήματα.
Η αίσθηση της πλήρους αδυναμίας και ανεύρεσης βοήθειας από οποιαδήποτε πλευρά αυξάνει το ρίσκο κάθετα μαζί με τις αλλοιώσεις που προκαλεί το ίδιο το αλκοόλ στον εγκέφαλο».
Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τότε που στο Βόλο ανακοίνωναν την ίδρυση μονάδας απεξάρτησης από το αλκοόλ, τη μοναδική όπως υπόσχονταν στην Κεντρική Ελλάδα και από τις ελάχιστες σε όλη τη χώρα, η οποία σχεδιαζόταν να λειτουργήσει στο Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο και στο πλαίσιο της ανάπτυξης του ψυχιατρικού τομέα μέσα από το πρόγραμμα «Ψυχαργώς».
Ήταν το Φεβρουάριο του 2007, με τον τότε αντιπρόεδρο της Βουλής και πρόεδρο του Αντιναρκωτικού Μετώπου Μαγνησίας Γ. Σούρλα να συγκαλεί σύσκεψη με εμπλεκόμενους για να ανακοινώσει ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Υγείας είχε αποδεχθεί την πρότασή του για τη σύσταση Μονάδας που θα έβγαζε από το προσωπικό τους αδιέξοδο αλκοολικούς...
Έκτοτε σιωπή. Δεν ειπώθηκε τίποτε άλλο και η πρόταση έμεινε στο επίπεδο της «αποδοχής», των ανακοινώσεων και της δημιουργίας προσδοκιών για οικογένειες και μοναχικά άτομα που βιώνουν τον εφιάλτη. Μόνο σποραδικές δηλώσεις ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια περί προώθησης της πρότασης στο υπουργείο.
Έμειναν μόνο τα λόγια για τις σημαντικές υπηρεσίες που θα πρόσφερε η Μονάδα απεξάρτησης από το αλκοόλ, η οποία προβλεπόταν να ενταχθεί στη νέα Ψυχιατρική Κλινική του Νοσοκομείου.
Εκείνη τη χρονιά ο πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ έκρουε το «καμπανάκι» για το μείζον πρόβλημα του αλκοολισμού στα έτη που θα ακολουθούσαν. Και αν τότε απέδιδε την επιδείνωση του προβλήματος εξαιτίας της τάσης στην Ελλάδα να περάσει από «τη μεσογειακή κουλτούρα του κρασιού στα περιβόητα σφηνάκια», πλέον ήρθε να προστεθεί μια ακόμη παράμετρος για να το διογκώσει περισσότερο: η οικονομική κρίση.
Σύμφωνα με επιστήμονες η προσφυγή στον αλκοολισμό είναι από τις πιο αγαπημένες «θεραπείες» σε καιρούς κρίσης για ανθρώπους κυρίως με οικονομικά προβλήματα.
Ο αλκοολισμός, όπως επισημαίνουν, «σε εποχές φτώχιας ρίχνει τις ψυχικές αντοχές και μειώνει τις θεραπευτικές ικανότητες σε μεγάλο ποσοστό οδηγώντας πολλούς από τους χρήστες στην αυτοκτονία.
Έτσι λοιπόν έχει βρεθεί ότι αυτοί που προσπαθούν να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα με το αλκοόλ είναι κατά έξι φορές πιο επιρρεπείς στην αυτοκτονία. Οι γυναίκες μάλιστα κατά 17%. Ο αριθμός αυτός ανεβαίνει κάθετα εάν ζουν μόνες τους, δεν έχουν δουλειά και έχουν επικοινωνιακά προβλήματα.
Η αίσθηση της πλήρους αδυναμίας και ανεύρεσης βοήθειας από οποιαδήποτε πλευρά αυξάνει το ρίσκο κάθετα μαζί με τις αλλοιώσεις που προκαλεί το ίδιο το αλκοόλ στον εγκέφαλο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου