Τα πρώτα ανοιχτά καλέσματα Αναρχικών Ομάδων για τις 20 Φλεβάρη(την πρώτη Γενική Απεργία του 2013)

Έτσι νωρίς νωρίς γιατί εκείνη η μέρα ουρλιάζει από τώρα ότι θα είναι Ιστορική…

ΤΕΤΑΡΤΗ 20/02 στις 11:00 στο Μουσείο

ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Χωρίς αμφιβολία στις μέρες μας, η καπιταλιστική βαρβαρότητα ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Αγγίζει κάθε πεδίο της ζωής μας και ταυτόχρονα, δεν προσπαθεί απλά να ισοπεδώσει τα εργατικά συμφέροντα, αλλά επιδιώκει τη δημιουργία νέου τοπίου κοινωνικών σχέσεων. Το κράτος και το κεφάλαιο έχουν σε πλήρη ανάπτυξη τις πολεμικές τους επιχειρήσεις εναντίον  της εργατικής τάξης. Δεν τηρούν πια ούτε τα δικά τους αστικά θεσμικά προσχήματα, δεν υπολογίζουν παρά μόνο τα επικοινωνιακά (ακροδεξιά) κέρδη που ευελπιστούν πως θα φέρει η πυγμή τους.

sxoliastesxwrissynora

Η κατασταλτική κλιμάκωση των τελευταίων 5 μηνών, οδηγεί σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Η βία που ασκούν τα αφεντικά για την επίτευξη των στόχων τους, ιδιαίτερα σε περίοδο αναδιάρθρωσης των παραγωγικών σχέσεων, όπως η σημερινή, είναι αδύνατο να έρθει μόνη. Την προϋπαντεί ή την ακολουθεί η στυγνή κρατική βία. Βία που εφαρμόστηκε πάνω σε όποιον αμφισβητούσε ουσιαστικά ή δυνητικά, είτε την εφαρμογή των μέτρων, είτε τον επιχειρούμενο εκφασισμό. Από τις αντιφασιστικές μοτοπορείες, ως τις επιστρατεύσεις  απεργών, τις εκκενώσεις καταλήψεων και τους τραμπουκισμούς μελών λαϊκών συνελεύσεων, το χτύπημα απεργιακών κινητοποιήσεων μέχρι τις συλλήψεις συνδικαλιστών, το μήνυμα είναι ένα: Να τσακιστεί όποιος αγωνίζεται, να εξαφανιστεί ότι είναι ή μπορεί να γίνει ριζοσπαστικό

Όσο κι αν οι εκμεταλλευόμενοι οδηγήθηκαν στο να ξεχάσουν να μιλούν για τάξεις, αγώνες, εκμετάλλευση, οργή και να πιστέψουν στις ρητορείες της κυρίαρχης τάξης, τόσο η πραγματικότητα είναι πιο στυγνή από ποτέ.  Η μοίρα των ονομαζόμενων πια “μη προνομιούχων” είναι προδιαγεγραμμένη από τα αφεντικά. Η εμφανής επιδείνωση της ζωής σφίγγει ολοένα και περισσότερο στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές  όπου στοιβάχτηκε και συνεχίζει να στοιβάζεται ο “κόσμος της εργασίας”. Βιώνουμε στο πετσί μας τι σημαίνει κάθε νέο νομοσχέδιο, είτε αφορά το εργασιακό, την ασφάλιση, την εκπαίδευση, την αστυνόμευση. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και τα στρατόπεδα αμιγώς χωρισμένα. Και όσο οι εκμεταλλευόμενοι από τις καθημερινές προσταγές θα ψελλίζουν  για κεκτημένα που χάθηκαν, για κράτος προνοίας, για ίσες ευκαιρίες, και ό,τι για όλα φταίνε οι ξένοι, όσο θα γκρινιάζουν απλά και μόνο στα μικρόφωνα των ΜΜΕ για τις τιμές των λαχανικών, όσο θα παλεύουν για ένα εγωιστικό “εγώ θα τα καταφέρω”, τα αφεντικά του κόσμου θα χαμογελούν. Και θα σφίγγουν ακόμα περισσότερο τον κλοιό γύρω μας.

Η ΑΠΕΡΓΙΑ

Μια μέρα γενικής απεργίας, που ποτέ δεν είναι γενική, γιατί τα εργατικά κέντρα και τα σωματεία που τα αποτελούν ποτέ δεν έτριξαν τα δόντια στους εργοδότες που απολύουν απεργούς εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Ποτέ δεν δούλεψαν ώστε να προπαγανδίσουν την απεργία. Σε πολλά από αυτά οι προϊστάμενοι στη δουλειά είναι στα διοικητικά συμβούλια των σωματείων! Καμια εμπιστοσύνη δεν εμπνέουν και είναι λογικό οι εργαζόμενοι να τους γυρίζουν την πλάτη τη στιγμή που δε βλέπουν αποτέλεσμα σ’ αυτού του τύπου την απεργία, ειδικά με το βάρος τόσο της εργοδοτικής τρομοκρατίας, όσο και την συνεχή απειλή της ανεργίας.

Τέτοιου είδους απεργίες της μιας μέρας, με την εκ των πραγμάτων μικρή συμμετοχή, είναι το καλύτερο μέσο για να αχρηστεύσουν οι γραφειοκράτες και ξεπουλημένοι συνδικαλιστές το πιο ισχυρό μας όπλο: τη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ  ΓΙΝΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ;

Πραγματικά γενική απεργία σημαίνει τη μέρα εκείνη να παραλύσει η παραγωγή σε όλα τα εργοστάσια και τα εργαστήρια, να κλείσουν όλα τα μαγαζιά, να λείψουν οι εργάτες της γης από τα χωράφια, να κλείσουν όλες οι υπηρεσίες, να σταματήσουν οι συγκοινωνίες και οι μεταφορές, να βγούμε όλοι και όλες στους δρόμους να διαδηλώσουμε και να οργανώσουμε την πάλη.

Αν γίνει μια πραγματική ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, έστω και για μια μέρα, θα γίνει φανερό αυτό που είναι αυτονόητο, αλλά προσπαθούν να μας κάνουν να το ξεχάσουμε: ότι δηλαδή όλοι εμείς οι εργαζόμενοι -μισθωτοί ή αυτοαπασχολούμενοι- είμαστε τα πάντα. Αφεντικά και κράτος είναι ανύπαρκτα χωρίς εμάς.

Αυτό που θα κάνει μια γενική απεργία να έχει αξία είναι η καθημερινή μας δράση ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση, στις νέες συμβάσεις, στις απολύσεις, την ανασφάλιστη εργασία και συγχρόνως η εργατική μας αλληλεγγύη και οργάνωση.

Η ανάγκη αντιστάσεων και απαντήσεων στις διαρκείς επιθέσεις κράτους και αφεντικών είναι αναντίρρητη. .  Η ανάγκη αυτή όμως δε μπορεί να βρει διέξοδο μέσα από μηχανισμούς χειραγώγησης όπως η (έτσι κι αλλιώς απαξιωμένη στη συνείδηση όλων) ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που αναλαμβάνουν το ρόλο του τροχονόμου των κρατικών νομοσχεδίων, φοβούνται όπως ακριβως και οι εντολείς τους , τις κοινωνικές αντιδράσεις και καλούν τις γνωστες απεργιακές πιστολιές μια στο τόσο, με στόχο την εκτόνωση.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

Μια πραγματική γενική απεργία δεν  προσγειώνεται από τον ουρανό, ούτε προκύπτει “με μαγικό” τρόπο ως άμεσο αντανακλαστικό της εργατικής τάξης ενάντια στην επιβαλλόμενη ανέχεια. Ούτε μπορεί να περιμένει κανείς να οργανωθεί “από τα πάνω”, ως σχέδιο των εργατοπατέρων φωστήρων.

Ξέρουμε ότι ο αγώνας γίνεται εκεί έξω. Έξω απ’ τα ξεπουλημένα τριτοβάθμια συνδικάτα και τις κλαδικές και τοπικές μικρογραφίες τους.

- Στις μαχητικές κλαδικές απεργίες διαρκείας

- Στις καταλήψεις εργασιακών χώρων

- Στη στήριξη μεταξύ μας, στην επικοινωνία με το συνάδελφο, ώστε να μην περνά η αυθαιρεσία του αφεντικού ή του προϊσταμένου στη δουλειά

- Στη διακλαδική αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, στην ουσιαστική στήριξη όσων αγωνίζονται σε άλλους εργασιακούς χώρους

- Στα μαχητικά πρωτοβάθμια σωματεία βάσης

- Στο δρόμο, σπάζοντας τον τρόμο που γεννά η λυσσαλέα καταστολή. Εκεί θυμόμαστε την αξία του συλλογικού εργατικού αγώνα, την αξία του συνδικαλισμού.

Να ξαναφτιάξουμε απ’ την αρχή τα σωματεία μας, με συνελεύσεις χωρίς κόμματα,  που πέρα από τη διεκδίκηση των αυτονόητων, θα οργανώνουν και την ανατροπή όλου του συστήματος εκμετάλλευσης που βιώνουμε. Μόνο έτσι θα κηρύξουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ για να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν, τη ζωή που μας κλέβουν.

Η Γενική Απεργία Διαρκείας, πρέπει να πάψει να αποτελεί μια ευχή. Οφείλουμε τώρα, περισσότερο από ποτέ, να αρθρωθεί ως κοινωνική στρατηγική επιλογή αντίστασης τόσο στα οικονομικά μέτρα που έχουν επιβληθεί ή θα επιβληθούν, όσο και απέναντι την ίδια την συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς. Εργαζόμενοι ή άνεργοι, μέλη σωματείων ή όχι, ακόμη και κομμάτια όπως οι φοιτητές και μαθητές, πρέπει να αντιληφθούμε την ιστορική συγκυρία και από το μετερίζι μας να σηκώσουμε την ιστορική ευθύνη.

       Γι’ αυτούς τους λόγους η απεργία που κηρύχτηκε στις 20 Φλεβάρη, αποτελεί ένα σημείο αυτής της ζύμωσης. Μια ανάδειξη αυτών των αναγκών για νέες, πιο μαχητικές μορφές αγώνα και δράσεων. Ευκαιρία, όχι για ένα ακόμη ραντεβού, αλλά για την αναζωπύρωση της ταξικής αντιπαράθεσης.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 20/02 στις 11:00 στο Μουσείο 

Mail: info@ese-gr.org    site: http://athens.ese-gr.org , τηλ: 6941507846

http://athens.ese-gr.org

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
να αντιτάξουμε τους οριζόντιους, μαχητικούς και χειραφετημένους αγώνες

Η συστημική κρίση του καπιταλισμού είναι μια συνθήκη που φανερώνει τον πραγματικό, αντικοινωνικό του χαρακτήρα. Τα προσχήματα και οι επιφάσεις αφήνονται στην άκρη και η κυριαρχία εξαπολύει μια βάναυση επίθεση ενάντια στα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, έχοντας σαν απώτερο στόχο την περεταίρω εξαθλίωσή τους και το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της κοινωνικής και ταξικής ψαλίδας ανάμεσα στους κυρίαρχους και τους εκμεταλλευόμενους.

Το τελευταίο διάστημα, ο μετασχηματισμός του συστήματος εξουσίας και η κίνησή του προς τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, αποτυπώνεται σε κρατικές επιθέσεις άνευ προηγουμένου. Οι εκκενώσεις καταλήψεων, οι επιτάξεις ως μέτρο καταστολής απεργιών, ο άγριος βασανισμός αγωνιστών με ξεκάθαρο στόχο τον “παραδειγματισμό” και τον εκφοβισμό, οι κρατικές και παρακρατικές δολοφονικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, είναι φαινόμενα που όλα μαζί συνθέτουν μερικά από τα πιο αιχμηρά σημεία της συνολικής επίθεσης Κράτους και αφεντικών. Μιας επίθεσης, που στοχεύει στο σύνολο της κοινωνίας. Και είναι η ίδια η κοινωνία και η τάξη των καταπιεσμένων, που μέσα από την οργάνωση από τη βάση, το βάθεμα και το πλάτυασμα των κοινωνικών αντιστάσεων, πρέπει να αποκρούσουν την επίθεση αυτή, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.

Η συνολική επίθεση των αφεντικών στοχεύει με ιδιαίτερη ένταση τον κόσμο των εργαζομένων και των ανέργων. Μέσα από τις μειώσεις των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την παρανομοποίηση των ταξικών αγώνων και την μιντιακή στοχοποίησή τους, την απαξίωση βασικών κοινωνικών αναγκών και τον αποκλεισμό μεγάλων κομματιών της κοινωνίας από αυτές, την επίταση του εκβιασμού της ανεργίας, το καθεστώς επιβάλλει την κοινωνική εξαθλίωση. Απέναντι σε αυτή την συνθήκη, οι καταπιεσμένοι δεν πρέπει να έχουν αυταπάτες. Οι υποσχέσεις για την επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση, που ευαγγελίζεται η αριστερά, έχουν σαν προϋποθέσεις την ανάθεση, την θεσμική διαμεσολάβηση και την συνδιαλλαγή με τα αφεντικά. Εξ’ αντικειμένου λειτουργούν εκτονωτικά για την συσσωρευμένη κοινωνική οργή και αποτελούν ανάχωμα στην οικοδόμηση ενός χειραφετημένου, κοινωνικού και ταξικού κινήματος, οργανωμένου από τα κάτω, που στόχο θα έχει την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η γενική απεργία της 20ης Φλεβάρη, κηρυγμένη από την εργοδοτική ηγεσία της ΓΣΕΕ, είναι μία ακόμα ημέρα για την οποία δεν τρέφουμε αυταπάτες. Δεν είναι το αποτέλεσμα μιας κλιμάκωσης των αγώνων της εργατικής τάξης και των συντονισμένων αντιστάσεων. Οι εργατικοί αγώνες, το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν σε αδιέξοδο λόγω των χαρακτηριστικών που οι λογικές του γραφειοκρατικού και κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού τους έχει επιβάλλει. Χαρακτηριστικά που δεν επέτρεψαν ποτέ στους επιμέρους εργατικούς αγώνες να συνδεθούν μεταξύ τους και να συνολικοποιηθούν, τους οδήγησαν στην περιχαράκωση και στην ήττα. Σε μια συνθήκη που η επίθεση Κράτους και Κεφαλαίου γίνεται συνολικά και συντεταγμένα, οι εργάτες παρέμειναν ασύνδετοι μεταξύ τους, δεν πήραν τα σωματεία στα χέρια τους και είδαν τους αγώνες που τους αφορούν να καθοδηγούνται από τους εργατοπατέρες. Ενάντια σε αυτή την συνθήκη, στις 20 Φλεβάρη οφείλουμε να είμαστε όλοι στον δρόμο. Για να εναντιωθούμε τόσο στο Κράτος και το Κεφάλαιο όσο και στους εργατοπατέρες. Διότι κάθε στιγμή που οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενοι συμπορεύονται, είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Μια ευκαιρία να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Η μαζική και μαχητική μας παρουσία στον δρόμο μπορεί να δώσει τρόπο στην οργή, να δώσει πνοή στους αγώνες και να δώσει την προοπτική οριζόντιων και χειραφετημένων αντιστάσεων. Διότι κάθε αγώνας που εμπεριέχει την παραμικρή ελπίδα να μετεξελιχθεί σε πιο συνολικές μορφές πρέπει να ενισχύεται.

Απέναντι στην υποταγή, την υποδούλωση και την κοινωνική εξαθλίωση που προωθείται, η μοναδική διέξοδος είναι η οργάνωση των ζωών μας μακριά από κάθε ιεραρχία, θεσμό και διαμεσολάβηση.

-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ
-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Τέταρτη 20 Φεβρουαρίου, 11:00, Μουσείο

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση