Βόλος: Πορεία για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο (6/12/11)

Από το παραλιακό συγκρότημα Παπαστράτου ξεκίνησε η πορεία στην επέτειο της κρατικής δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που σήμερα συμπληρώνει τρία χρόνια.

Επικεφαλής τέθηκε πανό του συλλόγου φοιτητών της Αρχιτεκτονικής του ΠΘ, με πλήθος κόσμου να ακολουθεί. Εξαιτίας της έλλειψης συγκρότησης δεν υπήρχε ο αναγκαίος παλμός αλλά και η αναγκαία στόχευση (χρεοκοπία, συγκυβέρνηση με φασίστες, απόπειρα δολοφονίας Σταματόπουλου, απεργία διαρκείας Χαλυβουργών κλπ) με αποτέλεσμα, αν και μαζική η πορεία, να μην έχει την αναγκαία πολιτική στόχευση.

Παρά το γεγονός ότι μόνο ο α/α χώρος και το ΕΕΚ κάλεσαν στην πορεία, πάνω από 1500 άτομα βρέθηκαν στο Θόλο για να θυμίσουν ότι η πρώτη εξέγερση ενάντια στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έχει βαθύνει και όλα τα ζητήματα που έθεσε ο Δεκέμβρης 2008 έχουν μείνει ανοικτά ως ερωτήματα και όχι ως απαντήσεις.

Έτσι στη σημερινή πορεία, το μεγαλύτερο ποσοστό των συμμετεχόντων ήταν νεολαία, πάρα πολλοί μαθητές που βρίσκονται αρκετό καιρό σε αναβρασμό με σποραδικές καταλήψεις, φοιτητές, κυρίως η νέα γενιά.

Η πορεία ήταν ειρηνική παρά την ασφυκτική παρουσία της αστυνομίας και τους διαρκείς περιπάτους δεκάδων ασφαλιτών στους δρόμους της πόλης.

Το κύριο σώμα της πορείας διαλύθηκε στο Θόλο, ένα μικρό τμήμα έμεινε στην παραλία και εγκλωβίστηκε από ασφαλίτες και ματατζήδες οι οποίοι προφανώς ήθελαν να προστατέψουν το ….. “άσυλο”.

Η ρίψη δακρυγόνων στο ύψος της Νομαρχίας (Αναλήψεως & Ιωλκού) και σχεδόν λίγο παρακάτω μέχρι το ύψος της παραλίας δεν εμπόδισαν την πορεία να ολοκληρωθεί επιστρέφοντας στο παραλιακό συγκρότημα Παπαστράτου.

Στη Νομαρχία έγιναν και οι περισσότερες από τις 13 συλλήψεις, εκ των οποίων 4-5 ανηλίκων. Όλοι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από πορεία περίπου 200 διαδηλωτών προς την ασφάλεια αφού απεγκλωβίστηκαν από τον αστυνομικό κλοιό.

Σποραδικές αψιμαχίες δεν κάνουν τη σημερινή πορεία συγκρουσιακή αφού τα ελλείματα του Δεκέμβρη ανακυκλώνονται, εξαιτίας της πολιτικής παράδοσης της αριστεράς πριν καν δοθεί η αποφασιστική μάχη, την έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρής πολιτικής οργάνωσης και το κυριώτερο εξαιτίας της μη συμμετοχής και κάθοδο της εργατικής τάξης στο δρόμο με όρους μάχης. Το τελευαταίο όμως είναι σχεδόν αναπόφευκτο. Το ερώτημα πάντα είναι αν η μάχη θα είναι νικηφόρα κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς μια βαθύτερη κατανόηση των πολιτικών επιπλοκών της παρούσας κρίσης, τη πλατιά επαναστατική οργάνωση των μαζών και φυσικά την αποφασιστικότητα της ηγεσίας της να νικήσει. Είναι προφανές ότι χωρίς τα απαραίτητα αυτά στοιχεία είναι αδύνατον να νικηθεί ο συγκεντρωτικός μηχανισμός της αστικής εξουσίας. Οτιδήποτε άλλο είναι μια ευχή που διαρκώς θα διαψεύδεται.

Η έλλειψη οποιουδήποτε άλλου καλέσματος (πλην των δυο προαναφερόμενων) για τη σημερινή πορεία δεν είναι τυχαία, παρά τη κρισιμότητα της κατάστασης, δηλαδή τη χρεοκοπία του καπιταλισμού που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ένταση της ταξικής πάλης, ανεξάρτητα αν θα περάσει κάποια στιγμή και από την …κάλπη.

Η αποστασιοποίηση των πολιτικών οργανώσεων της αριστεράς από τη βία της εξέγερσης του Δεκέμβρη δεν είναι απλά συνέχεια της απομάκρυνσης από τα γεγονότα αλλά ο πολιτικός εναγκαλισμός με τα μικροαστικά στρώματα που δεν πρέπει να θορυβηθούν από την επερχόμενη κοινωνική επανάσταση και ίσως δεν ψηφίσουν…το πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης.

Έτσι συντελείται μια διαρκής δεξιά μετατόπιση της εξωκοινοβουλευτικής ειδικά αριστεράς που συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό (αρκεί να θυμηθεί κανείς τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης της 20/10 για τα γεγονότα στο Σύνταγμα), επιβεβαιώνοντας το ρητό ότι “ο αναρχισμός είναι το τίμημα που πληρώνει η αριστερά για τον οπορτουνισμό της”.

http://ergatis.wordpress.com/