Το κείμενο αυτό ξεκίνησε σαν απάντηση σε μια ερώτηση που μπήκε σε προηγούμενο κείμενο μου, με τίτλο «Πολιτική Κλιμακτήριος», αλλά και στο «Ή με την εσωτερική καταστολή ή με την κοινωνική απελευθέρωση που αναρτήθηκε στο Παραλληλογράφο. (http://parallhlografos.wordpress.com/ ) από τον risinggalaxy.
Περιμένω βασικά η πλειονότητα των Αναρχικών σ’ αυτή τη χώρα, επιτέλους να ξεπεράσει την «οργανωτική» της φοβία, να αφήσει πίσω της την μόνιμη άρνηση για συντονισμό από το φόβο της δημιουργίας «ηγετικών» δομών. Περιμένω να υπερβεί τις ιδεολογικές αγκυλώσεις που την κρατούν όμηρο της πολυδιάσπασης και της μεταξύ τους αποξένωσης και να προχωρήσει σε μια νέα οργανωτική προσπάθεια του μεγαλύτερου τμήματος του χώρου σε μια πλατειά οριζόντια συλλογικότητα σε πανελλαδικό επίπεδο, που θα μπορέσει και να εμπνεύσει αλλά και να παραδειγματίσει ότι μια τέτοια μορφή οργάνωσης είναι εφικτή.
Σαφώς, και εγώ όπως άλλοι, κουβαλάω τις ίδιες φοβίες για μια πιθανή εκτροπή μιας τέτοιας προσπάθειας σε μοντέλα εξουσιαστικά, κάθετης οργάνωσης που τελικά τίποτα δεν έχουν να κάνουν με την ιδέα της αναρχίας.Ζούμε όμως σε καιρούς συμπιεσμένου πολιτικού και κοινωνικού χρόνου. Η απαξίωση όλων των κοινωνικών κεκτημένων των εργαζόμενων, ή κοινωνική εξαθλίωση, ο πολιτικός εκβιασμός και ο αποπροσανατολισμός του ατόμου από την κοινωνική συλλογικότητα επιβάλλονται με φρενήρεις ρυθμούς. Κατά τη γνώμη μου, ο μόνος χώρος που μπορεί να προσφέρει πολιτική και κοινωνική διέξοδο είναι αυτός της Αναρχίας.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, βλέπουν με μεγαλύτερη συμπάθεια την ιδέα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Εκείνο που λείπει είναι η δυνατότητα συμμετοχής αυτού του κόσμου σε συλλογικές δράσεις, η αλληλεπίδραση με αυτές τις ιδέες και άλλους ανθρώπους που τις ενστερνίζονται. Ίσως στην Αθήνα, λόγω της ύπαρξης κάποιων συλλογικοτήτων, να μην φαίνεται τόσο η αυτή η έλλειψη, αλλά στην ευρύτερη περιφέρεια υπάρχει μόνο το χάος…
Θα ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και ουσιαστικό κατά τη γνώμη μου, αν υπήρχε κάποια διασύνδεση μεταξύ όλων των ομάδων, των συλλογικοτήτων που δρουν Πανελλαδικά, αλλά και μια προσπάθεια κοινής δράσης – τοποθέτησης. Τουλάχιστον στα απλά και επίκαιρα θέματα. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να οργανωθεί μια κεντρική βάση δεδομένων, για καταχώρηση όλων των κινήσεων – δράσεων, απ’ όπου όλοι θα μπορούσαμε να αντλήσουμε πληροφορίες και να ανταλλάξουμε εμπειρίες. Ακόμα θα ήταν καλό αν υπήρχε μια κοινή περιοδική έκδοση (εφημερίδα – περιοδικό) που να συνδιαμορφώνεται και να εκφράζει όλες τις ομάδες. Αυτό που λείπει για μένα είναι, σημεία αναφοράς και σημεία συντονισμού δράσης. Δεν βλέπω που είναι το κακό να προπαγανδίζεται η Αναρχική ιδέα αντί να περιμένουμε την κατά σύμπτωση επαφή του κάθε ανθρώπου με αυτή.
Κάθε φορά που εκφράζω την όποια οργανωτική σκέψη συναντώ μόνιμα τείχη άρνησης και στερεότυπα όπως «αυτό αρμόζει μόνο σε εξουσιαστές» «εκείνο είναι καπιταλιστική πρακτική» και δεν συμμαζεύεται. Όσο θα φοβάται ο χώρος να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που είναι διαθέσιμα, τόσο θα μένει πίσω, ανακόλουθος και φοβικός, αρνούμενος τον ιστορικό του ρόλο και αποθαρρύνοντας όλους αυτούς που δεν έχουν πάρει διδακτορικό στους κλασσικούς, από το να τον προσεγγίσουν και να συμπαραταχθούν μαζί του.
Δεν είναι ούτε το πρώτο κείμενο που ασχολείται με το θέμα της οργάνωσης του χώρου, ούτε το πιο πρωτότυπο, απλά αντικατοπτρίζει γενικώς τις ανησυχίες όχι μόνο τις δικές μου, αλλά και πολλών άλλων συντρόφων. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο είναι εφικτό να υπάρξει ένα οργανωτικό μοντέλο ικανό να απαντήσει στις ανάγκες του καιρού μας, αλλά σίγουρα μια συζήτηση πρέπει να ανοίξει ξανά. Δεν μπαίνω στις λεπτομέρειες της οργανωτικής φόρμας, ούτε στις απαραίτητες λειτουργικές διαδικασίες που θα εξασφαλίζουν την οριζόντια δομή της. Αυτό είναι μια άλλη κουβέντα και πρέπει να γίνει απ’ όλους όσους ενδιαφέρονται. Το βασικό για μένα είναι η ανησυχία και πεποίθηση για την αναγκαιότητα αυτής της οργάνωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου