Ανεχτήκαμε τεράστιες ηλιθιότητες σαν έννοιες τις ακόλουθες λέξεις. Ανάπτυξη, λαθρομετανάστευση, ευρώ, χρέος, πλεόνασμα, φοροδιαφυγή, επόμενη δόση...
Γιατί να ανεχόμαστε τόσα και να μην ανεχόμαστε μια 7ήμερη απεργία που κάνουν οι εργαζόμενοι στο μετρό;
Αγαπητέ πιτσιρίκο, κουράστηκα και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να κουράζεται ένας νέος. Αντιθέτως με το συμπέρασμα που θα βγάλουν οι περισσότεροι, δεν κουράστηκα από τους νέους φόρους, το μνημόνιο ή περιμένοντας την ανάπτυξη. Κουράστηκα με τους ανθρώπους. Κουράστηκα γιατί είναι εθελοντές δούλοι, εθελοντές κορόιδα. Αρνούνται πεισματικά να πιστέψουν σε έναν διαφορετικό κόσμο και προτιμούν να αγοράζουν την ελπίδα που πουλάει ο ανέλπιστος κόσμος μας.
Πιστεύουν χωρίς δεύτερη σκέψη αυτά που τους λέει η κάθε Όλγα και ο κάθε Παύλος αλλά περνάνε από πεντακόσια φίλτρα ότι και αν τους πω.
Βλέπεις είναι ουτοπικό να μιλάς για έναν κόσμο που δεν θα κυβερνάει το χρήμα και αυτοί που το εκδίδουν, που θα καλύπτονται οι ανάγκες όλων των ανθρώπων, που όλοι θα έχουν μια αξιοπρεπή ζωή μέσω της εργασίας τους χωρίς εκμετάλλευση.
Που θα δουλεύουν για να ζουν και δεν θα ζουν για να δουλεύουν.
Όπου όλοι θα συνεισφέρουν στην κοινωνία και όλοι θα ανταμείβονται απ’ αυτή χωρίς διακρίσεις.
Όπου, σταδιακά, το χρήμα θα εκλείψει γιατί δεν θα είναι αναγκαίο (το πήγα πολύ μακριά και το ξέρω).
Τους είναι δύσκολο να διανοηθούν αυτόν τον διαφορετικό κόσμο. Προτιμούν τον σημερινό κόσμο που έχει εξαθλιώσει τα 2/5 του ανθρώπινου πληθυσμού, που πεθαίνει στην πείνα 9 εκατομμύρια παιδιά το χρόνο. Να το συνεχίσω; Να πω ότι στην Αμερική υποσιτίζεται το 25-30% των παιδιών;
Τι άλλο θέλει κάποιος για να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του; Και αρχίζω να πιστεύω ότι ο Τζωρτζ Όργουελ απλά έπεσε 29 χρόνια έξω (αναφέρομαι στο βιβλίο του «1984″). Και τρομάζω τόσο που μου κόβεται η ανάσα. Κάθε μέρα παθαίνω κρίσεις πανικού. Εξαιτίας της απάθειας που βλέπω καθημερινά. Που εξαπλώνεται πιο γρήγορα και από την φτώχεια.
Εμένα γιατί δεν μου είναι τόσο δυσνόητο; Δεν είμαι έξυπνος, δεν είμαι καν μορφωμένος σε σχέση με τα σημερινά πρότυπα (να η δικαιολογία που ψάχνει ο παντογνώστης για να μην διαβάσει τη συνέχεια).
Γιατί εγώ επιλέγω να θεωρώ τεράστιες ηλιθιότητες σαν έννοιες τις ακόλουθες λέξεις και εκείνοι όχι: Ανάπτυξη, λαθρομετανάστευση, ευρώ, χρέος, πλεόνασμα, φοροδιαφυγή, επόμενη δόση;
Γιατί να ανεχόμαστε τόσα και να μην ανεχόμαστε μια 7ήμερη απεργία που κάνουν οι εργαζόμενοι στο μετρό που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι η μόνη απεργία αυτές τις μέρες ενάντια στη σημερινή κυβέρνηση; ‘Η τουλάχιστον η μόνη αυτής της εμβέλειας.
Τι περιμένουμε όλοι σιωπηλά; Να αλλάξει ο κόσμος από μόνος του; Να έρθει ο από μηχανής θεός και να μας δείξει τον δρόμο για την Ιθάκη; Τα αφήσαμε όλα στη τύχη… και εγώ να κάθομαι να αγωνιώ γιατί το πολύ μέχρι το Πάσχα θα είμαι άστεγος.
Εκτός αν βρω δουλειά ή αν η σπιτονοικοκυρά μου χαρίσει τα 7 νοίκια που θα της χρωστώ τότε. Και να βρω δουλειά αυτή θα με διώξει (σιγά μην μπορέσω να βρω τόσα λεφτά) και θα περάσουν στην εφορία.
Να πως δημιουργείται το χρέος με κακοπληρωμένες και δυσπρόσιτες δουλειές, με ανεργία έστω και μερικών ημερών συν φόρους, τιμές σε όλα ακόμα και στα βασικά είδη (και μάλιστα υψηλές) και φυσικά την τοκογλυφία.
Αλλά ξέρω… όλοι πρέπει να πληρώνουν τους φόρους ακόμα και όταν δεν έχουν να τους πληρώσουν, όσο άδικοι και να είναι (μυστικό: όλοι οι φόροι είναι άδικοι).
Μόνο έτσι θα έρθει η ανάπτυξη (η οποία σε χώρες όπως η Γκάνα έφερε τρομερή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου), μόνο έτσι θα έχουμε πλεόνασμα και δυνατή οικονομία.
Πλήρης άγνοια και πλήρης αφασία… η ρίζα και το στέμμα του κάθε κακού όπως έλεγε ο Σωκράτης.
Με αεροπλάνα και βαπόρια όσοι μπορούν ξενιτεύονται. Φεύγουν για να βρουν τη γη της επαγγελίας που φυσικά δεν υπάρχει.
Την ίδια ώρα κυνηγάμε αυτούς που τόλμησαν και επέλεξαν την Ελλάδα για να ξενιτευτούν. Ειδικά αυτούς που βομβαρδίζουν οι σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ με την σύμφωνη γνώμη και ευλογία μας (σε κάποιες περιπτώσεις και τη συμμετοχή μας).
Τους δείχνουμε λοιπόν πόσο φιλόξενος λαός είμαστε. Πόσα έχουμε μάθει από το Τορόντο του 1918 και τις ΗΠΑ του ’30. Τι βίαιο μπούμερανγκ θα μας γυρίσει αυτό.
Κάθε μέρα ακούγεται η ρήση «η βία γεννά βία» αλλά λίγοι δείχνουν να έχουν καταλάβει τι σημαίνει.
Πω πω οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές, πω πω μας βιάζουν τις γυναίκες και πω πω μας χρεώνουν τεράστια ποσά όταν νοσηλεύονται στα νοσοκομεία «μας», πω πω μπλα μπλα μπλα.
Και μετά πω πω ανέβηκε η Χρυσή Αυγή και πω πω κατρακυλάμε στο φασισμό.
Τι περιμένω και εγώ από έναν λαό που υποδέχθηκε τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας ως παστρικιές και τουρκόσπορους; Και ενοχλείται μετά αν η κάθε ανιστόρητη Ρεπούση προσβάλλει τη μνήμη τους. Έννοια μας και συνήθως όλα εδώ πληρώνονται.
Σκοτωνόμαστε για κακοπληρωμένες δουλειές, θυσιαζόμαστε για μια θέση στην πλασματική ευημερία που μας υπόσχονται, σπαταλάμε όλα μας τα όνειρα για να αγοράσουμε τα πιο άχρηστα πράγματα που κατασκεύασε ποτέ ο άνθρωπος, αναζητούμε μια ανόητη και ανούσια ζωή δίχως σήμερα ή αύριο και στο τέλος λέμε τα μεγαλύτερα ψέμματα στον εαυτό μας και στους άλλους για να χωνέψουμε το γεγονός ότι πουληθήκαμε για ένα ευρώ. Κάποιοι βέβαια είναι πιο έξυπνοι και προτιμούσαν να θυσιαζόμασταν για μια δραχμή.
Στην τελική ένα νόμισμα είναι που τυπώνουν οι ίδιοι άνθρωποι με τους ίδιους δυσβάσταχτους όρους. Εκτός και αν την τυπώναμε αποκλειστικά εμείς την δραχμούλα χωρίς τόκο και χωρίς εμπλοκή του τραπεζικού συστήματος ή των αγορών. Τότε θα άλλαζε το πράγμα σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Θα ήταν μια νίκη. Και μια νίκη είναι πάντα γλυκιά.
Αλλά αποδείξαμε ότι ο τολμών δεν γεννήθηκε εδώ. Εδώ γεννήθηκε ο δούλος. Ο δούλος που θα πιστεύει ότι ο γάιδαρος πετάει…χωρίς ενδοιασμούς ή δεύτερη σκέψη.
Και φτάνουμε στην απραξία, στην εκκωφαντική σιωπή που επικρατεί. Τέτοια που ξυπνάει ακόμα και τις πέτρες. Αφύσικη και κόντρα σε κάθε λογική.
Που είναι οι χιλιάδες αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος; Όλοι εκείνοι που υποσχόμασταν ο ένας στον άλλον ότι τίποτα δεν θα περάσει ενάντια στη βούληση μας; Ότι θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη εκείνοι που λήστεψαν τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας; Τι έγινε η υπόσχεση της αυτοθυσίας ενάντια στο κατεστημένο;
Κουράστηκα πιτσιρίκο. Ένας μεσήλικας μου είχε πει πρόπερσι το καλοκαίρι ότι θα καταδικαστούμε αν αποδεχθούμε τη φτώχεια μας και επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας. Τώρα πια είμαι σίγουρος. Χάσαμε.
Και το θλιβερό με εμάς είναι ότι δεν φαίνεται να μας νοιάζει. Προτιμάμε να ζήσουμε ως δούλοι. Προτιμάμε να μείνουμε στην ιστορία ως οι άθλιοι του Βίκτωρ Ευρώ.
Ναι λοιπόν. Πόσο δίκιο είχαν σε όλα….
Υ.Γ.: Θα το εκτιμούσα αν το δημοσίευες. Ίσως είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σου γράψω κάτι.
(Αγαπητέ φίλε, όλοι εδώ είμαστε. Απλά, τα κάναμε λίγο ανάποδα. Πρώτα ξεσηκωθήκαμε και μετά σκεφτήκαμε. Τώρα σκεφτόμαστε. Πάντως, τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Με πολλή αφέλεια, βέβαια, απέναντι σε ένα πολύ οργανωμένο και αδίστακτο σύστημα, αλλά προσπαθήσαμε. Μην ξεχνάτε πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι και θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Εγώ δεν έχω κουραστεί, απλά νιώθω μια βαθιά αηδία. Αλλά θα έρθει το καλοκαίρι, θα κάνω 150 μπάνια -η θάλασσα δεν έχει φορολογηθεί ακόμα- και θα είμαι μια χαρά. Καταλαβαίνω την κούρασή σας -«Κουράζονται κάποτε οι άνθρωποι»- αλλά να σας θυμίσω πως πολύ καλύτεροι άνθρωποι από εμάς έζησαν σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τη δική μας. Και, παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να ανθίσουν και να δημιουργήσουν. Από την άλλη, εγώ χαίρομαι που βλέπω όλους αυτούς τους σιχαμένους στην εξουσία και γύρω μου. Και χαίρομαι γιατί δεν είμαι σαν κι αυτούς. Φαντάζεστε τη μια και μοναδική φορά που ζούμε να ήμασταν σαν αυτούς; Επίσης, χαίρομαι που κατέρρευσε όλη αυτή η μεγάλη ιδέα που είχαν οι σύγχρονοι Έλληνες για τους εαυτούς τους. Μια σύγκριση ανάμεσα στον τρόπο που αντέδρασαν οι Έλληνες και στον τρόπο που αντέδρασαν οι Ισλανδοί αποδεικνύει πως η ελληνική κοινωνία είναι πολύ καθυστερημένη. Και βέβαια, δεν περίμενα την χρεοκοπία για να αντιληφθώ το πόσο άρρωστη ήταν η ελληνική κοινωνία. Ήταν φως φανάρι. Αλλά αυτή η σύγκρουση με την πραγματικότητα -και με τον καθρέφτη- μόνο καλό θα μας κάνει. Ελπίζω να μην είναι η τελευταία φορά που μου γράφετε. Καλή τύχη! Venceremos! Εκτός αν χάσουμε.)
Πιστεύουν χωρίς δεύτερη σκέψη αυτά που τους λέει η κάθε Όλγα και ο κάθε Παύλος αλλά περνάνε από πεντακόσια φίλτρα ότι και αν τους πω.
Βλέπεις είναι ουτοπικό να μιλάς για έναν κόσμο που δεν θα κυβερνάει το χρήμα και αυτοί που το εκδίδουν, που θα καλύπτονται οι ανάγκες όλων των ανθρώπων, που όλοι θα έχουν μια αξιοπρεπή ζωή μέσω της εργασίας τους χωρίς εκμετάλλευση.
Που θα δουλεύουν για να ζουν και δεν θα ζουν για να δουλεύουν.
Όπου όλοι θα συνεισφέρουν στην κοινωνία και όλοι θα ανταμείβονται απ’ αυτή χωρίς διακρίσεις.
Όπου, σταδιακά, το χρήμα θα εκλείψει γιατί δεν θα είναι αναγκαίο (το πήγα πολύ μακριά και το ξέρω).
Τους είναι δύσκολο να διανοηθούν αυτόν τον διαφορετικό κόσμο. Προτιμούν τον σημερινό κόσμο που έχει εξαθλιώσει τα 2/5 του ανθρώπινου πληθυσμού, που πεθαίνει στην πείνα 9 εκατομμύρια παιδιά το χρόνο. Να το συνεχίσω; Να πω ότι στην Αμερική υποσιτίζεται το 25-30% των παιδιών;
Τι άλλο θέλει κάποιος για να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του; Και αρχίζω να πιστεύω ότι ο Τζωρτζ Όργουελ απλά έπεσε 29 χρόνια έξω (αναφέρομαι στο βιβλίο του «1984″). Και τρομάζω τόσο που μου κόβεται η ανάσα. Κάθε μέρα παθαίνω κρίσεις πανικού. Εξαιτίας της απάθειας που βλέπω καθημερινά. Που εξαπλώνεται πιο γρήγορα και από την φτώχεια.
Εμένα γιατί δεν μου είναι τόσο δυσνόητο; Δεν είμαι έξυπνος, δεν είμαι καν μορφωμένος σε σχέση με τα σημερινά πρότυπα (να η δικαιολογία που ψάχνει ο παντογνώστης για να μην διαβάσει τη συνέχεια).
Γιατί εγώ επιλέγω να θεωρώ τεράστιες ηλιθιότητες σαν έννοιες τις ακόλουθες λέξεις και εκείνοι όχι: Ανάπτυξη, λαθρομετανάστευση, ευρώ, χρέος, πλεόνασμα, φοροδιαφυγή, επόμενη δόση;
Γιατί να ανεχόμαστε τόσα και να μην ανεχόμαστε μια 7ήμερη απεργία που κάνουν οι εργαζόμενοι στο μετρό που στο κάτω-κάτω της γραφής είναι η μόνη απεργία αυτές τις μέρες ενάντια στη σημερινή κυβέρνηση; ‘Η τουλάχιστον η μόνη αυτής της εμβέλειας.
Τι περιμένουμε όλοι σιωπηλά; Να αλλάξει ο κόσμος από μόνος του; Να έρθει ο από μηχανής θεός και να μας δείξει τον δρόμο για την Ιθάκη; Τα αφήσαμε όλα στη τύχη… και εγώ να κάθομαι να αγωνιώ γιατί το πολύ μέχρι το Πάσχα θα είμαι άστεγος.
Εκτός αν βρω δουλειά ή αν η σπιτονοικοκυρά μου χαρίσει τα 7 νοίκια που θα της χρωστώ τότε. Και να βρω δουλειά αυτή θα με διώξει (σιγά μην μπορέσω να βρω τόσα λεφτά) και θα περάσουν στην εφορία.
Να πως δημιουργείται το χρέος με κακοπληρωμένες και δυσπρόσιτες δουλειές, με ανεργία έστω και μερικών ημερών συν φόρους, τιμές σε όλα ακόμα και στα βασικά είδη (και μάλιστα υψηλές) και φυσικά την τοκογλυφία.
Αλλά ξέρω… όλοι πρέπει να πληρώνουν τους φόρους ακόμα και όταν δεν έχουν να τους πληρώσουν, όσο άδικοι και να είναι (μυστικό: όλοι οι φόροι είναι άδικοι).
Μόνο έτσι θα έρθει η ανάπτυξη (η οποία σε χώρες όπως η Γκάνα έφερε τρομερή βελτίωση του βιοτικού επιπέδου), μόνο έτσι θα έχουμε πλεόνασμα και δυνατή οικονομία.
Πλήρης άγνοια και πλήρης αφασία… η ρίζα και το στέμμα του κάθε κακού όπως έλεγε ο Σωκράτης.
Με αεροπλάνα και βαπόρια όσοι μπορούν ξενιτεύονται. Φεύγουν για να βρουν τη γη της επαγγελίας που φυσικά δεν υπάρχει.
Την ίδια ώρα κυνηγάμε αυτούς που τόλμησαν και επέλεξαν την Ελλάδα για να ξενιτευτούν. Ειδικά αυτούς που βομβαρδίζουν οι σύμμαχοι μας στο ΝΑΤΟ με την σύμφωνη γνώμη και ευλογία μας (σε κάποιες περιπτώσεις και τη συμμετοχή μας).
Τους δείχνουμε λοιπόν πόσο φιλόξενος λαός είμαστε. Πόσα έχουμε μάθει από το Τορόντο του 1918 και τις ΗΠΑ του ’30. Τι βίαιο μπούμερανγκ θα μας γυρίσει αυτό.
Κάθε μέρα ακούγεται η ρήση «η βία γεννά βία» αλλά λίγοι δείχνουν να έχουν καταλάβει τι σημαίνει.
Πω πω οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές, πω πω μας βιάζουν τις γυναίκες και πω πω μας χρεώνουν τεράστια ποσά όταν νοσηλεύονται στα νοσοκομεία «μας», πω πω μπλα μπλα μπλα.
Και μετά πω πω ανέβηκε η Χρυσή Αυγή και πω πω κατρακυλάμε στο φασισμό.
Τι περιμένω και εγώ από έναν λαό που υποδέχθηκε τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας ως παστρικιές και τουρκόσπορους; Και ενοχλείται μετά αν η κάθε ανιστόρητη Ρεπούση προσβάλλει τη μνήμη τους. Έννοια μας και συνήθως όλα εδώ πληρώνονται.
Σκοτωνόμαστε για κακοπληρωμένες δουλειές, θυσιαζόμαστε για μια θέση στην πλασματική ευημερία που μας υπόσχονται, σπαταλάμε όλα μας τα όνειρα για να αγοράσουμε τα πιο άχρηστα πράγματα που κατασκεύασε ποτέ ο άνθρωπος, αναζητούμε μια ανόητη και ανούσια ζωή δίχως σήμερα ή αύριο και στο τέλος λέμε τα μεγαλύτερα ψέμματα στον εαυτό μας και στους άλλους για να χωνέψουμε το γεγονός ότι πουληθήκαμε για ένα ευρώ. Κάποιοι βέβαια είναι πιο έξυπνοι και προτιμούσαν να θυσιαζόμασταν για μια δραχμή.
Στην τελική ένα νόμισμα είναι που τυπώνουν οι ίδιοι άνθρωποι με τους ίδιους δυσβάσταχτους όρους. Εκτός και αν την τυπώναμε αποκλειστικά εμείς την δραχμούλα χωρίς τόκο και χωρίς εμπλοκή του τραπεζικού συστήματος ή των αγορών. Τότε θα άλλαζε το πράγμα σε σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα. Θα ήταν μια νίκη. Και μια νίκη είναι πάντα γλυκιά.
Αλλά αποδείξαμε ότι ο τολμών δεν γεννήθηκε εδώ. Εδώ γεννήθηκε ο δούλος. Ο δούλος που θα πιστεύει ότι ο γάιδαρος πετάει…χωρίς ενδοιασμούς ή δεύτερη σκέψη.
Και φτάνουμε στην απραξία, στην εκκωφαντική σιωπή που επικρατεί. Τέτοια που ξυπνάει ακόμα και τις πέτρες. Αφύσικη και κόντρα σε κάθε λογική.
Που είναι οι χιλιάδες αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος; Όλοι εκείνοι που υποσχόμασταν ο ένας στον άλλον ότι τίποτα δεν θα περάσει ενάντια στη βούληση μας; Ότι θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη εκείνοι που λήστεψαν τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας; Τι έγινε η υπόσχεση της αυτοθυσίας ενάντια στο κατεστημένο;
Κουράστηκα πιτσιρίκο. Ένας μεσήλικας μου είχε πει πρόπερσι το καλοκαίρι ότι θα καταδικαστούμε αν αποδεχθούμε τη φτώχεια μας και επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας. Τώρα πια είμαι σίγουρος. Χάσαμε.
Και το θλιβερό με εμάς είναι ότι δεν φαίνεται να μας νοιάζει. Προτιμάμε να ζήσουμε ως δούλοι. Προτιμάμε να μείνουμε στην ιστορία ως οι άθλιοι του Βίκτωρ Ευρώ.
Ναι λοιπόν. Πόσο δίκιο είχαν σε όλα….
Υ.Γ.: Θα το εκτιμούσα αν το δημοσίευες. Ίσως είναι η τελευταία μου ευκαιρία να σου γράψω κάτι.
(Αγαπητέ φίλε, όλοι εδώ είμαστε. Απλά, τα κάναμε λίγο ανάποδα. Πρώτα ξεσηκωθήκαμε και μετά σκεφτήκαμε. Τώρα σκεφτόμαστε. Πάντως, τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Με πολλή αφέλεια, βέβαια, απέναντι σε ένα πολύ οργανωμένο και αδίστακτο σύστημα, αλλά προσπαθήσαμε. Μην ξεχνάτε πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι και θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Εγώ δεν έχω κουραστεί, απλά νιώθω μια βαθιά αηδία. Αλλά θα έρθει το καλοκαίρι, θα κάνω 150 μπάνια -η θάλασσα δεν έχει φορολογηθεί ακόμα- και θα είμαι μια χαρά. Καταλαβαίνω την κούρασή σας -«Κουράζονται κάποτε οι άνθρωποι»- αλλά να σας θυμίσω πως πολύ καλύτεροι άνθρωποι από εμάς έζησαν σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τη δική μας. Και, παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να ανθίσουν και να δημιουργήσουν. Από την άλλη, εγώ χαίρομαι που βλέπω όλους αυτούς τους σιχαμένους στην εξουσία και γύρω μου. Και χαίρομαι γιατί δεν είμαι σαν κι αυτούς. Φαντάζεστε τη μια και μοναδική φορά που ζούμε να ήμασταν σαν αυτούς; Επίσης, χαίρομαι που κατέρρευσε όλη αυτή η μεγάλη ιδέα που είχαν οι σύγχρονοι Έλληνες για τους εαυτούς τους. Μια σύγκριση ανάμεσα στον τρόπο που αντέδρασαν οι Έλληνες και στον τρόπο που αντέδρασαν οι Ισλανδοί αποδεικνύει πως η ελληνική κοινωνία είναι πολύ καθυστερημένη. Και βέβαια, δεν περίμενα την χρεοκοπία για να αντιληφθώ το πόσο άρρωστη ήταν η ελληνική κοινωνία. Ήταν φως φανάρι. Αλλά αυτή η σύγκρουση με την πραγματικότητα -και με τον καθρέφτη- μόνο καλό θα μας κάνει. Ελπίζω να μην είναι η τελευταία φορά που μου γράφετε. Καλή τύχη! Venceremos! Εκτός αν χάσουμε.)
RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου