Η 25η Μαρτίου του 2012 θα καταγράψει μια ντροπιαστική παρέλαση -από κάθε άποψη- για την χώρα. Αποκλεισμένοι δρόμοι, κλούβες, ελεύθεροι σκοπευτές, περισσότεροι αστυνομικοί από πολίτες, προληπτικές προσαγωγές, μαζεμένα νεράντζια από τα δέντρα για τον φόβο αγανακτισμένων, προσκεκλημένοι με διαπιστεύσεις.
Η εικόνα από την Παρασκευή 23\3, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας θυμίζει χώρα υπό δικτατορικό καθεστώς. Οι παρελάσεις (και δεν θα κουράζομαι να το γράφω όσες φορές χρειαστεί) δεν είναι τελετές μνήμης για τους αγωνιστές της ελευθερίας, αλλά υπολείμματα της χούντας. Το να παρελαύνει ο στρατός είναι επίδειξη ισχύος. Το να στοιχίζονται οι μαθητές και να συμπεριφέρονται σαν στρατιωτάκια είναι αντιαισθητικό. Ο μαθητής δεν πρέπει να είναι στρατιωτάκι, γιατί είναι ο αυριανός πολίτης. Δεν πρέπει να πειθαρχεί σε ιδεολογήματα και είδωλα, αλλά σε αξίες. Πως ακριβώς “ακονίζεται” η ιστορική τους μνήμη; Με την ομοιογενοποίησή τους ή με το να τιμήσουν τους επισήμους στις εξέδρες;
Αν θες να επικοινωνήσεις την ιστορική μνήμη δεν χρειάζονται παρωχημένοι θεσμοί τύπου παρελάσεων. Που στην ουσία, είναι ένα καρναβάλι του πολέμου και της αποθέωσης των πολιτικών. Κι αυτό γιατί κεντρικά πρόσωπα είναι αυτοί, ως “επίσημοι”, για χάρη των οποίων στήνονται σιδερόφρακτες εξέδρες και επιδεικνύονται ένστολοι σε παράταξη. Όπως συμβαίνει δηλαδή, σε απολυταρχικά καθεστώτα της Ασίας.
Οι παρελάσεις δεν ανήκουν στον λαό, αλλά στους υμνητές του θανάτου, που θεωρούν τον πόλεμο, ως τον μόνο τρόπο για να είναι περήφανος ένας λαός. Ένας λαός που μπορεί να πολέμησε για την ελευθερία του, αλλά ποτέ δεν ήταν ενωμένος. Πάντα οι λίγοι ξεκινούσαν τις επαναστάσεις και με το πέρασμα των δεκαετιών, κάποιοι ήθελαν να καπηλευτούν τους κάθε είδους “ήρωες” ή ήρωες.
Θα ήταν ωραίο ν’ ακούγαμε σήμερα και καμία δήλωση τύπου “….αυτοί που πολέμησαν τότε για να διώξουν τους Τούρκους και να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι”…Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι τελετές μνήμης, αλλά να δημιουργήσουμε ως λαός, νέες ημερομηνίες που θ’ αξίζει να θυμάται κανείς στο μέλλον, όταν δεν θα βρισκόμαστε πια σ’ αυτή την χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου