ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ

Κοίμισα τον γιο μου, του φόρεσα πιτζάμες, τον υπνόσακο του και τον σκέπασα με τον πάπλωμα του.  Κάνει κρύο μαμά μου λέει. Άρχισα να του τρίβω την πλατούλα και ξεκινήσαμε το παραμύθι. Όπως κάθε βράδυ, του λέω παραμύθι παίρνει το αρκουδάκι του αγκαλιά και κοιμάται. Άκουγα την ανάσα του να παίρνει τον ρυθμό του ύπνου.  Είχε πλέον ζεσταθεί  και ήρεμος κοιμόταν. Το δικό μου το παιδάκι κοιμήθηκε. Ζεστάθηκε και κοιμήθηκε. Και εκείνη ακριβώς την στιγμή πριν σηκωθώ σκέφτηκα τους ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους, την ζωή τους και τώρα είναι άστεγοι.

Αυτές τις παγωμένες νύχτες είναι στους δρόμους. Προσπαθούν να ζεσταθούν με παπλώματα, κουβέρτες ότι έχουν ή ότι άλλο τους μοιράζει ο Δήμος της Αθήνας για να προστατευθούν. Και συνειδητοποίησα πόσο υπαρκτό και πόσο δίπλα μας είναι αυτή η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα ανθρώπων που  θα μπορούσαν να είναι γείτονες μας. Άνθρωποι που δεν είχαν φανταστεί και οι ίδιοι ότι η ζωή τους θα κατέληγε στα παγκάκια. Άνθρωποι που πληρώνουν πολύ ακριβά το τίμημα της κρίσης. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, ακόμη και μικρά παιδιά που βρίσκονται στους δρόμους με τους γονείς τους.

Πως παλεύεται αυτό; Δεν ξέρω. Πως λύνεται; Δεν ξέρω; Πως γίναμε έτσι; Δεν ξέρω.

Βλέπω αυτές τις μέρες στην τηλεόραση ρεπορτάζ για το μεγάλο θέμα των αστέγων στη Αθήνα. Βλέπω εικόνες που με σοκάρουν. Βλέπω απελπισία που με παγώνει. Βλέπω ζωές που καταστράφηκαν. Βλέπω βλέμματα άδεια.  Δεν ξέρω αν υπάρχει δρόμος επιστροφής  για αυτούς τους ανθρώπους.  Δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους. Να κερδίσουν την ζωή που έχασαν. Κι αυτό με σοκάρει ακόμη περισσότερο. Δεν μπορώ να αποδεχτώ ΕΓΩ ότι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να μείνουν στο περιθώριο του πεζοδρομίου. Ξεχασμένοι από όλους.

Δεν ξέρω τι σχέδιο έχει η Πολιτεία για αυτές τις ζωές. Δεν ξέρω καν αν συμπεριλαμβάνονται αυτές οι ζωές σε κάποια υποσημείωση του ετήσιου  προϋπολογισμού. Δεν ξέρω αν αυτοί που διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα  γνωρίζουν  και αποδέχονται το πρόβλημα των αστέγων. Δεν ξέρω εάν το γνωρίζουν και κωφεύουν ή εάν νίπτουν τας χείρας τους, ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, αποποιούμενοι κάθε ευθύνη και μετατοπίζοντας το πρόβλημα στις δημοτικές αρχές. Δεν ξέρω τίνος  είναι ευθύνη. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν. Ξέρω ότι είναι εκεί έξω με τη θερμοκρασία να πέφτει κάτω από το μηδέν. Ξέρω ότι κάποιοι ίσως και να μην δουν τον ήλιο να ανατέλλει γιατί μπορεί και να αφήσουν την  τελευταία τους πνοή σε κάποιο παγωμένο πεζούλι της πρωτεύουσας. Και δεν θέλω να δω και πάλι στις ειδήσεις άλλο ένα θέμα για κάποιον άστεγο που δυστυχώς πέθανε. Γιατί ο θάνατος του δεν είναι συνώνυμο της ζωής του. Δεν μπορεί να ήταν όλη του την ζωή άστεγος. Να μην είχε δει, κάνει, θαυμάσει, γελάσει , δημιουργήσει, αγαπήσει, πληγώσει, κανένα στην ζωή του. Δεν μπορεί η επιλογή του να ήταν να είναι άστεγος. Κάπως οδηγήθηκε σε αυτό τον δρόμο. Αλλά πριν πάρει αυτή τη ρότα, η ζωή του θα είχε χρώματα, ανθρώπους, συναισθήματα. Διάολε. Κάτι θα είχε. Κάτι θα έκανε. Δεν μπορεί να ήρθε σε αυτή την ζωή για να γίνει άστεγος. Και για  αυτή την ζωή δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτε. Θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Το μόνο που θα μάθουμε για αυτόν θα είναι ότι «ήταν άστεγος».

Και το πιο δύσκολο είναι ότι ο αριθμός των αστέγων όσο περνάει ο καιρός θα αυξάνεται. Και θα γίνει φαινόμενο που θα παρατηρείται και σε άλλες πόλεις, σε πόλεις της επαρχίας. Και δεν θα είναι άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων όπως συμβαίνει εδώ στην μεγαλούπολη. Στην πόλη –τέρας που ζούμε. Κι εμείς θα συνεχίσουμε να τους προσπερνάμε στον δρόμο προσποιούμενοι  ότι δεν τους είδαμε, δεν τους προσέξαμε. Κι η δική μας ζωή θα τρέχει, θα κυλάει και η δική τους κάπου θα χάνεται. Μέχρι που απλά θα συνηθίσουμε στο θέαμα και ως «θέμα» δεν θα παίζει καν στις ειδήσεις. Μέχρι που θα πάψουν όλοι να ασχολούνται με αυτές τις ζωές. Μέχρι που η Πολιτεία θα «δικαιωθεί» που δεν καταδέχτηκε να χαραμίσει ούτε ένα ευρώ για αυτές τις ψυχές.
Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να υπάρχει πρόνοια για αυτούς τους ανθρώπους. Μακάρι να είμαι εγώ η καχύποπτη που δεν δίνει τη ευκαιρία στην Πολιτεία να δείξει το αληθινό κοινωνικό της πρόσωπο. Μακάρι να είστε όλοι αύριο καλά, ζωντανοί. Μακάρι να μην χάσετε τη ελπίδα σας. Μακάρι να σας δοθεί η ευκαιρία να γίνει η ζωή σας όπως θα θέλατε εσείς. Κι όχι οι άλλοι.

Καληνύχτα.

Νάντια τριανταφύλλου για τα ΑΛΗΘΙΝΑ ΨΕΜΑΤΑ