Μιλάμε καθημερινά για τα καθεστώτα. Μιλάμε για εξουσίες. Λυμαίνονται τις ζωές μας και το καταγράφουμε δεόντως. Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει κάθε λογικός άνθρωπος. Δε μας ξεφεύγει ούτε λέξη των εξουσιαστών, κυριολεκτικά ούτε μια δημόσια ανάσα τους δε μπορεί να μείνει απαρατήρητη. Έχουμε διαθέσιμα κάθε είδους μέσα και εργαλεία, ώστε έστω και εκ των υστέρων να ανακαλύπτουμε τι είπε, τι έγραψε, τι ψέλλισε, τι κραύγασε η εξουσία. Συνήθως δεν περνάνε παρά ελάχιστα λεπτά της ώρας, μέχρι να πέσει στα χέρια μας η άποψη της εξουσίας. Θα ακινητοποιήσουμε την κάθε της λέξη, θα την αναλύσουμε, θα βγάλουμε συμπεράσματα. …
Δε θα σταθούμε όμως απέναντι, ως ιδεολόγοι. Γιατί έχουμε φορέσει εθελοντικά το περιβραχιόνιο του απολίτικου μέσα στο δημόσιο βίο μας. Η απειλή είναι καθημερινή και δεδομένη: συμπεριφέρσου ως απολίτικο άτομο, γιατί αλλιώς θα ακινητοποιηθείς κι εσύ και τα λεγόμενά σου. Θα αναλυθείς κι εσύ και οι απόψεις σου. Θα χρησιμοποιηθείς ως παράδειγμα και συμπέρασμα. Πρέπει να φερθείς έξυπνα, πρέπει να υιοθετήσεις τα επικοινωνιακά κόλπα που εγκατέστησε το σύστημα. Πρέπει να παριστάνεις τον ανεγκέφαλο, τον καμμένο, τον δεν-ξέρω-δεν-είδα-δεν-άκουσα, για να επικοινωνήσεις τάχα με τον ανεγκέφαλο, τον καμμένο, τον δεν-ξέρω-δεν-είδα-δεν-άκουσα.
Η εξουσία έχει παγιώσει την άποψη ότι η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων προϋποθέτει προκαταβολική υποχώρηση κάθε στοιχειώδους κρίσης και άνευ όρων παράδοση βασικών στοιχείων της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και το έχει καταφέρει αυτό, κάνοντας καθημερινό ζήτημα το τι λέει δημοσίως. Το τι δηλώνει. Το τι επιθυμεί τώρα ή στο μέλλον. Φυσικά, διατηρεί για τον εαυτό της ακέραιο το δικαίωμα να μην υποχωρεί και να μην παραδίδει τίποτα, παρά μόνο ό,τι θεωρεί αναλώσιμο.
Και έτσι, βολιδοσκοπώντας με ακρίβεια χιλιοστού, εξετάζοντας τη λειτουργία της κοινωνίας σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα, ερεθίζοντας ψυχολογικά όπου χρειάζεται και παγώνοντας συναισθηματικά, όπου είναι απαραίτητο, η εξουσία ετοιμάζει την επόμενη κίνηση.
Εμείς, συνεχίζουμε να ακινητοποιούμε με ενθουσιασμό λέξεις, καυτηριάζουμε θρασύτατες προτάσεις, ξεσκίζουμε σε κομμάτια άθλιες δηλώσεις. Απολαμβάνοντας λαίμαργα ό,τι η εξουσία μας προσφέρει παριστάνοντας ότι δε μπορεί να κάνει αλλιώς. Ταυτόχρονα, σκάβουμε ακόμα πιο βαθειά τον ίδιο μας το λάκο, στερώντας από τους ίδιους τους εαυτούς μας το στρατηγικό πλεονέκτημα κάθε αντάρτικου που πέρασε από τον πλανήτη και έζησε για να δει τους απογόνους του: Τη δυνατότητα υποχώρησης/διαφυγής και ανασυγκρότησης.
Συμπεριφερόμαστε ως απολίτικα άτομα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαστε. Ενώ έχουμε πολύ συγκεκριμένες απόψεις για το πως θέλουμε να ορίσουμε τις ζωές μας. Η εξουσία γνωρίζει καλά ότι δύσκολα ένας σημερινός άνθρωπος βγάζει τη γλώσσα στις επικοινωνιακές της βιτρίνες. Ειδικά όταν αυτές έχουν αγκαλιαστεί σφιχτά από κάθε λογής γκουρού-ακόλουθο του καπιταλισμού. Δεν πρέπει να είσαι χτεσινός άνθρωπος. πρέπει να είσαι σημερινός. Καινούργιος. Αχαρακτήριστος, σε ισόβια αναμονή χαρακτηρισμού.
Να μην πούμε ότι είμαστε αναρχικοί, στην τάδε ομάδα εργαζόμενων που απεργεί. Να πάμε να τους βρούμε και να τους πούμε: – Γειά σας, είμαστε κάποιοι και ήρθαμε να μιλήσουμε, μήπως και καταφέρουμε αοριστολογώντας για αρκετή ώρα να σας πλασάρουμε τα τάπερ μας και τα πολύ ανθεκτικά σφουγγαράκια από ανοξείδωτο αστάλι και πλαστικό. Κάποιοι. Δεν έχουμε ιδεολογία. Δεν έχουμε ταυτότητα. Είμαστε κάποιοι. Κάποιοι που θέλουν κάτι. Αλλά δε θέλουν να το πουν με το καλημέρα, γιατί. Γιατί; Κανένας δεν ξέρει. Χάθηκε στην πορεία ο λογαριασμός. Δεν ξέρει κανένας. Εκτός από την εξουσία, φυσικά. Αυτή είναι εκεί για πολύ περισσότερο καιρό από ό,τι οποιοσδήποτε κάποιος. Στους πόσους υποκριτικούς διαλόγους μεταξύ κάποιων που αποφεύγουν να πουν ποιοί είναι, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι κάποιος, κάπου, κάποτε;
Σε λίγο, τα παιδιά των εξουσιαστών – εφοπλιστών, τραπεζιτών, πολιτικών, λοιπών μαφιόζων – που χόρεψαν επιδεικτικά πάνω στα εντάλματα και στα κηδειόχαρτα των αδερφών μας, τα περασμένα χρόνια της ομολογιακής ευμάρειας, θα έρθουν για να δηλώσουν κι αυτοί ότι είναι κάποιοι. Μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια είναι η καλύτερη υποδοχή για τους θαμώνες των σαλέ. Μα πώς το λες αυτό. Είναι κι αυτοί κάποιοι. Όπως κάθε κάποιος που αγανάκτησε με την εξουσία με το δικό του τρόπο. Όπως κι εσύ. Είσαι ένας κάποιος. Όχι, δεν είσαι αναρχικός. Είσαι; Σοβαρά μιλάς; Έχεις τρελαθεί τελείως; Δε μπορείς να λες στον κόσμο έτσι ότι είσαι αναρχικός, σα να λες ότι σήμερα μπορεί και να βρέξει. Και, εντάξει, ας είσαι αναρχικός, αφού είσαι τόσο ξεροκέφαλος και οπισθοδρομικός, μόνο αν μπορείς μην το λες συνέχεια. Την περισσότερη μέρα καλό είναι να είσαι κάποιος. Σκέτο. Αναρχικός μπορείς να είσαι όταν είσαι με τους άλλους αναρχικούς.
κείμενο από το indymedia.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου