Αγαπητέ αναγνώστη.
Χαζούλης
Πριν μήνες πληροφορήθηκα ότι εδώ και χρόνια μέσα στην εθνική πινακοθήκη υπήρχε ένας αληθινός Picasso. Μόλις το έμαθα, σοκαρίστηκα! Έφτασα στο σημείο να μη μπορώ να κοιμηθώ, ώσπου πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα τον έκλεβα.
Από εκεί και πέρα λίγο-πολύ ξέρεις πως εξελίχθηκε η ιστορία…
Τώρα, έχω στο σαλόνι μου ένα έργο που αξίζει εκατομμύρια. Μάλλον θ’ αργήσω να τον πουλήσω, άλλα μέχρι τότε θα το παίζω μούρη σε όλους τους γνωστούς και φίλους μου.
Θα με κατηγορήσεις για φιλοχρήματο εγωιστή ή για κλέφτη ενός δημόσιου αγαθού, άλλα ξέρεις κάτι; Είσαι υποκριτής.
Αν είχες, όπως εγώ, τα μέσα και το θάρρος, θα τον είχες κλέψει πολύ πιο πριν από εμένα. Όχι, θα σε χάλαγε…
Μου απαντάς : «Λες βλακείες! Δε θα με ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα ή η μόστρα στον κοινωνικό μου περίγυρο, με ενδιαφέρει καθαρά η καλλιτεχνική του αξία ως έργο.»
Ορίστε ο πίνακας:
Πες μου ρε! Τι το καταπληκτικό βλέπεις εδώ; Περιέγραψε μου με λεπτομέρεια, γιατί θεωρείς έργο τέχνης, αυτή τη καρικατούρα. Τι συμβολίζει για εσένα; τι σου λέει αυτός ο πίνακας; Σκέψου και Εκφράσου.
Ξέρω όμως φίλε ποια θα είναι η απάντηση σου. Ένα τεράστιο “τίποτα”.
Αν τον έβλεπες πεταμένο στο μοναστηράκι θα τον προσπερνούσες χωρίς δεύτερη σκέψη. Το ίδιο κάνεις, με όλα τα όμορφα, μέσα στη μίζερη ρουτίνα σου. Η άξια τους, προέρχεται σε’ σένα μέσω τρίτων. Ναι, τόσο χαμηλά βρίσκεσαι.
Γιατί το τρομακτικότερο με ανθρώπους σαν εμάς, είναι ότι δε μπορούμε να εκτιμήσουμε. Δεν έχουμε τη γνώση ή ακόμα χειρότερα, νομίζουμε πως την έχουμε άλλα στη πραγματικότητα είμαστε κούφιοι.
Αν πραγματικά μας έλεγαν «κάτι» οι πίνακες του Πικάσο δε θα τους μετρούσαμε σε Ευρώ. Δε θα μας ένοιαζε τόσο ο «πρωτότυπος», αν και θα θέλαμε κάποτε να τον βλέπαμε. Αντίθετα, θ’ αγοράζαμε ένα αντίγραφο των 2 Ευρώ, και με περηφάνια, θα το κρεμούσαμε στον τοίχο μας.
Γι’ αυτό άσε τα κροκοδείλια δάκρυα και δέξου ότι σε πρόλαβα. Πείρα πρώτος τα Ευρώ. Μαζί θα συνεχίσουμε να προσκυνάμε τα σύμβολα των κρατών και των ομάδων, αυτά τα εκτιμάμε πολύ περισσότερο. Όμως μη μου στεναχωριέσαι για τα κλεμμένα έργα τέχνης, πάντα υπάρχει η ελπίδα να κάνεις το δικό σου κόλπο grosso και να τα κονομήσεις χοντρά. Ίσως με κάποιον Van Gogh ή Monet.
Στον 21 αιώνα το αληθινό και το ψεύτικο αρχίζουν και προσεγγίζουν απίστευτα το ένα – το άλλο. Αν θες κάτι, μπορείς να το έχεις με λίγα χρήματα και να είναι πανέμορφο. Με τη προϋπόθεση πάντα, να έχεις την ικανότητα να το εκτιμάς.
Από εκεί και πέρα λίγο-πολύ ξέρεις πως εξελίχθηκε η ιστορία…
Τώρα, έχω στο σαλόνι μου ένα έργο που αξίζει εκατομμύρια. Μάλλον θ’ αργήσω να τον πουλήσω, άλλα μέχρι τότε θα το παίζω μούρη σε όλους τους γνωστούς και φίλους μου.
Θα με κατηγορήσεις για φιλοχρήματο εγωιστή ή για κλέφτη ενός δημόσιου αγαθού, άλλα ξέρεις κάτι; Είσαι υποκριτής.
Αν είχες, όπως εγώ, τα μέσα και το θάρρος, θα τον είχες κλέψει πολύ πιο πριν από εμένα. Όχι, θα σε χάλαγε…
Μου απαντάς : «Λες βλακείες! Δε θα με ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα ή η μόστρα στον κοινωνικό μου περίγυρο, με ενδιαφέρει καθαρά η καλλιτεχνική του αξία ως έργο.»
Ορίστε ο πίνακας:
Πες μου ρε! Τι το καταπληκτικό βλέπεις εδώ; Περιέγραψε μου με λεπτομέρεια, γιατί θεωρείς έργο τέχνης, αυτή τη καρικατούρα. Τι συμβολίζει για εσένα; τι σου λέει αυτός ο πίνακας; Σκέψου και Εκφράσου.
Ξέρω όμως φίλε ποια θα είναι η απάντηση σου. Ένα τεράστιο “τίποτα”.
Αν τον έβλεπες πεταμένο στο μοναστηράκι θα τον προσπερνούσες χωρίς δεύτερη σκέψη. Το ίδιο κάνεις, με όλα τα όμορφα, μέσα στη μίζερη ρουτίνα σου. Η άξια τους, προέρχεται σε’ σένα μέσω τρίτων. Ναι, τόσο χαμηλά βρίσκεσαι.
Γιατί το τρομακτικότερο με ανθρώπους σαν εμάς, είναι ότι δε μπορούμε να εκτιμήσουμε. Δεν έχουμε τη γνώση ή ακόμα χειρότερα, νομίζουμε πως την έχουμε άλλα στη πραγματικότητα είμαστε κούφιοι.
Αν πραγματικά μας έλεγαν «κάτι» οι πίνακες του Πικάσο δε θα τους μετρούσαμε σε Ευρώ. Δε θα μας ένοιαζε τόσο ο «πρωτότυπος», αν και θα θέλαμε κάποτε να τον βλέπαμε. Αντίθετα, θ’ αγοράζαμε ένα αντίγραφο των 2 Ευρώ, και με περηφάνια, θα το κρεμούσαμε στον τοίχο μας.
Γι’ αυτό άσε τα κροκοδείλια δάκρυα και δέξου ότι σε πρόλαβα. Πείρα πρώτος τα Ευρώ. Μαζί θα συνεχίσουμε να προσκυνάμε τα σύμβολα των κρατών και των ομάδων, αυτά τα εκτιμάμε πολύ περισσότερο. Όμως μη μου στεναχωριέσαι για τα κλεμμένα έργα τέχνης, πάντα υπάρχει η ελπίδα να κάνεις το δικό σου κόλπο grosso και να τα κονομήσεις χοντρά. Ίσως με κάποιον Van Gogh ή Monet.
Στον 21 αιώνα το αληθινό και το ψεύτικο αρχίζουν και προσεγγίζουν απίστευτα το ένα – το άλλο. Αν θες κάτι, μπορείς να το έχεις με λίγα χρήματα και να είναι πανέμορφο. Με τη προϋπόθεση πάντα, να έχεις την ικανότητα να το εκτιμάς.
Χαζούλης
RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου