Οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν έξω από το παράθυρο και ο αέρας λυσσομανούσε, σπάζοντας μερικά αδύναμα κλαδιά. Η οικογένεια κοιμόταν στο πάνω πάτωμα. Ένας θόρυβος, σαν ένα σακί πέτρες να κατρακύλησε, ακούστηκε από το κάτω πάτωμα. Ο πατέρας σηκώθηκε και αφού καθησύχασε την γυναίκα του, ότι δεν συμβαίνει τίποτα κι ότι θα πάει να δει τι συνέβη, σηκώθηκε σιγά-σιγά και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Τα παιδιά κοιμόνταν στο διπλανό δωμάτιο και το τελευταίο που θα ήθελε, θα ήταν να ξυπνήσουν. Κατέβηκε τις σκάλες, όταν ένας ακόμη θόρυβος, τον ανάγκασε να σταματήσει 3 σκαλιά πριν φτάσει κάτω για να αφουγκραστεί. Πέρασαν δευτερόλεπτα απόλυτης σιγής και συνέχισε να κατεβαίνει. Το δέντρο ήταν στολισμένο στο σαλόνι και τα λαμπάκια του χρωμάτιζαν σε διάφορους τόνους τους τοίχους. Tα δώρα ήταν ακριβώς από κάτω, μέσα σε μεγάλα κουτιά και γυαλιστερές συσκευασίες.
Όλα φαίνονταν κανονικά. Τσέκαρε την εξώπορτα. Ήταν κλειδωμένη. Ο σύρτης βρισκόταν στην θέση του. Το σβηστό τζάκι, φάνταζε πιο σκοτεινό, απ’ ότι πριν. Eκεί, μέσα στην σιγαλιά, θα έπαιρνε όρκο ότι άκουσε ένα πνιχτό γέλιο. Όχι από αυτά που κάνουν τα παιδιά που κρύβονται όταν κάνουν παιχνίδια. Εξάλλου τα αγγελούδια του, ήταν κουκουλωμένα για τα καλά, κάτω από τα σκεπάσματα. Έκανε μερικά βήματα προς το σαλόνι, κοιτώντας έξω από το παράθυρο.
Έκανε μεταβολή να φύγει, όταν ένας ακόμη ήχος, σαν σύρσιμο, τον κράτησε παγωμένο στην θέση του. Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ακόμη μια προδοσία της φαντασίας του. Γύρισε και πήγε ν’ ανάψει το φως. Ο διακόπτης ήταν νεκρός. Τους είχε ειδοποιήσει και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, ότι σε περιόδους κακοκαιρίας υπάρχουν προβλήματα με την ηλεκτροδότηση.
“Μην γίνεσαι παιδί”, είπε στον εαυτό του. Αλλά ένιωθε πως κάποιος προσπαθούσε να τον τρομοκρατήσει και από την άλλη να μην κάνει απόλυτα φανερή την παρουσία του. Αποφάσισε να ανέβει στην ζεστασιά του κρεβατιού του και στην αγκαλιά της γυναίκας του, όταν κάτι μεγάλο έπεσε πάνω του. Το ΣΚΟΤΑΔΙ έπεσε πάνω του! ………………………………………………………………………………………………………………………………………
To πρωινό ήταν το ίδιο παγωμένο. Η Δήμητρα κατέβηκε την σκάλα αναζητώντας τον Πέτρο. Σκέφτηκε πως εκείνος θα είχε σηκωθεί νωρίτερα για να φτιάξει τον καφέ του και χαιρόταν που θα μπορούσαν να κάτσουν αγκαλιά και να χαζεύουν το χιόνι, χαλαρώνοντας λίγο από την τρέλα της πόλης. Tα παιδιά ακόμη κοιμόντουσαν. Μπήκε στο σαλόνι, όπου περίμενε ότι θα τον δει. Η πιτζάμα του Πέτρου ήταν πεταμένη κάτω.
“Θέλει παιχνιδάκια πρωί-πρωί” είπε χαμηλόφωνα και χαμογέλασε. Στην άλλη άκρη, πάνω στην πολυθρόνα, είδε μια κίνηση. Πλησίασε και είδε ένα μωρό φασκιωμένο. Την έκπληξή της για το πως βρέθηκε ένα μωρό μέσα στο σπίτι τους, διαδέχθηκε ο τρόμος. Το μωρό είχε δίπλα του την βέρα του Πέτρου. Το πήρε αγκαλιά και άρχισε να τον ψάχνει. Άνοιξε την πόρτα και είδε το τζιπ τους παρκαρισμένο έξω. Δεν θα μπορούσε να είχε φύγει, η πόλη ήταν 30χλμ μακριά. Μπήκε στο μπάνιο, έριξε μια ματιά στην κουζίνα, άνοιξε και την αποθήκη όπου αποθήκευαν ξύλα για το τζάκι. Ο άντρας της δεν ήταν πουθενά. Το κινητό του ήταν στην θέση του. Που θα μπορούσε να είχε πάει;
Η Δήμητρα τότε κοίταξε προς το τζάκι. Υπήρχε κρεμασμένη μια κόκκινη κάλτσα αρκετά μεγάλη και δεν θυμόταν να την είχαν βάλει εκείνοι εκεί. Με βήμα γοργό κατευθύνθηκε προς το τζάκι και είδε έναν φάκελο ακριβώς πάνω από την κάλτσα. Τον άνοιξε, πιστεύοντας πως εκεί θα ήταν η απάντηση του μυστηρίου. Ίσως ο Πέτρος να της είχε κάποια έκπληξη…ή κάτι τέτοιο.Μόνο 2 γραμμές χαράζονταν στο λευκό φύλλο.
“Καμιά φορά εύχεστε να ήσασταν παιδιά. Οι ευχές σας εισακούγονται την 25η Δεκέμβρη.”- Άγιος Βασίλης.
Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σήμαινε αυτό. Το μωρό της τράβηξε την μπλούζα. Τόση ώρα δεν είχε κλάψει, ούτε είχε βγάλει καν, άχνα. Το κοίταξε και μέσα στα δυο του μάτια, καθρεφτίστηκε το δικό της, τρελό βλέμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου