Καλά-καλά δεν είχε ξημερώσει η 28η Οκτωβρίου 2011, όταν κάτι περίεργες, άγνωστες φάτσες, πάνω σε μηχανές χωρίς πινακίδα, άρχισαν να τριγυρίζουν στη γειτονιά μας. Κοιτούσαν συνομωτικά, μιλούσαν με τα hands-free τους και έδιναν την αίσθηση ότι κάτι κακό συμβαίνει...
Το κρύο πρωινό δεν είχε καλή εξέλιξη... Φτάνοντας με τη μαμά μου, το μπαμπά μου και τους φίλους μας από τη συνέλευση στο χώρο που θα γινόταν η παρέλαση, αντικρύσαμε το Φαίδωνα περικυκλωμένο από ένοπλους κρανοφόρους με καλυμμένα τα πρόσωπα.
Παγώσαμε... "Αυτοί θα 'ναι οι τρομοκράτες που λεν' στην τηλεόραση" σκεφτήκαμε... Αλλά δεν μπορούσαμε ν' αφήσουμε το Φαίδωνα μόνο του...
Τον πήγαν 100 μέτρα πιο κάτω... από πίσω κι εμείς. Ένα περιπολικό της Άμεσης Δράσης έκανε την εμφάνισή του και μας πήρε το Φαίδωνα. "Όλοι στο τμήμα!", φώναξε κάποιος...
Φτάνοντας στο τοπικό αστυνομικό τμήμα, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε... Η πόλη μας είχε δεχτεί εισβολή... Το ασφαλιτομάνι μας περιτριγύριζε όπως ο καρχαρίας το θήραμά του...
Πήραμε διαβεβαιώσεις ότι, μετά από μια τυπική εξακρίβωση στοιχείων, ο Φαίδων θα ερχόταν να μας βρει και να βροντοφωνάξει μαζί μας, το δικό μας ΟΧΙ. Μα του κάκου... Αντί να έρθει ο Φαίδων, ήρθε η Κρατική Ασφάλεια με χειροπέδες. Ο μηχανισμός της Αστυνομίας της Σκέψης είχε τεθεί σε πλήρη λειτουργία. Ο Φαίδων, σιδηροδέσμιος, πήγαινε στα κεντρικά... Οργιστήκαμε, φουντώσαμε, μας έπνιξε το δίκιο, "Να πάμε να τον πάρουμε!", φώναξε κάποιος άλλος...
Φτάσαμε έξω από τη ΓΑΔΑ αποφασισμένοι να πάρουμε πίσω το Φαίδωνα. Πλυμμηρίσαμε από χαρά όταν τον είδαμε να μας περιμένει στα σκαλοπάτια. Η λαϊκή βούληση είχε κερδίσει. Σε κάθε κουκίδα του χάρτη, ο λαός μας σύσσωμος, πέταξε μια και καλή τη συμμορία που έφερε τη δυστυχία, στα σκουπίδια της ιστορίας...
Τίποτα δε θα 'ταν ίδιο πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου