ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΛΑΟΥ

Πως ο Μητσοτάκης βλέπει τους εργαζόμενους έναντι της κρίσης

Αν μια πέτρα πέσει πάνω στην κανάτα, αυτό είναι ατυχές για την κανάτα.

Αν η κανάτα πέσει πάνω σε μια πέτρα, αυτό είναι ατυχές για την κανάτα.

Πάντα είναι ατυχές για την κανάτα.

Απόσπασμα από το Ταλμούδ

Και για να μην ξεχνούμε ποιος στήριξε ποιον, πότε και γιατί

Ακόμη και οι χειρότεροι πολέμιοι του Χίτλερ δύσκολα θα μπορούσαν

να αμφισβητήσουν τα ήδη κατακτηθέντα ευεργετήματα από ένα

αποκατασταθέντα πολιτισμό

Εφημερίδα ΤΗΕ ΤΙΜΕΣ, Λονδίνο, 24 Ιουλίου 1933

Οι μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις του διημέρου 19/20 Οκτώβρη, οι λαϊκές κινητοποιήσεις της 28^ης Οκτωβρίου και το παρατεταμένο εξεγερτικό κλίμα που υπερβαίνει όλες τις οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, στέλνουν μήνυμα ανυπακοής στην κυβέρνηση και στο σύνολο του πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Οι αστοί πολιτικοί και τα δημοσιογραφικά τους παπαγαλάκια, αντιμετώπισαν με υπεροψία και με ύβρεις τον εργαζόμενο λαό.
Μέχρι στιγμής γνωρίζαμε πως ο λαός είναι αυτός που με τη δράση του και τις πράξεις του εξασφαλίζει τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Αυτά βέβαια σε εύκολες περιόδους για το αστικό πολιτικό σύστημα. Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού οι μάσκες πέφτουν. Κατατρομαγμένοι από τις λαϊκές αντιστάσεις και την αμφισβήτηση του αστικού συστήματος εξουσίας, οι αστοί πολιτικοί και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι τους βάζουν τις διαχωριστικές γραμμές: από τη μία οι «υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις» που θα σώσουν τη χώρα και από την άλλη ο εχθρός - λαός, που είναι ανώριμος και αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία. Πράγματι σε αυτό το σημείο συμφωνούμε. Η κοινωνία και το «έθνος» δεν αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, αλλά αντίθετα έχουν στο εσωτερικό τους δύο έθνη τα οποία έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, που δεν μπορούν να κυβερνήσουν και να κυβερνηθούν με τον ίδιο τρόπο και που δεν πρόκειται ποτέ να τα βρουν: από τη μία είναι το έθνος των εργαζομένων, ανέργων και φτωχών και από την άλλη το έθνος των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού.

Όπως τονίσαμε σε προηγούμενη ανακοίνωση, τα αστικά επιτελεία κατατρομαγμένα από την πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα κινητοποίηση του εργαζόμενου λαού, ρίχνουν στο τραπέζι μια σειρά από σχέδια που θα τους βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Οι προτάσεις είναι πολλές: δημοψήφισμα, εκλογές, κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος κλπ. Όλες αυτές οι προτάσεις, αν και φαινομενικά είναι αντικρουόμενες έχουν έναν κοινό παρονομαστή: τη διάσωση του αστικού συστήματος εξουσίας μέσω της εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και την αναβάθμιση της καταστολής. Με λίγα λόγια για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται πως ο καπιταλισμός όταν θέλει να σώσει τον εαυτό του μπορεί να χρησιμοποιεί όλα τα μέσα. Η ιστορία έχει αποδείξει πως εν μία νυκτί ο κοινοβουλευτισμός μπορεί να δώσει τη θέση του στη δικτατορία και αυτή με τη σειρά της να δώσει τη σκυτάλη σε μια ελεγχόμενη δημοκρατία. Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσουμε πως δεν αναπαράγουμε τις απόψεις περί δημοκρατικής εκτροπής αν δεν κάτσει ο λαός ήσυχος. Αντίθετα αναδεικνύουμε το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού.

Από αυτό το μπαράζ δηλώσεων δεν θα μπορούσε να απέχει ο πάντα επικίνδυνος και λαομίσητος Μητσοτάκης. Πρωταγωνιστής της αποστασία του 1965 που άνοιξε το δρόμο για τη δικτατορία, «Πάπας» του νεοφιλελευθερισμού και πρωθυπουργός μιας από τις πιο αντεργατικές κυβερνήσεις που δολοφόνησε με την κομματική της νεολαία ΟΝΝΕΔ τον αγωνιστή καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα, δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχος σε αυτή τη συγκυρία. Στη συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Παπαχελά, στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, έδωσε μαθήματα διάσωσης του πολιτικού συστήματος από τον εχθρό λαό.

Πρώτα απ' όλα χαρακτήρισε τις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν την 28^η Οκτωβρίου σε όλη τη χώρα «ντροπή», «φασισμό» και ουσιαστική κατάλυση του κράτους. Στη συνέχεια εξέφρασε την άποψη πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά κυρίως πολιτικό. Η δημοκρατική νομιμότητα μπήκε σε αντιπαράθεση με τις λαϊκές κινητοποιήσεις και τις απεργίες, η αριστερά σε τροχιά παρανομίας να στοχεύει στην επαναστατική ανατροπή του αστικού συστήματος και οι αγώνες των εργαζομένων εμφανίστηκαν ως αιτία για την κρίση της χώρας. Όλα αυτά θα φαινόντουσαν αστεία και γραφικά αν δεν έβγαιναν από το στόμα του «λαγού» του αστικού κατεστημένου και να δεν συμπληρώνονταν από τις προτάσεις του.

Ο Μητσοτάκης λοιπόν, για ακόμη μία φορά ανέλαβε να τρομοκρατήσει τον κόσμο της εργασίας. Σύμφωνα με τον μέντορα του Καρατζαφέρη και της Ντόρας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να παρατηθεί και να επιδιώξει μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», δηλαδή ολοκληρωτισμός εις το τετράγωνο. Από την άλλη δήλωσε πως για να σωθεί η πατρίδα δεν πρέπει να πάμε σε εκλογές γιατί ο λαός τελεί υπό σύγχυση και δεν θα πάρει την σωστή απόφαση. Μάλιστα έφερε ως παράδειγμα τις εκλογές του 1920 κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας. Επαναλαμβάνοντας την άποψη του σκληρού κομματιού της αστικής τάξης της εποχής και του στρατιωτικού κατεστημένου, θεωρεί πως αν η Ελλάδα δεν έκανε εκείνη την εποχή εκλογές - αν δηλαδή γινόταν δικτατορία- η μικρασιατική καταστροφή θα είχε αποφευχθή.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να σταθούμε κάνοντας κάποιες διαπιστώσεις για τα γεγονότα της εποχής και ορισμένες αναλογίες με τις σημερινές εξελίξεις που θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε το περιεχόμενο των δηλώσεων Μητσοτάκη.

Πρώτα απ' όλα πρέπει να σημειώσουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της μικρασιατικής εκστρατείας. Στα πλαίσια του διαμελισμού της πολυεθνικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της ανάδυσης των νέων κρατών, οι αστικές τάξεις της ευρύτερης Βαλκανικής συμμετείχαν σε επεκτατικούς πολέμους για το μοίρασμα εδαφών και την εξασφάλιση ζωνών επιρροής. Ο ελληνικός καπιταλισμός στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει τα μεγαλοϊδεατικά του οράματα και να εξασφαλίσει την επιρροή του στην ευρύτερη περιοχή, επέλεξε να εμπλακεί στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις της εποχής, να πάρει το μέρος της Αντάντ και εν τέλει να επιτεθεί στην Ουκρανία στα πλαίσια της διεθνούς ιμπεριαλιστικής εκστρατείας ενάντια στη νεαρή Οκτωβριανή Επανάσταση.

Οι αστικοί μύθοι που δημιουργήθηκαν από τους θύτες του μικρασιατικού φιάσκου, παρουσιάζουν τα  ιστορικά γεγονότα όπως τους βολεύει, στην προσπάθειά τους  να απενοχοποιηθούν από τις βαρύτατες ευθύνες που φέρουν για την τραγωδία. Εδώ είναι που μπαίνει το ζήτημα της τοποθέτησης Μητσοτάκη. Ο ελληνικός καπιταλισμός μετά από 10 χρόνια πολεμικών εξορμήσεων, βλέπει την Μικρασιατική εκστρατεία ως την τελική μάχη για την επίτευξη της αλυτρωτικής Μεγάλης Ιδέας. Από την άλλη μεριά ο λαός και οι στρατιώτες, ταλαιπωρημένοι οικονομικά και ψυχικά από το δεκάχρονο πόλεμο απαιτούν ειρήνη και στρέφονται ενάντια στην κυβέρνηση Βενιζέλου. Το βασιλικό στρατόπεδο εκμεταλλευόμενο υποκριτικά τα φιλειρηνικά αισθήματα του λαού, κερδίζει τις εκλογές με σύνθημα την ειρήνευση και την ανεξαρτητοποίηση από τη συμμαχία με τις δυνάμεις της Αντάντ.

Σε αυτό το σημείο ο Μητσοτάκης παπαγαλίζοντας τις κατεστημένες ιστορικές αναλύσεις θεωρεί πως οι εκλογές ήταν λάθος, καθώς οι δυνάμεις της Αντάντ εγκατέλειψαν τη φιλογερμανική κυβέρνηση των βασιλικών, γεγονός που οδήγησε τα ελληνικά στρατεύματα στην ήττα. Ψέμα και υποκρισία. Οι βασιλικοί συνέχισαν κανονικά τον πόλεμο, με περισσότερο επιθετικές διαθέσεις, με αποτέλεσμα να φτάσουν μέχρι την Άγκυρα. Η ήττα και η αλλαγή της στάσης της Αντάντ δεν οφείλονται στην αλλαγή της ελληνικής κυβέρνησης αλλά στην αλλαγή των προτεραιοτήτων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και στον υπερήφανο αγώνα κατά των κατακτητών του Τουρκικού λαού που διαμορφώνεται και συγκροτείται ως τέτοιος.

Σε αυτά τα πλαίσια πρέπει να σημειώσουμε την προσφορά της αριστεράς και του νεαρού τότε ΣΕΚΕ στο αντιπολεμικό κίνημα μέσα και έξω από το στρατό, προτάσσοντας το επαναστατικό-εργατικό-διεθνιστικό του καθήκον. Από τη μία οι δυνάμεις της αριστεράς στην Ελλάδα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των αντιπολεμικών κινητοποιήσεων και ήταν στην πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων ενάντια στα σκληρά αντεργατικά μέτρα που έπαιρναν οι κυβερνήσεις της εποχής με πρόσχημα τις πολεμικές συγκρούσεις, και από την άλλη οι κομμουνιστικοί πυρήνες και η έκδοση αντιιμπεριαλιστών εφημερίδων στο μέτωπο συνέβαλαν ουσιαστικά στη αντίσταση του λαού στα αστικά σχέδια που αντιμετώπιζαν τον εργαζόμενο λαό σαν αναλώσιμο υλικό.

Βέβαια όταν ήρθε η ήττα και η καταστροφή, το ελληνικό κράτος που τροφοδότησε το εκδικητικό μένος των εθνικιστικών τούρκικων δυνάμεων με τα φρικιαστικά εγκλήματα πολέμου που διέπραξε ο ελληνικός στρατός υποχωρώντας, άφησαν τους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής απροστάτευτους, βορά την διαδικασία εθνοκάθαρσης που αποτελούσε πάγια τακτική όλων των εθνικών κρατών της εποχής. Νοιάστηκαν μόνο για τη διάσωση του στρατού ώστε να διασφαλίσει τη σωτηρία του αστικού καθεστώς εξουσίας από ενδεχόμενη επαναστατική ανατροπή, καθώς οι ανατρεπτικοί άνεμοι από τη Ρωσία φάνταζαν απειλητικοί. Αυτή η ιστορική εμπειρία είναι πολύτιμη, καθώς αναδεικνύει την επιθετικότητα του καπιταλισμού σε περιόδους κρίσεις και αποδεικνύει πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα κοινό με τους εκμεταλλευτές τους.

Οι αναλογίες με τις σημερινές συνθήκες είναι πολλές και για αυτό ο Μητσοτάκης επέλεξε να κάνει αυτή την αναφορά. Σε περίοδο κρίσης του αστικού πολιτικού συστήματος, η δικτατορία που είχε πέσει στο τραπέζι το 1920 δίνει τη θέση του στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με έκτακτες αρμοδιότητες. Η Μεγάλη Ιδέα της επέκτασης και της συνεργασίας με την Αντάντ δίνει τη θέση της στα σχέδια της ισχυρής Ελλάδας, της ένταξης στην Ε.Ε. και στο ΕΥΡΩ. Όπως τότε οι εθνικοί στόχοι της επέκτασης ήταν στόχοι της αστικής τάξης έτσι και σήμερα οι εθνικοί στόχοι της σωτηρίας είναι επιδίωξη του ελληνικού καπιταλισμού. Τέλος, όπως τότε, έτσι και σήμερα υπάρχει συνέχεια της δράσης της επαναστατικής αριστεράς μέσα στο εργατικό κίνημα, μέσα και έξω από το στρατό, συμβάλλοντας στο δυνάμωμα των εργατικών αγώνων, στην όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης προτάσσοντας την Επαναστατική διέξοδο από αυτήν για τον κόσμο της εργασίας.

Οι αναφορές λοιπόν  του Μητσοτάκη είναι ενδεικτικές για το χαρακτήρα του αστικού συστήματος και των απόψεων που υπάρχουν στα αστικά επιτελεία. Είναι λοιπόν φανερό πως σε περιόδους κρίσης ο καπιταλισμός, αν χρειαστεί παίρνει διαζύγιο από την κοινοβουλευτική δημοκρατία, φτάνοντας ακόμη και στον εκφασισμό της πολιτικής ζωής. Το Μεταξά έφερε στην εξουσία ο Μεγαλοεκδότης Λαμπράκης, ο Μεγαλοβιομήχανος Μποδοσάκης και ο βασιλιάς με τους Άγγλους ιμπεριαλιστές, ενώ ο Χίτλερ στήριξε και στηρίχθηκε από τη γερμανική αστική τάξη και την Ένωση Γερμανών Αριστοκρατών, συμπαρασύροντας μικροαστικά και περιθωριοποιημένα στρώματα, ενώ η άνοδος του στην εξουσία συνοδεύτηκε από την εξαφάνιση από τον εθνικο-σοσιαλισμό, του δεύτερου συνδετικού μαζί με την εξολόθρευση των SA και του Ρεμ.  Ακόμα τα λόγια του πρώην πρωθυπουργού αποδεικνύουν και το νόημα της θεωρίας της εθνικής ενότητας και της σωτηρίας του έθνους κράτους: η εθνική ενότητα σημαίνει υποταγή του κόσμου της εργασίας στα συμφέροντα του κόσμου του πλούτου.

Εμείς σαν εργαζόμενοι, άνεργοι και υποαπασχολούμενοι, σαν κομμάτι του ταξικού εργατικού κινήματος, πιστεύουμε πως πίσω από τις εκκλήσεις για τη σωτηρία της πατρίδας, κρύβεται η σωτηρία του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος. Για αυτό το λόγο συμμετέχουμε και στηρίζουμε του αγώνες του εργαζόμενου λαού ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και στην κεφαλαιοκρατική βαρβαρότητα στην κατεύθυνση της εργατικής χειραφέτησης. Οι κοινωνικές Ελευθερίες, η ευημερία και η κοινωνική δικαιοσύνη κατακτώνται μέσα από την κινητοποίηση και το κίνημα των εργαζομένων και όχι από τα αστικά επιτελεία, τις εκλογές ή τα δημοψηφίσματα, αλλά μέσα από την επαναστατική ανατροπή του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς και της ατομικής ιδιοκτησίας.

Για αυτό επιμένουμε:

Ή Ανατροπή του βάρβαρου Αστικού Καθεστώτος Εξουσίας, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ

Ή Κοινοβουλευτικός Ολοκληρωτισμός και Αστυνομικό Κράτος  Διαρκούς Έκτακτης Ανάγκης.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437

Diktiospartakos.blogspot.com