**ΓΡΑΦΕΙ ΤΟ κοριτσι του διπλανού portal
Καταστρόφα παίδες μου αγαπημένοι! (Μωρέ καλά το έλεγα εγώ ότι θα με γκαντέμιαζε ο ταρίφας) Πριν ακόμα φτάσω στην πλατεία Συντάγματος το κινητό μου κουδούνισε επίμονα στην δεξιά μου τσέπη. Ήταν ο Σάκης και αυτή τη φορά παίδες δεν ήταν για καλό. Το κατάλαβα αμέσως γιατί το ξαδερφάκι μου έκλαιγε και ρουφούσε τη μύτη του. Πάει το Μαράκι, σκέφτηκα.
-Πάει το σκυλάκι, μου είπε. Το φαγαν!
-Τι είπες τώρα ρε Σάκη; Ποιός έφαγε το Μαλάκα; Έχουμε τίποτα βιετναμέζους στη γειτονιά; (ξέρω τι σκέπτεστε παίδες αλλά έχετε άδικο: δεν πρόκειται για ρατσιστική έξαρση ούτε για επιρροή φασιστοταρίφα. Οι βιετναμέζοι τον τρώνε τον σκύλο κανονικότατα με πατάτες στο φούρνο.)
-Πάει το σκυλάκι, μου είπε. Το φαγαν!
-Τι είπες τώρα ρε Σάκη; Ποιός έφαγε το Μαλάκα; Έχουμε τίποτα βιετναμέζους στη γειτονιά; (ξέρω τι σκέπτεστε παίδες αλλά έχετε άδικο: δεν πρόκειται για ρατσιστική έξαρση ούτε για επιρροή φασιστοταρίφα. Οι βιετναμέζοι τον τρώνε τον σκύλο κανονικότατα με πατάτες στο φούρνο.)
Ο ξάδερφος δυσκολεύτηκε πολύ να μου εξηγήσει –άσε που κι εγώ δεν καταλάβαινα. Είχα πάθει την πλάκα μου. Πώς να το χωνέψω αυτό που έγινε; Ο φουκαράς, ο γλύκας ο Μαλάκας έπεσε θύμα φόλας ενός πραγματικού μαλάκα, απ΄αυτούς που αντί να αυτοκτονήσουν και να ησυχάσουμε όλοι, περιφέρονται σαν τον χάρο και θερίζουν ότι κινείται μπροστά τους. Καθόμασταν εκεί πέρα με τα κινητά ανοιχτά και κλαίγαμε σα βλαμμένα ενώ έπεφταν βροχή οι μονάδες.
Είπα στον ταρίφα να με πάει σπίτι. Ξαφνικά ούτε η δουλειά μ΄ ενδιέφερε πλέον, ούτε ο ξανθός. Στα δύσκολα η ισχύς εν τη ενώσει παίδες.
Όταν έφτασα ο Σάκης είχε βρει ένα ωραίο κουτί , απ΄αυτά που φύλαγε η μάνα του τα χειμερινά της κι είχε βάλει μέσα το πτώμα του Μαλάκα τυλιγμένο με την λατρεμένη κουβερτούλα Σνάγκι (την κόκκινη). Αυτό θα πει αγάπη σκέφτηκα και με πήραν ξανά τα ζουμιά. Να θυσιάσει την αγαπημένη του για να κάνει παρέα στον αγαπημένο του (μετά βέβαια, πείτε με κυνική αλλά, σκέφτηκα ότι βοηθούσε το γεγονός ότι είχε βρει εν τω μεταξύ άλλη γκόμενα και είχε απομακρυνθεί ψυχικά από τη Σνάγκι...)
-Τι θα κάνουμε τώρα; τον ρώτησα καραβοτσακισμένη.
-Δεν ξέρω. Πήρα τηλέφωνο τον παπά Δημήτρη. (Ο περί ου ο λόγος ήταν παπάς της ενορίας μας και κολλητός της θειάς μου. Ο παπά Δημήτρης βλέπετε είχε εξειδικευτεί στην ευλόγηση φανουρόπιτας που κάθε τρεις και λίγο παρασκεύαζε η θεία με στόχο να πιέσει τον Άγιο Φανούριο να της φανερώσει τρίτο σύζυγο του επιπέδου της. Η σχέση της με τον παπά Δημήτρη βάθυνε γιατί ο άγιος Φανούριος αντιστεκόταν στις πιέσεις της θείας μου που του συμπεριφερόταν σα να ήταν η Γεωργία Βασιλειάδου και δεν φανέρωνε τον σωστό υποψήφιο με αποτέλεσμα να ακολουθούν άλλες φανουρόπιτες, πιο ενισχυμένες...)
-Και τι είπε ο παπάς;
-Ότι δεν μπορεί να ψάλλει την νεκρώσιμη ακολουθία για το σκύλο.
-Γιατί;
-Που να ξέρω γιατί. Γιατί δεν είναι σίγουρος ότι ήταν χριστιανός ορθόδοξος...
-Σιγά μην ήταν χριστιανός ο Μαλάκας. Αυτοί ρε είναι βλοσυροί. Ο Μαλάκας ήταν σκέτη γλύκα. Άσε που τις εντολές τις άκουγε, δεν τις έδινε!
Ο ξάδερφος κούνησε τη θλιμμένη του κεφάλα πάνω κάτω έξι φορές και μετά πέταξε την ατάκα-σεισμό:
-Το Μαράκι λέει πως θα ήταν βουδιστής.
Δεν άντεξα παίδες. Έβαλα τα γέλια.
-Σιγά μην ήταν και μετεμψύχωση του Δαλάι Λάμα ρε μαλάκα!
Ο Σάκης φόρτωσε ελαφρώς. Έτσι είναι ο Σάκης. Δεν τον χαλάει να τον βρίζεις προσωπικά αλλά αν ψυλλιαστεί πως ειρωνεύεσαι τα αμόρε του σε κάνει εχθρό.
-Κι όμως. Εγώ το γκούγκλαρα κι έχει δίκιο το Μαράκι. Βουδιστής ήταν ο Μαλάκας. Πίστευε ότι όλα είναι ένα. Αγαπούσε εξίσου ανθρώπους, σκυλιά, γάτες, πουλιά...
-Θα μου επιτρέψεις με όλο το σέβας για το πένθος σου να σου θυμίσω ότι την προηγούμενη βδομάδα είχε φάει το καναρίνι του κυρ Μανώλη απέναντι...
-Ε, και; Θα μετεμψυχωθεί το καναρίνι. Και ο Μαλάκας θα μετεμψυχωθεί λέει το Μαράκι.
Μιλώντας αρπάζει το λαπτοπ και μου δείχνει τη σελίδα που μελετούσε όταν μπήκα. Έδινε συμβουλές για το τι να κάνουμε τις 49 μέρες που ακολουθούν το θάνατο των αγαπημένων μας έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε ότι θα μετεμψυχωθούν σε κάτι υπεργαμάτο! Αποφάσισα να πάω με τα νερά του. Το πένθος δεν παλεύεται εύκολα παίδες. Θέλει τον τρόπο του.
-Δώσε οδηγίες. Ακούω.
-Λοιπόν παίρνουμε μια φωτογραφία του εκλιπόντος και την τοποθετούμε σε ένα τραπεζάκι μπροστά μας (θέλω να βάλετε τα δυνατά σας να οραματιστείτε τον ξάδερφο να μου δίνει οδηγίες μεταφράζοντας από το λαπτοπ που σέρνει μαζί του ενώ ψάχνει με αγωνία να βρει τα χρειαζούμενα για την σεμνή τελετή ανακύκλωσης του Μαλάκα. Ήταν που ήταν εκ γενετής ανασούμπαλος το πένθος τον έκανε εντελώς άχρηστο. Χτυπούσε σε όλες τις γωνίες, έριξε το κρυστάλλινο φαναράκι που είχε φέρει η θειά απ΄την Πόλη πέρσι, σκόνταψε πάνω στην μπερζέρα και λοιπά. Κάθε φορά δε που το βλέμμα του πέφτει στο κουτί ρίχνει κι ένα κλάμα να βρίσκεται).
-Τι τι θες ρε Σάκη τη φωτό; Εδώ έχουμε τον ίδιο τον εκλιπόντα!
Ο Ξάδερφος ακούγοντας τη φωνή της λογικής (moi!) άρπαξε την κούτα και την έβαλε πάνω στο τραπεζάκι ροκοκό της θειας μου. Καλού κακού όμως έβαλε και μια φωτό από πρόπερσι το Πάσχα που ο Μαλάκας την είχε πέσει στο ψητό αρνί και το μετέτρεψε σε γιγάντιο σκυλομεζέ με αποτέλεσμα εμείς να τη βγάλουμε με τις σαρδέλες που είχαμε ψήσει γι αυτόν!!!
-Και μετά;
-Τώρα καθόμαστε εδώ μπροστά και του λέμε πόσο τον αγαπούσαμε και πόσο θα μας λείψει.
Τι ήταν να το πει; Αυτομάτως ξαναμπήγουμε τα κλάματα και οι δυο μαζί σαν τους αδερφούς Κατσάμπα. Στο τέλος πήρα ένα χαρτομάντιλο και άρχισα να του σκουπίζω την υδρορροή.
-Έλα ρε μαλάκα σταμάτα. Ξέρει ο Μαλάκας πόσο τον αγαπούσαμε, δεν ήταν κανας μαλάκας... Τι κάνουμε μετά;
-Τον φανταζόμαστε σα μια φωτεινή μπάλα.
-Δεν είπαμε να μην ξαναπείς μπροστά μου μπάλα ρε μαλάκα; Θυμάμαι το Βάζελο και ψυχοπλακώνομαι.
-Καλά. Τον φανταζόμαστε σα μια φωτεινή σφαίρα.
-Ωραία. Τον φανταστήκαμε. Και μετά; (Είπα για να συντομεύσω διότι και η σφαίρα με ψυχοπλάκωνε. Μου θύμιζε το Καντάφι που δεν έχει αφήσει αντιφρονούντα όρθιο...)
-Μετά τον φανταζόμαστε να ξαναγεννιέται. Είναι μωρό και βγαίνει στον κόσμο για να κάνει ότι δεν πρόλαβε να κάνει στην προηγούμενη ζωή του.
-Ουάου! Φανταστικό! Και τι λες να ήθελε να κάνει και δεν πρόλαβε;
-Να δει το τέλος του Νησιού, ρε μαλάκα. Το ξέρεις ότι δεν έχασε ποτέ ούτε ένα επεισόδιο;
Το τρελό γέλιο που μ΄έπιασε ο ξάδερφος μου το συγχώρεσε αμέσως. Για να λέμε του στραβού το δίκιο ήταν κολλητικό. Σε δυο λεπτά άρχισε να χτυπιέται από κάτω κι ο Σάκης ρωτώντας με μήπως θα ήταν πρέπον να καλέσουμε και το Στέλιο το Μάϊνα στη κηδεία.
Να σαι καλέ γλυκέ μου Μαλάκα που μας άφησες μ΄ένα γέλιο. May the force be with you...
-Ότι δεν μπορεί να ψάλλει την νεκρώσιμη ακολουθία για το σκύλο.
-Γιατί;
-Που να ξέρω γιατί. Γιατί δεν είναι σίγουρος ότι ήταν χριστιανός ορθόδοξος...
-Σιγά μην ήταν χριστιανός ο Μαλάκας. Αυτοί ρε είναι βλοσυροί. Ο Μαλάκας ήταν σκέτη γλύκα. Άσε που τις εντολές τις άκουγε, δεν τις έδινε!
Ο ξάδερφος κούνησε τη θλιμμένη του κεφάλα πάνω κάτω έξι φορές και μετά πέταξε την ατάκα-σεισμό:
-Το Μαράκι λέει πως θα ήταν βουδιστής.
Δεν άντεξα παίδες. Έβαλα τα γέλια.
-Σιγά μην ήταν και μετεμψύχωση του Δαλάι Λάμα ρε μαλάκα!
Ο Σάκης φόρτωσε ελαφρώς. Έτσι είναι ο Σάκης. Δεν τον χαλάει να τον βρίζεις προσωπικά αλλά αν ψυλλιαστεί πως ειρωνεύεσαι τα αμόρε του σε κάνει εχθρό.
-Κι όμως. Εγώ το γκούγκλαρα κι έχει δίκιο το Μαράκι. Βουδιστής ήταν ο Μαλάκας. Πίστευε ότι όλα είναι ένα. Αγαπούσε εξίσου ανθρώπους, σκυλιά, γάτες, πουλιά...
-Θα μου επιτρέψεις με όλο το σέβας για το πένθος σου να σου θυμίσω ότι την προηγούμενη βδομάδα είχε φάει το καναρίνι του κυρ Μανώλη απέναντι...
-Ε, και; Θα μετεμψυχωθεί το καναρίνι. Και ο Μαλάκας θα μετεμψυχωθεί λέει το Μαράκι.
Μιλώντας αρπάζει το λαπτοπ και μου δείχνει τη σελίδα που μελετούσε όταν μπήκα. Έδινε συμβουλές για το τι να κάνουμε τις 49 μέρες που ακολουθούν το θάνατο των αγαπημένων μας έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε ότι θα μετεμψυχωθούν σε κάτι υπεργαμάτο! Αποφάσισα να πάω με τα νερά του. Το πένθος δεν παλεύεται εύκολα παίδες. Θέλει τον τρόπο του.
-Δώσε οδηγίες. Ακούω.
-Λοιπόν παίρνουμε μια φωτογραφία του εκλιπόντος και την τοποθετούμε σε ένα τραπεζάκι μπροστά μας (θέλω να βάλετε τα δυνατά σας να οραματιστείτε τον ξάδερφο να μου δίνει οδηγίες μεταφράζοντας από το λαπτοπ που σέρνει μαζί του ενώ ψάχνει με αγωνία να βρει τα χρειαζούμενα για την σεμνή τελετή ανακύκλωσης του Μαλάκα. Ήταν που ήταν εκ γενετής ανασούμπαλος το πένθος τον έκανε εντελώς άχρηστο. Χτυπούσε σε όλες τις γωνίες, έριξε το κρυστάλλινο φαναράκι που είχε φέρει η θειά απ΄την Πόλη πέρσι, σκόνταψε πάνω στην μπερζέρα και λοιπά. Κάθε φορά δε που το βλέμμα του πέφτει στο κουτί ρίχνει κι ένα κλάμα να βρίσκεται).
-Τι τι θες ρε Σάκη τη φωτό; Εδώ έχουμε τον ίδιο τον εκλιπόντα!
Ο Ξάδερφος ακούγοντας τη φωνή της λογικής (moi!) άρπαξε την κούτα και την έβαλε πάνω στο τραπεζάκι ροκοκό της θειας μου. Καλού κακού όμως έβαλε και μια φωτό από πρόπερσι το Πάσχα που ο Μαλάκας την είχε πέσει στο ψητό αρνί και το μετέτρεψε σε γιγάντιο σκυλομεζέ με αποτέλεσμα εμείς να τη βγάλουμε με τις σαρδέλες που είχαμε ψήσει γι αυτόν!!!
-Και μετά;
-Τώρα καθόμαστε εδώ μπροστά και του λέμε πόσο τον αγαπούσαμε και πόσο θα μας λείψει.
Τι ήταν να το πει; Αυτομάτως ξαναμπήγουμε τα κλάματα και οι δυο μαζί σαν τους αδερφούς Κατσάμπα. Στο τέλος πήρα ένα χαρτομάντιλο και άρχισα να του σκουπίζω την υδρορροή.
-Έλα ρε μαλάκα σταμάτα. Ξέρει ο Μαλάκας πόσο τον αγαπούσαμε, δεν ήταν κανας μαλάκας... Τι κάνουμε μετά;
-Τον φανταζόμαστε σα μια φωτεινή μπάλα.
-Δεν είπαμε να μην ξαναπείς μπροστά μου μπάλα ρε μαλάκα; Θυμάμαι το Βάζελο και ψυχοπλακώνομαι.
-Καλά. Τον φανταζόμαστε σα μια φωτεινή σφαίρα.
-Ωραία. Τον φανταστήκαμε. Και μετά; (Είπα για να συντομεύσω διότι και η σφαίρα με ψυχοπλάκωνε. Μου θύμιζε το Καντάφι που δεν έχει αφήσει αντιφρονούντα όρθιο...)
-Μετά τον φανταζόμαστε να ξαναγεννιέται. Είναι μωρό και βγαίνει στον κόσμο για να κάνει ότι δεν πρόλαβε να κάνει στην προηγούμενη ζωή του.
-Ουάου! Φανταστικό! Και τι λες να ήθελε να κάνει και δεν πρόλαβε;
-Να δει το τέλος του Νησιού, ρε μαλάκα. Το ξέρεις ότι δεν έχασε ποτέ ούτε ένα επεισόδιο;
Το τρελό γέλιο που μ΄έπιασε ο ξάδερφος μου το συγχώρεσε αμέσως. Για να λέμε του στραβού το δίκιο ήταν κολλητικό. Σε δυο λεπτά άρχισε να χτυπιέται από κάτω κι ο Σάκης ρωτώντας με μήπως θα ήταν πρέπον να καλέσουμε και το Στέλιο το Μάϊνα στη κηδεία.
Να σαι καλέ γλυκέ μου Μαλάκα που μας άφησες μ΄ένα γέλιο. May the force be with you...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου