Αφιερωμένο στους αυτόκλητους εκκαθαριστές γειτονιών από τα (πρε)ζάκια

Ζάκια, από το πρεζάκια, τα σκουπίδια που ενοχλούν τους «καθαρούς επαναστάτες», είναι ο εχθρός  τους και οργανώνονται εναντίον τους στο άψε σβήσε, αυτοί είναι ο εχθρός τους, όχι οι χρυσαυγίτες, όχι το κράτος, όχι το σύστημα.  Τα ζάκια λοιπόν εξαθλιώνουν την γειτονιά τους, να φύγουν να πάνε παρακάτω γιατι χαφιεδίζουν, γιατι συνεργάζονται με τους μπάτσους γιατι κάνουν εμπόριο.

Ζουμε στον γαμο21^ο αιώνα και ακόμα δεν ξεχωρίζουμε τι είναι το βαποράκι και τι ο έμπορος ναρκωτικών, γιατί ένας χρήστης γίνεται βαποράκι, ποια είναι η νομοθεσία αυτού του μαλακισμένου κράτους που αθωώνει τους κανονικούς εμπόρους ή τους δίνει ποινή κανά δυο χρονάκια και χώνει τους τοξικομανείς για 10ετίες μέσα.

Οι κοινότητες απεξάρτησης διαλύονται με τις καινούργιες περικοπές, υπάρχει ανάγκη εθελοντικής προσφοράς, αλλά όχι σιγά τώρα μην λύσουμε το θέμα των ναρκωτικών έτσι. Είναι πιο εύκολο να φορέσεις ένα κράνος να πάρεις ένα παλούκι και να κάνεις τον σούπερμαν κοπανόντας όποιον βρεις στην πιάτσα. Και μετα να το παρουσιάζεις ως χτύπημα έναντια στην προσπάθεια να υπάρξει μεγαλύτερη αστυνόμευση της περιοχής, να το παρουσιάσεις ως χτύπημα ενάντια στο εμπόριο. Και μετά το ξύλο που χεις ρίξει, αράζεις περήφανος να πιεις και μια μπύρα γιατί το έκανες το χρέος σου και σήμερα στην κοινωνία και στην επανάσταση.

Θα πω λίγα πράγματα γιατί ξέρω πολύ καλά πως δύσκολα οι αυτόκλητοι επαναστάτες δέχονται κριτική, όμως στην κοινότητα απεξάρτησης που εργάζομαι τα τελευταία χρόνια, έχουν έρθει επανειλλημένως παιδιά που βρίσκονται στη φάση του να ενταχθω ή να μην ενταχθώ στο πρόγραμμα, παιδιά που έχουν ζητήσει βοήθεια, παιδιά που περιμένουν την σειρά τους για το πρόγραμμα, και έρχονται σαπισμένα στο ξύλο μετά από τις επθέσεις ενάντια «στους εμπόρους ναρκωτικών».

Το ζάκι λοιπόν, που δεν έχει πάρει την απόφαση να ξεφύγει από τα ναρκωτικά, (το γιατί δεν παίρνει την απόφαση δεν θα το αναλύσω εδώ, ) παλληκαράκια της φακής έχει τις εξής επιλογές : ή θα ζητιανέψει, ή θα κλέψει, ή θα γινει βαποράκι. Και οκ ρε μεγάλοι δεν σας λέω να τα λυπηθείτε, γιατί το πρώτο πράγμα που σου λένε στην κοινότητα όταν πας να εργαστείς  είναι, μην τους λυπηθείς , δεν θα τους βοηθήσεις με τον οίκτο, αλλά γαμώ την αλληλεγγύη σας οταν σαπίζετε  στο ξυλο κάποιον που ανάθεμα κι αν μπορεί να τρέξει δυο στενά παρακάτω για να γλυτώσει τι ακριβώς κάνετε;  Σώζετε την κοινωνία από την εξαθλίωση; Σε τι διαφέρετε από τον χρυσαυγίτη που σαπίζει στο ξύλο όποιον μετανάστη πετύχει, με την δικαιολογία ότι κάποιος άλλος μετανάστης μπορεί να έκλεψε ή να σκότωσε;

Επιχείρημα: συνεργάζονται με τους μπάτσους. Μάλιστα…..Κάνω λαθος ή μήπως το ίδιο δεν κάνουν και πολλοί μετανάστες από φόβο ή κάτω από τις απειλές των μπάτσων. Εδώ τους πλήρωναν χρυσαυγίτες για επιθέσεις απειλώντας τους πως θα τους σκοτώσουν αν δεν το κάνουν; Λύση : να τους σαπίσουμε όλους στο ξύλο.

Αν αυτος ειναι ο νέος κόσμος και ο αλληλεγγυος που ονειρεύεστε, να τον χαίρεστε. Μέσα στα σκατά και στη σαπίλα και στην δηθενιά.

Και μια ερώτηση, πώς ξεχωριζετε ρε μάγκες τους εμπόρους;

Να σας πει η ταπεινότητά μου μια μικρή οπτική επαφή που είχα με όντως εμπόρους, όταν έτυχε να γίνει ντου κοντά στην κοινότητα που εργάζομαι

Σκανε μύτη 4 BMW με φιμέ τζάμια βγαίνουν δυο παλληκαρόπαιδα σαν αυτά που βλέπετε πορτιέρηδες στα μεγαλοκλάμπ και βουτάνε και βάζουν μέσα σε χρόνο ντε τε δυο «ζάκια» μεσα στο αμάξι. Σας θυμίζει χόλιγουντ; Κι όμως μαγκάκια αυτοί είναι οι εμποροι, κι αν θελήσουν να κρατήσουν μια πιάτσα και εμφανιστούν οι πραγματικοί έμποροι δεν θα προλάβετε να βγάλετε άχνα.

Κοινώς τα έρμαια τους τα πρεζάκια, ζάκια ή όπως αλλιώς τα λέτε εσείς οι «καθαροί», είτε τα βαράτε είτε οχι σκασίλα τους, αν όμως συμβάλλετε στο να μην είναι έρμαιά τους τότε μπορεί όντως να τους νικήσετε, αφού θα τους μειώσετε τους πελάτες.

Οι τοξικομανείς λοιπόν έχουν απο την μια μεριά τις απειλές των μπάτσων που θέλουν να τους χρησιμοποιούν από την άλλη μια κοινωνία  που δεν θέλει ούτε να τους βλέπει, τους «συντρόφους επαναστάτες» που τους σαπιζουν στο ξύλο, τη νομοθεσία που τους πετάει στη φυλακή έτσι για το τίποτα, και τους νοικοκυραίους που μαζευουν υπογραφές για να φύγουν οι κοινότητες από τις γειτονιές τους, γιατι ελκύουν βαποράκια.

Δεν θα συνεχίσω, είπα ήδη αρκετά, ο τραμπουκισμός είναι τραμπουκισμός από όπου κι αν προέρχεται. Αυτό που γίνεται ΔΕΝ διαφέρει σε τίποτα από αυτό που έκανε η αστυνομία και το κράτος στις ιερόδουλες, τις συνέλαβε, τις διαπόμπευσε άλλα οι νταβατζήδες τους άφαντοι, κύριοι, δεν έπαθαν τίποτα. Όσο κι αν δεν σας βολεύει έτσι είναι, απλά κι ανθρώπινα, αν θυμόμαστε ακόμα τι είναι ανθρωπιά.

Όσο για το επιχείρημα, ε και τι να κάνουμε όμως; Κάτι πρέπει να γίνει. Το ίδιο είπαν και για τους μετανάστες με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα ίδια  είπαν και για τις ιερόδουλες, στον καιάδα λοιπόν.

Σας αφιερώνω λοιπόν δύο ποιήματα από δύο ζάκια, που εγώ είχα την τιμή να τα έχω στην κοινότητα στην ομάδα λογοτεχνίας.

ΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Σκιές χορεύουν, τριγυρίζουν στο μυαλό μου

μια μηχανή που διαλύει τα όνειρα μου

χθες σκοτώσανε τον συγκρατούμενό μου

μια μαριονέτα μέχρι να ‘ρθει κι η σειρά μου.

Οσμή θανάτου, μάτια του κυνηγού

εγώ το θήραμα να πέσω στην παγίδα

σκύλος φονιάς του πιστού του αφεντικού

και τον καπνό μονάχα πρόλαβα και είδα.

Μα εσένα διέταξαν για να ρθεις να με πιάσεις

εσύ που μου βαλες τ’ όπλο στο κεφάλι

την ώρα σου μη χάσεις

με σκότωσες και πάλι

Παιδί νεκρό κι η μάνα σιωπηλή

να το κοιτάζει να μην μπορεί να κλάψει

και να του δίνει ένα ψεύτικο φιλί

μα κείνο το ξερε και δεν θα την ξεχάσει.

Σκιες διαλύονται , γυρίζουνε στους τοίχους

μα η μηχανή συνεχίζει τον σκοπό της

φωνές περίεργες, ακούς ανθρώπων ήχους

και η σκιά μου να διαλέγει το καινουργιο αφεντικό της.

Στ. Χαρ.

Λαμπερό Αστέρι

Υπάρχουν στη ζωή μας κάποιες στιγμές

που τυρρανούν το μυαλό μας σκέψεις πολλές

που πάω, τι κάνω, τι είμαι εγώ

αν θ’αξιζε αλήθεια ακόμα να ζω.

Ο κόσμος αυτός αν κάποτε αλλάξει

αν πρέπει να βάλω στη ζωή μου μια τάξη

και φτάνεις στο σημείο να λες κάθε φορά

μακάρι θέε μου να ξέφευγα απ’αυτά.

Όμως μή φοβάσαι, αυτά θα περάσουν

μέρες ξεγνοιασιάς και πάλι θα φτάσουν

κάποιος θα βρεθεί να σου απλώσει το χέρι

θα πετάξεις ψηλά κει που λάμπει ένα αστέρι.

Λευτ. Βιλ.

Έμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που έλεγε και η Κατερίνα η Γώγου…..ζάκι κι αυτή…….

_

———-
Τέλος αναδημοσίευσης.
Επειδή όπως ανέφερα και στην αρχή, δεν έχω κάτι να προσθέσω, θυμίζω σε διάφορους “συντρόφους” πως τέτοιες κινήσεις, όσο και να τις ντύνετε με ιδεολογικό μανδύα συνεχίζουν να είναι τραμπούκικες.
Και να θυμίσω στους συντρόφους (χωρίς εισαγωγικά) πως όσο ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές είναι σαν να τις στηρίζουμε
Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να τις ανέχομαι. Καιρός να αναλάβουμε ο καθένας (ως άτομα και ως σύνολα) τις ευθύνες μας.

Θα θυμίσω μόνο μερικά κείμενα που αφορούν στο θέμα από εδώ μέσα.

Τα “κουρέλια” της κοινωνίας, λένε αντίο…

Με λένε “Η”

Καλό ταξίδι Νίκο…

-
Χαμογελάτε…

parallhlografos