Δολοφονίες οι αυτοκτονίες, καθάρματα!

 Νίνα Γεωργιάδου

«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο.
Μπορείς να τον μαχαιρώσεις στην κοιλιά,
να του αρπάξεις το ψωμί απ’ το στόμα,
να μην θεραπεύσεις την αρρώστια του,
να τον χώσεις μέσα σε μια τρώγλη,
να τον εξοντώσεις βάζοντάς τον να δουλεύει μέχρι θανάτου,
να τον οδηγήσεις στην αυτοκτονία, να τον σύρεις στον πόλεμο»
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Από τη μέρα που ο Αμερικανοκίνητος χρυσωμένος κρετίνος κήρυξε τον ενταφιασμό της χώρας από το Καστελόριζο, έχουν περάσει 1.091 μαύρες μέρες και εφιαλτικές νύχτες.

Από τη στιγμή εκείνη μέχρι σήμερα, 2.000 δικοί μας άνθρωποι έβαλαν ή αποπειράθηκαν να βάλουν τέλος στη ζωή τους.

Κάθε μαύρη μέρα, δύο δικοί μας άνθρωποι περνούν στο λαιμό τους τη θηλιά, στην οποία τα καθάρματα συρρίκνωσαν ζωές και προσδοκίες.

Κάθε μαύρη μέρα δύο δικοί μας άνθρωποι βάζουν το πιστόλι, που τάχα κρατούσε ο Αμερικανοκίνητος, χρυσωμένος χάχας, στο δικό τους κρόταφο, βυθίζοντας σε αβάσταχτο πένθος τους δυστυχισμένους δικούς τους και όλους εμάς.

Στις 21 του Απρίλη – την αποφράδα επέτειο – οι παπαγάλοι της μιντιακής δικτατορίας ασχολήθηκαν, μετ’ επιτάσεως, ανιαρών επαναλήψεων και γλυκανάλατων βιογραφικών φληναφημάτων, με την επίθεση που δέχτηκε ο προγναθισμός του Ευθυμίου από τα Χρυσά Αυγά του φιδιού. Ούτε λέξη για την αυτοκτονία του 44χρονου δάσκαλου Μετοικίδη ή του ανώνυμου εργάτη στη Χίο.

Και σήμερα ούτε λέξη για την αυτοκτονία του 38χρονου Πολυβού.

Όχι γιατί φοβούνται αυτό το θανατικό που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας – μάλιστα το έχουν μεθοδεύσει πολύ αποτελεσματικά μέσα από το ερειπωμένο σύστημα «υγείας» – αλλά γιατί τους είναι αδιάφορο. Χώρια που μπορεί να αποδειχτεί και επικίνδυνο στην πυροδότηση μιας εξέγερσης.

Όλο το δημοσιοκαφρικό τους μεγαλείο αφιερώνεται στη «γιορτή της δημοκρατίας»,την εκλογολαγνική διέξοδο του συμπιεσμένου θυμού και της συσσωρευμένης απόγνωσης. Και από κοντά και η «έκκληση» της Φωφώς για «μέτωπο υπεράσπισης της δημοκρατίας», που τη τσουβαλιάσανε μαζί με γάτες και την πέταξαν στο πέλαγος της αγοραίας ηθικής τους.

«Οι κεκαρμένοι αυτοκτονούν» δεν έχει την πια μόνο την έννοια που είχε ο τίτλος του βιβλίου του Κάσδαγλη για τους φαντάρους. Οι κουρεμένοι που αυτοκτονούν σήμερα, είναι οι φτωχοί απελπισμένοι κι η αυτή η θητεία δε φαίνεται να έχει τελειωμό.
Σε συλλογή στοιχείων από το διευθυντή του Ινστιτούτου Υγείας του παιδιού, Γιώργο Νικολαΐδη, σύμφωνα με την πιο πρόσφατη επιδημιολογική έρευνα, μελαγχολικός αισθάνεται ένας στους δύο Έλληνες, ενώ ένας στους πέντε που βρίσκεται σε υψηλή οικονομική δυσχέρεια, κάνει σκέψεις αυτοκτονίας.

Ο Μινώταυρος των αγορών τρέφεται με κέρδη, απόγνωση και αίμα.

Οι πρόστυχες πρωθιέρειές του έχουν την κακόβουλη όψη του σταφιδιασμένου Σόιμπλε, των βουτυράτων μάγουλων του μπούλη ηγέτη του ΠΑνελλήνιου ΣΟδομιστικού Κινήματος, τη γκρίζα μούρη της Νέας Δημοκοπίας, τα ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά του επελαύνοντος φασισμού, τον κυνισμό ΟΛΩΝ αυτών που ερήμωσαν τον τόπο και ισοπέδωσαν το λαό και ακόμη τολμούν, σαν κάργες, να κρώζουν προεκλογικές ψευτιές σε στημένες συνεντεύξεις και κομματοσκυλικές μαζώξεις.

Πρόκειται για δολοφόνους κατά συρροή!

Έχουν ακέραια την ηθική αυτουργία αυτού του ολοκαυτώματος. Είναι οι Χάννιμπαλ της σιωπής των αμνών, της δικής μας σιωπής, που δεν αρκεί να μετασχηματιστεί μόνο σε εκλογική τιμωρία αλλά σε μια μεγάλη ανειρήνευτη κραυγή, για να βάλει τέλος σ’ αυτή την ανθρωποφαγία.

ΕΜΕΙΣ πρέπει να τους φορέσουμε τη μάσκα που θα σφραγίσει ερμητικά το απύλωτό τους στόμα και, πισθάγκωνα δεμένους, να τους παραδώσουμε στη λαϊκή Νέμεση.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να θρηνήσουμε ούτε έναν ακόμη δολοφονημένο αυτόχειρα.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να θρηνούμε πάνω στα συντρίμμια της ζωής μας και της απόγνωσης των άνεργων παιδιών μας.Έχουμε την υποχρέωση να σηκωθούμε όρθιοι και να υπερασπιστούμε ζωές, δικαιώματα και ελπίδες.

ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ.

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ, ΡΕ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ.