Μια οργή στην εφηβική της ηλικία είναι μια επικίνδυνη οργή. Δικαιολογημένη πέρα ως πέρα αλλά επικίνδυνη. Δεν γνωρίζει ακόμη τους εχθρούς της ή ακόμη κι αν τους γνωρίζει, δεν ξέρει πώς να τους αντιμετωπίσει. Βροντοφωνάζει την ανάγκη της να τους στείλει εις το πυρ το εξώτερον αλλά δεν έχει κατασταλάξει ως προς τους αντικαταστάτες τους. Όταν γκρεμίζεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να χτίσεις. Όταν καις, πρέπει να είσαι έτοιμος να αναστηλώσεις. Με μπάζα και στάχτες δεν χτίζονται κοινωνίες.
Έχουμε την οργή… Μια οργή μουδιασμένη που αναζητά ακόμη την ταυτότητά της. Αμφιταλαντεύεται μεταξύ του ανατολίτικου, κοτζαμπάσικου DNA της και των δεκαετιών των χρυσών αγελάδων που είχαν γάλα ευρωπαϊκών λιπαρών και αρώματος.
Μια οργή άνευ δομημένου χαρακτήρα και συγκεκριμένου στόχου, δεν μπορεί παρά να μένει ορφανή. Στρέφει τα βέλη της στο πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του αλλά λοξοκοιτάει και τον εαυτό της στον καθρέπτη. Λοξοκοιτάει μια κοινωνία που υπό το πρίσμα μια ιδιότυπης σύμβασης, ανέθρεψε κι ανατροφοδότησε αυτό ακριβώς το σύστημα. Πρόκειται για μια οργή εύκολη αλλά και ενοχική συνάμα. Μια οργή που δεν μπορεί προς το παρόν να παράγει κάτι καινούριο, ακριβώς γιατί είναι εγκλωβισμένη στον «παλαιό εαυτό», ενός συστήματος και μια κοινωνίας.
Έχουμε την οργή… Μια οργή φοβισμένη που νοθεύεται από το εμπόριο φόβου της ατζέντας πολιτικών και ΜΜΕ. Μια οργή δαιδαλώδη που ακροβατεί ανάμεσα σε ένα χρυσοποίκιλτο παρελθόν, ένα δυσχερές παρόν και ένα δυσοίωνο, αλλά κυρίως απροσδιόριστο, αύριο.
Είναι αυτή η οργή αρκετή;
Ιάσονας Κάντας
- RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου