Aπο Cogito ergo sum
Μετά από τόσα που έχουν κιόλας ειπωθεί, μπορεί να φαίνεται περιττό αλλά δεν μπορώ να μη γράψω δυο γραμμές θλίψης για τον θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου. Αυθεντική θλίψη, απ' αυτή που δεν χρειάζεται να την εξηγήσεις σε κανέναν, μιας κι όσοι την νοιώθουν δεν χρειάζονται εξηγήσεις ενώ για τους υπόλοιπους κάθε εξήγηση πάει στράφι.
Αν θυμάμαι καλά, ήταν κάπου στα τέλη τής δεκαετίας τού '80 όταν ο Δημήτρης Μητροπάνος βρέθηκε στην Πάτρα για να τραγουδήσει στο κατάμεστο Αρχαίο Ωδείο. Θα θυμάμαι πάντα εκείνη την βραδυά για δυο λόγους. Πρώτα-πρώτα, παρά το ότι έχω παρακολουθήσει αμέτρητες συναυλίες, εκείνη ήταν η μοναδική φορά που είδα καλλιτέχνη να επιστρέφει στην σκηνή τέσσερις φορές! Ακούγεται απίστευτο αλλά εκείνο το βράδυ ο Μητροπάνος "αναγκάστηκε" από τον κόσμο να κάνει τέσσερα encore!
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο μού έχει μείνει αξέχαστη εκείνη η παράσταση είναι το τελευταίο encore. Είχαν πονέσει τα χέρια μας από τα χειροκροτήματα κι ήμασταν πια σίγουροι ότι ο Μητροπάνος δεν θα ξανάβγαινε στην σκηνή, όταν η ορχήστρα επέστρεψε. Την έκπληξη διαδέχτηκε η αδημονία για το ποιο κομμάτι είχε φυλάξει ο Μητροπάνος για το τέταρτό του encore. Υποτίθεται ότι κάθε καλλιτέχνης φυλάει για το τέλος την μεγαλύτερη επιτυχία του, ως tour de force, αλλά εμείς είχαμε ήδη ακούσει τα πάντα. Και τότε ακούστηκαν οι πρώτες νότες από τα "Πουλιά" ("Ήλιε μου σε παρακαλώ") του Λοΐζου.
Θυμάμαι ότι άνοιξα το στόμα από την έκπληξη. Αυθόρμητα σηκώθηκα, γύρισα στον άγνωστο που καθόταν πίσω μου και, χτυπώντας τις παλάμες, αναφώνησα: "θα ξεφτιλιστεί, γαμώτο"! Βλέπετε, ήμουν σίγουρος ότι κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να ερμηνεύσει αυτό το κομμάτι σαν τον Νταλάρα... Λίγα λεπτά αργότερα, κατάλαβα γιατί ο Μητροπάνος είχε διαλέξει αυτό το κομμάτι για τελευταίο encore, κατάπια την γλώσσα μου και υποκλίθηκα στο μεγαλείο ενός πραγματικά μεγάλου ερμηνευτή. Εκείνο το βράδυ, καθώς ο Μητροπάνος έσβηνε τον Νταλάρα, κατάλαβα ότι άκουγα έναν μεγάλο καλλιτέχνη, δίχως τον περιοριστικό όρο "λαϊκός". Και γι' αυτό δεν ένοιωσα ποτέ έκπληξη ακούγοντάς τον να ερμηνεύει ο,τιδήποτε "μη-λαϊκό".
Κάπως έτσι, ανάμεσα σε αναμνήσεις, οριοθετείται η θλίψη μου για την απώλεια ενός ανθρώπου, που αναδείχτηκε σε τραγουδιστή του λαού δίχως να γίνει "λαϊκός". Και κάπως έτσι οριοθετείται και η αηδία που ένοιωσα ακούγοντας τις δηλώσεις των πολιτικών για τον θάνατό του. Πώς είναι δυνατόν να ένοιωσαν θλίψη για την απώλεια ενός τραγουδιστή του λαού όλοι εκείνοι που δεν έχουν καμμιά σχέση με τον λαό; Πόσο σιχαμερό είναι ν' ακούς τον Μπένι, τον Αντώνη, την Ντόρα κι όλο το σινάφι τους να εκθειάζουν κάποιον ο οποίος τους σιχαινόταν;
Θλίψη για τον μεγάλο που έφυγε... Αηδία για τους μικρούς που προσπαθούν να ψηλώσουν πατώντας πάνω του...
Μετά από τόσα που έχουν κιόλας ειπωθεί, μπορεί να φαίνεται περιττό αλλά δεν μπορώ να μη γράψω δυο γραμμές θλίψης για τον θάνατο του Δημήτρη Μητροπάνου. Αυθεντική θλίψη, απ' αυτή που δεν χρειάζεται να την εξηγήσεις σε κανέναν, μιας κι όσοι την νοιώθουν δεν χρειάζονται εξηγήσεις ενώ για τους υπόλοιπους κάθε εξήγηση πάει στράφι.
Αν θυμάμαι καλά, ήταν κάπου στα τέλη τής δεκαετίας τού '80 όταν ο Δημήτρης Μητροπάνος βρέθηκε στην Πάτρα για να τραγουδήσει στο κατάμεστο Αρχαίο Ωδείο. Θα θυμάμαι πάντα εκείνη την βραδυά για δυο λόγους. Πρώτα-πρώτα, παρά το ότι έχω παρακολουθήσει αμέτρητες συναυλίες, εκείνη ήταν η μοναδική φορά που είδα καλλιτέχνη να επιστρέφει στην σκηνή τέσσερις φορές! Ακούγεται απίστευτο αλλά εκείνο το βράδυ ο Μητροπάνος "αναγκάστηκε" από τον κόσμο να κάνει τέσσερα encore!
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο μού έχει μείνει αξέχαστη εκείνη η παράσταση είναι το τελευταίο encore. Είχαν πονέσει τα χέρια μας από τα χειροκροτήματα κι ήμασταν πια σίγουροι ότι ο Μητροπάνος δεν θα ξανάβγαινε στην σκηνή, όταν η ορχήστρα επέστρεψε. Την έκπληξη διαδέχτηκε η αδημονία για το ποιο κομμάτι είχε φυλάξει ο Μητροπάνος για το τέταρτό του encore. Υποτίθεται ότι κάθε καλλιτέχνης φυλάει για το τέλος την μεγαλύτερη επιτυχία του, ως tour de force, αλλά εμείς είχαμε ήδη ακούσει τα πάντα. Και τότε ακούστηκαν οι πρώτες νότες από τα "Πουλιά" ("Ήλιε μου σε παρακαλώ") του Λοΐζου.
Θυμάμαι ότι άνοιξα το στόμα από την έκπληξη. Αυθόρμητα σηκώθηκα, γύρισα στον άγνωστο που καθόταν πίσω μου και, χτυπώντας τις παλάμες, αναφώνησα: "θα ξεφτιλιστεί, γαμώτο"! Βλέπετε, ήμουν σίγουρος ότι κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να ερμηνεύσει αυτό το κομμάτι σαν τον Νταλάρα... Λίγα λεπτά αργότερα, κατάλαβα γιατί ο Μητροπάνος είχε διαλέξει αυτό το κομμάτι για τελευταίο encore, κατάπια την γλώσσα μου και υποκλίθηκα στο μεγαλείο ενός πραγματικά μεγάλου ερμηνευτή. Εκείνο το βράδυ, καθώς ο Μητροπάνος έσβηνε τον Νταλάρα, κατάλαβα ότι άκουγα έναν μεγάλο καλλιτέχνη, δίχως τον περιοριστικό όρο "λαϊκός". Και γι' αυτό δεν ένοιωσα ποτέ έκπληξη ακούγοντάς τον να ερμηνεύει ο,τιδήποτε "μη-λαϊκό".
Κάπως έτσι, ανάμεσα σε αναμνήσεις, οριοθετείται η θλίψη μου για την απώλεια ενός ανθρώπου, που αναδείχτηκε σε τραγουδιστή του λαού δίχως να γίνει "λαϊκός". Και κάπως έτσι οριοθετείται και η αηδία που ένοιωσα ακούγοντας τις δηλώσεις των πολιτικών για τον θάνατό του. Πώς είναι δυνατόν να ένοιωσαν θλίψη για την απώλεια ενός τραγουδιστή του λαού όλοι εκείνοι που δεν έχουν καμμιά σχέση με τον λαό; Πόσο σιχαμερό είναι ν' ακούς τον Μπένι, τον Αντώνη, την Ντόρα κι όλο το σινάφι τους να εκθειάζουν κάποιον ο οποίος τους σιχαινόταν;
Θλίψη για τον μεγάλο που έφυγε... Αηδία για τους μικρούς που προσπαθούν να ψηλώσουν πατώντας πάνω του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου