Όπως σας υποσχέθηκα από τις προηγούμενες σχετικές με τα βασανιστήρια αναρτήσεις ήρθε η ώρα να δούμε και όλα όσα η πολιτεία έπρεπε να μας είχε διδάξει στο σχολείο, αλλά απέφυγε αποκρύπτοντας την αλήθεια για να μην θιγεί ο έτερος θρησκευτικός ηγέτης που συντηρεί το σύστημα της καθεστηκυίας τάξης.
Διαλέγω δυο αποσπάσματα από το βιβλίο μου «ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ» που εστιάζονται ακριβώς στην ιστορία αυτή, σαν ένα δείγμα για όσα μας απέκρυψαν και συνεχίζουν με κουτοπονηριά να μας αποκρύπτουν!
ΠΗΓΗ: Απόστολος Λυμπερίδης
"ΧΑΛΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ"
Εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ
Παρά τα προοδευτικά αυτά βήματα και την επικείμενη στροφή προς τον άνθρωπο, την τέχνη, την έρευνα και τις επιστήμες που δειλά-δειλά ξεπροβάλλουν, η Δυτική Εκκλησία ένιωσε τους τριγμούς της εποχής τόσο ώστε άμεσα να πάρει δραστικά μέτρα εναντίον τους. Τα θεμέλια της εκκλησίας σείστηκαν. Όσο η βάση του θρησκευτικού, κοινωνικού και οικονομικού οικοδομήματος θίγεται είναι φανερό ότι τα θεμέλια των θεσμών της καθεστηκυίας τάξης κλονίζονται. Μπροστά σε μια τέτοια απειλή, η Εκκλησία, κανένας δε θα περίμενε να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια, ελπίζοντας στο θεό. Μπροστά στην προάσπιση των συμφερόντων της, η ηγεσία της Εκκλησίας, δεν είχε ενδοιασμούς και ηθικούς φραγμούς. Τα μέτρα καταστολής μπορεί να θίγουν το φιλοσοφικό της κορμό όμως, όπως έχει δείξει η ιστορία, η ηγεσία της και εν συνεχεία όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας, χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς ποδοπατεί κάθε νόμο δικαίου και ηθικής.
Το παρανάλωμα των ιερών πυρών που άναψε η Ιερή Εξέταση για να καταπολεμήσει ό,τι δεν άρεσε στην Εκκλησία, μπορεί να προκαλούσε τον αποτροπιασμό ακόμα και των πιο φανατικών πιστών, όμως σαν αποτελεσματικός τρόπος καταπολέμησης του αιρετικού λόγου, όχι μόνο κατά κόρον χρησιμοποιήθηκε αλλά, από την εποχή του πάπα Ιννοκέντιου Γ΄ (1198-1216) οι διώξεις συστηματοποιήθηκαν ακόμα πιο πολύ. Ο πάπας Γρηγόριος Θ΄ (1227-1241) ανέθεσε τη δίωξη των αιρετικών στους Δομινικανούς μοναχούς, (1) αφαιρώντας την αρμοδιότητα αυτή από τους επισκόπους των Εκκλησιών, που δεν μπορούσε εύκολα να ελέγξει.
Οι Δομηνικανοί είχαν γίνει έμπειροι στο κυνήγι των μαγισσών.
Ο Ιννοκέντιος Δ΄ (1243-1254) με παπική βούλα συγκρότησε επιτροπές από δωδεκαμελή πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης που αμείβονταν απ’ το δημόσιο και είχαν αποστολή να φέρνουν τους αιρετικούς μπροστά στον ιεροεξεταστή. Ο τελευταίος, με τη βοήθεια δήμιων, εκβίαζε, απειλούσε και βασάνιζε μέχρι να αποσπάσει τις απολογίες συντάσσοντας την καταδικαστική απόφαση που εκτελούσε το κράτος! Οι ποινές ήταν στυγνές και απάνθρωπες. Φυλάκιση, δήμευση της περιουσίας, βασανισμός και θάνατος στην πυρά. Για την κατηγορία αρκούσε μονάχα και ένας μάρτυρας, ο οποίος παρέμεινε μυστικός και αμειβόταν από το κράτος, ενώ αντίθετα, ο κατηγορούμενος δικαζόταν χωρίς την παρουσία συνηγόρου και συχνά τις ομολογίες του αποσπούσαν με φρικτούς βασανισμούς μπροστά στον ιεροεξεταστή.
Η ανακοίνωση της καταδικαστικής απόφασης γινόταν δημόσια, στην Εκκλησία, μπροστά στους εκκλησιαζόμενους της Κυριακής. Εκεί ανακοίνωναν τον τόπο και τη μέρα της εκτέλεσης.
Την εκτέλεση αναλάμβαναν οι πολιτικές αρχές. (2) Η εκκλησία έπρεπε να μείνει αμέτοχη, νίπτοντας υποκριτικά τα χέρια της απ’ το θανάσιμο αμάρτημα. Συμμετοχή σ’ αυτό δεν είχε! Η απόφαση, έλεγε, δε χαρακτηριζόταν σαν μέσο καταστολής, την ευθύνη της εκτέλεσης είχε η πολιτεία. Αυτή έδινε μόνο το φάρμακο για τη σωτηρία της ψυχής. Η ψυχή του καταδικασμένου στην πυρά, μετά την καύση, ανέβαινε καθαρή στον ουρανό, απαλλαγμένη από το αμάρτημά της.
Σωτήριο το καθήκον της!
Πώς όμως η Εκκλησία δικαιολογούσε το έγκλημα αυτό στους πιστούς και στη συνείδησή της;
Μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος της πλατείας, δίπλα από σωρούς ξύλα και κάτω από τα άγρυπνα μάτια των επισήμων, του κλήρου και της εξουσίας, ο επίτροπος ρωτούσε τον κατάδικο, για τελευταία φορά, αν έχει να πει κάτι πριν αποχωρίσει από τον κόσμο αυτό. Τον τελευταίο λόγο όμως τον είχε ο επίτροπος που θα δικαιολογούσε την πράξη σαν απόδοση δικαιοσύνης απέναντι στο θεό. Στην ουσία δεν τον απηύθυνε σ’ αυτόν που κοιτούσε, αλλά σε εκείνους που με τρόμο τον άκουγαν.
«Βρισκόμαστε εδώ δια να αποδώσομεν δικαιοσύνη εις το μίασμα και να συνετιστούμεν πριν μιανθούμε ημείς και τα τέκνα μας εκ του βορβόρου των αιρετικών. Το μαρτύριον της φωτιάς είναι παιχνιδάκι σε σύγκριση με τα αιώνια βάσανα που περιμένουν τους αμετανοήτους μάγους… Μόνον η φωτιά δύναται να φέρει ολοκληρωτική εξαφάνιση, διότι έχει καθαρτήρια σημασία και έτσι την χρησιμοποιούμεν! Πονούμεν και ημείς όταν βλέπομεν έναν άνθρωπο να καίγεται, αλλά χαιρόμαστε διότι μαζί του καίγεται και το δαιμόνιον που τον μίανε». (3)
Τι υποκρισία και ιδιοτέλεια, όταν παραλληλίζεις την ηθικοδιδασκαλία αυτών των ανθρώπων με τις πράξεις τους, έτσι όπως μας τη διέσωσε η ιστορία… Τι μακάβρια ανάμνηση η καταδίκη στην πυρά, συχνά αθώων ανθρώπων, με το πρόσχημα της πίστης και της σωτηρίας της ψυχής!
«Ο δήμιος τροφοδοτεί τη φωτιά και μ’ άλλα ξύλα κι ο ιερέας συνεχίζει τον εξορκισμό των δαιμονίων, κάνοντας παράκληση στο θεό, να δεχτεί την ψυχή του καθαρή». Ο πρώτος την αφαιρεί και ο δεύτερος οδύρεται για να την σώσει! «Η ζωή του homo maniacus ήταν μοιρασμένη σε δυο εξουσίες, την επίγεια και την επουράνια… Παράξενη η λογική του θείου παραπτώματος, που θεσπίστηκε με δόγματα, όσο και παράξενη η επίγεια ανταπόδοση με τη θανατική-σωφρονιστική θέσπιση των νόμων της. Οξύμωρη λογική ν’ ανταποδίδεις δικαιοσύνη με το ίδιο σπαθί που την καταλύεις»! Η εξουσία, πολιτική και θρησκευτική, έκανε το καθήκον της και οι πιστοί έπαιρναν το μήνυμα. «Ευχαριστημένοι και οι καρδινάλιοι. Μ’ ελαφριά καρδιά θα πουν τα νέα στον Πάπα, φιλώντας την άγια παντούφλα του και παίρνοντας την ευχή του πριν καλά-καλά τινάξουν τη στάχτη απ’ τα ράσα τους»! (4)
Όπως θα πει και ο Κυριάκος Σιμόπουλος, ο σταυρός και το ξίφος βρίσκονται σε αδιατάραχτη ιερή συμμαχία. Δεν ήταν λίγες οι φορές που το θύμα, μέχρι να πεθάνει, έπρεπε να βασανιστεί φριχτά για να υποταχτούν πιστοί και υπήκοοι.
«Κόβουν το χέρι του καταδίκου και το πετούν μπροστά του στη φωτιά, του καρφώνουν τη γλώσσα, του κόβουν τα χείλη, ρίχνουν τον ίδιο στη φωτιά. Τον διεκδικούν δύο εξουσίες, η επίγεια και η επουράνια, οι δήμιοι και οι ιερείς. Τον κατασπαράσσουν και οι δυο. Οι δήμιοι φροντίζουν για την παράταση της αγωνίας του, για τον πολλαπλασιασμό των σωματικών πόνων. Οι ιερείς προσπαθούν να αποσπάσουν τη μετάνοια πριν ξεψυχήσει, θέλουν να σώσουν την ψυχή του. Ο δήμιος ξεσκίσει τις σάρκες του μελλοθάνατου, ο παπάς ζυγώνει κάθε τόσο το σταυρό στα χείλη του κι’ όλο του ψιθυρίζει στο αυτί. Καθένας το μερίδιο του. Και το πλήθος παρακολουθεί απολιθωμένο, με δέος αλλά και με καταφανή απόλαυση την αγωνία του θύματος, τις διάτορες κραυγές του, τις διαμαρτυρίες ή τις κατάρες του, μετράει τη διάρκεια του μαρτυρίου του, ζυγιάζει την αντοχή του, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό». (5)
Η κτηνωδία αυτή, σαν υπέρβαση της άγιας συμπεριφοράς απέναντι στο θεό, δεν είναι διαφορετική από την ανθρωποθυσία που ο άνθρωπος εκτελούσε για αιώνες. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι οι ανθρωποθυσίες δεν ήταν τόσο ατιμωτικές, όσο η καύση στην πυρά, που χρησιμοποιήθηκε σαν μέσο καταστολής των αιρέσεων. Οι ανθρωποθυσίες εξιδανικεύοντας το εξιλαστήριο θύμα τους, το αφιέρωναν στο θεό. Ήταν μια πράξη καθαρμού ψυχής και όχι πράξη εκδίκησης ή απόδοσης δικαιοσύνης όπως η καύση των «αιρετικών». Τα σοφιστικέ στολίδια με τα οποία περιέβαλε τους λόγους της η Εκκλησία δεν πείθουν, ούτε εμάς… αλλά ούτε και τους ίδιους! Για παράδειγμα, θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες γνωστά ονόματα που βρήκαν φριχτό θάνατο πάνω στην πυρά που αντικατοπτρίζουν χιλιάδες άλλα ανώνυμα, για τα οποία η καθολική εκκλησία σήμερα θα έπρεπε να νιώθει όχι ντροπή αλλά φρίκη!
Δεν έχει όμως το σθένος, έστω και τώρα, να ζητήσει συγγνώμη για τα θύματά της, παρά μόνο για ένα, γιατί η εξέχουσα θέση του στην ιστορία, μας το έκανε τόσο γνωστό. Το Γαλιλαίο!
Στο σημείο αυτό όμως είμαι αναγκασμένος και πάλι να επιστρέψω σ’ ένα σχετικό, αλλά εκτεταμένο απόσπασμα, απ’ την «Κτηνωδία της Αγιότητας» που εύστοχα εστιάζεται ακριβώς στο θέμα αυτό.
Βάζοντας το μάτι τους γύρω απ’ τη διόπτρα του Γαλιλαίου, περίμεναν να δουν το δημιουργό των πάντων και με την απουσία του τελευταίου, άρχιζαν ν’ ακονίζουν τα μαχαίρια τους! Μόνο η φήμη του διάσημου αστρονόμου, τους εμπόδισε ν’ ανάψουν την πυρά και για τον ίδιο, ενώ για την αποκατάσταση της καταδικαστικής τους απόφασης, χρειάστηκαν πάνω από τριακόσια πενήντα χρόνια, ώστε να πεισθούν πια, ότι δε γυρίζει ο ήλιος γύρω από τη γη, αλλά η γη γύρω από τον ήλιο! Είναι φοβερό! Το 1992 ήταν το έτος που η παπική εκκλησία, ανακάλυψε το φακό που ξεχωρίζει την Ανοησία απ’ τη λογική, δηλώνοντας κυνικά ότι, «οι ιεροεξεταστές είχαν παραπλανηθεί απ’ τις λογοτεχνικές αναφορές της εποχής»! Και δεν ήταν ο μόνος, για τον οποίο, οι Ιερές Γραφές παραπλανούσαν. Ο Τζορντάνο Μπρούνο κάηκε ζωντανός, γιατί τόλμησε να σκεφτεί ότι η γη δεν πρέπει να είναι το μόνο ουράνιο σώμα που δημιούργησε ζωή. Την ίδια τύχη είχε κι ο θεολόγος-γιατρός Μιχαήλ Σερβέτους, λίγο πιο πριν, γιατί τόλμησε σαν επιστήμονας να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα, που φαίνεται δεν άρεσε στους Καλβινιστές. Ποιος όμως σήμερα αμφιβάλλει για την κυκλοφορία του αίματος απ’ την καρδιά στους πνεύμονες που υποστήριζε ο Σερβέτους; Ίσως αυτοί που και σήμερα αμφιβάλλουν ότι, οι άνδρες πρέπει να έχουν 23 πλευρά σε αντίθεση με τις γυναίκες που έχουν 24, γιατί απ’ το πλευρό αυτό ο θεός δημιούργησε την Εύα!
Δεν αστειεύομαι αναγνώστη, θλίβομαι, οδύρομαι θα έλεγα καλλίτερα, γιατί πίσω απ’ αυτό που σήμερα προκαλεί το γέλιο κρύβεται άλλη μια καταδικαστική απόφαση της Ιερής Εξέτασης. Ο Ανδρέας Βεσάλιος, ιδρυτής της νεώτερης ανατομικής σήμερα, ήταν αυτός που τόλμησε να πει ότι και οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν 24 πλευρά, μια αλήθεια για την οποία η Αγία Γραφή ήταν αντίθετη. Καταδικάστηκε στην πυρά! Αλήθεια τι εύκολο να το λέμε... αν και ο ανατόμος την γλύτωσε, γιατί εξαντλημένος από πυρετό, πέθανε πριν ανάψει άλλη μια φωτιά. Θεία πρόνοια είπαν μερικοί...
Ο κατάλογος είναι μακρύς. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι, ο Ισπανός Τωρκοεμάδας μόνο, υπέγραψε είκοσι χιλιάδες τέτοιες καταδικαστικές αποφάσεις και δεν ήταν ο μόνος.
Έτσι γράφτηκε η Ιστορία και δημιουργήθηκε ο Πολιτισμός μας! Για αιώνες μας κυβερνούσαν επιτήδειοι τσαρλατάνοι...
«Ο τσαρλατανισμός γεννήθηκε τη μέρα που ο πρώτος κατεργάρης, συνάντησε τον πρώτο βλάκα», έλεγε ο Βολτέρος, «...από τότε οι κατεργάρηδες πολλαπλασιάστηκαν...». (6)
Λίγοι όμως στιγμάτισαν εκείνους τους κατεργάρηδες, αν και τις περισσότερες φορές, οι αντάρτες εκείνοι του πνεύματος, βρήκαν το μπελά τους. Η Εκκλησία, σύμφωνα με τους όρους του Βολτέρου, έστρεψε τους βλάκες εναντίον τους! Και τους στρέφει πάντα, καταδικάζοντάς τους από έντυπα μέσα, συχνότερα από τον άμβωνα των εκκλησιών και τελευταία μέσα από εκπομπές της τηλεόρασης, αφού δεν μπορούν πια να στραγγαλίσουν τη γλώσσα ή φριχτά να κάψουν τα θύματά τους.
Αν ο Γαλιλαίος απέφυγε τον οδυνηρό θάνατο στην πυρά, όπως και ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, (7) η καταδικαστική απόφαση για το Λουτσίλιο Βανίνι (8)(1585-1619) ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Πρώτα να κοπεί η γλώσσα του, μετά να στραγγαλιστεί και στη συνέχεια να ριχτεί στη φωτιά! Η ποινή του εκτελέστηκε ακριβώς 19 χρόνια μετά τον Τζορντάνο Μπρούνο (9) και 14 χρόνια πριν τη δίκη του Γαλιλαίου.
Στη δίκη εκείνη, ο Γαλιλαίος, φορώντας την πουκαμίσα της μετάνοιας και γονυπετής με το χέρι στην Αγία Γραφή υποχρεώθηκε να ορκιστεί, να απαρνηθεί και να υπογράψει ιδιοχείρως την καταδικαστική απόφαση εν ονόματι του Ιησού Χριστού και της Αγίας Μητρός του, της Παρθένου Μαρίας, που του απηύθυνε η Ιερή Εξέταση.
Παραθέτω ολόκληρη την απόφαση εκείνη, γιατί ακόμα και σήμερα παραμένει σπουδαίο ιστορικό μνημείο που θυμίζει τις λαθεμένες θρησκευτικές απόψεις, την αυταρχικότητα και τις μεθόδους που η Καθολική Εκκλησία καθιέρωσε και νομοθέτησε προκειμένου να επιβάλλει με τη βία τις απόψεις της.
«Ευρέθητε ύποπτος, ότι θεωρείτε ορθό και πιστεύετε, ότι ο ήλιος είναι το κέντρο του κόσμου, και ότι δεν κινείται εξ ανατολών προς δυσμάς, και ότι η γη κινείται και δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Ευρέθητε ακόμη ύποπτος, ότι νομίζετε, ότι μπορεί κανείς να εκπροσωπεί και να υποστηρίζει μιαν άποψη, η οποία διεπιστώθη και απεκαλύφθη, ότι αντίκειται στην Αγία Γραφή. Συνεπώς θα επιβληθούν εναντίον σας όλες οι καταδίκες και οι ποινές, τις οποίες διατυπώνει και επιβάλλει κατά τοιούτων παραβατών, ως επίσης και όλες οι άλλες γενικές και ειδικές διατάξεις. Από τα ανωτέρω θέλουμε να σας απαλλάξωμε, εφ’ όσον κατ αρχήν με καθαράν την καρδίαν απαρνηθείτε ενώπιόν μας και αποκηρύξετε και καταρασθήτε όλες τις πλάνες και αιρέσεις, όπως και κάθε άλλη πλάνη και κάθε άλλη αίρεση κατά της Καθολικής Αποστολικής Εκκλησίας, και μάλιστα κατά τρόπο τον οποίο θα σας επιβάλλωμε εμείς. Για να μην παραμένουν όμως τελείως ατιμώρητα η βαριά σας πλάνη και το παράπτωμά σας και για να είσθε στο μέλλον προσεκτικότερος και ως παράδειγμα για τους άλλους, οι οποίοι έχουν κατά νου τοιαύτα παραπτώματα, διατάσσομε διά δημοσίας αποφάσεως, ότι ο «Διάλογος του Γαλιλαίου» απαγορεύεται. Σας καταδικαζομε σε μία τυπική κράτηση κατά την κρίση μας. Ως σωτηρίαν μετάνοιαν σας επιβάλλομε, όπως επί τρία έτη άπαξ της εβδομάδος διαβάζετε τους επτά ψαλμούς της μετανοίας. Επιφυλασσόμεθα το δικαίωμα κατά το σύνολο ή εν μέρει να μεταβάλωμε, να σκληρύνωμε ή να απαλύνωμε τις επιβληθείσες ποινές και τιμωρίες». (10)
Η καταδικαστική απόφαση υπογράφτηκε από 7 έναντι 10 καρδιναλίων. Ο Γαλιλαίος που ναι μεν απέφυγε το θάνατο στην πυρά, καταδικάστηκε σε περιορισμό κατ’ οίκον. Τα τελευταία οκτώμισι χρόνια της ζωής του, τα πέρασε κλεισμένος αρχικά σε ένα σπίτι στη Σιένα και κατόπιν σ’ ένα σπίτι στο Αρκέτρι της Φλωρεντίας, με διαταγή να μείνει αυστηρά περιορισμένος, χωρίς να προκαλεί κανέναν. Εκεί, με το φως του να περιορίζεται σταδιακά απ’ τον καταρράχτη, έμεινε τελείως τυφλός το 1638. Μετά από τέσσερα χρόνια βαθιού σκοταδιού, πέθανε σε ηλικία 78 ετών.
Μπορεί ο Γαλιλαίος να πέθανε σε βαθύ σκοτάδι, η εποχή όμως που εγκαινίαζε έμοιαζε με επιστημονική επανάσταση γιατί έφερε την αποφασιστική ρήξη με το θρησκευτικό ανορθολογισμό. Ο Γαλιλαίος Γαλιλέι μαζί με το Τύχο ντε Μπράχε (1546-1601) και το Γιόχαν Κέπλερ (1571-1630) σαν υπνοβάτες (11) έκαναν τα πρώτα αποφασιστικά βήματα προς το μέλλον και την κατανόηση του φυσικού κόσμου, ώστε η αστρονομία να απαγκιστρωθεί απ’ το πτολεμαϊκό μοντέλο και την αριστοτελική ψευδοφυσική που χρησίμευε σαν στήριγμα στη μεσαιωνική σχολαστική σκέψη, θέτοντας το πρόβλημα της φύσης και του ανθρώπου στις πραγματικές του διαστάσεις. Τα πόδια της Αριστοτελικής φυσικής στην οποία στηρίχθηκε ο Ακινάτης για να αποδείξει την ύπαρξη του θεού ήταν τελικά ξύλινα και η φιλοσοφία του τρίκλιζε. Η πνευματική αναζήτηση την εποχή του διαφωτισμού θα εστιαστεί σε υλιστικότερες φιλοσοφίες, Επικούρειες όπως θα έλεγε με τρόμο η Εκκλησία, γι’ αυτό και οι διωγμοί της έγιναν σκληρότεροι. Οι πλατείες μετατράπηκαν σε κρεματόρια αποτέφρωσης ζωντανών ανθρώπων, μπροστά στη θέα αθώων και φοβισμένων ματιών, συχνά μικρών παιδιών, που γαλούχιζαν τις ψυχές τους με βία, φόβο και υποταγή.
Όσο ο πνευματικός άνθρωπος σήκωνε το κεφάλι του ψηλά τόσο οι άνθρωποι του σκότους και της παράνοιας, σαν βρικόλακες που αποστρέφονται το φως θα του το περιορίζουν και οι δημόσιες εκτελέσεις θα γίνονται φριχτότερες και πιο θεαματικές μπροστά στα μάτια των πιστών. Από την ανάκριση και τη βίαιη απόσπαση ομολογίας μέχρι τη δημόσια εκτέλεση, ο μελλοθάνατος θα δοκιμάσει σειρά βασανιστικών οργάνων και αποτρόπαιων επινοημάτων που μόνο αρρωστημένα μυαλά μπορούσαν να φανταστούν. Μπροστά στα φοβισμένα μάτια των πιστών, η Εκκλησία θα παίξει μακάβρια το ρόλο της.
«Η εκδίκηση και το πάθος καθοδηγούνται από δαιμονική φαντασία» γράφει ο Κυρ. Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Βασανιστήρια και Εξουσία» (12) περιγράφοντας το προσφιλές βασανιστήριο των Προτεσταντών ενάντια στους εχθρούς τους, σαν παροξυσμό μίσους και κακουργίας στην αναμέτρησή τους με τους Καθολικούς στη διάρκεια του τριακονταετούς πολέμου.
Ξάπλωναν το θύμα γυμνό ανάσκελα, τοποθετώντας πάνω στην κοιλιά του μια νυφίτσα σκεπασμένη με μια μεταλλική λεκάνη, πάνω στην οποία άναβαν φωτιά, ή τοποθετούσαν αναμμένα κάρβουνα. Το ζώο αγρίευε από τη ζέστη τόσο ώστε, αναζητώντας καταφύγιο για να σωθεί, τρύπωνε απεγνωσμένα στα σπλάχνα του θύματος!
Απ’ την άλλη πλευρά, οι Καθολικοί γέμιζαν τις κατακρεουργημένες κοιλιές των Προτεσταντών με κριθάρι και τους άφηναν δεμένους μπροστά στα πεινασμένα τους άλογα!
Επίσης και οι δυο, σύμφωνα με τις μαρτυρίες της εποχής που διέσωσε ο Μαρκήσιος ντε Σαντ, γέμιζαν με μπαρούτι τις μήτρες των γυναικών που αντιστέκονταν στον προσηλυτισμό και τις ανατίναζαν σαν βόμβες!
Πέρα από μια απλή αναφορά στη νοσηρότητα της φαντασίας εκείνων των ανθρώπων, μια πλήρης καταγραφή των τερατωδών και φρικαλέων μεθόδων βασανισμού θα την αποφύγουμε, γιατί θα βγαίναμε από τους σκοπούς αυτού του βιβλίου.
Η Ιερή Εξέταση ήταν όργανο, κατά κάποιο τρόπο ανεξάρτητο από τις τοπικές αρχές, που υπαγόταν στην παπική Εκκλησία. Στη Γαλλία καταργήθηκε το 1772, στην Πορτογαλία το 1821, στην Ισπανία το 1834 και στην Ιταλία έφτασε μέχρι το 1859! Στη συνείδηση των φανατισμένων χριστιανών όμως δεν καταργήθηκε ποτέ!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ[1] Σύμφωνα με την παράδοση, πρώτος ιεροεξεταστής ήταν ο «Άγιος» Δομίνικος (1170-1221) που μαζί με τον επίσκοπο Διέγο περιόδευε στη Ν. Γαλλία κυνηγώντας αιρετικούς (Αλβίγιους, Καθαρούς κ.α.). Στη Σύνοδο Λατερανού στη Ρώμη (1216) πέτυχε την αναγνώριση του τάγματος των Δομινικανών και μέχρι να πεθάνει οργάνωσε και πλήρωσε με φανατικούς μοναχούς πάνω από 60 μοναστήρια. Το 1234 η παπική Εκκλησία τον αναγνώρισε Άγιο (γιορτάζεται στις 4 Αυγούστου). Τριανταπέντε χρόνια μετά οι Δομινικανοί μετρούσαν πάνω από 320 μοναστήρια που η ασχολία τους προσανατολιζόταν στο κήρυγμα και τον προσηλυτισμό, τείνοντας προς τη χριστιανική μεσαιωνική τελειότητα!
2 Η πολιτεία είχε κέρδος, γιατί την απόφαση δεν την εξέδιδε η ίδια. Έτσι με το πρόσχημα της καταστολής των αιρέσεων, δεν ήταν λίγες οι φορές που οδηγήθηκαν στην πυρά ανεπιθύμητοι και πολιτικοί αντίπαλοι. Εκτός αυτού ένα μέρος την κατασχεμένης περιουσίας πήγαινε και στην πολιτεία. Το άλλο το έπαιρνε η Εκκλησία για τις υπηρεσίες που παρείχε στο κράτος. Ασίγαστη και ιερή η συνεργασία τους!
3 Του ιδίου «Κτηνωδία της Αγιότητας» Εκδόσεις Μ. Βερέττα σελ. 140. Στο ιστορικό αυτό μυθιστόρημα με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες περιγράφεται ένας τέτοιος αποτροπιαστικός θάνατος στην πυρά, που έλαβε χώρα στο campo dei fiori (πεδίο των λουλουδιών) στη Ρώμη το 1640 βλ. σελ. 128-149.
4 Σχετικά αποσπάσματα από την «Κτηνωδία της Αγιότητας» σελ 144.
5 «Βασανιστήρια και Εξουσία» σελ. 335.
6 Ο.π. σελ. 7-8.
7 Η απαράμιλλη τεχνική του διάσημου ζωγράφου και η φήμη του ήταν αυτά που έσωσαν το γνωστό μας El Greco (1541-1614) απ’ τη διαμάχη που είχε με την Εκκλησία.
8 Γεννήθηκε στην Ιταλία το 1585 και εκτελέστηκε στη Γαλλία (Τουλούζη) το 1619 με την κατηγορία της αθεΐας. Σπούδασε φιλοσοφία, θεολογία, αστρονομία, ιατρική και νομικά. Είχε φιλελεύθερες αρχές, αρνιόταν την αθανασία της ψυχής και θεωρούσε ότι η φύση είναι ο θεός και γι’ αυτό δεν πρέπει να τον προσωποποιούμε! Οι ενοχές αυτές, για την Εκκλησία της Γαλλίας, ήταν αρκετές για να τον καταδικάσει στην πιο βαριά ποινή.
9 Γεννήθηκε στην Ιταλία το 1548 και εκτελέστηκε στο Campo dei fiori της Ρώμης το 1600. Σπούδασε φιλοσοφία στη Νάπολη και δίδαξε στην Τουλούζη, Παρίσι, Γενεύη, Οξφόρδη και αλλού. Στις φιλοσοφικές του απόψεις ήταν εκλεκτικός αν και είχε μεγαλύτερη κλίση προς τον Πλάτωνα και τους Νεοπλατωνικούς και γι’ αυτό ήταν επηρεασμένος από την πανθεϊστική φιλοσοφία του Κουζάνου (15ος αιώνας) και τις προχωρημένες για την εποχή του αστρονομικές γνώσεις. Πίστευε ότι ο άπειρος θεός δεν μπορεί να κατανοηθεί, ότι η γη δεν αποτελεί κέντρο του σύμπαντος και ότι σ’ αυτό κατοικούν και άλλα όντα. Ιδέες δηλαδή για τις οποίες η Εκκλησία είχε διαφορετική άποψη και συνεπώς έπρεπε να ριχτεί ζωντανός στη φωτιά!
10 Johannes Hemleben «Γαλιλαίος» Οργανισμός Κλασσικών Εκδόσεων μετάφραση Ζήσης Κουκουτσίδης σελ. 167-169.
11 Τον όρο «Υπνοβάτες» χρησιμοποίησε ο Άρθουρ Καίσλερ στο ομώνυμο βιβλίο του περιγράφοντας την κοπιαστική πορεία των πιο πάνω αστρονόμων, πάνω στους ώμους των οποίων πάτησε γερά ο Νεύτων διατυπώνοντας το νόμο της βαρύτητας..
12 Βλέπε σελ. 323.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου