εις μνήμην

Του Γαλαξιάρχη

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένας υπεύθυνος αριστερός κι ένας υγιής επιχειρηματίας. Όχι δεν είναι ανέκδοτο, αν και στην ιστορία συμμετέχουν πολλά… ανέκδοτα.

Η Ιστορία είναι ύπουλη και έχει σαρδόνιο χιούμορ. Απεχθάνεται δε τα στερεότυπα και εκδικείται εκείνους που προσπαθούν να τη στριμώξουν σε απλοϊκά σχήματα.

Ακούσαμε για την “Παλαβή Αριστερά”, για “δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας”, για την “τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης”, για την “εκδίωξη επενδυτών από απεργούς” και πολλές άλλες φαιδρότητες που συνθέτουν τη συνταγή μίας ξαναζεσταμένης εμφυλιοπολεμικής σούπας, με σεφ την πάλαι ποτέ αεριτζίδικη ψευδοαστική τάξη της χώρας. Θα ήταν φαιδρή όμως, μόνο αν βρισκόταν στα στόματα αστείων ηγεμονίσκων σαν τον Θεόδωρο Πάγκαλο ή τον Αντώνη Σαμαρά. Όταν με τέτοιου είδος, απονεκρωμένα από κάθε λογική και κάθε ιστορική πραγματικότητα, στερεότυπα, φλερτάρει και ο προοδευτικός κόσμος τότε τα πράγματα δεν είναι τόσο αστεία. Ειδικά μάλιστα, όταν αυτή η πολιτική τάξη θέλει να διατηρεί για τον εαυτό της το προσωνύμιο “Υπεύθυνη Αριστερά”.

Να που η Ιστορία όμως τιμωρεί. Και δεν ορρωδεί προ ουδενός. Ούτε των μεγάλων προσωπικοτήτων, ούτε καν των ιερών τεράτων.

Όταν ο Λαυρέντης έσφυζε από (επιχειρηματική) υγεία

Ήταν κάποτε ένας φέρελπις επιχειρηματίας από την Κύπρο, ονόματιΛαυρέντης Λαυρεντιάδης. Ορφανός από τα 18 του, αναγκασμένος να διαχειριστεί την επιχείρηση του πατέρα του. Ασθενικός και θρήσκος. Κακοσουλούπωτος, πλην φιλόδοξος και πανέξυπνος. Το ασχημόπαπο μεγάλωσε κι έγινε μεγαλειώδης κύκνος των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Επιτυχημένος επενδυτής, ηγέτης της χημικής βιομηχανίας, ανερχόμενος τραπεζίτης και εκδότης. Πολυβραβευμένος και, πάνω από όλα, θεοσεβούμενος αδελφός της Εκκλησίας. Εν ολίγοις, μία ιστορία με όλα τα συστατικά τουδακρύβρεχτου χολιγουντιανού καπιταλιστικού παραμυθιού.

Μόνο που ο θυμόσοφος λαός έχει ένα ρητό: “κάθε θαύμα μέρες τρεις”. Μέσα σε λίγους μήνες η χρυσοποίκιλτη άμαξα ξανάγινε κολοκύθα, καθώς ο λαμπρός και υγιής επιχειρηματίας προέκυψε ένα κλεφτρόνι που σούφρωνε το κομπόδεμα των πελατών του. Χάρη στη συνδρομή βέβαια του Υπουργού Οικονομικών, Ευάγγελου Βενιζέλου, ο οποίος νομοθέτησε έτσι ώστε αν επιστρέψει ο κάθε “Λαυρέντης” τα κλεμένα να ξεπλένεται από το έγκλημα, ο τραπεζίτης-κλεφτρόνι ενδέχεται να ξαναγίνει άσπιλος παρθένα. Όμως αυτό είναι μία άλλη ιστορία…

Ανευθυνοϋπεύθυνη Αριστερά

Τον καιρό εκείνο που ο Λαυρέντης μας αποτελούσε το ζωντανό παράδειγμα κάθε θρησκόληπτου τον αγορών, ο Κύπριος βιομήχανος-τραπεζίτης-εκδότης υπήρξε τακτικός θαμώνας πολιτικών γραφείων, κατεξοχήν “προοδευτικών”. Κάτι αιωνίως γκρινιάρηδες αριστεριστές, από αυτους που “διώχνουν τις επενδύσεις” και έχουν καταστήσει την Ελλάδα “τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης”, ψιθύριζαν για την περίπτωση ενός καινούριου Κοσκωτά. Αλλά, τέτοιοι είναι οι “εχθροί της επιχειρηματικότητας”. Γρουσούζηδες.

Τον καιρό εκείνο ο Λαυρέντης μας βρέθηκε προσκεκλημένος και στα μεγάλα σαλόνια της “Υπεύθυνης Αριστεράς”. Σε ένα περίφημο γεύμα από το οποίο αποκλείστηκαν οι “μυωπικοί αριστεριστές” και τη θέση τους πήραν αξιοπρεπείς και οραματιστές σοσιαλιστές σαν τον κύριο Πάγκαλο και τον κύριο Παπανδρέου αντίστοιχα. Υγιείς επιχειρηματίες σαν τον κύριο Λαυρεντιάδη. Και να οι χειραψίες με τα ιερά τέρατα της “Ανανεωτικής Αριστεράς” και να οι χαριεντισμοί με τα υψηλά στελέχη της “Υπεύθυνης Αριστεράς”. Και να που η πόρνη η Ιστορία, ήταν κρυμένη πίσω τις βαριές κουρτίνες και γέλαγε με τα καμώματα της ευθύνης και της προόδου.

Όχι φίλε Ανευθυνοϋπεύθυνε Αριστερέ, δεν σπιλώνω τη μνήμη του Λεωνίδα Κύρκου. Εσένα κοντόφθαλμε και ξεχασιάρη οικτίρω. Εσένα που μπέρδεψες το σοσιαλισμό με τον (αντι)κοινωνικό (νεο)φιλελευθερισμό. Που έμπλεξες την κοινωική πρόοδο με την ιδιώτευση. Εσένα που τρέμεις στην ιδέα να απομακρυνθείς από τους κύκλους της πολιτικής ελίτ και να βρεθείς ανάμεσα στην λαϊκή πλέμπα. Που έβαλες μπροστά τα ιερά σου τέρατα, για να εξασφαλίσεις φθηνό εισιτήριο διαρκείας στα σαλόνια της εξουσίας. Σε σένα που ταιριάζει μία ακόμη θυμοσοφία: “δείξε μου τους φίλους σου”.

Η εικόνα ενός κοινού κλέφτη στο σπίτι σου, είθε να γίνει γιατρικό για την αμνημοσύνη σου.

Εις μνήμην λοιπόν…

http://risinggalaxy.wordpress.com