Μια αληθινή ιστορία*
Το 1994, τρεις φίλοι ήρθαν στη γειτονική χώρα της Αλβανίας, την Ελλάδα, για μια καλύτερη ζωή, για να φύγουν από τα μαύρα χρόνια που είχε αφήσει η δικτατορία του κομμουνιστικού κόμματος. Ήταν πολύ μικροί σε ηλικία, 22, 24 και 26 ετών, και τους έλειπε πολύ η ελευθερία• ήρθαν γεμάτοι όνειρα. Μάλλον σκέφτηκαν ότι βρήκαν κάτι που θα τους έκανε να νιώθουν ασφάλεια, ότι θα είχαν την ευκαιρία να δουλεύουν για να ζήσουν. Δεν ξέρω κιόλας μήπως ήταν μαύρη η τύχη τους, αλλά το καλοκαίρι του 1994 μπήκαν στη φυλακή για πολύ λίγο καιρό, για λίγες μέρες, λόγω των εγγράφων τους. Ο ένας ήταν μόνο 22 χρόνων. Μετά από 18 χρόνια, είναι πια 40 χρόνων, είναι ακόμα μέσα στη φυλακή. Μετά από 18 χρόνια πήρε την πρώτη του άδεια και έχοντας πολύ πόνο, αλλά και αγάπη, πήγε να δει το παιδί του, που το είχε αφήσει 2 μηνών και πλέον ήταν 18 χρόνων άντρας. Οι αρχές νόμιζαν πως ήθελε να φύγει από τη χώρα, γιατί πήγε κοντά στα Γιάννενα για να δει το γιο του, και τον έπιασαν εκεί, τον ξαναέβαλαν μέσα, γιατί τον θεώρησαν ύποπτο φυγής. «Δεν το πιστεύω», τους φώναξε, «πάλι φυλακή!»
Τους τρεις φίλους στην αρχή τούς πήγαν στην Αλικαρνασσό της Κρήτης, χωρίς να ξέρουν τι είναι φυλακή και τι κάνουν εκεί, τι κανόνες υπήρχαν μέσα από τα σίδερα, πώς θα κατάφερναν να ζήσουν εκεί μέσα και πώς θα έβγαιναν από τους παγωμένους τοίχους της Κρήτης. Δεν ήξεραν πώς λειτουργεί η φυλακή και δεν είχαν κάποιον να τους πει κάτι τις λίγες μέρες που κάθισαν εκεί, γιατί ήταν από τους πρώτους Αλβανούς χωρίς χαρτιά που βρέθηκαν φυλακή. Εκείνο τον καιρό εκεί κρατούνταν πολλοί ισοβίτες και τους έβαλαν στο ίδιο κελί με έναν από αυτούς. Από τότε ξεκίνησε η ιστορία, ή αλλιώς οι δύσκολες μέρες. Κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, ο ισοβίτης τούς μαύριζε την ψυχή με διάφορα. Βία και ταλαιπωρία συνέχεια, μέχρι που ο πιο μικρός δεν μπορούσε πια να διαχειριστεί την κατάσταση –έτσι μια μέρα δεν άντεξαν και σκότωσαν τον ισοβίτη. Πήγαν στο δικαστήριο χωρίς ελαφρυντικά και καταδικάστηκαν σε ισόβια. Βρίσκονται έτσι στη φυλακή από το 1994, 18 χρόνια.
Εχω να πω πολλά, γιατί μέσα σε ενάμιση χρόνο που ήμουν κι εγώ φυλακή, είδα πολλούς ανθρώπους να μπαίνουν μέσα για λίγο καιρό και τελικά να κάθονται χρόνια. Δεν είναι λογικό αυτό, όταν κάθε λογής κρατούμενοι βρίσκονται μαζί; Τελικά, η φυλακή είναι και θα παραμείνει σχολείο για εγκληματίες. Ας πάρουν όλοι το μάθημά τους, γιατί ακόμη κι εκείνοι που διαπράττουν μικροαδικήματα καταλήγουν να φυλακίζονται για λίγο και τελικά να μένουν μέσα για πολύ καιρό. Ή μάλλον, για πάντα.
* Αυτή είναι η αφήγηση ενός πολύ νέου ανθρώπου, που ευτυχώς τώρα είναι πια έξω, αλλά θεώρησε χρέος του να διηγηθεί τόσο απλά και τόσο αληθινά την ιστορία μιας παρέας τριών νέων, που σαπίζουν χωρίς ελπίδες μέσα στα ελληνικά σωφρονιστικά ιδρύματα.
http://www.keli.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου