Περι πλατειών
Υπάρχουνε ήδη ένα σωρό τοποθετήσεις και έχει γίνει τεράστια συζήτηση δημόσια, έντυπα και ηλεκτρονικά πάνω στο όλο θέμα και σε σχέση με τα αρνητικά των πλατειών αλλά και σε σχέση με τα θετικά. Ωστόσο, στις περισσότερες συζητήσεις και στις περισσότερες οπτικές πάνω στο θέμα υπάρχει ένα βασικό μεθοδολογικό λάθος: οι περισσότεροι είτε μιλάνε θετικά είτε αρνητικά για τις πλατείες μιλάνε σαν αυτό που γίνεται στις πλατείες να είναι μια διαχωρισμένη πολιτική διαδικασία.
Με απλά λόγια δηλαδή αντιλαμβάνονται τις διαδικασίες των λαϊκών συνελεύσεων σαν ομοίους τους. Υποκείμενα δηλαδή, που έχουνε διαχωριστεί από την τάξη και επιδιώκουν την επιβολή τους πάνω σε αυτή. Άλλωστε το 95% των πολιτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων σε αυτό τον τόπο είναι λενινιστικού τύπου. Οπότε είναι λογικό να αντιλαμβάνεται τα πάντα με λενινιστικούς όρους, δηλαδή όπου και όποιος κάνει κάτι να το αντιλαμβανόμαστε σα κόμμα είτε είναι μια εργατική κινητοποίηση είτε ένας τοπικός αγώνας είτε οποιαδήποτε κοινωνική κίνηση. Είναι νομίζω προφανές πόσο λάθος είναι αυτό (…) το λέω πρωτίστως για να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε καλύτερα τις εξελίξεις και να εντοπίσουμε τις ρωγμές στο υπάρχον έτσι ώστε να τις διευρύνουμε, αλλά και για να δούμε που υπάρχουνε οπισθοδρομήσεις και χάσματα που πάνε πίσω τα πράγματα.
Μία σειρά πρώτων προβληματικών σημείων άπτονται του απλού δεδομένου ότι "ακόμα και η πιο γενναία και ριζική ρήξη ενός κινήματος δεν μπορεί ναι είναι πολύ πιο ψηλά και πολύ πιο μακριά από αυτό που υπήρχε πριν. Αν και προφανώς υπάρχουνε γεγονότα που σε μερικές μέρες μπορούν να συμπυκνώνουν δεκαετίες, τα γεγονότα από μόνα τους δεν μπορούν να κατακτήσουνε ένα νέο επίπεδο (…) Επομένως όσοι ονειρεύονται ή όσοι νομίζουνε ότι τα επαναστατικά κινήματα θα πέσουνε από τον ουρανό ή θα προκύψουνε μετά από εμβριθείς αναλύσεις που δε διαβάζει κανείς και ακόμα περισσότερο ότι αυτά τα επαναστατικά κινήματα θα είναι σύμφωνα με την επαναστατική βιβλιογραφία του καθενός είναι βαθιά νυχτωμένος.
Η πλειοψηφία φυσικά της αριστεράς θεωρεί σαν λύση ακόμα αυτό που θεωρούσε από την εποχή του Κάουτσκι: κάνουμε αγώνες για να ενισχύσουμε το κόμμα, για να πάρει ψήφους το κόμμα να μπει στη βουλή και να μπορεί να επιφέρει αλλαγές μέσα από το σύστημα. Λοιπόν, πέραν του ότι αυτό είναι ελάχιστα απελευθερωτικό για τους εκμεταλλευόμενους κάποιος να ενημερώσει τους κρυπτοσοσιαλδημοκράτες αριστεριστές μας ότι αυτό ιστορικά έχει τελειώσει. Όσο και να προσπαθούν πλέον η ακαμψία του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχει περιθώρια για κάτι τέτοιο.
Εν κατακλείδι, πλέον τα πολιτικά υποκείμενα (από το ΚΚΕ και πέρα) κατά τη γνώμη μου χωρίζονται σε δύο πόλους: από την μια όσοι και όσες θέλουνε να χτίσουνε το κόμμα και από την άλλη όσοι και όσες θέλουνε να χτίσουνε κίνημα. Αυτή η διαφορά που κάποτε δεν έμπαινε καν ούτε στα μυαλά των πιο αισιόδοξων από μας πλέον υπάρχει και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ολοένα και πιο σαφής και βαθιά. Και αυτή η διαφορά θα αποτελέσει το πεδίο μάχης μέσα στις διαδικασίες (με διάφορους τρόπους).
Επίσης, σαν διαφορά δεν είναι κάθετη αλλά οριζόντια. Υπάρχει κόσμος που είναι και στο ΚΚΕ ή το ψηφίζει και σαφώς εντάσσεται σε διαδικασίες χτισίματος κινήματος. Όλο αυτό το θέμα είναι τεράστια συζήτηση βέβαια. Εν κατακλείδι και ουσιαστικά: τη στιγμή που στην πράξη οι πολιτικές ταυτότητες δεν ξεπερνιούνται αλλά καμουφλάρονται πολιτικάντικα δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, ίσα-ίσα είναι και επικίνδυνο γιατί θα επανέλθουν δριμύτερες.
Συνολικά και για να κλείνουμε σε σχέση με τα αρνητικά στοιχεία για να μην μπούμε σε μία διαδικασία απαρίθμησης τους που δεν έχει νόημα (ουμανισμός, μη-βία, πατριωτισμός αριστερού τύπου, αυταπάτες σοσιαλδημοκρατικού τύπου) ας έχουμε υπόψη μας δύο πράγματα. Το ένα πρώτο λέει ότι όταν η γη ανοίγει και το μάγμα από το εσωτερικό της αναβλύζει κατακαίοντας τα πάντα αυτό είναι βρώμικο και με ανάμεικτα στοιχεία, βρώμικα και ανάμεικτα στοιχεία όμως που δίνουν μορφή στο έδαφος πάνω στο οποίο πατάμε. Επομένως τα όποια αρνητικά στοιχεία, είτε ξεπερνιούνται μέσα από αντικειμενικές συνθήκες (ας πούμε πόσοιακόμα έχουνε αυταπάτες για την μη-βία;) είτε παλεύονται μέσα από την δράση μας μέσα σε αυτά. Οι κοινωνικοί αγώνες ποτέ δεν ήταν καθαροί και για να μην αφήσουμε το κόμμα και την χλωρίνη του να τα καθαρίσει θα πρέπει να τα καθαρίσουμε μόνοι μας όντας μέρος αυτών των κοινωνικών αγώνων. Οτιδήποτε άλλο είναι δικαιολογία αδράνειας.
Το πιο θετικό στοιχείο της κίνησης που αναπτύσσεται στις πλατείες έγκειται στο παράδειγμα ή αντι-παράδειγμα, αν θέλει να το πει κανείς, που δημιουργείται (…) Αυτό το παράδειγμα που πλέον είναι σαφές και ορατό είναι το παράδειγμα του να μαζεύεται ο κόσμος να μιλάει και να συζητάει με αμεσοδημοκρατικές, αντιιεραρχικές και οριζόντιες διαδικασίες. Αυτό το παράδειγμα δε θα χαθεί. Τα θετικά αποτελέσματα, οι ποικίλες σημασίες, το βάθος που μπορεί να δοθεί από ένα τέτοιο παράδειγμα αγγίζει την ουσία μιας προεπαναστατικής κοινωνίας. Είναι εμβρυακές μορφές αυτοδιεύθυνσης και αυτοοργανώσης. Η βαθιά ρήξη που επιτελείται απλά και μόνο με τον κόσμο στις πλατείες να κάθεται και να φλυαρεί είναι τρομερή: σε μία συνθήκη που η μόνη πολιτική ανυπακοή και διαμαρτυρία θα πρέπει να φιλτράρεται από τις διαμεσολαβήσεις (των ΜΜΕ, των social media, των κομμάτων) το να κατεβαίνεις στην πλατεία ή στο δρόμο αποτελεί σοβαρό πρόβλημα για τους κυβερνώντες. Μπορεί να φαντάζει υπερβολικό αυτό που λέγεται, αλλά πλέον το σύστημα δεν μπορεί να ανεχτεί οτιδήποτε άλλο. Ένα απλό και γρήγορο επιχείρημα είναι η καταστολή που έχουνε φάει μόνο οι δύο πορείες του Μάη (της γενικής απεργίας και η επόμενη) καθώς και το «τριήμερο» 15-28-29…
Η κρίση,της κρίσης την κρίση, ω κρίση
Η κρίση χρέους είναι επίθεση των εκμεταλλευτών στους εκμεταλλευόμενους. Αυτό σαν συμπέρασμα έχει σπουδαία πολιτική σημασία, πρώτον γιατί μετατρέπει το χρέος από ζήτημα διαχείρισης σε ζήτημα ευθύνης. Αυτή τη στιγμή η άποψη «ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πληρώσουμε το χρέος» παλεύει με την άποψη «ποιος, γιατί και πως δημιούργησε το χρέος» (…)
Ως εκ τούτου από καθαρά στρατηγική σκοπιά πρέπει να παλέψουμε για δύο πολύ σημαντικά ζητήματα. Από την μια να μην πληρώσουμε το χρέος τους και από την άλλη αν δεν μπορούμε να αυξήσουμε τους μισθούς μας να μειώσουμε τα κέρδη που βγάζουνε από την εκμετάλλευση μας. Το πρώτο μπορεί να συμπυκνωθεί στο πρόταγμα περί «κοινωνικής στάσης πληρωμών» αρνούμενοι να πληρώσουμε μία σειρά από νέα χαράτσια (σε ρεύμα, νερό, μεταφορές, διόδια, νοσοκομεία κλπ). Ταυτόχρονα εντείνουμε την πάλη στους χώρους εργασίας με όποιον τρόπο θεωρούμε πρόσφορο (με αγώνες και οργάνωση, με σαμποτάζ και πτώση της παραγωγικότητας).
Περι βίας και βιασύνης
Το θέμα της βίας και της αντιβίας είναι πραγματικά και ένα κεφαλαιώδες ζήτημα αλλά ταυτόχρονα και ένα κομβικό θέμα για την εξέλιξη του κινήματος. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία θεμάτων που αναγκαστικά λόγο της υφής τους δεν μπορούν να έχουν μία μόνιμη και σταθερή λύση ή απάντηση. Αυτό συμβαίνει επειδή απλούστατα τα μέσα πρέπει διαρκώς να αναθεωρούνται και να συζητούνται διεξοδικά σε συνάρτηση με τους σκοπούς μας. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τα μέσα έχουν καταστεί πλέον σκοπός λειτουργώντας έτσι ανασταλτικά στην εξέλιξη και στην ανάπτυξη του κινήματος. Επομένως, ένα πρώτο και πολύ βασικό για το θέμα της βίας: κινηματικός διάλογος. Προς αυτό τον στόχο και με αυτό κατά νου διατυπώνονται κάποιες θέσεις.
Αλλά πριν από αυτά, οφείλουμε νομίζω μία αυτοκριτική σαν κίνημα. Κατά την διάρκεια του Δεκέμβρη και υπο το βάρος της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, οποιαδήποτε αντιβία ασκήθηκε θεωρήθηκε δίκαιη και στα αλήθεια το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε απέναντι σε ένα κράτος που εκτρέφει στα χοιροστάσια του τύπους σαν τον Κορκονέα. Υπό αυτό το βάρος αφέθηκαν να αναπτυχθούν μορφές αντιβίας που μετά τη λήξη της εξέγερσης ελάχιστα απελευθερωτικά λειτουργούσαν. Ταυτόχρονα βέβαια ας μην κρυβόμαστε: υπάρχει και ένα ποσοστό βίας το οποίο προέρχεται από αυτό που ας ονομαστεί πρόχειρα άγρια νεολαία. Το πρόβλημα με αυτό τη βία, η οποία έχει πολλά χαρακτηριστικά συμμορίας και ενδεχομένως τυφλότητας δεν είναι ότι υπάρχει. Το πρόβλημα είναι ότι κάποια πολιτικά υποκείμενα τη θεωρούν καθαυτή απελευθερωτική ενώ δεν είναι.
Ο δρόμος φτιάχνεται προχωρώντας
Τρία θέματα αναδεικνύονται σαν το διακύβευμα των επόμενων μηνών και των επόμενων χρόνων. Ένα πρώτο: αγώνες βάσης, αγώνες στη γειτονιά και στους χώρους εργασίας. Παντού όπου βρισκόμαστε δημιουργούμε δομές και εστίες αντίστασης από τα κάτω. Ένα δεύτερο: δομές αλληλοβοήθειας. Συλλογικές κουζίνες, ταμεία αλληλεγγύης, καταλήψεις στέγης, νομικές ομάδες υποστήριξης κλπ. Κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη στην πράξη. Ένα τρίτο: συμμετέχουμε ενεργά στις συνελεύσεις των γειτονιών μας και προσπαθούμε όσο πιο σκληρά γίνεται να οργανώσουμε κοινωνική στάση πληρωμών.
Το κείμενο είναι αποσπάσματα απο το “21 θέσεις που πρέπει να ξαναγραφτούν” και δημοσιεύτηκε στο blog Ριζοσπαστικός Προβληματισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου