Πίσω από τις ασπίδες, κάτω από τα κράνη και μέσα στις στολές

 Του Γιώργου Σ.

Στην Ελλάδα του 2011 όπου ακροδεξιοί έχουν μπει σε υπουργία και παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ σαν οι σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί που βάζουν την σωτηρία της πατρίδας  πάνω από οτιδήποτε άλλο, δεν ξέρω αν προκαλεί εντύπωση η είδηση, ότι  στη Σχολή Ευελπίδων ομάδα σπουδαστών καθοδηγούμενηαπό τον αρχηγό των Ευέλπιδων τραγούδησε τον ύμνο της χούντας της 21ης Απριλίου,ανήμερα της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου! 

Για το θέμα θα έχει το κυριακάτικο "Βήμα" εκτενή ρεπορτάζ. Αν και έχουμε κάθε λόγο να είμαστε καχύποπτοι για την σκοπιμότητα που οδήγησε την φυλλάδα του συγκροτήματος Λαμπράκη στην δημοσιοποίηση του θέματος( π.χ. για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενα του Γιωργάκη στο πρόσφατο παρελθόν για τον κίνδυνο πραξικοπήματος ή δεν είναι καθόλου απίθανο να χρησιμοποιηθεί από τους ακροδεξιούς υπουργούς για να ξεπλύνουν το φασιστικό τους παρελθόν καταγγέλλοντας και καταδικάζοντας το γεγονός), ωστόσο το γεγονός της ύπαρξης σχεδόν 40 χρόνια μετά νοσταλγών του καθεστώτος και μάλιστα σε ένα στρατιωτικό σώμα που φοιτούν άτομα νεαρής ηλικίας(18-24 χρονών) μας ωθεί στο να κάνουμε μερικές σκέψεις για τον ρόλο των επαγγελματικών στρατιωτικών σωμάτων, των αστυνομικών και των ειδικευμένων δυνάμεων καταστολής. 

Μπορεί για τους… φιλήσυχους πολίτες, τους "νοικοκυραίους" και τους "επαναστάτες του καναπέ" -από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες-, να προκαλεί εντύπωση η βαναυσότητα των ΜΑΤζήδων, καθώς τους βλέπουν να ξυλοκοπούν άγρια διαδηλωτές και αυθόρμητα ίσως και κάποιες φορές με αφέλεια και ανυστερόβουλα να σκέφτονται ότι "δεν μπορεί κάπως θα προκάλεσαν οι διαδηλωτές και για αυτό τις τρώνε", όμως για όσους έχουν βρεθεί έστω και ελάχιστες φορές σε μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις ξέρουν πως τα πράγματα δεν είναι τόσο αθώα. 

"Ο μόνιμος στρα­τός και η αστυνομία είναι τα κύρια όργανα δύναμης της κρατικής εξουσίας", έγραφε ο Λένιν στο "Κράτος και Επανάσταση". Ίσως μερικοί υποστηρίζουν  πως αυτό είναι τελείως γενικό και θεωρητικό και πως ακόμη και αν ισχύει σαν μια γενική εικόνα δεν μπορεί να οδηγεί σε ισοπεδωτικές λογικές. Δεν θα ισχυριστώ πως σε κάθε κανόνα δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αυτό άλλωστε είναι… αναμενόμενο. Όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ποιος είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση.

 Όσοι έχουν την εντύπωση ότι αυτά τα φαινόμενα είναι μεμονωμένα και ότι δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο κάνουν μεγάλο λάθος. Στην συντριπτική πλειοψηφία όσοι βρίσκονται απέναντι στους διαδηλωτές έχουν μια φασιστική νοοτροπία, μια άρρωστη προσωπικότητα και μια αντικοινωνική συμπεριφορά. Δεν χρειάζεται να σιγοτραγουδούν τα τραγούδια της χούντας, ούτε να χαιρετούν ναζιστικά. Βέβαια μερικοί που είναι τελείως ευάλωτοι συναισθηματικά και αδύναμοι νοητικά είναι πολύ πιθανόν κατά τη διαδικασία πλύσης εγκεφάλου να οδηγηθούν σε τέτοιες γραφικότητες, ωστόσο για το σύστημα εξουσίας αρκεί να εκτελούν τις διαταγές αδιαμαρτύρητα να αντιμετωπίζουν την όλη διαδικασία σαν "μια δουλεία που πρέπει να γίνει".

Σύμφωνα με τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟ (Ψυχίατρος –Παιδοψυχίατρος) «Η προσωπικότητα του βασανιστή αποτελεί ενδιαφέρον θέμα, ψυχολογικό, ψυχιατρικό και στην επέκταση του, κοινωνικό. Το άτομο αυτό έχει μια ανώριμη προσωπικότητα, μια προσωπικότητα που δεν εξελίχθηκε σωστά. Εκεί,κυριαρχούν ένστικτα σαδιστικά και καταστροφικά των παιδικών χρόνων του ανθρώπου. Στοιχεία των τρομοκρατικών παραμυθιών και συναισθήματα -σε μόνιμη πιαβάση- από τους εφιάλτες των παιδιών. Αρχαϊκοί φόβοι όπου ο άλλος άνθρωπος, συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας, είναι πάντα επικίνδυνος…Οι σαδιστές είναι παράλληλα και μαζοχιστές προς την αυθαίρετη και παντοδύναμη εξουσία που τουςπίεσε, τους κατεύθυνε και τους επέτρεψε να γίνουν βασανιστές. Ο μηχανισμός του συστήματος "ξύπνησε" σ'αυτούς τους ανθρώπους απωθημένα και ασυνείδητα σαδιστικά ένστικτα….Συνήθως, κάτω από την ισχυρή επιρροή των εθίμων και το φόβο των κοινωνικών κανόνων και απαγορεύσεων, αυτά τα ένστικτα καταστέλλονται, αλλά δεν εξουδετερώνονται οριστικά. Με "εντολή" από μια Αρχή, οποιαδήποτε Αρχή αυθαίρετη και καταστροφική… τα ένστικτα αυτά έρχονται στην επιφάνεια και κυριαρχούν την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής του βασανιστή».

Τέλος αξίζει και η παρουσίαση μιας ποιο... εξειδικευμένης άποψης για τους αστυνομικούς από τον ψυχολόγο Κλεάνθη Γρίβα

 «Ένα εξουσιαστικά μεταλλαγμένο ζόμπι, που η ύπαρξή του εξαντλείται στα χέρια, τα πόδια, το περίστροφο,το κλομπ, κάποια γεννητικά όργανα (ανύπαρκτης ήαμφίβολης λειτουργικότητας) και έναν απλαστικό εγκέφαλο (ο οποίος διευκολύνει αφάνταστα την επιτέλεση του θεάρεστου λειτουργήματος του βασανιστή).

• Μια διεστραμμένη ψυχοπαθητική προσωπικότητα, ένα φρανκενσταϊνικό μείγμα Παπαχρόνη, Ντάλτον, Νταβέλη και κουτσαβάκη, που προγραμματίζεται εξουσιαστικά για να εκδηλώνει μια ανεξέλεγκτη καταστρεπτική επιθετικότητα και να δηλώνει ξεδιάντροπα με χίλιους τρόπους ότι (αυτό, το διανοητικά υπολειπόμενο ζόμπι) είναιτο ευνοούμενο εκτελεστικό όργανο της εξουσίας και έχει εξοπλιστεί με το αποκλειστικό δικαίωμα «να γαμάει και να δέρνει», και αντιστρόφως.

• Ένα αποκρουστικό ανθρωποειδές (που η εμφάνισή του και μόνο, θίγει την αισθητική και προσβάλλει την αξιοπρέπεια κάθε πολιτισμένου ανθρώπου), το οποίο, με την αλαζονεία, τις κουτσαβάκικες κινήσεις, το ηλίθιο βλέμμα και τον πρωτόγονο λόγο του, εκτοξεύει εναντίον της κοινωνίας την αφόρητη χυδαιότητα, το απύθμενο κενό, την τρομακτική βαρβαρότητα και το καταχθόνιο ψυχοδιανοητικό του σύμπαν»,

Γιώργος Σ.


Βαθύ Κόκκινο