Ζούμε συγκεντρωμένοι σε υπερτροφικά αστικά κέντρα. Διαμένουμε σε κλειστά διαμερίσματα πολυόροφων πολυκατοικιών, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Εργαζόμαστε κατά εκατοντάδες και χιλιάδες σε εργοστάσια και υπηρεσίες. Ψυχαγωγούμαστε μαζικά στους ίδιους κινηματογράφους και κέντρα διασκέδασης. Ανθρώπινες μάζες, κινούμαστε με τα ίδια μέσα συγκοινωνίας. Η πληροφόρηση και η ενημέρωσή μας γίνεται κι αυτή μαζικά, από τα ίδια τηλεοπτικά προγράμματα και τις ίδιες εφημερίδες, χάνοντας έτσι την αλληλεπίδραση μεταξύ ατόμων και εκφυλίζοντας την προσωπικότητα και τα ιδανικά μας. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι επιφανειακές και ρηχές. Μας χωρίζει ψυχική απόσταση και αδιαφορία. Το μόνο στοιχείο που μας συνδέει είναι το συμφέρον και οι υποχρεωτικές καθημερινές συναλλαγές. Ο ατομικισμός προοικονομεί σε κάθε άνθρωπο την απομόνωσή του από τη μάζα των ομοίων του και την απόσυρσή του παράμερα, ώστε να φτιάξει μια μικρή κοινωνία προς ατομική του χρήση, εγκαταλείποντας έτσι τη μεγάλη στην τύχη της. Ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία, όπου όλοι οι άνθρωποι αγωνίζονται να αποκτήσουν και να καταναλώσουν όσον το δυνατόν περισσότερες υλικές απολαύσεις. Ξοδεύουν το λάδι που έχουν στο καντήλι της ζωής τους, θηρεύοντας την ύλη και παραμένοντας ανικανοποίητοι. Γιατί με τις υλικές απολαύσεις δεν γεμίζει η ανθρώπινη ψυχή. Στην ουσία όλοι εργάζονται για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι τυχαία, καθώς το σύστημα διαπλάθει τον άνθρωπο έτσι ώστε να αισθάνεται αποξενωμένος και εξατομικευμένος για να είναι πιο εύκολα ελεγχόμενος από το ίδιο. Μέσα στην ταξική κοινωνία που ζούμε, σημαντικό ρόλο στην εργασιακή και ατομική αποξένωση του ανθρώπου- εργαζόμενου είναι ο εκφυλισμός των συνδικάτων. Στην πρώτη περίοδο της δημιουργίας τους τα συνδικάτα έπαιζαν προοδευτικό ρόλο στις άμεσες κοινωνικές διεκδικήσεις κατά της εκμετάλλευσης της μισθωτής σκλαβιάς. Βλέποντας όμως η άρχουσα τάξη τη συγκεντρωτική δύναμη και τους ρόλους των οργανώσεων αυτών, προσπάθησε και τα κατάφερε να τις εντάξει στο μηχανισμό της, το κράτος, ώστε να αποτελέσει συστατικό μέρος της κοινωνίας της.
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει πεθάνει προ πολλού. Το μόνο που απέμεινε είναι οι γραφειοκρατικές αλητείες του κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού στην υπάρχουσα δομή του, που δολοφονούν ανελέητα τις αγωνιστικές διαθέσεις των λαϊκών μαζών, μπλοκάρουν και εκτονώνουν τη λαϊκή οργή, σκορπώντας την απογοήτευση. Και στέλνουν έτσι τους εργαζόμενους στο σπίτι τους. αποτέλεσμα όλης αυτής της κοροϊδίας είναι η παρακμή των πανεργατικών κινητοποιήσεων και της συλλογικής δράσης. Ανεξαρτήτως των παχιών και κούφιων λόγων τους, δεν μπορεί ο λαός να συμμετέχει στο παιχνίδι των προδοτών του.
Για να αποφύγουμε τη μοιρολατρία και την παθητικότητα, ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί κάτι είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με όλους αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις για «χατίρι» μας, δρώντας συντονισμένα και συλλογικά . Αναλαμβάνοντας οργανωμένη δράση ως μέρος μιας οργανωμένης ομάδας ή κοινότητας, για να πετύχουμε και να επιδιώξουμε τη βελτίωση της ζωής μας. Με τη συνεργασία, ως μέλη μιας τέτοιας ομάδας, μπορούμε να ασκήσουμε τη δύναμή μας συλλογικά με διάφορες μορφές κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής πίεσης, ν’ αντισταθούμε και ν’ αποκτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.
Στο πλαίσιο αυτό, προσπαθούμε να αντιτεθούμε στις πρακτικές αυτές της αποδυνάμωσης και του κατακερματισμού του ανθρώπου. Απαντάμε στις πρακτικές τους και συγκροτούμε ανοικτές λαϊκές συνελεύσεις, οι οποίες λειτουργώντας με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στοχεύουν στην ελεύθερη έκφραση και δράση των ανθρώπων για τα ζητήματα που τους αφορούν.
Siouxsie
anarhogatoulis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου