Του Προκόπη Δούκα...Τον τελευταίο καιρό κάνω μια μικρή, προσωπική, έρευνα για να αναβαθμίσω την κινητή μου τηλεπικοινωνία, προσπαθώντας ταυτοχρόνως να εξοικονομήσω και χρήματα.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας (που εκδηλώνεται και με τη μορφή τηλεφωνημάτων στο κινητό από άλλη εταιρεία “για ενημέρωση”, πρακτική παράνομη και αθέμιτη, γιατί πρόκειται για επιθετικό μάρκετινγκ, που πρέπει να αρνούμαστε όλοι) είναι έκδηλος. Το ίδιο και η - εμφανής - προσπάθεια των εταιρειών να προσφέρουν “απεριόριστα” τηλεφωνήματα και μηνύματα, με σκοπό να εξασφαλίσουν τουλάχιστον ένα ικανοποιητικό πάγιο το μήνα, από κάθε πελάτη. Ρύθμιση που είναι συμφέρουσα για τον καταναλωτή, αν έχει πραγματική ανάγκη να τηλεφωνεί εν κινήσει πολλές ώρες το μήνα, κάτι που ισχύει για συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες - και σε κάθε περίπτωση μόνο για πολύ σοβαρούς λόγους επαγγελματικούς, οικογενειακούς ή λόγους υγείας.
Αυτό που με εντυπωσιάζει, τώρα που συχνάζω πιο πολύ στα σχετικά καταστήματα (και από το κοινωνικό περιβάλλον βεβαίως), είναι οτι εξακολουθώ να ακούω γύρω μου για λογαριασμούς εκατοντάδων ευρώ, που προφανώς είναι αποτέλεσμα υπερβολής και ταυτόχρονα αμέλειας να εκσυγχρονίσεις το τηλεπικοινωνιακό πρόγραμμα σου, καθώς με 55 ευρώ πάγιο παίρνεις πλέον κάτι του τύπου “1500 λεπτά το μήνα δωρεάν”, που ισούται με κάτι λιγότερο από 13 ώρες ομιλίας!
Επίσης, εξακολουθώ να εντυπωσιάζομαι καθημερινά με το πόσα νέα παιδιά (με τι εισόδημα άραγε;) έχουν πανάκριβο i-phone ή άλλα smartphones, που μπορεί να στοιχίζουν πολλά κατοστάρικα. Οι εταιρείες βέβαια προσπαθούν να χρηματοδοτήσουν με κάθε τρόπο την αγορά αυτών των συσκευών, αλλά το κάνουν ικανοποιητικά μόνο με αντάλλαγμα προγράμματα με υψηλό πάγιο - κάτι που σημαίνει οτι σου παίρνουν πίσω τα λεφτά που σου “δανείζουν”, μήνα με το μήνα.
Νομίζω οτι δεν υπάρχει άλλος τομέας, στον οποίον εκδηλώθηκε τόσο πολύ ο μεταπολιτευτικός μας νεοπλουτισμός, όσο αυτός της υψηλής τεχνολογίας. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην εξάπλωση του (φορητού) υπολογιστή και του ίντερνετ, γιατί είναι αυτονόητα απαραίτητη (και καθυστερημένη) εξέλιξη για τη χώρα, το να μπει στη ζωή όλων το ίντερνετ.
Αλλά το να έχεις ακόμα και δύο κινητά, το να καταναλώνεις απίστευτες ώρες (βλαπτικές ούτως ή άλλως για τον εγκέφαλο και επικίνδυνες όταν οδηγείς), μιλώντας στο τηλέφωνο, άνευ λόγου και αιτίας - και κυρίως να ξοδεύεις σημαντικά ποσά σε λογαριασμούς, όταν δεν έχεις να χρηματοδοτήσεις άλλες ανάγκες, είναι δείγμα της αμετροέπειας που μας διέκρινε και μας διακρίνει, ως κοινωνία. Ειδικά όταν είναι εμφανείς η ελαφρότητα και ο μιμητισμός, με τον οποίον υιοθετούνται αυτές οι συνήθειες - λες και (με την εξαίρεση των πολύ νέων), γεννηθήκαμε με ένα κινητό στην κούνια ή λες και η ζωή μας δεν ήταν βιώσιμη πριν από 20 χρόνια, χωρίς την ευκολία (αλλά και την αγχώδη παρακολούθηση και εξάρτηση) της κινητής τηλεφωνίας. Δεν είναι "ελευθερία" ή "μαγκιά" το να είσαι μονίμως με το κινητό στο χέρι - το αντίθετο.
Μόνο με τη λαγνεία του ιδιωτικού αυτοκινήτου μπορεί να παραλληλιστεί η εξάρτηση μας από το κινητό. Κι εκεί βεβαίως υπάρχει ο περιορισμός της σπατάλης, λόγω ακρίβειας καυσίμων και τελών. Τουλάχιστον (μερικά από τα καλά της κρίσης), έχει περιοριστεί κάπως η μέχρι μανίας “βόλτα με το ΙΧ”, στο κέντρο της πόλης για ψώνια ή μέχρι το περίπτερο. Αλλά η αντικοινωνική συμπεριφορά μας συνεχίζεται και εκεί, καθώς πολλοί - παρότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το κόστος χρήσης του - εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν, έστω και ανασφάλιστο. Όταν όμως έρθουν αντιμέτωποι με το ατύχημα που προκάλεσαν, κάποιοι από αυτούς θα καταστραφούν οικονομικά. Και κάποιοι, ελπίζω πολύ λίγοι, θα εγκαταλείψουν και το θύμα τους στην άσφαλτο, γιατί το κόστος της ανάληψης της ευθύνης τους, θα είναι δυσβάστακτο.
Έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα τα καταναλωτικά αγαθά, ανεξαρτήτως του εισοδήματος που έχουμε - και τώρα που η κρίση θερίζει τις αμοιβές των περισσοτέρων, οι παθογένειες βγαίνουν βίαια στην επιφάνεια. Στις εποχές των “παχέων αγελάδων”, ακόμα και εργαζόμενοι με χαμηλό μισθό (ή και προστατευόμενα μέλη με ανύπαρκτο εισόδημα) θεωρούσαν αυτονόητο οτι “δικαιούνται” δική τους αυτόνομη μετακίνηση - και μια ακριβή τηλεπικοινωνιακή παροχή. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός αυτοκινήτου πρόσθετα έξοδα όπως τέλη, ασφάλιση, συντήρηση, πάρκινγκ - εκτός αν ήσουν ανεύθυνος και τζαμπατζής, πάρκαρες όπου νάναι, δεν συντηρούσες το αυτοκίνητο και δεν το ασφάλιζες. Κι ας σήμαινε η κατοχή ενός ακριβού κινητού (διαρκώς ανανεούμενου για να μην είναι “ντεμοντέ”) με συμβόλαιο, πολλά κατοστάρικα ή χιλιάρικα το χρόνο...
Τώρα λοιπόν, θα έπρεπε, με την κρίση να κορυφώνεται αυτό το χειμώνα, να έχουμε ήδη “μαζευτεί”. Κάνω μια δουλειά, που υποτίθεται οτι έχει ανάγκη (περισσότερο από το μέσο όρο) τις κινητές και τις αυτοκίνητες διευκολύνσεις. Τις έχω περιορίσει στο ελάχιστο. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, το μετρό είναι μια χαρά και το κινητό μου χτυπάει όσο το δυνατόν πιο σπάνια - και τα δύο από πεποίθηση. Αν έχουμε αντιληφθεί τι συμβαίνει γύρω μας, ας το κάνουμε όλοι πράξη ζωής.
you painted smile
http://anergoidimosiografoi.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου