Σκοπίμως διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή κάνουν λάθος όσοι διατυμπανίζουν ότι η αναρχία είναι μια πολιτική φιλοσοφία που ευαγγελίζεται ένα σύστημα χωρίς αρχές, ότι ο κάθε ένας κάνει ό,τι γουστάρει και λοιπά φαιδρά.Αποκρύπτουν ότι αναρχία σημαίνει ένα σύστημα χωρίς άρχοντες, χωρίς επιβαλλόμενη εξουσία.ΑΠΟ ΤΑ φιλοσοφικά συστήματα (θεωρίες, αφηγήσεις) του Διαφωτισμού είναι το μόνο που πλησιάζει τη Δημοκρατία, την κατάσταση εκείνη στην οποία το μόνο κράτος είναι ο δήμος, ο λαός, για όσους έχουν ξεχάσει τις πολύτιμες έννοιες της παράδοσης. Ουδεμία σχέση με τη βία έχει η αναρχία· συνηγορεί όμως υπέρ του ξεσπάσματος αυτής, όταν είναι λαϊκή (όταν η καταπίεση των ελίτ κατά των λαϊκών στρωμάτων φτάνει στο απροχώρητο).Σ’ ΕΝΑ ενημερωτικό φυλλάδιο που εξέδωσε η λονδρέζικη αντιτρομοκρατική υπηρεσία προτρέπονται οι πολίτες να καταδίδουν στα αστυνομικά τμήματα τους αναρχικούς (!).Ακούγεται ίσως ανατριχιαστικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια σύγχρονη δημοκρατία (σήμερα στο Λονδίνο, αύριο στο Παρίσι, τη Στοκχόλμη, μεθαύριο στο Σαράγιεβο, την Αθήνα και πάει λέγοντας…). Είναι εν τούτοις απορίας άξιον να εκδίδεται μια τέτοια απόφαση που ποινικοποιεί τις ιδέες, μιας και ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια χοάνη που απορροφά και ευτελίζει τα πάντα, ακόμη κι εκείνα που επιβουλεύονται την ύπαρξή του. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι είναι ανίκητος, διότι είναι γνωστή η μικρότητα (νωθρότητα) του ανθρώπου. Απλώς οι Λονδρέζοι καπιταλιστές προβαίνουν σε μια επίδειξη (γελοίας) αυταρχικότητας και ας γελοιοποιούν το πνεύμα, τις ιδέες, την ελευθερία. Ετσι κι αλλιώς, όσοι υπηρετούν πιστά το σύστημα, εκεί και παντού, έχουν χάσει κάθε επαφή με τις έννοιες αυτές.
ΘΑ ΗΤΑΝ εντούτοις ευχής έργον, εάν μπορούσαμε να εμβαπτισθούμε στα (ιαματικά) νάματα της Αναρχίας. Θα αντιλαμβανόμασταν αμέσως τι σημαίνει αλληλεγγύη, τι σημαίνει γειτονιά, τι λαϊκή τέχνη, τι συνύπαρξη, τι χορός, τι έρωτας, τι έκσταση, τι συνεταιρισμός, τι φιλία. Θα έμπαινε ξαφνικά η ποίηση στη ζωή μας, θα αποπεζοποιείτο έστω η ανιαρή και δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Πού τέτοια πράγματα. Εδώ η πόζα πάει σύννεφο από τον πιο ταπεινό ώς το μεγαλύτερο αλαζόνα, αρκεί να αποκτήσουν μια θεσούλα και να ασκούν εξουσία… Φτωχά «εγώ», αμόρφωτα, ράθυμα, άπονα, εθελόδουλα (για τούτο και παραμένουν «εγώ»…).ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ από τους αναρχικούς η κοινωνία· οι αναρχικοί ζουν μέσα στην κοινωνία, φροντίζουν γι’ αυτήν, υπερασπίζονται το ελάχιστον της αξιοπρέπειάς της. Η κοινωνία κινδυνεύει απ’ αυτούς που τάχα θέλουν να την προστατεύσουν από κινδύνους· η εξουσία είναι ο κίνδυνος. Και δυστυχώς η εξουσία δεν είναι μόνο στους κυβερνητικούς θεσμούς-γρανάζια. Η εξουσία τρέχει απ’ τα μπατζάκια του καθενός μας· και ας λέμε άλλα.
Σχόλια της ΣΟ του Eagainst.com
Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, καθώς είναι μία από τις ελάχιστες φορές, που κάποιος δημοσιογράφος ξεφεύγει από την στερεοτυπική παρουσίαση των αντιεξουσιαστών ως βίαιων, βάνδαλων, χούλιγκαν και παρουσιάζει την πραγματική εικόνα. Σχολιάζουμε το άρθρο αυτό, καθώς θεωρούμε πάντα απαραίτητη την καλοπροαίρετη κριτική ή επέκταση άρθρων με τα οποία συμφωνούμε.
Στην κυριολεξία αναρχία δεν σημαίνει κοινωνία δίχως εξουσία, (δίχως, έστω, ένα minimum κανόνων), αλλά ότι κανείς δεν έχει την απόλυτη αρχή της. (Δεν είναι οι νόμοι, άλλωστε, που καθιστούν μια κοινωνία ισχυρή και ευημερούσα, αλλά οι ίδιοι οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές των ανθρώπων της: ο ρόλος των ανθρώπων που απαρτίζουν μια κοινωνία μέσα σ’ αυτήν, η δυνατότητά τους να δημιουργούν θεσμούς και νόμους, δίχως να τους βασίζουν σε εξωκοινωνικούς παράγοντες. Η ιστορία, όπως θα έλεγε και ο Κορνήλιος Καστοριάδης, δεν είναι αποτέλεσμα νομοτελειών, κάποιων «νόμων της ιστορίας», ούτε έργο του Θεού ή της «φύσεως», αλλά γνήσια δημιουργία,αποτέλεσμα της θέλησης και της δράσης των ανθρώπων). Μια αναρχική κοινωνία, λοιπόν, δεν είναι μια χαώδης κοινωνία, αλλά μια κοινωνία όπου η λειτουργία της δεν εναπόκειται στην κρίση κάποιας κυρίαρχης τάξης η οποία θεσπίζει νόμους δίχως την συγκατάθεση της πλειοψηφίας των πολιτών, και με σκοπό και μόνο το δικό της συμφέρον. Χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ένα «ουτοπικό όραμα» το οποίο βασίζεται στην προσφορά, την αλληλεγγύη, την συνεργασία και τη συνδιαμόρφωση. Σ’ αυτούς θα απαντούσαμε πως η καταπίεση, η εκμετάλλευση, ο πόλεμος, ο καταναλωτισμός, η ρύπανση, είναι η πραγματικότητα που υπερασπίζονται.Η κοινωνία, όπως αναφέρεται στο παραπάνω άρθρο, ποτέ δεν απειλήθηκε από αναρχικούς. Αντιθέτως, απειλήθηκαν οι θεσμοί της κυρίαρχης ελίτ, η ομαλότητα της «καθημερινής ζωής», οι κάθε λογής δοξασίες που επιβλήθηκαν στις πειθήνιες κοινωνίες, η γραφειοκρατία και η ιεραρχία, οι σχέσεις εκμετάλλευσης… Στις περισσότερες δυτικές χώρες οι αναρχικοί ήταν αυτοί που πρωτοστάτησαν ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό, είτε των κομμουνιστικών καθεστώτων είτε της δικτατορίας των φασιστών-εθνικιστών είτε των φιλελεύθερων ολιγαρχιών, δίχως να επιδιώκουν απλά και μόνο να πάρουν τα πάντα υπό τον έλεγχό τους έτσι ώστε να επιβάλλουν μια δική τους δικτατορία. Αρκεί μια ματιά και μόνο στα γεγονότα της Ισπανικής Επανάστασης και στον Ρωσικό εμφύλιο για να διαπιστώσει κανείς πώς, από ποιούς και με ποιόν τρόπο αντιμετωπίστηκαν οι αναρχικοί. Τί αντιπρότειναν και ποιά ήταν τα αποτελέσματα των προταγμάτων τους σε αντίθεση με αυτά που εφάρμοσαν οι διώκτες τους; [1] Εάν λοιπόν υπάρχει κάτι που κινδυνεύει από τους αναρχικούς, αυτό δεν είναι άλλο παρά το ίδιο το σύστημα του καπιταλισμού και κάθε μορφή ολοκληρωτισμού (Σταλινισμός, Φασισμός, Θεοκρατία…) Διότι από όλες τις δοτές θεωρίες και δόγματα, η αναρχική κοσμοθεωρία είναι η μόνη που αντιπαλεύει την εγκαθίδρυση μιας νέας γραφειοκρατίας, και την ανάδυση μιας νέας ελίτ, τόσο ιδεολογικής όσο και πολιτικής.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ποιόν αναρχισμό μιλάμε: αναρχοκομμουνισμό, αναρχοσυνδικαλισμό, αναρχοατομικισμό, μεταμοντέρνο αναρχισμό… Θα προτιμήσουμε λοιπόν να αναφερθούμε στον κλασικό αναρχισμό όπως εκφράστηκε από τους πρώτους αναρχικούς φιλοσόφους P.J.Proudhon καιMikhail Bakunin ο οποίος είχε πει το εξής: Α) «σοσιαλισμός δίχως ελευθερία είναι σκλαβιά και κτηνωδία», ανατρέποντας τις Μαρξιστικές δοξασίες περί αναγκαιότητας της ύπαρξης ενός ιστορικού σταδίου της «δικτατορίας του προλεταριάτου», όπου, με βάση την θεωρία αυτή, μια ισχυρή κεντρική εξουσία διευθυνόμενη από την εργατική τάξη και το προλεταριάτο θα οδηγήσει στην ολική απελευθέρωση της κοινωνίας από τα ταξικά της δεσμά. Όμως, (όπως υποστήριξε και ο ίδιος ο Μπακούνιν, αλλά και όπως η ίδια η ιστορία έδειξε) το στάδιο αυτό συμβάλει στην δημιουργία μιας νέας ελίτ. Έτσι, η αμφισβήτηση της «δικτατορίας του προλεταριάτου» από την μεριά των αναρχικών, οδήγησε το πρώτο ρήγμα στην 1η διεθνή. Β) «Ελευθερία δίχως σοσιαλισμό είναι αδικία»[ανατρέποντας έτσι τους ισχυρισμούς των πολέμιων της «ισότητας» φιλελεύθερων φιλοσόφων, όπως Τοκβίλ, Ρουσσώ και άλλων, υπογραμμίζοντας την ανάγκη δημιουργίας μιας αταξικής κοινωνίας, οικονομικά (κυρίως) και πολιτικά, κάτι που θα επέλθει με την χειραφέτηση των εργατών που κατά τους αναρχικούς δεν θα πάρουν οι ίδιοι (οι εργάτες) την εξουσία, αλλά θα αντικαταστήσουν την δομή του κράτους με ανοιχτές τοπικές συνελεύσεις που θα διευθύνει αυτόνομα το προλεταριάτο. Κατ' αυτόν τον τρόπο, βλέπουμε πως ο αναρχισμός, όντας και αυτός γέννημα θρέμμα της εποχής των μεγάλων πολιτικών αλλαγών και κοινωνικών ζυμώσεων, ενσωματώνει στοιχεία κοινωνικού φιλελευθερισμού αλλά και επαναστατικού σοσιαλισμού (εργατικό κίνημα) ταυτόχρονα, παίζοντας έτσι τον δικό του μοναδικό ρόλο στο ευρύ χειραφετησιακό κίνημα. (Σημείωση: να μην συγχέουμε τον νεοφιλελευθερισμό με τον πρώτο φιλελευθερισμό του Ρουσσώ, Λοκ και Τοκβίλ.)
Για έναν σοσιαλιστή, λοιπόν, η έννοια της ισότητας είναι απόλυτα συνυφασμένη με την κοινωνική δικαιοσύνη. Για τον Τοκβίλ, θα πρέπει να δίνεται προτεραιότητα στην ελευθερία παρά στην ισότητα: αν το πάθος για την ισότητα επικρατήσει έναντι του πάθους για την ελευθερία, η κατάληξη της Επανάστασης θα είναι ο δεσποτισμός. Η προτεραιότητα όμως αυτή, οδηγεί σε χαώδεις ταξικές ανισότητες, πράγμα που ο Μαρξισμός και ο αναρχισμός απορρίπτει. Όπως επισήμανε και ο Μπακούνιν, ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από μέσο ανάδειξης αξιωμάτων ή «δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο σε μια κοινωνία από τους πρίγκιπες και την κυβέρνηση» (Νικολό Μακιαβέλι). Ως εκ τούτου, προκειμένου να αποφύγουμε ακραίες ταξικές κοινωνίες, αλλά ταυτόχρονα να μην οδηγήσει η ισότητα στην τυραννία, θα πρέπει να απαλλάξουμε την κοινωνία από το κράτος, το οποίο είναι φορέας της εξουσίας η οποία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια των λίγων (ολιγαρχία). Έτσι, ο Αριστοτέλης λέει «το χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι το να άρχουν όλοι δι’ εναλλαγής». Συνεπώς, θα πρέπει να αντικαταστήσουμε την αυθαίρετη έννοια της ισότητας με αυτήν την ισοπολιτείας: ισότητα δηλαδή απέναντι στους νόμους και την πολιτική συμμετοχή, δίχως κράτος και αντιπροσώπευση, ώστε να αποφύγουμε από την μια τον δεσποτισμό αλλά και την διαιώνιση της εξουσίας μιας προνομιούχου ελίτ, βλ. πρόταγμα ατομικής και συλλογικής αυτονομίας:«όχι στην εκτέλεση των αποφάσεων δίχως την ίση συμμετοχή στην λήψη αυτών». Εν ολίγοις, δίνουμε προτεραιότητα στην ισότητα της συμμετοχής στην πολιτική εξουσία, στοιχείο που συμπεριέχεται στο πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, σε αντιδιαστολή με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που συγκεντρώνει την εξουσία στα χέρια μιας κοινοβουλευτικής ελίτ... Η άμεση δημοκρατία καθώς και η ατομική και συλλογική αυτονομία αποτελούν κληρονόμους των ιδεολογικών ρευμάτων του διαφωτισμού και του χειραφετησιακού εργατικού κινήματος. Η άμεση δημοκρατία, έχει κατά καιρούς υιοθετηθεί από διάφορους αναρχικούς (όπως στην περίπτωση της αναρχικής Καταλανίας), κάτι που δείχνει την πρωτοπόρα δράση του αναρχικού κινήματος, αλλά κατά βάση, αποτελεί εξέλιξη των όλων εργατιστικών και σοσιαλ-φιλελεύθερων χειραφετησιακών ρευμάτων...
Στην συνέχεια με την πάροδο των χρόνων, την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την καταρράκωση του εργατικού κινήματος, κομμάτι του αναρχικού κινήματος θα απορροφήσει αξίες διαφορετικές από τον παραδοσιακό ελευθεριακό σοσιαλισμό (βλ. Murray Bookchin), και με την επίδραση του μεταμοντερνισμού στο κοινωνικό και αρτιστικό επίπεδο, εξελίσσεται από θεωρητικούς όπως ο Bob Black, εγκαταλείποντας πλήρως τον εργατικό του προσανατολισμό και υιοθετώντας πιο ελευθεριακές χειραφετησιακές αξίες [εγκαταλείπει δηλαδή την προσκόλληση στην ηθική της εργασίας η οποία κυριάρχησε από τα πρώτα χρόνια της Βιομηχανικής Επανάστασης, μια ηθική που συναντά κανείς και στον Χριστιανισμό. (Σε μερικούς είναι γνωστή η φράση «καλός Χριστιανός=υπάκουος εργάτης ή «Ora et labora» (να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι), σύνθημα των Βενεδεκτίνων μοναχών)]. O αναρχοσυνδικαλισμός, από την άλλη είτε και οι πιο μετριοπαθείς τάσεις του αναρχοκομμουνισμού, ξεφεύγουν αρκετά από αυτό που θεωρούμε εμείς πραγματικά ελευθεριακό, δηλαδή, και τα δύο αυτά ρεύματα παραμένουν προσκολλημένα στην εργατίστικη αντίληψη του παραδοσιακού αναρχισμού[2]. Απεναντίας, ο Bob Black, είχε καταδικάσει απερίφραστα την ηθική της εργασίας (βλ: Bob Black – Η κατάργηση της δουλειάς) «για να σταματήσουμε να υποφέρουμε, πρέπει να σταματήσουμε να δουλεύουμε.». Ο Black, όπως και πολλοί άλλοι αναρχικοί θεωρητικοί, έχει καταφέρει να απομακρύνει τον εργατισμό από τα αναρχικά του προτάγματα, δίνοντας έτσι νέα πνοή στο αναρχικό κίνημα.
Η άποψη που προωθεί ο συγγραφέας θέλει τον αναρχισμό να αποστασιοποιείται από τη βία. Μια άποψη σωστή, αλλά ως ένα βαθμό. [3] (Δεν είναι λίγοι οι αναρχικοί που καταδικάζουν την βία). Έχουμε, όμως, τονίσει πολλές φορές πως οποιαδήποτε προσπάθεια κριτικής σε μια θεωρία δεν μπορεί να αποστασιοποιείται από το αποτέλεσμα της πρακτικής της εφαρμογής.
Το αναρχικό κίνημα έχει κατά κάποιον τρόπο υιοθετήσει ένα είδος ατομικισμού, που είναι αντιφατικός (ίσως και αντινομικός) ως προς τα βασικά προτάγματά του. Ο λόγος οφείλεται στην απλουστευτική και ρομαντική προσέγγιση πολλών αναρχικών πάνω στον όρο «εξουσία»: πολλοί αδυνατούν να δουν την εξουσία σαν κοινωνική σχέση. Την αντιμετωπίζουν σαν κάτι που βρίσκεται έξω από τα κινήματα και την κοινωνία, ως έναν “μπαμπούλα” που προστατεύει το κράτος και το κεφάλαιο. Από εδώ, εξάλλου, απορρέει η άποψη πολλών αναρχικών που λένε ότι δεν θέλουν να αναλάβουν καμία εξουσία, παρά μόνο να την εξαλείψουν οριστικά. Όμως η εξουσία υπάρχει ούτως ή άλλως. Θα πρέπει απλά οι πολίτες όλοι να τη μοιράσουν σε ίσα κομμάτια μεταξύ τους (αυτόνομα), αντί να την παραδώσουν σε λίγους ετερόνομους θεσμούς. Η άποψη πολλών αναρχικών ότι «εφόσον η εξουσία είναι αρνητική, πρέπει να καταργηθεί» οδηγεί (έμμεσα και υποσυνείδητα) στην καλλιέργεια της ατομικιστικής, μηδενιστικής και κατ’ επέκταση ναρκισσιστικής λογικής του «δεν μοιράζομαι τίποτα και με κανέναν, κι εφόσον δεν μοιράζομαι τίποτα με κανέναν δίνω στον ε α υ τ ό μου την απόλυτη κυριότητα κάθε δράσης», και συνάμα, οδηγεί σε έναν μεταφυσικό φανατισμό «προς τον ιερό πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο»,
Ανακεφαλαιώνοντας: Κάθε ετερόνομη εξουσία ποινικοποιεί τις ιδέες που θεωρεί επικίνδυνες για την ίδια της την υπόσταση, πόσο μάλλον ο καπιταλισμός. Άλλωστε η ποινική νομοθεσία, ανέκαθεν αποτελούσε ένα από τα ισχυρότερα όπλα κάθε εξουσίας. [Σύμφωνα με τον κυριότερο εκπρόσωπο της Σχολή του Φυσικού Δικαίου, τον Τόμας Χομπς, που στο βιβλίο του Λεβιάθαν (1651) εξετάζει τις σχέσεις ανάμεσα στο Κράτος και τον πολίτη, η ποινή είναι ένα "κακό" που επιβάλλεται από τη δημόσια εξουσία σε όποιον διέπραξε ή παρέλειψε αυτό που η ίδια η (ετερόνομη) εξουσία κρίνει ως παράβαση νόμου, με σκοπό η βούληση των ανθρώπων να κατευθυνθεί καλύτερα προς την υπακοή. Χαρακτηριστική είναι επίσης και η φράση του Αποστόλου Παύλου «τιμωρείτε τους ατάκτους ίνα μη υπεραίρωνται» (να τιμωρείτε τους απείθαρχους για να μην αποθρασύνονται) που δείχνει την αυταρχικότητα και χυδαιότητα του Χριστιανισμού, μια θρησκείας που επηρέασε ριζικά τη σκέψη και την πορεία του Δυτικού κόσμου]. Η δυνατότητα του καπιταλισμού ν’ απορροφά και να ευτελίζει τα πάντα είναι ίσως ο κανόνας (θα μπορούσε να πει κανείς ότι ιστορικά αυτό ισχύει σε γενικές γραμμές), κανόνας όμως που δεν φαίνεται να ισχύει στη σημερινή κρίση του. Το ότι οι καπιταλιστές του City προβαίνουν σε επίδειξη αυταρχικότητας, περισσότερο φανερώνει φόβο και σύγχυση (αναμεμειγμένα βέβαια με έπαρση από άλλες εποχές). Άλλωστε, όπως είπαμε και παραπάνω, ο πολιτικός χώρος των αναρχικών και αντεξουσιαστών έχει υποστεί αμείλικτη καταστολή σε Ευρώπη και Αμερική από την πρώτη στιγμή. Συνεπώς, τόσο οι πρακτικές αυτές της Βρετανικής κυβέρνησης, όσο και η μέθοδος καταστολή-της-συνείδησης που προωθούν τα ΜΜΕ, δεν είναι καινούργιες. Γι’ αυτό, λοιπόν, και η αξία του άρθρου αυτού είναι μεγάλη: ακριβώς επειδή καταδεικνύει τους αληθινούς λόγους που κάθε εξουσία διαβάλλει μετά βδελυγμίας τα “νάματα της Αναρχίας” και την ανακηρύσσει ως μεγάλο της αντίπαλο. Είναι αλήθεια ο καπιταλισμός “ανίκητος” τελικά… ;
.
[1] Θα φάνταζε αδιανόητο σήμερα να θεωρούμε ως πρότυπο την αναρχική Καταλονία, παρά τα όποια θετικά αξίζει να κρατήσουμε από την περίοδο εκείνη. Στην Ισπανική Επανάσταση, φυσικά δεν έλειψαν περιστατικά άδικης συμπεριφοράς και αδικαιολόγητης βιαιοπραγίας αναρχικών απέναντι σε καθημερινούς ανθρώπους, περιστατικά που φυσικά δεν συγκρίνονται με τις θηριωδίες των Κομμουνιστών και των φασιστών ή και των «φιλελεύθερων» καθεστώτων. Βέβαια αυτό ήταν αναμενόμενο λόγω του ότι: α) μιλάμε για το 1936, μια εποχή κατά την οποία η Ισπανία βρίσκονταν στο έλεος του αναλφαβητισμού και β) πολλοί Ισπανοί αναρχικοί ήταν στην ουσία αναρχοσυνδικαλιστές που απλά είχαν απορροφήσει αρκετά Μαρξιστικά-Λενινιστικά προτάγματα (ιστορική αναγκαιότητα), απλά σε μικρότερο βαθμό από ό,τι οι κομμουνιστές.
Όλες οι επαναστατικές αλλαγές που πρακτικά έδωσαν καρπούς, σε αντίθεση με το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων στη Ρωσία τον Οκτώβρη του 1917 και τα φασιστικά καθεστώτα που επιβλήθηκαν με στρατιωτική βία, όλες οι κοινωνίες που βασίστηκαν πάνω σε ελευθεριακά προτάγματα, θα μπορούσαν για εμάς να αποτελούν σήμερα ένα γονιμοποιό σπέρμα για περαιτέρω εξέλιξη,διαύγαση και μελέτη σε ότι αφορά τον ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό.
[2] Οι αναρχικοί-κομμουνιστές παραμένουν κολλημένοι με το οικονομο-παραγωγίστικο στοιχείο. Ο Ιταλός αναρχικός Ερρίκο Μαλατέστα, ένα θεωρητικός που κατά κάποιον τρόπο αποτελεί υπόδειγμα αναρχικού κατ΄εμάς, είχε πει ότι «πάνω κάτω, είμαστε όλοι Μαρξιστές, παρόλο που δεν έχουμε διαβάσει ούτε ένα βιβλίο του Μαρξ». Σε κάποιο βαθμό αυτό εκφράζει μια μεγάλη αλήθεια, μιας και η σφαίρα της οικονομίας έχει αυτονομηθεί στον καπιταλισμό (και βάσει αυτού έκανε ανάλυση ο Μαρξ, άσχετα πως κατοπτρικά το ανήγαγε σε όλη την Ιστορία, εν αγνοία του μπορεί να πει κανείς). Το εργασιακό θέμα ναι μεν έχει βαρύνουσα σημασία για ένα ριζοσπαστικό-επαναστατικό κίνημα. Ωστόσο (όπως έδειξε ο Κορνήλιος Καστοριάδης, η Άννα Άρεντ, Ο Πιερ Κλαστρ αλλά και άλλοι διανοούμενοι), οι αναλύσεις μας για τα προβλήματα της κοινωνίας δεν θα πρέπει να ανάγονται στην οικονομία, πράγμα που κάνει κατά κόρον η αριστερά, αλλά και οι ελευθεριακοί κομμουνιστές. Συνεπώς, από όλα τα φάσματα του αναρχισμού, διαλέγουμε αυτά που εξελίσσουν το επαναστατικό πρόταγμα, απομακρύνοντας το από οικονομιστικούς όρους και αντιπροτείνουν μια διαφορετική μορφή θέσμισης της κοινωνίας, η οποία δεν στηρίζεται πάνω στην παραγωγή και την οικονομία ή στην αλόγιστη «ορθολογική κυριαρχία» (το φαντασιακό του καπιταλισμού). Κοινώς, μιλάμε για τον αναρχισμό όπως εκφράστηκε από τον Murray Bookchin και στην συνέχεια υιοθετούμε τις αξίες του προτάγματος της αυτονομίας.
[3] Εδώ, θα πρέπει να εξηγήσουμε τί εννοούμε βία, να κάνουμε λόγο για τη καθημερινή βία που δέχεται ο άνθρωπος από την ίδια την καπιταλιστική/ετερόνομη κοινωνία, την βία του συστήματος των καθεστώτων της φιλελεύθερης ολιγαρχίας που στην ουσία αποτελεί το κομμάτι ενός παζλ που θα επικρατήσει βάσει των σιδερένιων Νόμων, ενός συστήματος που καταδικάζει πληθυσμούς ολόκληρους στη φτώχεια (όπως άλλωστε είχε πει και ο Γκάντι, «η φτώχεια είναι η χειρότερη μορφή βίας), που καταστρέφει τα όνειρα και τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων, που χειραγωγεί, καταστέλλει συνειδήσεις, αποξενώνει και ταυτόχρονα καταστρέφει κάθε αρμονική συνύπαρξη μεταξύ ανθρώπων… Περισσότερη ανάλυση επί του θέματος στο άρθρο: Ο Αναρχισμός και η «στρατηγική μη βία»
Συγγραφή: Ian Delta, Julien Febvre και Efor
Σύντομο URL: http://j.mp/qB69ck
http://eagainst.com/articles/the-anarchists-and-our-comments/
http://dithen2010.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου