Πριν από 4 χρόνια είχα περιγράψει λίγο το πως δούλευε όλη αυτή καταπληκτική μηχανή κερδών που ονομαζόταν χρηματοπιστωτικό σύστημα, με το carry trade και όλα αυτά τα υπέροχα κόλπα που μοίραζαν κέρδη και χαμόγελα στα νεοφιλελεύθερα αγόρια του κόσμου. Ο τίτλος λεγόταν πως να γίνετε πλούσιοι χωρίς χρήματα. Ήταν ακόμα η γενναία εποχή των δομημένων ομολόγων του Αλογοσκούφη, που ακόμα και το πασόκ -παρά τις καταγγελίες- δεν καταδίκαζε ως πρακτική. Το μόνο πρόβλημα με τα δομημένα ήταν πως ο κ.αλογοσκούφης επέλεξε τα λάθος χαρτιά.
Η ιδέα φυσικά ήταν να περιγράψω τον προφανή παραλογισμό που ενέπνεε όλο αυτό το σύστημα της αεικίνητης αφθονίας, του τέλους της ιστορίας. Τα κεφάλαια -σύμφωνα με τη ρητορική των ημερών- ήταν καταδικασμένα να βρίσκονται παγκοσμίως σε ένα λίμπο χαμηλών αποδόσεων, καθώς το ρίσκο είχε εξοβελιστεί στο πυρ το εξώτερο από τα διάφορα περίπλοκα εργαλεία ασφάλισης που μας πρόσφεραν τα πιο κοφτερά μυαλά του πλανήτη. Είτε αγόραζες πακέτα στεγαστικών δανείων ανέργων του άινταχο, είτε αγόραζες ομόλογα του νορβηγικού δημοσίου, οι πιθανές απώλειες που θα μπορούσες να συναντήσεις ήταν ελάχιστα διαφορετικές.
