Η κρίση έθεσε πολλά νέα ερωτήματα τα οποία δοκίμασαν την ωριμότητα της κοινωνίας που ζούμε. Η μαζική ψυχολογία μας απέδειξε πως ακόμα ο Έλληνας περιμένει το κράτος να του λύσει όλα του τα προβλήματα, ενώ δείχνει να αναγνωρίζει στις κάθε είδους συντεχνίες την εξουσία να ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Ο Έλληνας είναι συνυφασμένος με την ιδιότητα του μικροαστού. Έχει πάμπολλες παθολογίες, περισσότερες εκ των οποίων προκύπτουν από την προσκόλλησή του σε συντηρητικές και αφηρημένες έννοιες από τις οποίες μικρή προσπάθεια έκανε ανά τις δεκαετίες για να ξεφύγει.
Πάνω σ’ αυτές τις παθογένειες πάτησαν οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού που μετατράπει σε καζίνο τις ζωές, για να πουν ότι χρειαζόμαστε “λιγότερο κράτος” γιατί είμαστε κακομαθημένοι και πρέπει να ωριμάσουμε. Δεν χρειαζόμαστε την ασφάλεια, ας αφήσουμε τις “ιδεοληψίες” μας για δωρεάν υγεία και παιδεία.
Το ύπουλο σόφισμα που προσπαθούν τώρα να καθιερώσουν είναι η παραπομπή των πάντων στην ξεχωριστή, ατομική ψυχολογία του καθενός. Ξεκινάνε από εκεί για να εκλογικεύσουν με κυνισμό τους αυτόχειρες και φτάνουν στο να σε κατηγορήσουν για “απαισιοδοξία”. Δηλαδή, σου λένε, δεν ευθύνονται οι κοινωνικές συνθήκες αλλά ΕΣΥ, επειδή δεν προσαρμόζεσαι. Αν βλέπεις την φάκα συγχαρητήρια, αλλά αυτό το τέχνασμα επιχειρεί κάτι ακόμα. Να απογυμνώσει από το πολιτικό τους φορτίο τις σχέσεις, τις εξαρτήσεις και τις προθέσεις της εξουσίας.
Οι ελίτ και οι κοινωνίες έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, όχι επειδή θα το ερμηνεύσουμε με την ταξική διαστρωμάτωση, αλλά επειδή οι πρώτες έχουν πάντα περισσότερη συνείδηση των επιθυμιών τους και μάχονται πιο οργανωμένα για να τις πραγματοποιήσουν. Άρα, τι κάνουν; Σου δείχνουν έναν πληθυσμό με ψυχοπαθολογίες που πρέπει να ξεπεραστούν, αλλά την ίδια στιγμή ( οι ελίτ) παρουσιάζουν εαυτούς ως αθώες. Η ενοχή βαραίνει μόνο εσένα και τις εμμονές σου για ελευθερίες και παροχές με επίκεντρο τον άνθρωπο, για δικαιώματα και αξιοπρεπή διαβίωση.
Από την άλλη, δεν υπάρχει κάτι αφηρημένο ως “σύστημα”, αλλά ονόματα, διευθύνσεις, οικογένειες και τραπεζικοί λογαριασμοί. Κι όμως οι ελίτ βολεύονται στην γενική κατηγορία του συστήματος από πλευράς μαζών. Προτιμούν να μένουν όλα στην σφαίρα της υποκειμενικότητας και σκοπίμως στήνουν αυτόν τον μηχανισμό της ενοχής των “κάτω”.
Τον εμπλουτίζουν ενδιάμεσα με μεταφυσικές θεωρίες περί “έθνους” και “φυλής” αποσκοπώντας στην πλάνη. Μετά εφευρίσκουν αντίπαλα στρατόπεδα που “θα μας πάρουν τις δουλειές” κι έτσι όπως σε όλα τα συστήματα, κάθε είδους οργανισμός\ζώο επιτίθεται στο διαφορετικό από αυτό για να κρατήσει την πεπερασμένη τροφή. Βέβαια εδώ δεν μιλάμε αντικρουόμενα συμφέροντα. Γιατί ο εργαζόμενος Έλληνας με τον εργαζόμενο π.χ. Πακιστανό έχουν ακριβώς τα ίδια συμφέροντα.
Οι ελίτ επιζητούν να θολώσουν την εικόνα που προδίδει πως οι θέσεις εξουσίας συνεπάγονται μεγάλη δύναμη, άρα και μεγάλη ευθύνη για τα κοινωνικά τεκταινόμενα. Οι ανισότητες πρέπει να μένουν μόνο στο θεωρητικό πεδίο ώστε να κρατούν τις μάζες μακρυά από την κριτική και η οργή μα μετασχηματίζεται στο λεκτικό επίπεδο εκτόνωσης καφενειακού χαρακτήρα.
Η κρίση δεν είναι μια περαστική κατάσταση, αλλά μια δυναμικώς διαμορφώμενη κανονικότητα, η οποία θεωρεί τον άνθρωπο αριθμό, τους εργαζόμενους “ωφελούμενους”, τον δημόσιο χαρακτήρα παρωχημένο και την φτώχεια, marketing. Κατασκευάζεται, στήνονται μηχανισμοί υποστήριξης και προωθείται επικοινωνιακά ως μια μη αναστρέψιμη κατάσταση, γιατί πρέπει να υπομένουμε, να γίνουμε οσιομάρτυρες και να δώσουμε άφεση εγκλημάτων σ’ αυτούς που πλουτίζουν με την ύπαρξή της, όντας οι ίδιοι ανύπαρκτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου