Θα σας πρότεινα να παρακολουθήσετε και να κρατήσετε για το αρχείο σας τη σειρά αυτή που δημοσιεύω. Στην ολοκλήρωση της ίσως έχετε μια επαρκή συνολική εικόνα για το πως φτάσαμε ως εδώ, όσο και για τη λειτουργία του συνολικού πολιτικοοικονομικού συστήματος στην Ελλάδα.
Επιπλέον όμως και πολύ σημαντικό, μέσα από τα δημοσιεύματα αυτά θα διαφανεί ότι πράγματι “λεφτά υπάρχουν”. Μόνο που αυτά είναι στα χέρια των κλεπτοκρατικών ελίτ και εκείνο που χρειάζεται είναι η πολιτική βούληση για να υπάρξει κοινωνικά δίκαιη μετακίνηση αυτού του πλούτου. Αυτό βέβαια δεν είναι δυνατό να γίνει και πάντως με μια διάρκεια, χωρίς να αλλάξουν οι πολιτικοοικονομικές δομές. Γι’ αυτό και θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα με τη “γιαγιά όλων των σκανδάλων” 
Το σημερινό κείμενο αναφέρεται σε στοιχεία και τελικά σε συμπεριφορές των ελληνικών τραπεζών που ακόμη και πολλοί οικονομολόγοι αγνοούν, ενώ άλλοι θέλουν να αγνοούν. Θυμίζω μόνο, καταληκτικά, ότι τις επιλογές των τραπεζών τις πληρώνει ο ελληνικός λαός. Τελικά, δηλαδή, μέσα από την περίφημη ανακεφαλαιοποίηση, τους δίνει τα χρήματα, από τη δική του τσέπη, που έχασαν με τις δικές τους “άστοχες” ενέργειες. Το “άστοχες” μπαίνει σε εισαγωγικά, γιατί μόνο άστοχες δεν ήσαν και δεν είναι. Ήταν ενέργειες που σκόπευαν στη συγκρότηση, δράση και επέκταση του πολιτικοτραπεζικού συμπλέγματος εξουσίας*, που σύμφωνα με τη νομολογία του τελευταίου καιρού πρέπει να χαρακτηρισθεί σαν “εγκληματική οργάνωση“.
*Βλέπε και το ακόλουθο κείμενο:
….
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο http://www.capital.gr/, στις 28 Ιουλίου 2011
Πως αυτοκτόνησαν οι τράπεζες αγοράζοντας ελληνικό χρέος
Του Γιώργου Καισάριου
Πηγή:www.capital.gr
Το πιο κάτω διάγραμμα μας έρχεται από τον ΟΟΣΑ. Δεν είναι καινούργιο, αλλά από τον Αύγουστο του 2010. Ο λόγος που του κάνω χρήση είναι για χάρη της κουβέντας, διότι λίγο πολύ τα στοιχεία είναι γνωστά.
Σημείωση Παύλου:
Το παραπάνω διάγραμμα είναι σημαντικό γιατί φωτογραφίζει την κατάσταση σχεδόν στις αρχές της κρίσης
Να τονίσω ότι η Ιταλία, η Ουγγαρία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιρλανδία είχαν ανάλογη έκθεση στο δικό τους εθνικό χρέος της τάξεως του 157%, 133%, 113%, 69% και 26% αντιστοίχως.
Εκ πρώτης όψεως δηλαδή, βλέπουμε ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν δυσανάλογα περισσότερα εθνικά ομόλογα στο χαρτοφυλάκιο τους σε σχέση με τις τράπεζες άλλων χωρών.
Σχόλιο Παύλου:
Βλέπουμε δηλαδή τις ελληνικές τράπεζες να έχουν ένα δείκτη έκθεσης σε ελληνικά κρατικά ομόλογα σε πρωτοφανή βαθμό (226%) σε σχέση με παρόμοιες προβληματικές χώρες που στην χειρότερη περίπτωση έχουν δείκτη 157% (η Ιταλία)
Και το ερώτημα είναι, αν οι τράπεζες είχαν το 69% των ιδίων κεφαλαίων τους (tier1 πάντα) σε ελληνικά ομόλογα, αντί το 226% κατά μέσο όρο, θα είχαν πρόβλημα σήμερα;
Η απάντηση είναι όχι. Μπορεί να αντιμετώπιζαν προβλήματα λόγω προβληματικών δανείων, αλλά δεν θα είχαν τα σημερινά προβλήματα. Μπορεί να χρειαζόταν να γίνουν αυξήσεις κεφαλαίων, αλλά ούτε κατά προσέγγιση αυτά που έχουν σηκώσει από την αγορά σήμερα και το dilution θα ήταν παραπάνω από ανεκτό.
Η θεωρία που αναφέρει ότι τα άσχημα δημοσιονομικά της χώρας και η κακή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι ο κύριος υπαίτιος για την κατάσταση των τραπεζών, δεν είναι παρά η μισή αλήθεια. Πράγματι, αν δεν είχαν υποχωρήσει οι τιμές των ελληνικών ομόλογων η κατάσταση θα ήταν διαφορετική, αλλά επίσης διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν οι τράπεζες δεν αγόραζαν τόσα πολλά ομόλογα.
Για ποιό λόγο οι ελληνικές τράπεζες αγόρασαν τόσα ελληνικά ομόλογα;
Και ερχόμαστε τώρα στο ερώτημα, για ποιο λόγο έδειξαν τόση εμπιστοσύνη, ώστε να φορτωθούν τόσα πολλά ομόλογα οι ελληνικές τράπεζες; Επίσης, γιατί δεν έκαναν τίποτα έτσι ώστε να πάρουν αμυντική στάση καθώς αυτή η κρίση ήταν σε εξέλιξη; Κατά την άποψη μου, θα μπορούσαν να πάρουν πάρα πολλά μέτρα και είχαν υπέραρκετο χρόνο για να αντιδράσουν, άλλα δεν έκαναν τίποτα.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, υποθέτω ότι ο παράγοντας εμπιστοσύνη δεν έχει τίποτα να κάνει με τη μόχλευση που ανέλαβε ο τραπεζικός κλάδος. Υποθέτω ότι οι στενοί δεσμοί του κράτους με τον κλάδο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Τα ένα χέρι πλένει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο, λέει το λαϊκό ρητό. Ίσως για αυτό το λόγο πολλές ανώτατες θέσεις στην κρατική μηχανή (που θα έπρεπε να έχουν πάει σε ανεξάρτητα πρόσωπα) τις καταλαμβάνουν τραπεζίτες.
Σαν ανταπόδοση, οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τις τράπεζες σαν μια δεξαμενή για ρουσφέτια. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η σχέση αλληλεξάρτησης να είναι ολοκληρωτική. Οι πολιτικοί βάζουν τα δικά τους παιδιά στις τράπεζες και τα δικά τους παιδιά ανταποδίδουν κάνοντας ό,τι θέλουν οι πολιτικοί. Η αναξιοκρατία δεν είχε όρια.
Αποτέλεσμα είναι ότι το πάρε δώσε με την πολιτική ηγεσία έδινε και έπαιρνε. Τα εκατοντάδες εκατομμύρια σε δάνεια που έχουν χορηγήσει οι τράπεζες προς τα κόμματα είναι μόνο ένα μέρος της συναλλαγής.
Όταν το κράτος έδωσε σαν κίνητρο τη μείωση της φορολογίας, προκείμενου να γίνουν συγχωνεύσεις, οι τράπεζες βρήκαν την ευκαιρία και συγχωνεύτηκαν με επενδυτικές εταιρείες και ουσιαστικά κατέστρεψαν ένα μεγάλο μέρος της αγοράς, καθώς ρευστοποίησαν αυτές τις οντότητες, που δεν υπόκεινται στην πίεση της ρευστοποίησης μεριδίων όπως τα αμοιβαία. Αυτός ο φωτογραφικός νόμος για τις τράπεζες έχει κοστίσει πολλά σε αυτό το μαγαζί.
Οι τράπεζες νόμιζαν ότι μπορούσαν να κάνουν λεφτά στις πλάτες των Ελλήνων φορολογούμενων χωρίς ρίσκο. Νόμιζαν ότι το επιτοκιακό carry trade με την ΕΚΤ θα διαρκέσει για πάντα. Οι πολιτικοί από την άλλη, ήταν θετικοί σε αυτό το παιχνίδι, διότι το μεγάλο ρίσκο που αναλάμβαναν οι τράπεζες, είχε σαν αποτέλεσμα το κράτος να δανείζεται με χαμηλότερα επιτόκια. Λιγότεροι τόκοι σημαίνει ότι μπορούσαν να σπαταλήσουν περισσότερα στον κομματικό τους στρατό. To carry trade αυτό όμως τώρα έχει γυρίσει ανάποδα. Εκεί που δάνειζαν οι τράπεζες στο δημόσιο τώρα το δημόσιο προσφέρει εγγυήσεις προς τις τράπεζες, ενώ οι τράπεζες δύσκολα θα μπορούν να ξεδιπλώσουν αυτά τα trades.
Όσον αφορά το τι μπορούσαν να κάνουν οι τράπεζες για να προφυλαχτούν, η απάντηση είναι πολλά. Πρωτίστως και λόγω ότι είναι τράπεζες, θα έπρεπε να γνωρίζουν την κατάσταση της χώρας καλύτερα από τον κάθε ένα και θα έπρεπε να είχαν πάρει τα μέτρα τους. Μεταξύ άλλων θα μπορούσαν να μην χορηγήσουν περισσότερα δάνεια από τις καταθέσεις τους. Θα έπρεπε επίσης να είχαν ελαφρύνει (να μην πω ξεφορτώσει) ελληνικά ομόλογα στην αρχή της κρίσης ή στη χειρότερη περίπτωση, να είχαν φορτωθεί CDS (σημ. Παύλου: Τρόπος προφύλαξης απέναντι σε υπερβολική έκθεση σε ένα επενδυτικό προιόν).
Ναι μεν “κρατικές αμαρτίαι παιδεύουσι τράπεζες”, αλλά οι τράπεζες επιδίωξαν αυτή τη σχέση στο όνομα του κέρδους και νομίζοντας ότι η κρατική μηχανή θα είναι του χεριού τους. Υποθέτω ούτε και οι ίδιες δεν μπορούσαν να φανταστούν την ανεπάρκεια που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα και την κρατική μηχανή όλη.
Και ναι μεν φταίει η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας για την κατάσταση των τραπεζών, αλλά επίσης φταίει και η ανεπαρκής παρακολούθηση της κατάστασης εκ μέρους των τραπεζών. Διότι πολλά μπορούσαν να γίνουν, αλλά η αλληλεξάρτηση και το αλισβερίσι που είχαν τραπεζίτες με το πολιτικό σύστημα, δυστυχώς δεν επέτρεψαν στις διοικήσεις των τραπεζών να μπορούν δουν καθαρά και να προφυλαχθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου