της Μαριάννας Τζιαντζή
Kάποτε, στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, σε μια ταβέρνα του Πύργου μια παρέα τραγούδησε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά», που λόγω στίχων και λαϊκότροπου ύφους, κίνησε τις υποψίες του χαφιέ του διπλανού τραπεζιού, ο οποίος έσπευσε να καταγγείλει το περιστατικό στην αστυνομία. Έπιναν και τραγουδούσαν Μίκη Θεοδωράκη, κύριε διοικητά!
«Μα όχι», υποστήριξαν οι τρεις νέοι όταν κλήθηκαν στην Ασφάλεια για να δώσουν εξηγήσεις. Του Χατζιδάκι είναι το τραγούδι, είπαν, δεν ξέραμε ότι είναι απαγορευμένος ο Χατζιδάκις.
Αητός που κάποτε είχε φτερά και τώρα δεν έχει; Κάπου το πάει ο κύριος! Εδώ σε όλη την Ελλάδα δεσπόζει ο φοίνικας με τα φτερά ορθάνοιχτα, για ποια κομμένα φτερά θρηνεί το τραγούδι; Μήπως είστε νοσταλγοί της φαύλης δημοκρατίας;
Καθώς τότε δεν υπήρχε ίντερνετ για να γκουγκλάρει κανείς και να βρει τους συντελεστές του τραγουδιού, ο αστυνομικός κάλεσε στο τμήμα …την εκφωνήτρια του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού. Η κυρία εκφωνήτρια ήταν σαφής: το τραγούδι ανήκε στον Μάνο Χατζιδάκι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ενώ οι στίχοι ΔΕΝ ήταν ούτε του Γιάννη Ρίτσου, ούτε του Τάσου Λειβαδίτη ούτε του Δημήτρη Χριστοδούλου.
«Είστε σίγουρη, κυρία εμπειρογνώμων;»
«Σίγουρη, σιγουρότατη».
Ελεύθεροι οι κατηγορούμενοι.
Φοβισμένοι μικροαστοί ήταν οι ερασιτέχνες τραγουδιστές και αυτός ο αητός ήταν η μόνη της ζωής τους αντίσταση…
Αχ, Κεμάλ, γιατί να σε λένε Κεμάλ; Χάθηκαν τόσα ελληνικά ονόματα; Αν δώσουμε θάρρος στις δασκάλες μουσικής, σε λίγο θα μαθαίνουν στα παιδιά τη Μαντουβάλα, τη Ζιγκουάλα, ακόμα και τη Μαγκάλα («αχ Μαγκάλα, έχεις τόση ομορφιά, αχ Μαγκάλα, κόρη του μαχαραγιά»). Θα τα ακούν οι «λαθραίοι» Πακιστανοί και και θα νομίζουν ότι είμαστε ίσα και όμοια.
Άστραψε και βρόντηξε ο Γ. Μιχελιδάκης, ενάντια στην άσχετη διευθύντρια που ποδοπάτησε τις εθνικές μας ευαισθησίες. Δεν φταίει το κλίμα τρομοκρατίας των εκπαιδευτικών που έχει επιβληθεί σε όλα τα σχολεία… Φταίει μια διευθύντρια που δεν ξέρει για Γκάτσο και Χατζιδάκι.
Πράγματι η χούντα δεν τελείωσε το ’73, θα έλεγε ο Κεμάλ.
Kάποτε, στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, σε μια ταβέρνα του Πύργου μια παρέα τραγούδησε το «Είμαι αητός χωρίς φτερά», που λόγω στίχων και λαϊκότροπου ύφους, κίνησε τις υποψίες του χαφιέ του διπλανού τραπεζιού, ο οποίος έσπευσε να καταγγείλει το περιστατικό στην αστυνομία. Έπιναν και τραγουδούσαν Μίκη Θεοδωράκη, κύριε διοικητά!
«Μα όχι», υποστήριξαν οι τρεις νέοι όταν κλήθηκαν στην Ασφάλεια για να δώσουν εξηγήσεις. Του Χατζιδάκι είναι το τραγούδι, είπαν, δεν ξέραμε ότι είναι απαγορευμένος ο Χατζιδάκις.
Αητός που κάποτε είχε φτερά και τώρα δεν έχει; Κάπου το πάει ο κύριος! Εδώ σε όλη την Ελλάδα δεσπόζει ο φοίνικας με τα φτερά ορθάνοιχτα, για ποια κομμένα φτερά θρηνεί το τραγούδι; Μήπως είστε νοσταλγοί της φαύλης δημοκρατίας;
Καθώς τότε δεν υπήρχε ίντερνετ για να γκουγκλάρει κανείς και να βρει τους συντελεστές του τραγουδιού, ο αστυνομικός κάλεσε στο τμήμα …την εκφωνήτρια του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού. Η κυρία εκφωνήτρια ήταν σαφής: το τραγούδι ανήκε στον Μάνο Χατζιδάκι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ενώ οι στίχοι ΔΕΝ ήταν ούτε του Γιάννη Ρίτσου, ούτε του Τάσου Λειβαδίτη ούτε του Δημήτρη Χριστοδούλου.
«Είστε σίγουρη, κυρία εμπειρογνώμων;»
«Σίγουρη, σιγουρότατη».
Ελεύθεροι οι κατηγορούμενοι.
Φοβισμένοι μικροαστοί ήταν οι ερασιτέχνες τραγουδιστές και αυτός ο αητός ήταν η μόνη της ζωής τους αντίσταση…
Αχ, Κεμάλ, γιατί να σε λένε Κεμάλ; Χάθηκαν τόσα ελληνικά ονόματα; Αν δώσουμε θάρρος στις δασκάλες μουσικής, σε λίγο θα μαθαίνουν στα παιδιά τη Μαντουβάλα, τη Ζιγκουάλα, ακόμα και τη Μαγκάλα («αχ Μαγκάλα, έχεις τόση ομορφιά, αχ Μαγκάλα, κόρη του μαχαραγιά»). Θα τα ακούν οι «λαθραίοι» Πακιστανοί και και θα νομίζουν ότι είμαστε ίσα και όμοια.
Άστραψε και βρόντηξε ο Γ. Μιχελιδάκης, ενάντια στην άσχετη διευθύντρια που ποδοπάτησε τις εθνικές μας ευαισθησίες. Δεν φταίει το κλίμα τρομοκρατίας των εκπαιδευτικών που έχει επιβληθεί σε όλα τα σχολεία… Φταίει μια διευθύντρια που δεν ξέρει για Γκάτσο και Χατζιδάκι.
Πράγματι η χούντα δεν τελείωσε το ’73, θα έλεγε ο Κεμάλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου